ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025) Έχουμε διανύσει ήδη σχεδόν την ωραία αυτή κατανυκτική περίοδο τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ακούμε από τον ιερό Ευαγγελιστή να γίνεται λόγος στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή για την φρικτή Κατάσταση τού ταλαίπωρου νέου πού το πονηρό πνεύμα – δαιμόνιο , γεμάτο μίσος για την ανθρωπότητα και κατά «παραχώρηση» - άς μού επιτραπεί η έκφραση – από τον Θεό , έχει καταλάβει το σώμα του από την παιδική του ηληκία , βασανίζοντάς τον με όλη του την μανία τής μοχθηρής φύσης του. Ο δυστυχής πατέρας , έχοντας ακούσει για τά αναρίθμητα θαύματα τού Κυρίου , μπροστά στην αγωνία του για το βάσανο του υϊού του και απρ’ ότι παρακάλεσε τούς μαθητές του , πού δεν κατάφεραν να τον θεραπεύσουν, πήρε την μεγάλη απόφαση να πάει με το παιδί του στο Ιησού. – Λυτρωτή. Τότε ήρθε ο Κύριος , και ο δυστυχής πατέρας πέφτοντας στα γόνατά του , με βαθύ πόνο τού είπε << Κύριε λυπήσου εμένα καί το παιδί μου , πού πνεύμα πονηρό το έχει κυριεύσει , κατακτώντας το κωφό και άλαλο και στο τόπο πού το καταλαμβάνει το ρίχνει κάτω , το κάνει να αφρίζει, να τρίζει τά δόντια του, και να μένει ξερό και αναίσθητο>>. Αφού εκείνος επετίμησε την <<γενεά ταύτην>> , τού είπε να τον φέρουν μπροστά Του. Ο ίδιος ο πατέρας περιγράφει τίς ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τής ταλαιπωρίας τού υϊού του από τό πονηρό πνεύμα , προσθέτοντας την από τά βάθη τής καρδιάς του την παράκληση<< εάν δύνασαι να κάμης τίποτε, σπλαγχνήσου μας και βοήθησέ μας>> Και ο Κύριος απαντάει <<εάν δύνασαι να πιστεύσεις , όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα>> και γεμάτος από χαρά ο πατέρας είπε με όλη του την δύναμη <<πιστεύω Κύριε, βοήθησέ με να απελευθερωθώ από την ολιγοπιστία μου>> Ο Κύριος , γεμάτος αγάπη και για τούς δύο , επετίμησε το πνεύμα διατάζοντάς το να φύγει από το σώμα τού νέου , λέγοντας <<το πνεύμα το άλαλον και κωφόν , εγώ σέ διατάσσω, έβγα και φύγε από αυτόν και ποτέ πλέον να μην ξαναεισέλθεις είς αυτόν>> και το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα κραυγάζοντας με μανία και λύσσα , μέσα από το στόμα τού παιδιού, το έριξε παράλυτο σάν νεκρό στο χώμα και φεύγοντας δεν τον ενόχλησε ποτέ ξανά. Τραγική η κατάσταση τού νέου , ακούγωντάς την από το ίδιο τον ιερό ευαγγελιστή κυριεύεται κανείς από φρίκη αλλά μια άλλη κατάσταση περισσότερο φρικτή από την σωματική κατάσταση πού επιφέρουν τά δαιμόνια , είναι εκείνη πού τά πονηρά πνεύματα κατακυριεύουν την ανθρώπινη ψυχή. Με την δουλεία και την τυρρανία , πού <<επιβάλουν>> μέσω τής δικής μας αμαρτίας μας και ασκούν στην ψυχή μας και πάνω στο σώμα μας . Ο ίδιος ο διάβολος είναι ο πρώτος δημιουργός και εφευρέτης τής αμαρτίας , ο πατέρας τού ψεύδους και ο υποκινητής τής παραβίασης από τούς ανθρώπους τού θείου θελήματος και είναι ο ίδιος πού χρησιμοποιεί αναρίθμητους τρόπους για να <<ζωγρήση>> τον άνθρωπο , όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος (Β’ Τιμ β’, 26) και να τον <<συλλάβει>> ζωντανό στα δίχτυα του , και υποχωρήσει στις πονηρές υποβολές τού διαβόλου και γίνεται δούλος του. Δεν ορίζει και δεν κυβερνάει τον αυτό του και υποδουλωμένος στίς αμαρτίες και τά πάθη του και μέσω αυτών, στον διάβολο και δέχεται μόνο από εκείνον εντολές. Ο ίδιος ο Κύριος είπε << Ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί τής αμαρτίας και μέσω αυτής γίνεται δούλος τού πονηρού>> (Ιωάν η’ , 34). Συγκλονίζεται ο άνθρωπος εσωτερικά , χάνει την ειρήνη και την ηρεμία του , σκορπίζει στους γύρω του την αναστάτωση , τίς φιλονικίες , τίς έριδες , την διχόνοια και την πικρία τους, γενόμενος αντιπαθητικός και επικίνδυνός ώς βάρος δυσβάταχτο ακόμα και στην ίδια του την οικογένεια. Αλλά και το ίδιο το σώμα υφίσταται τίς συνέπειες τής δουλείας , δεν διαφέρει από την κατάσταση και τίς εκδηλώσεις τού σήμερα περιγραφόμενου δαιμονισμένου νέου., π.χ. στον θορυβώδη τύπο , το πρόσωπό του χάνει την κανονική του εμφάνιση, αφρίζει το στόμα του, κραυγές βγαίνουν από αυτό τά χέρια του κουνιόνται χωρίς να υπάρχει συνέπεια, ο οργανισμός του συγκλονίζεται και λογικό είναι να μην μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά, καί θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τά αμαρτωλά πάθη. Και το χειρότερο όλων – πού όλοι εμείς θα πρέπει να κατανοήσουμε – ότι ο ίδιος ο άνθρωπος φέρει την ευθύνη για το κατάντημά του και με την δική του θέληση, πέταξε τον εαυτό του στην δύναμη αμαρτίας και μέσω αυτής στην εξουσία τού πονηρού. Όμως όλοι εμείς, θα πρέπει θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο μοναδικός τρόπος τής δικής μας σωτηρίας, είναι η καταφυγή μας στον Λυτρωτή μας Κύριο . Αμήν !