Κυριακή της Τυρινής (22-2-2015)

Κυριακή της Τυρινής (22-2-2015)

 Γραπτό κήρυγμα, Ορθόδοξη ζωή,

 Τριώδιον Απόστολος Κυριακής της Τυρινής

Το νόημα της αληθινής νηστείας

Ρωμ. 13.11 – 14.4 Ἀδελφοί, νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾽ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾽Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. Ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει, σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν. 

Η περικοπή από την προς Ρωμαίους επιστολή, την οποία ακούσαμε σήμερα, μάς εισάγει στο πνεύμα της αληθινής νηστείας, μιας που από αύριο αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αδελφοί, μας λέει, σήμερα η σωτηρία είναι πολύ πιο κοντά από τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα έχει προχωρήσει, έχει φτάσει η ημέρα. Ας αποθέσουμε επομένως τα έργα του σκότους και ας ενδυθούμε τα όπλα του φωτός. Ας περπατήσουμε όπως όταν είναι ημέρα, όχι σε φαγοπότια και μεθύσια, όχι σε ανηθικότητες και ασέλγειες, όχι σε έριδα και ζήλεια, αλλά ενδυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη προνοείτε για της επιθυμίες της σάρκας. Τον δε ασθενή στην πίστη να τον δέχεστε, χωρίς να κρίνετε τις γνώμες του. Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να φάει από όλα, ο ασθενής όμως τρώει λάχανα. Εκείνος που τρώει ας μη εξουθενώνει εκείνον που δεν τρώει, και εκείνος που δεν τρώει ας μην κρίνει εκείνον που τρώει, γιατί ο Θεός τον δέχτηκε. Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις ξένον υπηρέτη; στον δικό του Κύριο στέκεται ή πέφτει, κι όμως θα σταθεί· γιατί ο Θεός έχει την δύναμη να τον κάνει να σταθεί. Αλήθεια, τι να θαυμάσει κανείς πρώτο από την διάκριση με την οποία θέτει την διάσταση και την σημασία της νηστείας; πρώτα από όλα την συνδέει με το πρόσωπο του Χριστού, όταν μάς λέει να ενδυθούμε τον Χριστό και να μη προνοούμε για τις γήινες επιθυμίες. Άρα, η νηστεία αποτελεί περιφρόνηση των κάθε είδους επιθυμιών και δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί χωρίς την χάρη και την δύναμη του Χριστού. Γι αυτό μάλιστα τονίζει στο τέλος ότι ο Θεός έχει την δύναμη να στηρίξει, και να ανορθώσει ακόμα και εκείνους που πέφτουν. Η ημέρα η οποία έφτασε δεν είναι άλλη από την παρουσία του Χριστού, από την ζωηφόρο Ανάστασή του. Καθώς λοιπόν ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τούτο το ανέσπερο φως, μάς παροτρύνει να εγκαταλείψουμε τα έργα του σκότους και να ενδυθούμε τα όπλα του φωτός, γιατί από μόνη της η νηστεία δεν αρκεί, εάν ο αγώνας μας δεν επεκτείνεται και στα σημεία τα οποία απαριθμεί. Τα έργα του σκότους είναι φορτίο βαρύ για την ψυχή, γιαυτό λέει να τα αποθέσουμε. Όταν αναφέρεται στα φαγοπότια και στις μέθες, ο απόστολος Παύλος υποδηλώνει την φιλαυτία, με τις κοίταις (=κρεβάτια) και τις ασέλγειες υπονοεί την φιληδονία και με την έριδα και τον ζήλο φανερώνει την φιλαρχία, τα τρία κακά τα οποία κατά τους Πατέρες ταλαιπωρούν τους χριστιανούς. Την φιλαργυρία δεν την αναφέρει, είτε επειδή η κοινοκτημοσύνη ήταν κανόνας στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες είτε γιατί δύναται να ενταχθεί στην φιλαυτία, μαζί με τις άλλες αμαρτίες που ικανοποιούν την σάρκα.  Και μιας που αναφερθήκαμε στην «σάρκα», στην Καινή Διαθήκη η λέξη αυτή δεν σημαίνει την υλική φύση του ανθρώπου, δηλαδή το σώμα του ή τις ανάγκες και φυσιολογικές, αδιάβλητες επιθυμίες που αυτό γεννά. Μια τέτοια θεώρηση οδηγεί ευθέως στον μανιχαϊσμό. Όταν ο Χριστός, οι Απόστολοι, ή οι Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρονται στην σάρκα, εννοούν το σαρκικό ή κοσμικό φρόνημα. Επομένως, ο Απόστολος Παύλος μάς καλεί να ξεφορτωθούμε τα έργα του σκότους - δηλαδή την φιλαυτία, την φιληδονία και την φιλαρχία - και να ενδυθούμε τα όπλα του φωτός, δηλαδή την νηστεία και την εγκράτεια, την σεμνότητα και την σωφροσύνη, την ειρήνη και την αγάπη, να ενδυθούμε τον ίδιο τον Χριστό και να μην ασχολούμαστε με την ικανοποίηση επιθυμιών που προκαλούνται ή οφείλονται στο κοσμικό φρόνημα.  Μάς εφιστά στη συνέχεια την προσοχή, ώστε να δεχόμαστε με αγάπη τους ασθενέστερους αδελφούς μας και να μη τους κρίνουμε, πολλώ δε μάλλον να μη τους κατακρίνουμε. Γι αυτό και λέει ρητά, ότι αυτός που τρώει να μη καταπιέζει εκείνον που νηστεύει, και εκείνος που νηστεύει να μη κρίνει αυτόν που τρώει. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εξηγεί ως εξής: «Είναι καλόν η παρθενία, αλλά εάν παντρευτείς δεν αμάρτησες. Είναι καλό να νηστεύει κανείς κάθε ημέρα, αλλά εκείνος που νηστεύει να μη κρίνει εκείνον που τρώει. Σε αυτά τα θέματα ούτε να νομοθετεί, ούτε να πιέζει, ούτε να πειθαναγκάζει πρέπει κανείς το ποίμνιο που τού εμπιστεύτηκε ο Θεός, αλλά μάλλον με πειθώ και ηπιότητα, και με λόγο μεστό να τούς τα υπενθυμίζουμε» [1]. Επομένως, όσοι από εμάς επιθυμούμε να νηστέψουμε ή έτσι μάς έχει ορίσει ο Πνευματικός, ας μη προσπαθούμε να βάλουμε τους αδελφούς μας μέσα στο καλούπι της δικής μας άσκησης ή του δικού μας πνευματικού αγώνα. Εάν ήταν έτσι, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη από τον Πνευματικό, ο οποίος ζυγίζει τις δυνάμεις και τις ανάγκες κάθε ανθρώπου χωριστά και αναλόγως ορίζει τα πνευματικά φάρμακα και το μέτρο και την ένταση της άσκησης. Γι αυτό ας μη μολύνουμε την νηστεία με την κατάκριση· όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, και στον Θεό οφείλουμε να αποδώσουμε λόγο ο καθένας για τις δικές του πράξεις, λογισμούς και παραλείψεις. Ούτε πάλι τα καλά μας έργα είναι αυτά που μάς σώζουν, αλλά η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού, ο οποίος μακροθυμεί και αναπληρώνει τις δικές μας αδυναμίες και μάς προσφέρει καθημερινά ευκαιρίες για να τον πλησιάσουμε και να γίνουμε κοινωνοί της αγάπης του. Επομένως, ας αγωνιστούμε έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, τα οποία συνοψίζει με απλότητα ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, λέγοντας τα εξής: «η αληθινή νηστεία είναι η αποχή από κάθε κακό. Ας νηστέψουμε λοιπόν πρώτα από τους πονηρούς λογισμούς που κατοικούν στην καρδιά και μάς φλογίζουν με έκτοπες επιθυμίες... ας νηστέψουμε και κατά δεύτερο λόγο από την ποσότητα και από την ποιότητα των τροφών σε τέτοιο βαθμό, όσο η δύναμη του σώματός μας αντέχει. Γιατί, λέει ο απόστολος, ο καθένας καθώς προαιρείται στην καρδιά του, όχι εξαιτίας λύπης ή ανάγκης, διότι το ιλαρόν αγαπά ο Θεός και το κατά δύναμιν» [2]. Αμήν. π. Χ.Β. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2015/02/22-2-2015.html

Κυριακή της Τυρινής -Πορεία προς τον ουρανό

Κυριακή της Τυρινής

Πορεία προς τον ουρανό

Ευαγγέλιο, ευαγγελικό ανάγνωσμα, ευαγγέλιο Κυριακής, νηστεία
4

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. στ’ 14-21

Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

Ὃταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Πορεία προς τον ουρανό

Μάθε να συγχωρείς

Μια συμφωνία κάνει στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος με όλους τους πιστούς. Εάν συγχωρούμε τους ανθρώπους για τα αμαρτήματα που μας έχουν κάνει, μας λέει, και ο ουράνιος Πατέρας μας θα συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα. Εάν όμως δεν τους συγχωρούμε, τότε ούτε ο Πατέρας μας θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Γιατί όμως ο Κύριος κάνει αυτήν την απαράβατη συνθήκη; Γιατί θέτει τη δική μας συγχωρητικότητα ως προϋπόθεση της δικής μας συγχωρήσεως και σωτηρίας; Γιατί αρνείται να μας βάλει στον Παράδεισο, εάν εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν;

Διότι θέλει να μας δείξει πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχωρητικότητα· αρετή η οποία μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο Οποίος είναι πολυέλεος, συγχωρεί καθημερινά τα αμέτρητα αμαρτήματά μας. Ζητά λοιπόν από εμάς να Του μοιάσουμε, να κάνουμε ό,τι κάνει διαρκώς Εκείνος. Όπως Εκείνος συγχωρεί καθημερινά όλους μας και συγχώρησε επάνω στο Σταυρό του ακόμη και τους σταυρωτές του, ζητεί να ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα. Να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων. Όσο μεγάλα κι αν μας φαίνονται, όσο κι αν μας έχουν πικράνει. Κατανοώντας μάλιστα ότι αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα, αν συγκριθούν με τις τόσο πολλές δικές μας αμαρτίες προς τον Θεό.

Ο Κύριος ζητεί επιπλέον ως όρο της σωτηρίας μας τη συγχωρητικότητα, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε σ’ αυτή τη ζωή. Χωρίς συγχωρητικότητα η ζωή μας γίνεται κόλαση, αφαιρεί την ειρήνη από μέσα μας, κάνει τη ζωή μας ένα δράμα.

Τέλος ο Κύριος μας ζητεί να συγχωρούμε, διότι εάν εδώ στη γη δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τους αδελφούς μας, δηλαδή να τους χωρέσουμε στην καρδιά μας, τι θα κάνουμε στην άλλη ζωή; Πώς θα αντέχουμε εκεί ο ένας τον άλλον; Θα έχουμε κακία και μνησικακία και μέσα στον Παράδεισο; Αλλά τότε θα γίνει ο Παράδεισος κόλαση! Μας λέει λοιπόν ο Θεός: Εάν θέλετε να χωρέσετε στον Παράδεισο, πρέπει να χωρέσετε τους αδελφούς σας και στην καρδιά σας. Να τους συγχωρείτε και να τους αγαπάτε.

Θησαυροί άφθαρτοι

Ο Κύριος προχωρεί τώρα στο θέμα της νηστείας. Όταν νηστεύετε, λέει, μη γίνεσθε σαν τους υποκριτές σκυθρωποί και περίλυποι. Διότι αυτοί παίρνουν την έκφραση καταβεβλημένου ανθρώπου, για να φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν. Έτσι όμως δέχονται ολόκληρη την αμοιβή τους από τους επαίνους των ανθρώπων. Εσείς όμως όταν νηστεύετε, να είστε χαρούμενοι για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι ότι νηστεύετε. Και ο Θεός Πατέρας σας αυτό που κάνετε κρυφά, θα σας το ανταποδώσει φανερά στην άλλη ζωή. Μην επιζητείτε λοιπόν ανθρώπινους επαίνους και πρόσκαιρες αμοιβές. Μη μαζεύετε επίγειους θησαυρούς, τους οποίους ο σκόρος, η σαπίλα και η σκουριά καταστρέφουν, και κλέβουν οι κλέφτες. Μαζεύετε ουράνιους θησαυρούς, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει ή να κλέψει. Η καρδιά σας να είναι προσκολλημένη στον Θεό και στα ουράνια. Διότι εκεί που είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας.

Εδώ λοιπόν ο Κύριος κάνει μια διάκριση ανάμεσα στους επίγειους και στους ουράνιους θησαυρούς. Σε ποιους επίγειους θησαυρούς αναφέρεται; Οι άνθρωποι τότε αποθήκευαν ως θησαυρούς διάφορα προϊόντα της γης, μεταλλικά αντικείμενα και πολυτελή ενδύματα. Τα προϊόντα της γης όμως σάπιζαν, τα μεταλλικά αντικείμενα σκούριαζαν και τα ενδύματα τα έτρωγε ο σκόρος. Και όσοι είχαν πολύτιμα αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό, έτρεμαν διαρκώς μην τα χάσουν από τους κλέφτες. Όσοι λοιπόν κατείχαν υλικούς θησαυρούς, είχαν καθημερινή αγωνία μήπως γίνουν θύματα ληστειών ή μήπως καταστραφούν οι θησαυροί τους. Κι αυτή ακριβώς η αγωνία τους ταλαιπωρούσε και τους εξαθλίωνε.

Μήπως όμως παθαίνουμε κάτι παρόμοιο κι εμείς, όταν έχουμε κάποια προσκόλληση στα λίγα ή πολλά υλικά αγαθά μας; Στα σπίτια μας, στα αυτοκίνητά μας, στα ρούχα μας, στα ηλεκτρικά μηχανήματά μας, στα χρήματά μας;

Αλλά ο Κύριος σήμερα μας λέει ότι όλα αυτά τα υλικά αγαθά δεν είναι ασφαλισμένα, δεν είναι μόνιμα, δεν είναι αληθινά. Δεν δίνουν ευτυχία. Αντίθετα μας υποδουλώνουν σε μία σκληρή τυραννία. Αιχμαλωτίζουν το νου μας στα μικρά και επίγεια και δεν μας αφήνουν να ποθήσουμε τα υψηλά και αιώνια.

Μην ξεγελιόμαστε λοιπόν. Μην παρασυρόμαστε από τα ασήμαντα και χάνουμε τα ανεκτίμητα, τα μόνιμα, τα αληθινά, τα αιώνια πλούτη. Κι αυτά τα πλούτη είναι οι άγιες αρετές του Χριστού, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος: η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ανεκτικότητα, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η καλοσύνη, η πραότητα, η εγκράτεια. Σ’ αυτούς τους ουράνιους θησαυρούς να στρέψουμε το νου μας, αυτούς να αγαπήσουμε, να ποθήσουμε και να κατακτήσουμε. Μ’ αυτούς τους θησαυρούς να γεμίζουμε τις αποσκευές μας για το ουράνιο ταξίδι μας. Έτσι θα γίνουμε πλούσιοι, πάμπλουτοι, αιώνια πανευτυχείς.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Παρασκευή, 20 Φεβρουαρίου 2015

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου ε.έ. ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Αμβρόσιος ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αιγίου, όπου και τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του Ιερολογιωτάτου Διακόνου π. Γερβασίου Ιωακειμίδη, καταγομένου εκ Πατρών και αποφοίτου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος διακόνησε για πέντε έτη κοντά στον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας και στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Φανερωμένης.

Ο π. Γερβάσιος στην χειροτονητήρια ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Οι μέρες στις οποίες ζούμε έχουν ανάγκη αυτής της υπομονής και της αγάπης καθώς οι

σειρήνες του διαβόλου οδηγούν ολοένα και περισσότερο κόσμο στην ασωτία.  Και γνωρίζω ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος και επίπονος πολλές φορές, μα δεν δειλιάζω ούτε λιγοψυχώ καθώς στα αυτιά μου ηχεί ο λόγος του Άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου “Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον· αλλ' ου δεδοίκαμεν, μη καταποντισθώμεν· επί γαρ της πέτρας εστήκαμεν. Η δε πέτρα ην ο Χριστός”. Πάνω σε αυτή την πέτρα,  στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό,  θα εναποθέσω  τους ανθρώπινους λογισμούς, τις αμφιβολίες, τις μεταπτώσεις, τους κλυδωνισμούς, τα προβλήματα, τις δύσκολες στιγμές,  και εκείνος είμαι βέβαιος  κατά τον δικό του λόγο προς τον Πέτρο,   ότι θα μου δώσει το χέρι και θα με μεταμορφώσει, θα με πληρώσει με τη χάρη Του  και θα μου δώσει δύναμη, θάρρος, τόλμη, φως και αγάπη…

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ο Θεός ευλόγησε ώστε από την αρχή της ιερατικής μου διακονίας και αφοσιώσεως στην Εκκλησία να βρεθώ δίπλα σας. Κοντά σε μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Η διακονία και η μαθητεία μου κοντά σας αυτά τα χρόνια ήταν όχι απλώς ωφέλιμη αλλά και διδακτική για μένα.

Με διδάξατε με την υπομονή, τις αρετές σας, την πλήρη αφοσίωση σας στον Χριστό την μεγάλη πίστη σας, το απαράμιλλο αγωνιστικό σας φρόνιμα, με το οποίο υπερασπίζεσθε τα όσια και ιερά της πίστεως και της Πατρίδας μας, την πνευματική σας εμπειρία με όλη σας τη ζωή, τι σημαίνει ιερέας, τι σημαίνει στην πράξη και όχι στα λόγια να αναλώνετε κανείς και να καίει σαν λαμπάδα νύχτα και ημέρα για το ποίμνιο του.

Νιώθω σεβασμό, απαράμιλλη ευγνωμοσύνη προς το σεβαστό πρόσωπο σας και σας δίνω την υπόσχεση ότι όλα αυτά θα τα διαφυλάξω ως ανεκτίμητο θησαυρό στην καρδιά μου, και ότι θα συνεχίσω να βρίσκομαι κοντά σας με την ίδια και περισσότερη ακόμη αφοσίωση, υπακοή , αγάπη και προθυμία.

Παρακαλώ και εσείς μην παύσετε να δείχνετε ανοχή και υπομονή  στις παραλείψεις μου  και να με αγκαλιάζετε με την πατρική σας αγάπη. Αυτή θα είναι η μόνη μου παρηγοριά και η κινητήριος δύναμη στο έργο της ιερατικής μου διακονίας…”

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας αντιφωνώντας προέτρεψε τον χειροτονούμενο στην ιερατική του πορεία,

1) να έχει πάντοτε την αγκαλιά του ανοικτή για όλους, χωρίς να διακρίνει τον πλούσιο από τον φτωχό, τον επίσημο από τον μη επίσημο, τον σημαντικό από τον ασήμαντο,

 2) να στηλιτεύει και να ελέγχει πάντοτε την αμαρτία, καθώς στην εποχή μας το παράνομο παρουσιάζεται ως νόμιμο, το παρά φύσει ως φυσιολογικό, το άδικο ως δίκαιο κ.ά., ποτέ όμως να μην ελέγξει το πρόσωπο, διότι αποτελεί εικόνα του Θεού, και

3) να αγκαλιάσει τον αμαρτωλό και να τον οδηγήσει στην μετάνοια και στην επιστροφή στον δρόμο του Θεού.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

 *****************************

Ακολουθεί η χειροτονητήριος ομιλία του π. Γερβασίου Ιωακειμίδη καθώς φωτογραφικό υλικό 

Σεβασμιώτατε , Πάτερ και Δέσποτα.

Σεβαστοί μου Πατέρες και Αγαπητοί μου Αδελφοί .

   Βαδίζουμε ήδη στην δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει την παραβολή του ασώτου υιού ως παράδειγμα και πρότυπο ζωής ταπεινώσεως και μετανοίας. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη προς τον οικτίρμονα Κύριο, επειδή ευδόκησε η ημέρα της προσωπικής μου Πεντηκοστής να συμβαδίσει με την σημερινή ημέρα, καθώς το νόημα της σημερινής παραβολής θα με βοηθήσει, τόσο στην πνευματική μου ζωή, όσο και στην ιερατική μου πορεία.

   Στην πνευματική ζωή, μου δίνει δυο όπλα για να μπορέσω να αποφύγω τις παγίδες του διαβόλου, την ταπείνωση και την μετάνοια, τα οποία μου υποδεικνύουν  ασφαλώς τον δρόμο, που οδηγεί προς τον αγαπήσαντά με  Πατέρα, όπως τον άσωτο υιό, ο οποίος  όταν ήλθε εις εαυτόν και κατάλαβε τις αστοχίες της ζωής του. Δεν πρέπει να θεωρήσω τον εαυτό μου τέλειο και σωστό, επειδή αξιώθηκα να  διακονώ τον Κύριο, γιατί τότε θα γεμίσω με εγωισμό και σκληροκαρδία, ως ο πρεσβύτερος υιός, που σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, όσα είχε  προσφέρει στον πατέρα του, επειδή δε δέχτηκε να συγχωρέσει στην καρδιά του τον αδελφό του.

Για την ιερατική μου πορεία δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον Πατέρα της παραβολής, ο οποίος,  γεμάτος από αγάπη και σπλάχνα οικτιρμών, καρτερεί  την επιστροφή του απολωλότος υιού,  όχι για να τον επιπλήξει, μα για να του προσφέρει όλα αυτά που είχε πριν την πτώση του,  και να τον αποκαταστήσει στην προτέρα θέση του, ως υιού του.

   Οι μέρες στις οποίες ζούμε έχουν ανάγκη αυτής της υπομονής και της αγάπης καθώς οι σειρήνες του διαβόλου οδηγούν ολοένα και περισσότερο κόσμο στην ασωτία.  Και γνωρίζω ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος και επίπονος πολλές φορές, μα δεν δειλιάζω ούτε λιγοψυχώ καθώς στα αυτιά μου ηχεί ο λόγος του Άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου «Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον· αλλ' ου δεδοίκαμεν, μη καταποντισθώμεν· επί γαρ της πέτρας εστήκαμεν». Η δε πέτρα ην ο Χριστός. Πάνω σε αυτή την πέτρα,  στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό,  θα εναποθέσω  τους ανθρώπινους λογισμούς, τις αμφιβολίες, τις μεταπτώσεις, τους κλυδωνισμούς, τα προβλήματα, τις δύσκολες στιγμές,  και εκείνος είμαι βέβαιος  κατά τον δικό του λόγο προς τον Πέτρο,   ότι θα μου δώσει το χέρι και θα με μεταμορφώσει, θα με πληρώσει με τη χάρη Του  και θα μου δώσει δύναμη, θάρρος, τόλμη, φως και αγάπη.

   Διότι είπε στους μαθητές του στο τελευταίο δείπνο : Στον κόσμο θλίψεις θα δοκιμάσετε, όμως έχετε θάρρος, διότι εγώ νίκησα τον κόσμο. Αυτή τη νίκη του Κυρίου θα νιώσω μέσα μου, Σεβασμιώτατε πάτερ και δέσποτα, όταν σε λίγα λεπτά θα με οδηγήσετε στο ιερό θυσιαστήριο για να λάβω από τα σεπτά χέρια σας τη θεία χάρη, που θα θεραπεύσει τις πνευματικές μου ασθένειες και θα αναπληρώσει τις ελλείψεις μου καθιστώντας με άξιο, εμέ τον ανάξιο και ελάχιστο, προκειμένου να διακονήσω το λαό του Θεού,   που θα μου  εμπιστευθείτε.

   Πάντοτε με συνεκλόνιζαν Σεβασμιώτατε τα λόγια του Κυρίου προς τους μαθητές του  « οφείλετε,  έλεγε,  να πλύνετε τα πόδια ο ένας του άλλου, όπως εγώ έκανα για σας ». Τούτο σημαίνει, ότι σήμερα υπόσχομαι στο Θεό σε εσάς και το λαό του Θεού ότι θα μείνω διακονών και διαρκώς θυσιαζόμενος και μελιζόμενος ως ο Αμνός, προσευχόμενος,  υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων.

   Στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα,  ο Θεός ποτέ δεν με άφησε χωρίς να αισθανθώ την παρουσία Του, ιδιαιτέρως  μέσα από τους ανθρώπους εκείνους,  οι οποίοι συνετέλεσαν αποφασιστικά και θυσιαστικά στην εν Χριστώ ανατροφή και πνευματική μου αναγέννηση. Και πρώτα απ’ όλα αναφέρομαι στους Αγίους και σεβαστούς γονείς μου, οι οποίοι πάντοτε βρίσκονται δίπλα μου με στήριζαν και με στηρίζουν στην απόφαση μου να αφιερωθώ στον Χριστό, εγκαταλείποντας και εκείνοι τα πάντα για να με ακολουθήσουν στην πνευματική μου ανάβαση.

   Για να προχωρήσει ωστόσο κάποιος στην πνευματική ζωή και να αντιμετωπίσει τις παγίδες του διαβόλου και τα πάθη του, σημαντική είναι η παρουσία του πνευματικού πατέρα. Αυτή τη στιγμή της προσωπικής μου πεντηκοστής, αισθάνομαι ανεξόφλητη ευγνωμοσύνη προς τον πνευματικό μου πατέρα π. Ανδρέα Γεωργακόπουλο, ο οποίος από την παιδική και νεανική μου ηλικία, ανέλαβε το δύσκολο έργο της πνευματικής μου καθοδηγήσεως, με γαλούχησε όχι απλώς γνωσιολογικά ή  συμβουλευτικά αλλά με την ίδια του τη ζωή, είναι ζωντανό παράδειγμα για μένα θυσιαστικής πορείας, αγάπης, πίστεως και αφοσιώσεως στο Θεό.

   Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω να πω και στους ανθρώπους που βρήκα εδώ στην ιερά μητρόπολη μας και με αγκάλιασαν όλοι στοργικά και πατρικά.  Στον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη πατέρα Καλλίνικο Πουλή, Καθηγούμενο της ιστορικής Ιερά Μονής Ταξιαρχών και τους  εν Χριστώ αδελφούς της Ιεράς Μονής οι οποίοι με αποδέχθηκαν και με βοήθησαν να πραγματοποιήσω την  εκ βάθους καρδίας επιθυμία της ζωής μου να γίνω μοναχός και να αποκτήσω όχι απλώς μία βάση πνευματική αλλά μία πνευματική οικογένεια. Στους ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Καλλιθέας Αιγίου καθώς και τους ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ναού Παναγίας Φανερωμένης στους οποίους και υπηρέτησα σαν διάκονος αυτά τα χρόνια.  Εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ όλους τους ιερείς που σήμερα παρευρέθησαν κοντά μου, με ενισχύουν με τις προσευχές τους και σε λίγα λεπτά θα με οδηγήσουν στο ιερό θυσιαστήριο .

   Σεβασμιώτατε Πάτερ και δέσποτα, ο Θεός ευλόγησε ώστε από την αρχή της ιερατικής μου διακονίας και αφοσιώσεως στην Εκκλησία να βρεθώ δίπλα σας. Κοντά σε μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Η διακονία και η μαθητεία μου κοντά σας αυτά τα χρόνια ήταν όχι απλώς ωφέλιμη αλλά και διδακτική για μένα. Με διδάξατε με την υπομονή, τις αρετές σας, την πλήρη αφοσίωση σας στον Χριστό την μεγάλη πίστη σας, το απαράμιλλο αγωνιστικό σας φρόνιμα, με το οποίο υπερασπίζεσθε τα όσια και ιερά της πίστεως και της Πατρίδας μας, την πνευματική σας εμπειρία με όλη σας τη ζωή, τι σημαίνει ιερέας, τι σημαίνει στην πράξη και όχι στα λόγια να αναλώνετε κανείς και να καίει σαν λαμπάδα νύχτα και ημέρα για το ποίμνιο του. Νιώθω σεβασμό, απαράμιλλη ευγνωμοσύνη προς το σεβαστό πρόσωπο σας και σας δίνω την υπόσχεση ότι όλα αυτά θα τα διαφυλάξω ως ανεκτίμητο θησαυρό στην καρδιά μου, και ότι θα συνεχίσω να βρίσκομαι κοντά σας με την ίδια και περισσότερη ακόμη αφοσίωση, υπακοή , αγάπη και προθυμία.

   Παρακαλώ και εσείς μην παύσετε να δείχνετε ανοχή και υπομονή  στις παραλείψεις μου  και να με αγκαλιάζετε με την πατρική σας αγάπη. Αυτή θα είναι η μόνη μου παρηγοριά και η κινητήριος δύναμη στο έργο της ιερατικής μου διακονίας.

   Ευχηθείτε παρακαλώ πολύ ο Παράκλητος το Πνεύμα της Αληθείας να με φωτίζει, να γίνει ποδηγέτης μου οδηγώντας τα βήματα μου στην νέα πορεία της οποίας αφετηρία είναι η σημερινή ημέρα.                                      

  Και νυν, δέσποτα Άγιε ελήλυθεν η ώρα….. Μη έχοντας τι άλλο να πω, υπακούοντας και πάλι στο θέλημα του Θεού κλείνω τον αυχένα και ως άλλος Σαμουήλ αναφωνώ ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ ΟΤΙ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ.

Αναρτήθηκε από ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΕΝΗΣ στις 9:00 π.μ.

Κυριακή της Απόκρεω (15-2-2015)

Κυριακή της Απόκρεω (15-2-2015)

Κατηγορία Αποστολικές περικοπές, Ορθόδοξη ζωή,

Τριώδιον  Ἀληθὴς νηστεία ἡ τοῦ κακοῦ ἀλλοτρίωσις Α' Κορ. 8.8- 9.2

Ἀδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. Ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾽ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ ᾽Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸν ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμί· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. 

Κυριακή της Απόκρεω σήμερα, και κατά το επικρατούν έθος είναι η τελευταία ήμερα κατά την οποία κρεωφαγούμε, καθώς σε μία περίπου εβδομάδα αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η περικοπή από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, την οποία ακούσαμε, αναφέρεται μεν στο θέμα που είχε προκύψει την εποχή εκείνη, εάν δηλαδή επιτρέπεται οι χριστιανοί να τρώνε από τα ειδωλόθυτα, ωστόσο διατυπώνει δύο βασικές αρχές οι οποίες έχουν άμεση σχέση με την νηστεία. Η πρώτη, βρίσκεται στα εξής λόγια: «η τροφή δεν καθορίζει την θέση μας απέναντι στον Θεό· γιατί ούτε εάν φάμε αποκτάμε κάτι παραπάνω, ούτε εάν δεν φάμε στερούμαστε κάτι». Η τροφή δηλαδή αυτή καθαυτή, μάς λέει ο απόστολος, δεν καθαρίζει τον άνθρωπο ούτε πάλι τον μολύνει, αλλά είναι αδιάφορη πνευματικά και από την φύση της καθαρή, ως μέρος της καλής λίαν δημιουργίας του Θεού. Εξάλλου, και ο Κύριος τόνισε με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν μολύνουν τον άνθρωπο αυτά που εισέρχονται από το στόμα του, δηλαδή οι τροφές, αλλά όσα εξέρχονται από το στόμα του. Γιατί τα εξερχόμενα από το στόμα εξέρχονται από την καρδιά, και τούτα είναι οι πονηροί διαλογισμοί, οι φόνοι, οι μοιχείες, οι πορνείες, οι κλοπές, οι ψευδομαρτυρίες, οι βλασφημίες [1]. Αυτή η αλήθεια πολλές φορές διαφεύγει της προσοχής μας, με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι αρκεί να νηστέψουμε λίγες ημέρες και αυτόματα θα γίνουμε καθαροί στα μάτια του Θεού. Ειδικά κατά τις περιόδους των νηστειών διυλίζουμε τις τροφές, μήπως και περιέχουν κρυμμένη καμία ουσία η οποία θα μάς «κολάσει» ή θα μάς μολύνει ή θα καταστρέψει τον τόσο επιμελή αγώνα μας προκειμένου να ανακαλύψουμε εύγευστα «νηστίσιμα» εδέσματα. Με άλλα λόγια, όχι μόνο λησμονούμε την διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά στο όνομα δήθεν του Ευαγγελίου νομίζουμε ότι οι υλικές τροφές παράγουν πνευματικές ευεργεσίες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, γι αυτό ας μη γινόμαστε σαν τους φαρισαίους της εποχής του Χριστού, ας μη πολυπραγμονούμε δηλαδή για τις τροφές, παραθεωρώντας κάθε επιμέλεια για την καρδιά μας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, μιας που σε λίγες ημέρες θα εισέλθουμε στην κατεξοχήν περίοδο νηστείας, στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η νηστεία δεν είναι μέσο εξαγνισμού· δεν ζούμε στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, δεν έχουμε ανάγκη από έργα εξαγνισμού, από θυσίες κλπ, γιατί θυσιάστηκε ο Χριστός μία φορά και διαπαντός και προσέφερε το αίμα του λύτρον αντί πολλών. Η νηστεία είναι άσκηση, και η άσκηση δεν είναι από μόνη της αρετή αλλά μέσον για την απόκτηση των αρετών. Με ποιον τρόπο; Γιατί η νηστεία είναι ο απλούστερος τρόπος για να περιορίσουμε τις επιθυμίες μας, τις σκέψεις μας, τους λογισμούς που κατακλύζουν την ψυχή μας και τα πάθη μας που συνεπακόλουθα προέρχονται από τους λογισμούς και τις επιθυμίες. Στην επιθυμία του σώματός μας να τραφεί, βάζουμε μέτρο, στην επιθυμία της γεύσης να ευφρανθεί, περιοριζόμαστε σε απλά φαγητά. Και στη συνέχεια, μέσα από την άσκηση της νηστείας, μαθαίνουμε να βάζουμε μέτρο και φρένο σε κάθε επιθυμία, στην κατάκριση, στο κουτσομπολιό, στην αργολογία, στην χλιδή, στην πολυτέλεια, στην κάθε αμαρτία η οποία μολύνει την σάρκα και το πνεύμα μας. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση και η λειτουργία της νηστείας, και για τον λόγο αυτό ο Μέγας Βασίλειος υπογραμμίζει ότι δεν επαρκεί από μόνη της η αποχή από τις τροφές, ώστε η νηστεία να είναι επαινετή, αλλά ας νηστέψουμε νηστεία δεκτή, ευάρεστη στον Θεό. Αληθινή νηστεία είναι η αποξένωση από το κακό, η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από τον θυμό, ο χωρισμός μας από τις επιθυμίες, από την καταλαλιά, από το ψέμα, από την επιορκία. Νηστεία αληθινή είναι η φτώχεια από όλα τούτα, και μόνο τότε είναι καλή και ωφέλιμη η νηστεία [2]. Η δεύτερη βασική αρχή την οποία διατυπώνει ο απόστολος Παύλος έχει να κάνει με την διάκριση προς τους αδελφούς μας· «εάν η τροφή» λέει, «σκανδαλίζει τον αδερφό μου, δεν πρόκειται να φάω ποτέ κρέας». Και εδώ χρειάζεται προσοχή, ώστε να μη πέσουμε στα άκρα. Πολλοί ερμηνεύουν την λέξη «σκανδαλίζομαι» με φαρισαϊκό τρόπο, δηλαδή μόλις δούνε κάποιον για παράδειγμα να τρώει σε ημέρα νηστείας σπεύδουν να δηλώσουν ότι σκανδαλίστηκαν, κρύβοντας πίσω από την λέξη αυτή ένα βάθος υπερηφάνειας και κατάκρισης. Ο απόστολος Παύλος αμέσως πιο πάνω εξηγεί ότι «σκανδαλίζω» σημαίνει ότι οικοδομώ με λάθος τρόπο τον πνευματικά αδύναμο αδελφό μου, τού καλλιεργώ δηλαδή άθελά μου μία πλάνη αναφορικά με την ουσία της πίστεώς μας. Επομένως, όλοι όσοι δηλώνουν ότι «σκανδαλίζονται» επειδή οι αδελφοί τους δεν έχουν διαγωγή άψογη και άμεμπτη σαν την δική τους, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που μάς λέει ο απόστολος. Αξιοσημείωτη επίσης είναι η υπερβολή την οποία χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος. Θα περίμενε δηλαδή κανείς να πει ότι εάν ο αδελφός μου σκανδαλίζεται που τρώω από τα ειδωλόθυτα, τότε δεν πρόκειται να φάω ποτέ από τα ειδωλόθυτα· δηλώνει όμως ότι δεν θα φάει ποτέ κρέας, θέλοντας να δείξει ότι προτεραιότητα δεν έχει η δική του άνεση αλλά η οικοδομή και η ενίσχυση του αδύναμου, το τονίζω, πνευματικά αδελφού μας. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες από την ζωή των αγίων, ακόμα και των μεγάλων ασκητών της ερήμου, οι οποίες μάς δείχνουν ότι προτεραιότητα έχει η αγάπη προς τους αδελφούς μας και όχι η τροφή ή η νηστεία αυτή καθαυτή. Γι αυτό και πολλές φορές κατέλυαν την νηστεία για να μην τούς στεναχωρήσουν, ενώ άλλες φορές έκαναν περισσότερη προκειμένου να παρακαλέσουν τον Κύριο να ενισχύσει τούς ανίσχυρους. Και όχι μόνο δεν «σκανδαλίζονταν» οι ίδιοι από τυχόν ατοπήματα των αδελφών, αλλά έσπευδαν να τα καλύψουν και να τούς ενισχύσουν με μύριους όσους τρόπους, και μάλιστα αθόρυβα. Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στο στάδιο της νηστείας, ας διατηρήσουμε αυτές τις δύο πνευματικές αρχές· πρώτον, ότι η νηστεία είναι άσκηση και τότε μόνο είναι αρεστή στον Θεό, όταν δηλαδή συνοδεύεται και με την εγκράτεια από τα πάθη· και δεύτερον, ότι πάνω από την νηστεία και πάνω από κάθε τροφή βρίσκεται η αγάπη και η φροντίδα για τους αδελφούς μας, και κυρίως προκειμένου να οικοδομούνται πνευματικά οι ασθενέστεροι από εμάς. Αμήν. π. X.B. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2015/02/15-2-2015.html

Η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου

Ευαγγέλιο✎ εγωισμός, ευαγγελικό ανάγνωσμα, ευαγγέλιο Κυριακής, παραβολές, ταπεινοφροσύνη, ταπείνωση, υπερηφάνεια

Λουκ. ιη’ 10-14
10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. 11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· 12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. 13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. 14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Σαν Τελώνης ή σαν Φαρισαίος;

Ποια ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας; Και πώς την έχουμε σχηματίσει; Τον συγκρίνουμε με γνωστούς μας, φίλους μας, συμφοιτητές μας, …και νομίζουμε ότι υπερέχουμε από όλους αυτούς και τους ξεπερνάμε σε γνώση, σε ικανότητες, σε αρετή;…
Είναι άραγε σωστό να σκεφτόμαστε έτσι επιπόλαια και να καταλήγουμε σε αυθορμητισμό;
Σε κάποιους που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστευαν ότι αυτοί μόνο είναι καλοί και ενάρετοι και περιφρονούσαν όλους τους άλλους, είπε ο Κύριος την παραβολή του «Τελώνου και του Φαρισαίου». Θα πρέπει να σου είναι γνωστή.
Οι δυο αυτοί άνθρωποι που προσδιορίστηκαν από το έργο τους και όχι από το όνομα τους, ανέβηκαν στο «ἱερό» (δηλαδή στο ναό του Σολομώντος) να προσευχηθούν.
Οι τελώνες χαρακτηρίζονταν γενικά άνθρωποι άδικοι, ενώ οι Φαρισαίοι, ως διδάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου, είχαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και εκτίμηση από τους ανθρώπους.
Ο Φαρισαίος προχώρησε μπροστά, προς το θυσιαστήριο. Στάθηκε όρθιος, για να φαίνεται καλά, κι άρχισε να προσεύχεται υπερβολικά ευχαριστημένος:
— Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι γεμάτοι κακία: κλέφτες, άδικοι, ανήθικοι…., ούτε σαν αυτόν τον τελώνη· και γύρισε με περιφρόνηση να τον δείξει. Όλοι είναι ένοχοι, άξιοι να καταδικαστούν. Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές. Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω από εκείνο που ορίζει ο Νόμος…

Και ο Τελώνης;
Ω! Αυτός δεν αισθανόταν τον εαυτό του άξιο να προχωρήσει. Έμεινε μακριά από το θυσιαστήριο. Με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν τολμούσε ούτε τα χέρια του, αλλά ούτε και το βλέμμα του να υψώσει προς τον ουρανό. Μόνο χτυπούσε το στήθος του, γιατί αισθανόταν πόσο αμαρτωλή ήταν η καρδιά του απέναντι στο Θεό.
Μόνο τα χείλη του ψιθύριζαν συνέχεια τούτα τα λόγια: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Ω Κύριε και Θεέ, σπλαχνίσου με και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό!
Τούτο τον ταπεινωμένο τελώνη, που πίστευε πως ήταν άξιος να τιμωρηθεί, ο Θεός τον συγχώρησε. Το βεβαίωσε ο Κύριος:
Ο περιφρονημένος Τελώνης γύρισε στο σπίτι του αθωωμένος και δίκαιος ενώπιον του Θεού! Και όχι ο Φαρισαίος.
Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. Ενώ εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί και θα τιμηθεί από το Θεό.
«Πᾶς ὁ υψῶν ἐαυτόν ταπεινωθήσεται…»
Μεγάλη ιδέα είχε στηθεί μέσα στο Φαρισαίο από τη σύγκριση του εαυτού του με τους «λοιπούς», με όλους τους άλλους ανθρώπους.
«Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων…»
Έτσι «χονδρικά» που βλέπει όλους τους άλλους — «μαζικά» λένε σήμερα — θέλει να πιστεύει πως όλοι, χωρίς εξαίρεση, έχουν όλες τις κακίες του κόσμου. Ενώ αυτός δεν έχει καμία!
Τον δυστυχισμένο! Και τα λέει αυτά την ιερή ώρα της προσευχής! Αυτολιβανίζεται και καυχιέται για τις πολλές και φανταστικές… αρετές του, ενώ προβάλλει τρανό δείγμα της κακίας του την περιφρόνηση που αισθάνεται η ψυχή του προς τον «πλησίον» του Τελώνη, την ώρα που εκείνος ομολογεί την ενοχή του και ζητάει συγχώρεση από το Θεό.

Ο αυτοθαυμασμός που αισθανόταν ο Φαρισαίος, συγκρίνοντας τον εαυτό του με κάποιους που φανερά παρέβαιναν μερικές εντολές του Θεού, τον καταδίκασε… Ήξερε βαθύτερα το Νόμο του Θεού και μπορούσε να κρίνει σωστά. Έπρεπε να δείξει ευσπλαχνία προς τον Τελώνη, αφού κι αυτός αμαρτωλός ήταν. Αλλά είχε την ψεύτικη ιδέα πως ξεχώριζε απ’ όλους.
Ταλάνισε ο Κύριος με τα «ουαί» Του και σε άλλη περίσταση τους Φαρισαίους. Γιατί;
Αλίμονο στην κοινωνία, όταν τα μέλη της, ευχαριστημένα για το οποιοδήποτε σημείο βρίσκεται η πνευματική και η ψυχική τους ανάπτυξη, σταματήσουν τον αγώνα για πρόοδο. Σταματήσουν την προσπάθεια να ανεβαίνουν σε πιο ψηλό και πνευματικό επίπεδο. Τα ιδανικά θα νεκρωθούν και οι άνθρωποι θα έρπουν, θα σέρνονται χαμηλά, πολύ χαμηλά!
Ας φανταστούμε στ’ αλήθεια, σε ποιο κατάντημα θα φτάσει η κοινωνία, αν όλοι οι νέοι συγκρίνουν σήμερα τον εαυτό τους με τα αντικοινωνικά άτομα (με τους αναρχικούς, τους διαρρήκτες, τους ναρκομανείς, τους χούλιγκαν, τους καταστροφείς της ξένης περιουσίας…) και μένουν ευχαριστημένοι, γιατί δεν είναι τέτοιοι! Αδιάφορο, αν λερώνουν την ψυχή τους με χίλια δυο άλλα…
Αλλά κι αν κάνουμε κάτι καλό και το διαφημίζουμε, πάλι δεν έχει αξία. Δεν ευαρεστείτε ο Θεός, όταν το κίνητρο είναι η δημοσιοποίηση των έργων μας.
Ο Χριστός θέλει να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον άγιο νόμο Του, τη θεία Διδασκαλία Του. Να αισθανόμαστε τι δεν κάναμε σωστό, τί λάθος. Τι πρέπει να κάνουμε και δεν το κάναμε. Κι όμοια με τον Τελώνη, με ταπεινωμένο το κεφάλι, να ζητάμε το έλεος του Θεού. Τότε θα αγωνιζόμαστε να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι. Ν’ ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά στα ύψη της αρετής.
Έφηβος είσαι; Νέος είσαι; Σ’ οποιαδήποτε ηλικία είσαι, κατέβασε πιο κάτω την ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου, την καύχησή σου…
Κι ικανότητες αν έχεις, και χαρίσματα πολλά — κι ασφαλώς θα έχεις — δούλεψέ τα ταπεινά. Αύξησέ τα. Πολλαπλασίασέ τα όχι για να υπερηφανεύεσαι και να τα διατυμπανίζεις, αλλά για να ‘σαι χρήσιμος κι ωφέλιμος στους ανθρώπους γύρω σου.
Ταπεινά παραδέξου τα σφάλματά σου…
Με ταπείνωση και λύπη ζήτα καθημερινά συγχώρεση από το Θεό στην προσευχή σου.
Και να ‘σαι βέβαιος πως θα γίνεσαι όλο και πιο καλός και πιο ευχαριστημένος.
Το βεβαίωσε το αληθινό στόμα του Κυρίου. Στους ταπεινούς δίνει πλούσια τη χάρη Του. Και τους υψώνει και τους τιμά:
«Ὁ ταπεινῶν ἐαυτόν ὑψωθήσεται»!