Κυριακή Δ’ Νηστειών – Η θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου

Κυριακή Δ’ Νηστειών – Η θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου

Ευαγγέλιο✎ δαιμονισμένος, ευαγγελικό ανάγνωσμα, ευαγγέλιο Κυριακής, θεραπεία, νηστεία, προσευχή

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. θ’ 17-31

17 καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 18 καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 20 καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. 21 καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 22 καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. 23 ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. 25 ἰδὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. 26 καὶ κράξας καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. 27 ὁ δὲ  Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. 28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 29 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.

30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρα ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Η θεραπεία του δαιμονισμένου

Μπορούμε να προσευχηθούμε εμείς…

Μόλις ο Κύριος κατέβηκε από το όρος Θαβώρ, από το φως της Μεταμορφώσεως κάτω στον κόσμο, ένας πατέρας έτρεξε κοντά του να Του πει τον μεγάλο πόνο του: Διδάσκαλε, σου έφερα τον γιο μου, που τον κυρίευσε δαιμονικό πνεύμα και του πήρε τη φωνή. Υποφέρει πολύ! Όταν τον πιάσει, τον ρίχνει στη γη, τον κάνει ν’ αφρίζει, να τρίζει τα δόντια του και τον αφήνει ξερό και αναίσθητο. Πολλές φορές τον έριξε στη φωτιά και στο νερό για να τον εξοντώσει. Παρακάλεσα τους μαθητές σου να τον ελευθερώσουν, αλλά δεν μπόρεσαν.

Τότε ο Κύριος γεμάτος παράπονο αναφώνησε:

— Ω γενεά που παραμένεις άπιστη και διεστραμμένη, ενώ είδες τόσα θαύματα! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας ανέχομαι; Φέρτε τόν μου εδώ.

Μόλις όμως έφεραν τον νέο μπροστά στον Κύριο, το θέαμα ήταν φοβερό. Το πονηρό πνεύμα άρχισε να συνταράζει με σπασμούς τον νέο, ο οποίος, αφού έπεσε στη γη, κυλιόταν κι έβγαζε αφρούς από το στόμα του.

Δεν μπορούσε όμως να πει ούτε λέξη. Μόνο κραυγές μπορούσε να βγάζει πολλές, που συγκλόνιζαν τις καρδιές όσων τον έβλεπαν. Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να μιλήσει, να εκφράσει την ικεσία του στον Κύριο, να ζητήσει τη σωτηρία του. Κι αντί γι’ αυτόν παρακαλεί ο πατέρας.

Εδώ έχουμε μία περίπτωση δαιμονισμένου παιδιού. Όμως ο διάβολος και με πολλούς άλλους τρόπους εξουσιάζει τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως στη δαιμονοκρατούμενη εποχή μας, πόσοι νέοι ζουν μακριά από τον Θεό και υποφέρουν κυριευμένοι από τα δαιμονικά τους πάθη. Μαζί τους βασανίζονται και οι συγγενείς τους. Κι όταν αυτοί είναι άνθρωποι του Θεού, υποφέρουν ακόμη περισσότερο κατανοώντας την κατάσταση των αγαπημένων τους.

Ο πατέρας όμως του Ευαγγελίου δίνει σ’ όλους αυτούς και σ’ όλους τους πιστούς ένα μεγάλο δίδαγμα.Όταν αυτοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσευχηθούν για τον εαυτό τους, να προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Κάθε φορά που βλέπουμε στους ιερούς ναούς μας ότι απουσιάζουν από τη θεία λατρεία χιλιάδες νέοι, νέοι που ξενύχτησαν στα σκοτεινά κέντρα του κόσμου και πολλοί έχασαν τη νεανική τους δροσιά και καθαρότητα, ας προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Ας πονέσουμε εμείς για το δικό τους μαρτύριο. Ας κλάψουμε εμείς για το δικό τους δράμα. Και να είμαστε βέβαιοι ότι τα δικά μας δάκρυα, οι δικές μας ικεσίες, θα μαλακώσουν κάποτε τις ψυχές πολλών νέων, θα φέρουν τη μετάνοια και την επιστροφή τους.

Προσευχή και νηστεία

Ο πατέρας συνεχίζει την ικεσία του. Κύριε, εάν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου μας και βοήθησέ μας. Όμως ο Ιησούς του αποκρίνεται: Εσύ εάν μπορείς να πιστεύσεις, τότε όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει. Κι αμέσως ο πατέρας γεμάτος δάκρυα φωνάζει: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην ολιγοπιστία μου.

Τότε ο Ιησούς Χριστός με θεϊκή εξουσία λέει: Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, βγες από αυτόν και μην ξαναμπείς ποτέ μέσα του. Και το πονηρό πνεύμα, αφού έκραξε και συντάραξε τον νέο, έφυγε αφήνοντάς τον κάτω στη γη σαν νεκρό. Τότε ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε. Οι μαθητές έκπληκτοι Τον ρωτούν κατόπιν ιδιαιτέρως: Γιατί, Κύριε, εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα; Κι Εκείνος απαντά: Αυτό το είδος του δαιμονίου δεν φεύγει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.

Γιατί όμως το σκληρό αυτό είδος διαμονίου δεν μπορεί να βγει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία; Αλλά και γενικότερα γιατί η προσευχή μαζί με τη νηστεία έχουν τόσο μεγάλη δύναμη;

Διότι όταν ο άνθρωπος προσεύχεται έπειτα από νηστεία τροφών και παθών, η προσευχή του έχει το στοιχείο της ασκήσεως, της θυσίας και της προσφοράς. Τότε ο άνθρωπος δεν δυσκολεύεται να προσευχηθεί, δεν κουράζεται από το βάρος των φαγητών ή από το βάρος των τύψεων, αλλά είναι ανάλαφρος. Η νηστεία που ορίζει η Εκκλησία μας δίνει φτερά στην προσευχή, διότι ταπεινώνει τον άνθρωπο. Τον γυμνάζει σωματικά και ψυχικά. Απονεκρώνει τις σαρκικές επιθυμίες και ηδονές και προετοιμάζει το σώμα κατάλληλα για να μην καταστεί εμπόδιο, αλλά να υπηρετήσει την ψυχή την ώρα της προσευχής. Μια τέτοια προσευχή, που γίνεται με νηστεία τροφών και παθών, επειδή έχει το στοιχείο της ταπεινώσεως, αυξάνει και την πίστη. Και γίνεται έτσι μια ζωντανή εμπειρία, αυξάνει τη θέρμη της καρδιάς μας, μας κάνει να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού μπροστά μας. Και φέρνει τη χάρη του Θεού και το θαύμα.

Αυτά ακριβώς τα δυο πνευματικά όπλα, την προσευχή συνδυασμένη με τη νηστεία, μας καλεί η Εκκλησία μας να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τώρα περισσότερη προσευχή, μεγαλύτερες Ακολουθίες, αλλά και αυστηρότερη νηστεία, εντατικότερη άσκηση. Ας  συνεχίσουμε λοιπόν τον αγώνα μας στον πνευματικό στίβο με τα όπλα αυτά και θα έχουμε μαζί μας την ακατανίκητη δύναμη της Χάριτος του Θεού.

Σ1975

ΔΕΥΤΈΡΑ, 16 ΜΑΡΤΊΟΥ 2015 ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΦΥΓΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ! ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

ΔΕΥΤΈΡΑ, 16 ΜΑΡΤΊΟΥ 2015

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΦΥΓΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

 ΕΚΟΙΜΗΘΗ Η ΧΡΥΣΑΥΓΗ ΜΑΣ !

_________Η Χρυσαυγή Αγγελακοπούλου, από τον Πριόλιθο των Καλαβρύτων. Μια αγγελική ψυχή! Ένας άνθρωπος αφιερωμένος ολοκληρωτικά στο έργο της τοπικής μας Εκκλησίας! Για είκοσι πέντε και πλέον χρόνια ήταν η ψυχή του Καλλιμανοπουλείου Γηροκομείου μας στα Καλάβρυτα! Αγωνιούσε για όλους καί για όλα! Πρώτη ξυπνούσε, τελευταία κοιμόταν! Από τήν πρώτη ώρα της οργανώσεως της λειτουργίας του Γηροκομείου μας, ήδη από αυτό το στάδιο της προετοιμασίας του, εγκαταστάθηκε εκεί, μαζί με τον έτερο άγγελο της προσπαθείας μας, την Αδαμαντία Μπουρδή, την γνωστή μας Διαμάντω, και έκτοτε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο έργο του Καλλιμανοπουλείου! Ουδέποτε έλαβε έστω καί ένα ευρώ ως αμοιβήν! Ήτο ένας αμισθος υπηρέτης του Θεού και των ανθρώπων! Ουδέποτε έλαβε άδειαν για να ξεκουρασθή! Ουδέποτε εζήτησε κάτι για τον εαυτό της! Ουδέποτε προέβαλε τόν εαυτό της ως "κάποιόν τι"! 'Εμενε στην αφάνεια!  Έδωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό της στο έργο της Εκκλησίας! Έγινε ολοκαύτωμα στο βωμό της αγάπης προς τον Θεό! 

_________Γι' αυτό και ο Χριστός μας την ετίμησε! Στις 19 Φεβρουαρίου 2015 ξαφνικά ένοιωσε μια αδιαθεσία. Μεταφέρθηκε αμέσως στο Νοσοκομείο των Καλαβρύτων. Εκεί όλοι οι αρμόδιοι, γιατροί καί νοσηλευτικό προσωπικό, όλοι τους,  χωρίς κάποια ειδική παράκληση έκ μέρους μας, επιστρατεύθησαν! Ο ιατρός- Διευθυντής κ. Νικόλαος Ραζής - Αλεξανδράτος, ο ιατρός κ. Κωνστ. Κούκιος καί όλοι οι άλλοι, από τόν πρώτο έως και τον έσχατο, άγωνίσθησαν για να θεραπεύσουν το στολίδι των Καλαβρύτων, τήν Χρυσαυγή μας! 

__________Τις τελευταίες ημέρες εθεώρησαν αναγκαίο να μεταφερθή στο Νοσοκομείο του Αιγίου για μια περισσότερη φροντίδα! Πλήν όμως το σχέδιο του Θεού ήταν διαφορετικό! Η Χρυσαυγή έπρεπε να μεταφερθή στα ουράνια σκηνώματα! Έτσι σήμερα το πρωΐ, γύρω στις 11.30' η ώρα, μας άφησε χρόνους! 

__________Πατέρες της Ιεράς Μητροπόλεως είχαν μεταβή εκεί για να την επισκεφθούν. Γιατροί καί νοσηλευτές ήσαν ολόγυρά της. Η Χρυσαυγή όμως δεν ένοιωθε! Ήτο σε άλλους κόσμους! Βρισκόταν σέ κώμα! Τα χέρια της ήσαν παράλυτα!  Ξαφνικά, πρός στιγμήν, ανέκτησε τις αισθήσεις της! Πλήν όμως δεν μπορούσε να εκφρασθή. Βυθίσθηκε πάλι σε κώμα! Αλλά πρός εκπληξη όλων, έτσι όπως βρισκόταν στο δικό της κόσμο, σήκωσε το χέρια της, έκαμε τρεις φορές το σημείο του Σταυρού, σταυροκοπήθηκε όπως λέμε, και αμέσως έγειρε την κεφαλήν της και παρέδωσε το πνεύμα της! Αγγελική ζωή και οσιακό τέλος! Αυτά συνήθως πηγαίνουν αντάμα! Δόξα τω Θεώ! Κοντά μας ζούσε μια αγιασμένη ψυχή! Ή μάλλον εμείς δίπλα μας είχαμε μια αγία ολοζώντανη!
__________Όταν σήμερα το μεσημέρι ανακοινώσαμε στους Συνεργάτες μας τήν πρός Κύριον εκδημία της Χρυσαυγής και διηγηθήκαμε τά παραπάνω, τότε ένα πρόσωπο του στενού μας περιβάλλοντος μας είπε τα εξής: "Σεβασμιώτατε τό Καλοκαίρι του 2014, κατά τόν μήνα Ιούλιο, όπως γνωρίζετε, ήμασταν όλοι μαζί στα Καλάβρυτα. Διέμενα και φιλοξενούμην στο Καλλιμανοπούλειο. Εκεί, λοιπόν, μια μέρα καθώς καθόμασταν με τη Χρυσαυγή, γυρίζει πρός το μέρος μου και μου λέγει επί λέξει τα εξής: "Αδελφούλα μου, εγώ φεύγω πλέον! Τελειώνει η ζωή μου! Τελειώνει τό λαδάκι μου! Μέχρι το επόμενο Πάσχα θα έχω φύγει από τη ζωή!". Ας σημειωθή, ότι τα λόγια αυτά μου τα έλεγε συχνά! Σήμερα μόλις καταλαβαίνω, ότι τα λόγια εκείνα δεν ήσαν "λόγια του αέρα"! Πολύ ενωρίς είχε προαισθανθή το θάνατό της! Ο Χριστός μας ας την αναπαύση!

__________ Ναί, στην περίπτωση της Χρυσαυγής, ο Θεός ωμίλησε! Ο Άγιος Αλέξιος κατά την ημέρα της γιορτής Του τήν επήρε μαζί Του! Ναί, η Χρυσαυγή έφυγε από κοντά μας τήν παραμονή της εορτής του Αγίου Αλεξίου, Προστάτου καί Πολιούχου των Καλαβρύτων! Στίς 17 Μαρτίου κάθε χρόνο τα Καλάβρυτα γιορτάζουν, πανηγυρίζουν! Όλη η μαρτυρική πόλις βρίσκεται στο πόδι! Ακόμη καί ο 'Αγιος Αλέξιος μια τέτοια ημέρα έρχεται στα μαρτυρικα Καλάβρυτα! Ναί, έρχεται κοντά μας, αφού μια φορά τό χρόνο, στις 17 Μαρτίου, το ιερό Λείψανο του Αγίου, η Τιμία Κάρα του Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, μεταφέρεται επισήμως στην πόλη μας από τήν Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας! 
_________Αύριο, λοιπόν, δηλ. στην πιό επίσημη ημέρα των Καλαβρύτων από εκκλησιαστικής πλευράς, καί περί ώραν 12.30΄μ.μ, δηλ. αμέσως μετά τήν καθιερωμένη λιτανεία της αγίας Κάρας του Αγίου Αλεξίου κηδεύεται η Χρυσαυγή μας! Ναί, κηδεύεται στην πιό επίσημη ημέρα των Καλαβρύτων από εκκλησιαστικής πλευράς! Ο Άγιος Αλέξιος την επήρε μαζί Του!

__________Απορώ, θαυμάζω καί συγχρόνως εξίσταμαι και αναφωνώ: "Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε"! Στον Ουρανό αποστέλλουμε μια ταπεινή ψυχή, έναν άγγελο! Ονομάζεται Χρυσαυγή Αγγελακοπούλου! ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΗΣ!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 16 Μαρτίου 2015

*********************************

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ καί ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ καί ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

         α.α. 21/2015                                     Εν Αιγίω τη 16η Μαρτίου 2015

      ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Η ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ

 ΧΡΥΣΑΥΓΗ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ.

ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Με μεγάλη οδύνη και θλίψη η Ιερά Μητρόπολή μας αναγγέλλει την προς Κύριον εκδημία της σεβαστής μας και μακαριστής Χρυσαυγής Αγγελακοπούλου, η οποία για τρεις δεκαετίες περίπου εθελοντικώς προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικό Κέντρο Καλαβρύτων, δηλ. από της ενάρξεως της λειτουργίας του. Εβίωσε μια ολοκληρωτική αφοσίωση στο έργο της Εκκλησίας χωρίς αμοιβήν! Χωρίς ποτέ να εισπράξη έστω και ΕΝΑ ΕΥΡΩ!

Γεννήθηκε το 1925 στον Πριόλιθο Καλαβρύτων και από το 1989, έτος λειτουργίας του Γηροκομείου μας στα Καλάβρυτα,   μέχρι  και σήμερα  αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά, με όλες τις ψυχικές και σωματικές της δυνάμεις στην διακονία των ανθρώπων που πέρασαν στην εφεδρεία της ζωής και φιλοξενήθηκαν στο Καλλιμανοπούλειο, ακολουθώντας στην πράξη τα λόγια  του Κυρίου μας «επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με...» (Ματθ. 25,35-36).

 Έζησε σε δύσκολα χρόνια, κοπίασε, δούλεψε σκληρά αλλά, όπως τελικά αποδείχτηκε, όχι για τον εαυτό της αλλά για να προσφέρει   στους άλλους,  αναλαμβάνοντας  συχνά τα έξοδα και τις σπουδές απόρων παιδιών.

            Είχε βαθιά πίστη στο Θεό και πάντοτε προσευχή της ζωής της ήταν η καλή λειτουργία και πρόοδος του Ιδρύματος, το οποίο έγινε κυριολεκτικά το σπίτι της, με το οποίο ταύτισε τη ζωή της σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε όσοι την γνώρισαν να μην μπορούν να εννοήσουν το Καλλιμανοπούλειο χωρίς να φέρουν μπροστά την εικόνα της και την μεγάλη της προσφορά. 

Υπήρξε κατά γενική ομολογία η ψυχή του Ιδρύματος,  προσφέροντας θυσιαστικά τον εαυτό της όλο το εικοσιτετράωρο στην ομαλή λειτουργία του. Πρώτη ξυπνούσε και κοιμόταν τελευταία. Φρόντιζε τα πάντα και τους πάντες. Προσωπικό και τροφίμους.  Ιδιαίτερα στα πρώτα δύσκολα χρόνια της λειτουργίας του Ιδρύματος αλλά και μετέπειτα, μαζί με την επίσης εθελόντρια Αδαμαντία Μπουρδή, είχε την εποπτεία για την τροφοδοσία, την  οργάνωση, το καθημερινό πρόγραμμα λειτουργίας, την περίθαλψη των γερόντων και την εν γένει καλή λειτουργία του.  Η ανιδιοτέλεια, η  συνεχής μέριμνα προς όλους, η ικανότητα  και η αγαστή συνεργασία της με όλους, ο παρηγορητικός  και αδελφικός της λόγος  προς το προσωπικό και τους γέροντες, η αγωνιστική της διάθεση ακόμα  μέχρι και σήμερα αν και ήταν σε προχωρημένη ηλικία, ήταν τα χαρακτηριστικά που κοσμούσαν την προσωπικότητα και το δυναμισμό του  χαρακτήρα της, που σίγουρα αποτελεί παράδειγμα προς τους νεωτέρους.

            Αποτελεί κατεξοχήν παράδειγμα θυσιαστικής αγάπης και ολοκληρωτικής προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και την Εκκλησία.

Η εξόδιος ακολουθία της θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 17.03.2015 στο Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαβρύτων ώρα 12.30μ.μ., ενώ θα ενταφιασθεί στο χωριό της καταγωγής της, στον Πριόλιθο Καλαβρύτων.

 Η Ιερά Μητρόπολή μας αποτίνοντας ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη της κηρύσσει τριήμερο πένθος  και μεσίστιες τις σημαίες στην Μητρόπολη και στο Καλλιμανοπούλειο Ίδρυμα.

Ας αναπαύσει ο Θεός την ψυχή της.

Ας είναι αιωνία η μνήμη της.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Κυριακή Γ’ Νηστειών – Της Σταυροπροσκυνήσεως

Ευαγγέλιο✎ ευαγγελικό ανάγνωσμα, ευαγγέλιο Κυριακής, πνευματικός αγώνας, σταυρός, ψυχή

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. η΄34 – θ΄1

34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
1 ΚΑΙ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Να σηκώνουμε τον Σταυρό μας

Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή.

Τι θα πει αυταπάρνηση

Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί.

Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου.

Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο.

Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του.

Πόσο αξίζει μια ψυχή

Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους.

Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ.

Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Κυριακή Β’ Νηστειών – Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ

Ευαγγέλιο✎ ευαγγελικό ανάγνωσμα, ευαγγέλιο Κυριακής, θαύμα, θεραπεία, πίστη

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. β’ 1-12
1 ΚΑΙ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ  Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας ~ λέγει τῷ παραλυτικῷ. 11 σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

Η θεραπεία του παραλύτου

Η πίστη κάνει θαύματα!

Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία: ο Κύριος βρίσκεται σε κάποιο σπίτι στην Καπερναούμ. Κι αμέσως έτρεξαν κοντά του τόσο πολλοί, ώστε γέμισε όλο το σπίτι και δεν χωρούσε πλέον κανείς άλλος εκεί. Ενώ όμως ο Κύριος δίδασκε το λαό, τέσσερις άνθρωποι μετέφεραν εκεί, πάνω σ’ ένα κρεβάτι, έναν παράλυτο. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν μέσα στο σπίτι, ανέβηκαν στη στέγη του σπιτιού και την ξήλωσαν πάνω από το σημείο που βρισκόταν ο Κύριος. Κατόπιν κατέβασαν σιγά-σιγά το κρεβάτι. Και καθώς ο Κύριος είδε μπροστά του τον παράλυτο, διέγνωσε τη μεγάλη πίστη που είχε κι αυτός και οι άλλοι που τον μετέφεραν.

Διότι οι φίλοι του παραλύτου δεν θα έφερναν τον φίλο τους στον Χριστό, αν δεν είχαν μια τόσο μεγάλη και δυνατή πίστη. Και μάλιστα μετέφεραν τον φίλο τους με τόσες δυσκολίες και κόπους μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων. Χωρίς να υπολογίσουν τις αντιδράσεις του ιδιοκτήτη, έκαναν μία πράξη τόσο επικίνδυνη! Διότι η ανάβαση του παραλύτου στη στέγη του σπιτιού και η κάθοδός του από το άνοιγμα της στέγης ήταν δύσκολη επιχείρηση και είχε πολλούς κινδύνους. Αυτοί όμως δεν υπολόγισαν τίποτε, διότι είχαν μεγάλη πίστη. Τέτοια πίστη άλλωστε είχε κι ο παράλυτος, διότι δεν θα δεχόταν να τον μεταφέρουν με τον τρόπο αυτό, εάν δεν πίστευε ότι ο Ιησούς μπορούσε να τον κάνει καλά.

Και διδασκόμαστε έτσι πόσο μεγάλα θαύματα μπορεί να κάνει η θερμή και ακλόνητη πίστη. Μια τέτοια πίστη χρειαζόμαστε κι εμείς. Μια πίστη που δεν θα υπολογίζει εμπόδια, κινδύνους και συνέπειες, θα ξεπερνά τα όρια της περιορισμένης λογικής. Αυτή την πίστη που θα μεταμορφώνει τη ζωής μας και θα μας οδηγεί στην υπακοή του θείου θελήματος. Βέβαια η πίστη είναι θείο δώρο, ουράνιο χάρισμα, και η καλλιέργεια της πίστεως είναι έργο μιας ολόκληρης ζωής. Γι’ αυτό θα πρέπει να ζητούμε από τον άγιο Θεό με όλη τη θέρμη της καρδιάς μας να μας κάνει ανθρώπους πίστεως, για να παραθέτουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας ολόκληρη στα χέρια του παντοδυνάμου Θεού.

Πρώτα η ψυχή μας

Καθώς ο Κύριος διέγνωσε αυτή τη μεγάλη πίστη τους, λέει στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου, οι οποίες είναι η αιτία της σωματικής παραλυσίας σου». Μόλις όμως άκουσαν τα λόγια του Κυρίου μας οι Φαρισαίοι, άρχισαν να σκέφτονται: Γιατί ο άνθρωπος αυτός ξεστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιος άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός; Ο Κύριος όμως, που κατάλαβε της πονηρές σκέψεις τους, τους είπε: Γιατί έχετε τέτοιους κακούς λογισμούς; Τι είναι ευκολότερο, να πω στον παράλυτο «είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου», ή να του πω, «πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσία στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, λέει στον παράλυτο: Σε σένα μιλώ, πάρε το κρεβάτι στον ώμο σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

Και ο παράλυτος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και έφυγε από το σπίτι εκείνο. Τον είδαν όλοι με τα μάτια τους και έκπληκτοι δόξαζαν τον Θεό λέγοντας ότι ποτέ δεν είδαμε παράλυτο με μία προσταγή να σηκώνεται αμέσως και να περπατά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Από την όλη διήγηση του θαύματος φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο παράλυτος αυτός έπασχε από διπλή παραλυσία. Ήταν άρρωστος και στο σώμα και στην ψυχή. Οι πολλές αμαρτίες του είχαν παραλύσει και την ψυχή και το σώμα του. Και ο Κύριος ήθελε να λυτρώσει τον παράλυτο πρώτα από την παραλυσία της ψυχής του, που ήταν η αιτία της ασθενείας του.

Ο Κύριος βέβαια κάποιες φορές μπορεί να συγχωρεί τις αμαρτίες μας χωρίς να θεραπεύει τις ασθένειές μας. Ή και αντίθετα, να θεραπεύει τις ασθένειές μας χωρίς να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, όταν εμείς μένουμε αμετανόητοι. Αλλά τότε ποια ωφέλεια μπορούμε να έχουμε όταν μείνει μέσα στην ψυχή μας το δηλητήριο της αμαρτίας; Αντίθετα, όταν με τη μετάνοια και ιερά Εξομολόγηση συμφιλιωθούμε με τον Θεό, ακόμη κι αν δεν θεραπευθούν οι ασθένειές μας, αισθανόμαστε το φορτίο των ασθενειών μας πιο ελαφρό και κερδίζουμε αιώνια σωτηρία!

Μη λέμε λοιπόν «πάνω απ’ όλα η υγεία». Λάθος! Πάνω απ’ όλα η υγεία της ψυχής μας! Τι να το κάνεις να ζήσεις υγιής πολλά χρόνια και να υποφέρεις αιωνίως φρικτούς πόνους στην κόλαση; Εμείς βέβαια, όταν αρρωστήσει το σώμα μας, τρέχουμε στους καλύτερους γιατρούς, και καλά κάνουμε. Για την ψυχή μας όμως, που είναι συχνά άρρωστη, θα πρέπει να δείχνουμε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να τρέχουμε τακτικά στο μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Εκεί ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας θα μας προσφέρει την ίαση της ψυχής μας. Και εάν το κρίνει ωφέλιμο για μας, θα μας χαρίζει και την υγεία του σώματος. Εμείς πάντως ας το κατανοούμε, ας το εφαρμόζουμε και ας το λέμε: «πάνω απ’ όλα η υγεία… της ψυχής μας».