Κυριακή
Ζ’ Λουκά
Ο
Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς αναλαμβάνει
νά μάς πληροφορήσει στήν σημερινή
ευαγγελική περικοπή ότι καθώς ο Κύριος
“διήλθον ευεργετών” σέ πόλεις καί
χωριά σκορπίζοντας απλόχερα σέ όποιον
τού τό ζητούσε τίς ευεργεσίες του σέ
κάθε πάσχοντα άνθρωπο τήν υγεία του,
αλλά καί δίνοντας τήν ζωή στούς θανόντες.
Αυτό
είχε συνβεί τίς προηγούμενες ημέρες μέ
τόν διαμονιζόμενο – γιά νά συνδεθούμε
καί μέ τήν προηγούμενη ευαγγελική
περικοπή – καί ναί είναι έτοιμος νά τό
πράξει καί στήν σημερινή ευαγγελική
περικοπή - όπως θά δούμε – παρακάτω
περιγραφόμενο
από τόν ιδιο ευαγγελιστή.
Τόν
πλησιάζει ένας πονεμένος πατέρας ο
Αρχισυνάγωγος Ιάειρος τού οποίου η
δωδεκάχρονη καί μονάκριβή του κόρη
έχοντας πέσει σέ φοβερά επικίνδυνη
ασθένεια “πνέει τά λίσθια” – δηλάδή
είναι στό νεκρικό κρεβάτι περιμένοντας
απο στιγμή σέ στιγμή τόν όπως φαίνεται
αναπόφευκτο Θάνατο. Καί πόύ όπως φαίνεται
η μοναδική του πλέον “σανίδα σωτηρίας’
του ήταν ό ιίδιος ο Χριστός.
Ο
δυστυχής αυτός πατέρας , σπρώχνοντας
καί διασχίζοντας τά πλήθη μέ αποφασιστικότητα
πέφτει μπροστά στά πόδια τού Χριστού
καί μέ τρεμάμενη φωνή γεμάτη από ανάμεικτα
αισθήματα φόβου, πόνου, αλλά καί ελπίδας,
αυτός τόν παρακαλούσε τώρα νά έρθει στό
σπίτι του γιατί η μονάκριβη κόρη του
“πέθαινε” καί χωρίς χάσιμο χρόνου
στήν διαδρομή πρός τήν οικία τού Ιάειρου,
- θεράπευσε τήν δωδεκαετή αιμορροούσα
- , οπία είχε τήν πίστη καί τήν πεποίθηση
ότι καί μόνο νά άγγιζε τήν άκρη τού
ενδύματος τού Χριστού , θά σωθεί καί θά
θεραπευθεί.. όπως καί έγινε.
Εν
τώ μεταξύ κάποιο πρόσωπο από τήν οικία
του Ιάειρου, έφτασε καί μέ δάκρυα στά
μάτια καί αναγγέλλει στόν δύστυχο πατέρα
τό τραγικό νέο ότι “η
κόρη σου απέθανε” μήν ενοχλείς καί μήν
βάζεις σέ κόπο τόν Διδάσκαλο “
Καί
επειδή σίγουρα όλοι καταλαβαίνουμε
τήν συγκλονισμένη πατρική φιγούρα –
από τό άκουσμα τής τραγικής είδησης-
τότε είναι πού ο Κύριος αναπτερώνοντάς
του τό ηθικό, καπ ροσπαθώντας νά τόν
ενθαρρύνει τού λέει “
Μή φοβείσαι, μόνο έχε καί κράτα σταθερή
τήν πίστη σου. Η κόρη σου θά σωθεί”
Φτάνοντας
στό σπίτι, μέσα από κόσμο πού συσωρεύεταιγύρω
από τόν Χριστό, η εικόνα είναι απογοητευτική
θρηνούν όλοι στό σπίτι καί στόν παροξυσμό
τους επάνω χτυπάνε τά στήθη τους καί τά
κεφάλια τους ο Κύριος βλέποντας τους
σέ αυτή τήν κατάσταση καί προσπαθώντας
νά τούς ενθαρρύνει τούς λέει “
Μή κλαίετε, η κόρη δέν απέθανε, αλλά
κοιμάται” καί αυτό γιατί η
ψυχή ζή καί υπάρχει , δέν πεθαίνει . Τό
σώμα μόνον κατά τόν θάνατο κοιμάται, μή
μπορώντας οί
ίδιοι νά κατανοήσουντό βάθος τών λόγων
του., καί αυτό γιατί μόνο ο Κύριος ήταν
δυνατόν νά καταλάβει τόν θάνατο από τόν
ύπνο, καί τόν πεθαμένο από αυτόν πού
κοιμάται.
Αμέσως
δίνει εντολή νά βγούν αμέσως όλοι έξω
, καί μέ τούς τρείς μαθητές του Πέτρο ,
Ιάκωβο καί Ιωάννη – ώς αυτόπτες μάρτυρες
τού θαύματος- καθώς καί τούς γονείς,
πιάνοντας τό χέρι τής νεκρής κόρης
τής είπε “κόρη σήκω επάνω” καί μέ αυτή
τήν προσταγή του , η ψυχή της από τήν
χώρα τών πνευμάτων “επέστρεψε” στό
νεκρωμένο σώμα, καί αμέσως η κόρη σηκώθηκε
ολοζώντανη καί υγιής από τό νεκρικό
κρεβάτι.
Καί
αυτή η ανάσταση τής νεκρής κόρης, δέν
είναι η μόνη. Ήταν η δεύτερη , τό ίδιο θά
κάνει καί στήν ανάσταση τού φίλου του
¨τριημέρου ” Λαζάρου, γιά νά αποδείξει
σέ όλους αυτού αλλά καί σέ όλους
εμάς , όπως πολάκις ο ίδιος έχει
διδάξει, ότι τά σώματα τών ανθρώπων,
είναι αυτά πού θά αναστηθούν, καί άφθαρτα,
θά ενωθούν μέ τήν ψυχή τους , γιά νά
ζήσουν στήν αιωνιότητα. <<Εγώ ειμί η
ανάστασις καί η ζωή >>, μάς είπε ο
Κύριος , δηλώνοντάς μας ότι, μόνο αυτός
θά αναστήσει τά σώματα όλων όσων από
Αδάμκαί <<μέχρι τής συντελείας τών
αιώνων>> αποθανόντων ανθρώπων
καί πού πολύ παραστατικά ο Απόστολος
καί Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς λέει <<Καί
είδα, τούς απ’ αιώνων νεκρούς, τούς
μεγάλους καί τούς μικρούς, νά στέκονται
ολοζώντανοι ενώπιον τού Θρόνου>>(Αποκ.
Κ’ 12,13) καί <<Αναστήσονται οί νεκροί
καί εγερθήσονται οί έν τοίς μνμίοις>>
όπως παρασττικά μάς λέει καί ο Προφήτης
Ησαϊας (κστ’ 19).
Ο
ίδιος ο Απόστολος Παύλος, απολύτως
βέβαιος, ότι η ανάσταση τών νεκρών ,
αποτελεί τήν μεγάλη αλήθεια τής
πίστης μας, πολλές φορές μάς είπε καί
μάς μίλησε γιά αυτήν γράφοντας καί
ξαναγράφοντας γι’ αυτήν πολλά χωρία
στίς θεόπνευστες επιστολές του, μέ τίς
πλέον κτυπητές εκφραστικά εικόνες γιά
τήν ανάσταση τών νεκρών. Μάς λέεει
, πώς η ανάσταση τού Χριστού αποτελεί
τήν πλέον πειστική απόδειξη , αλλά καί
τήν βεβαιότητα, ότι καί εμείς μέ τήν
απορρέουσα δύναμη από τόν χριστό , θά
αναστηθούμε.
Στήν
αντίθετη περίπτωση, μάς επαναλαμβάνει
πολλές φορές μέσα σέ αυτές τίς επιστολές,
ότι ο αρνητής τής ανάστασης τών νεκρών
, αρνείται ουσιαστικά καί τήν
Ανάσταση τού Κυρίου.Γιατί μάς λέει
<< εάν δέν υπάρχει ανάστασις νεκρών
, τότε λοιπόν, ούτε ο Χριστός ανέστη,
αφού καί αυτός έφερε σώμα υλικόν σώμα,
σά τό ιδικόν μας>>, προσθέτοντας
αμέσως μετά , σέ θριαμβευτικό τόνο <<
νυνί δέ Χριστός εγείρεται έκ νεκρών,
απαρχή τών κεκοιμημένων εγένετο>>
(Α’ Κορινθ ιε’ 12-300 δηλαδή, ότι πρώτος
από όλους αναστήγθηκε καί έγινε η αρχή
όλων τών κεκοιμημένων.
Αυτή
λοιπόν η αλήθεια, η πίστη , ότι μετά τόν
θάνατο ζούνε οί ψυχές, καί ότι τά σώματα
θά αναστηθούν, όταν έρθει ο προκαθορισμένος
από τόν Θεό χρόνος καί καιρός, αποτελεί
γιά όλους εμάς μεγάλη παρηγοριά, γλυκαίνει
τήν ημέρα τού θανάτου , παρηγορεί
τίς τεθλιμένες καρδιές, δίνει θάρρος
αλλά καί ελπίδα, ώστε, όχι μόνο με
ηρωίσμό αλλά καί μέ απεριόριστηξ χαρά,
νά μάς κάνει νά αντικρύζουμε τήν ώρα
τής δικής μας εκδημίας Αμήν!
