Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2021

 





ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 27

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 † ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως

Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας

 Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον, τούς Ἐντίμους Ἄρχοντας

καί τόν Εὐσεβῆ Λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Ἐπαρχίας

 

  Aγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

«Οὕτως ὁ Θεός Λόγος οἰκειοῦται τῆς τοῦ δούλου μορφῆς τήν εὐτέλειαν,

καί Θεός ὑπάρχων, ἄνθρωπος ἠθέλησεν ὀνομάζεσθαι.»
(Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Περί τῆς τοῦ Κυρίου Ἐνανθρωπήσεως, PG75, 1469D-1472A)

Εὐχαριστοῦμε τήν πανσθενουργό Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ἀξιώνει καί ἐφέτος νά ἑορτάσουμε τά Χριστούγεννα, τήν κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο «Μητρόπολιν τῶν Ἑορτῶν».

Μέ τήν γέννησή του ὁ Χριστός «λύτρωσιν ἀπέστειλε τῷ λαῷ Αὐτοῦ». Μέ τό μέγιστο θεολογικό καί κοσμοϊστορικό γεγονός τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως ὁ τεχθείς Σωτήρ ἐξαγιάζει καί θεοποιεῖ τήν ἀνθρώπινη φύση καί κομίζει στούς ἀνθρώπους τήν ἀγάπη, τήν ἐλπίδα, τό φῶς καί τήν προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, σαρκωθείς ὑπό τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, λαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί ὑπόσταση γιά νά ἀνακαινίσει τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο, ἀπελευθερώνοντάς τον ἀπό τό ἔρεβος τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἐπροφητεύθη ἤδη ἀπό τόν θεόπνευστο Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος περιγράφει τόν σκοπό τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως μέ τούς ἑξῆς λόγους: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. δ’, 18). Μέ τούς λόγους αὐτούς, τούς ὁποίους ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀνέφερε κατά τό πρῶτο δημόσιο κήρυγμά Του, καθίσταται σαφές ὅτι, ἐκπληρώνοντας τό θέλημα τοῦ Πατρός Του, ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά ἐμφυσήσει στήν κενή, ἕως τότε, ψυχή τῶν ἀνθρώπων τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, νά τούς ἐλευθερώσει ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα καί νά τούς ἀνασύρει ἀπό τό σκοτάδι, ὥστε μέ τόν Χριστό στήν καρδιά τους νά ἀναπτερωθοῦν καί νά ἀντικρύσουν τό Φῶς τό Ἀληθινόν.

Μέ τήν ὑπερφυῆ ἕνωση τῆς θείας φύσεως μέ τήν ἀνθρώπινη, ὁ Χριστός σαρκοῦται καί, «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. β’, 7), ἔρχεται γιά νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν φόβο καί μέ τά θαύματά του, τή διδασκαλία του, τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή του νά διασαλπίσει σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη τήν ἀλήθεια τοῦ «Ζῶντος Θεοῦ».

«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν» μέ ἁπλό καί ταπεινό τρόπο, χωρίς στομφώδεις ἐκδηλώσεις καί τυμπανοκρουσίες. Ἡ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπηχεῖ τό μεγαλεῖο τῆς ἁπλότητας, τῆς ταπεινότητας καί τῆς ἀγάπης. Ἀντανακλᾶ τό φῶς τῆς ἀληθείας πού πηγάζει ἀπό τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ σκότους καί τῆς ἁμαρτίας. Διατρανώνει τήν δύναμη τῆς πίστης ἔναντι τῆς μνησικακίας καί τῆς ἀμφιβολίας, πού σπέρνουν οἱ σκοτεινές δυνάμεις στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.

Ἀκόμη καί ἡ φύση χαίρεται καί ἀγάλλεται μέ τήν εἴδηση τοῦ χαρμοσύνου γεγονότος τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου. Ἄλλωστε, τό φυσικό περιβάλλον, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά βρίσκονται σέ ὁμαλή καί ἰσορροπημένη ἀλληλεπίδραση. Ἔτσι στό θεοδέγμον Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἐκείνη τήν Ἅγια Νύχτα φιλοξενήθηκε ἡ Ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ἐνῶ ἡ λάμψη τοῦ ἀστέρος ἀκτινοβολοῦσε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία.

Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόση ἀνάγκη ἔχουμε σήμερα νά νιώσουμε αὐτή τή λάμψη τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας!

 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτές οἱ ἰδιαίτερες υγειονομικές συνθῆκες λόγῳ της πανδημίας, τίς ὁποῖες ὅλοι βιώνουμε, ἔχουν σπείρει τόν φόβο καί τό ἄγχος καί, ἀρκετές φορές, ἔχουν ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στήν πλήρη ἀπομόνωση. Πολλοί συνάνθρωποί μας νοσοῦν καί κάποιοι ἔχασαν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἐντελῶς ἀπροσδόκητα.

Ὅμως γιά τούς Χριστιανούς δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα. Ἀρκεῖ νά τρέφουμε βαθιά καί εἰλικρινῆ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Τριαδικό Θεό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους μας. Ἀρκεῖ νά εἴμαστε συνειδητοποιημένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας∙ διότι ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐπεκτεινόμενο στούς αἰῶνες. Συμμετέχοντας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως σέ αὐτά τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γινόμαστε σύναιμοι καί σύσσωμοι μέ τόν Χριστό. Τότε κάθε δυσκολία, πόνος, δοκιμασία μετατρέπονται αὐτομάτως σέ χαρά, ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία, λύτρωση καί σωτηρία. Τότε οἱ ἄνθρωποι δέχονται τήν θεία Χάρη, ἡ ὁποία ἑδραιώνει στήν ψυχή τους τήν ἀξία τῆς ἀγάπη, τήν ἰσότητα, τήν ἀλληλεγγύη καί τήν ἐλεημοσύνη, ἀπομακρύνοντας κάθε τάση διαχωρισμοῦ καί διχασμοῦ μεταξύ τους.

Γι’ αὐτό ἀγαπητοί μου ἄς ἀνανεωθοῦμε καί ἂς ἀνακαινισθοῦμε ἀπό τό γλυκύτατο καί χαρμόσυνο ἄκουσμα τῆς φωνῆς τοῦ Ἀγγέλου πρός τούς ἀγραυλοῦντες Ποιμένες τή βραδιά τῶν Χριστουγέννων: «Μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ· ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστιν Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ»!

  Ἄς προσευχηθοῦμε, μέ βαθιά πίστη, θυσιαστική ἀγάπη καί ταπείνωση σέ Ἐκεῖνον, πού σαρκώθηκε «δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν», ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καί ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά χαρίζει σωματική τε καί πνευματική ὑγεία καί ψυχική δύναμη σέ ὅλον τόν κόσμο.

Εὐχόμεθα σέ ὅλους εὐλογημένα καί εἰρηνικά Χριστούγεννα!

   Διάπυρος πρός Χριστόν τεχθέντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἱερώνυμος

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021

 Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

 (12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)


                        «Ο άγιος Σπυρίδων άκμασε επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του μεγάλου και Κωνσταντίου του υιού του. Ήταν στον τρόπο απλός και στην καρδιά ταπεινός. Απαρχής ήταν ποιμένας προβάτων, έπειτα παντρεύτηκε και μετά τον θάνατο της γυναίκας του καταστάθηκε επίσκοπος. Τόσο πολύ του δόθηκε από τον Θεό η χάρη των ιαμάτων, ώστε τα θαύματα έγιναν γι’ αυτόν η επωνυμία του. Πράγματι: σε εποχή ξηρασίας έφερε βροχή, και πάλι εμπόδισε τη μεγάλη βροχή με την προσευχή του. Άλλη φορά, διέλυσε σχέδιο σιτοκαπήλων, που μελέτησαν να φέρουν πείνα, με το να πέσουν οι αποθήκες τους που είχαν το σιτάρι. Ένα φίδι το μετέβαλε σε χρυσάφι, που το έδωσε σε πτωχό.  Μετά το ξεπέρασμα της συμφοράς από τον πτωχό, πάλι το χρυσάφι το αποκατέστησε σε φίδι. Κράτησε επίσης ρεύματα ποταμών, ενώ μία πόρνη που τόλμησε να τον αγγίξει, αφού είπε τα σχετικά με τη ζωή της, την έπεισε  να εξομολογηθεί. Αυτούς που μεγαλοφρονούσαν για τη συλλογιστική τους δεινότητα τους έκλεισε το στόμα στη Σύνοδο της Νικαίας με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος. Και σε μια γυναίκα  που ζητούσε θησαυρό που είχε δώσει προς φύλαξη στην κόρη του αγίου, η οποία όμως είχε πεθάνει, πήγε στον τάφο της και την ρώτησε πού είχε κρύψει τα χρήματα, κι αφού το έμαθε, τα έδωσε στην κάτοχο  αυτών. Απάλλαξε επίσης  και τον βασιλιά Κωνστάντιο από μία ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, ενώ ανάστησε και το παιδί μιας γυναίκας. Επιπλέον, έλεγξε και εκείνον που ήθελε από πλεονεξία να πάρει μία αίγα του, ενώ η αίγα πήγαινε πίσω προς τη μάνδρα της, θέλοντας να φύγει από εκείνον που την τραβούσε με τη βία. Όταν όμως πλήρωσε την τιμή της, έμεινε μαζί με τις άλλες που είχε αγοράσει ο άνθρωπος. Θεράπευσε μάλιστα και την αφωνία του Διακόνου, ο οποίος ενώ ήταν να πει μία μικρή ευχή, αυτός λόγω κενοδοξίας την έκανε μεγάλη, και αμέσως έχασε τη φωνή του. Στον άγιο φάνηκαν άγγελοι να τον υπηρετούν, λέγοντας «Και τω πνεύματί σου», όταν εκφωνούσε το «ειρήνη πάσι». Κι όταν άναψαν οι υπηρέτες λίγα φώτα με τα καντήλια, κάτι που έκανε τον όσιο να δυσανασχετήσει, εκείνοι έλεγαν ότι βρίσκονται λίγοι πιστοί στην Εκκλησία κι έτσι δεν χρειάζονται περισσότερα φώτα, φανερώθηκε όμως στον άγιο από τον Κύριο, ότι είχε θεατές περισσότερο αγγέλους που έψελναν μαζί του στις ευχές. Από την άλλη, ποιους δεν θα εκπλήξει το θαύμα της ξαφνικής ανάβλυσης λαδιού κατά τον εσπερινό, όταν λόγω ένδειάς του το φως ήταν λιγοστό; Από πρόγνωση θεϊκή, ανέφερε τα μέλλοντα σε πολλούς. Και τον επίσκοπο Τριφύλλιο, που στρεφόταν στα ωραία της ζωής αυτής, τον νουθέτησε και τον έπεισε να ποθεί τα μέλλοντα αγαθά. Και τη γυναίκα που είχε πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας και δεν ήθελε να εξομολογηθεί το αμάρτημά της, προσπαθώντας μάλιστα να πείσει τον άντρα της κατά τη γέννα ότι το παιδί ήταν δικό του, μολονότι αυτός έλειπε στη θάλασσα είκοσι μήνες και συνεπώς δεν είχε σχέσεις μαζί της, την επιτίμησε και την παρέδωσε σε θάνατο. Κατά το θέρος, που έκαιγε ο ήλιος, η κεφαλή του αγίου φαινόταν γεμάτη από δροσιά, δείγμα ότι ο Θεός φανέρωνε την τιμή που θα γινόταν στο μέλλον σ’ αυτόν. Πόσο δε ήταν συμπαθής και γεμάτος αγάπη προς τους ανθρώπους, φανέρωσε αυτό που συνέβη με εκείνους που επιχείρησαν να κλέψουν τα δικά του πρόβατα. Διότι όχι μόνον τους απάλλαξε από αυτό που έπαθαν, που κρατήθηκαν ακίνητοι με αόρατο τρόπο, αλλά τους ελευθέρωσε, δίνοντάς τους και από ένα κριάρι, με την εξήγηση ότι δεν έπρεπε να θεωρηθεί μάταια η αγρύπνια τους. Ο άγιος Σπυρίδων λοιπόν αφού κατεύθυνε καλά το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, μετατάχθηκε στην πολιτεία και τη διαγωγή των αγγέλων. Τελείται δε η σύναξή του στο αποστολείο του Αγίου και κορυφαίου Πέτρου, που ήταν κοντά στην αγιότατη μεγάλη Εκκλησία».
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που εορτάσαμε τον μεγάλο άγιο, Νικόλαο τον θαυματουργό. Η θαυματουργία του, είχαμε τονίσει, αποτελούσε και αποτελεί την προσωνυμία του, δεδομένου ότι κάθε ένας που και μόνο θα επικαλεστεί το όνομά του, θα τον βρει πρόθυμο συμπαραστάτη του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον επίσης μεγάλο σημερινό άγιο, όπως άλλωστε αναφέρει και το συναξάρι του: «επωνυμίαν αυτώ γενέσθαι τα θαύματα». Ο Θεός τον θαυμάστωσε με το ίδιο χάρισμα, διότι αγάπησε με πάθος, όπως λέει ο υμνογράφος του, τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, γενόμενος έτσι δίοδος που φανερώνεται η Βασιλεία του Θεού. «Τω πόθω τρωθείς Χριστού, ιερώτατε…θυσιαστήριον θείον γενόμενος». Είναι τέτοιο το χάρισμα θαυματουργίας του αγίου, ώστε στο απολυτίκιό του ο υμνογράφος σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας: «…και θαυματουργός (ανεδείχθης), θεοφόρε, Σπυρίδων, πατήρ ημών».
Ο άγιος δεν ανήκει στους διδασκάλους της Εκκλησίας, σε εκείνους δηλαδή, σαν τον άγιο Αθανάσιο, σαν τον άγιο Βασίλειο, σαν τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, που σε συγκεκριμένη κρίση που πέρασε αυτή λόγω κάποιας αίρεσης, φωτίστηκαν από τον Θεό για να δώσουν απάντηση. Ανήκει όμως στους Πατέρες της, που κύριο γνώρισμά τους έχουν την εμπειρία του Θεού και συνεπώς τη γνώση που δίνει αυτή η εμπειρία. Έτσι ο άγιος Σπυρίδων με αυτήν την εκ Θεού εμπειρική γνώση του – απόρροια της ορθής μετοχής του στην Αποστολική Παράδοση («αποστολικής διδασκαλίας γενόμενος έμπλεως») – μπόρεσε να συμβάλει και αυτός με τον δικό του απλό τρόπο στην υπέρβαση της κρίσης που προκαλούσε στην εποχή του ο Αρειανισμός. «Εν τη του Πνεύματος αίγλη καταλαμπόμενος, το ζοφερόν καθείλεν ο σοφός Ιεράρχης Αρείου το ληρώδες∙ όθεν απλώς δογματίσας Τριάδα πιστώς, υπό σοφών εδοξάσθη και συνετών, και την σύνοδον εκύρωσεν». (Καταλαμπόμενος από το φως και τη δόξα του αγίου Πνεύματος, κατέστρεψε ο σοφός Ιεράρχης την τρέλλα του Αρείου. Γι’ αυτό, αφού δογμάτισε με απλό τρόπο και με πίστη την αγία Τριάδα, δοξάσθηκε από τους σοφούς και τους συνετούς Πατέρες, και έδωσε κύρος στη Σύνοδο).  Το περιστατικό στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), που σηκώθηκε και έκανε θαύμα με ένα κεραμίδι, για να δείξει ότι η αγία Τριάδα είναι τρεις υποστάσεις αλλά έχει μία φύση ή ουσία, είναι γνωστό σε όλους. Ο λόγος του δηλαδή μπορεί να μην επαρκούσε με τη χρήση αποδεικτικών επιχειρημάτων, η αλήθεια όμως που ζούσε βρήκε τρόπο να εκφραστεί: το κεραμίδι ήταν ένα, αλλά αναλύθηκε στα εξ ων συνετέθη: το χώμα, το νερό, τη φωτιά που έψησε τον πηλό.
Δεν θα επιμείνουμε στις αρετές του – καρπός, όπως είπαμε, της χάρης του Θεού λόγω της αγάπης του προς Εκείνον: την πραότητά του, την ακακία του, τη μεγάλη του ταπείνωση. Αυτές θα αποτελούν πάντοτε τα προσανατολιστικά στοιχεία των πιστών κάθε εποχής, ιδίως της δικής μας, που έχουν περισσέψει η οργή και τα νεύρα, η κακία, η αλαζονεία και η υπερηφάνεια. Εκείνο όμως που δεν θέλουμε να το αφήσουμε στη λήθη, είναι ένα από τα θαύματά του, που αναφέρεται παραπάνω και στο συναξάρι του, και που νομίζουμε ότι έχει άμεση αναφορά και στην οικονομική κρίση που περνά η πατρίδα μας. Πρόκειται για το σχέδιο των εμπόρων σίτου, που θέλησαν να προκαλέσουν μία τεχνητή κρίση, ώστε να αυξήσουν τις τιμές του σίτου, συνεπώς  να αυξήσουν τα πλούτη τους εις βάρος του πτωχού λαού. Ο άγιος κατάλαβε αμέσως την πονηρία των εμπόρων και επενέβη: οι αποθήκες με το σιτάρι κατέπεσαν, το πονηρό σχέδιο διαλύθηκε.
Η αντιστοιχία με τη σημερινή εποχή είναι πασιφανής: και η σημερινή κρίση φαίνεται πια, μετά από όσα έχουν έλθει σε φως, ότι  είναι τεχνητή. Τράπεζες και «εγκληματίες της οικονομίας», όπως έχουν χαρακτηριστεί, θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να προκαλέσουν τέτοια αναταραχή, ώστε με τον παγκόσμιο κλυδωνισμό που θα ερχόταν, να απομυζούσαν τεράστια κέρδη. Και βεβαίως η κατεξοχήν χώρα που την «πλήρωσε» - με τη βοήθεια ασφαλώς πολλών νεοελλήνων που με χαλαρή ηθική συνείδηση πίστεψαν ότι ήταν και η δική τους ώρα για εύκολο πλουτισμό – ήταν η πατρίδα μας. Η κρίση αυτή, η οποία ταυτοχρόνως απεκάλυψε και την ηθική και πνευματική κρίση που ζούμε, είναι σε εξέλιξη, χωρίς να φαίνεται δυνατότητα άμεσης διαφυγής. Όμως η Εκκλησία μας έχει άλλα όπλα, πέραν των οικονομικών θεωριών. Τα όπλα της πίστεως, το «βαρύ πυροβολικό» των αγίων μας. Και τέτοιο όπλο είναι και ο άγιος Σπυρίδων. Τι θα ήταν εμπόδιο στον άγιο, με την παρρησία που έχει ενώπιον του Θεού, να βοηθήσει στην υπέρβαση της κρίσεως; Τίποτε, πλην ενός: την πίστη και τη μετάνοια των ίδιων των Ελλήνων. Το θαύμα που θα μπορούσε να κάνει ο άγιος, σ’ αυτό μόνο θα μπορούσε να προσκρούσει, που σημαίνει ότι τελικώς λύση υπάρχει – άλλου επιπέδου είπαμε – κι αυτή βρίσκεται μέσα μας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αν οι Έλληνες συνειδητοποιήσουμε τη διάσταση αυτή και στραφούμε εν μετανοία στον Θεό, θα δούμε τον Θεό και τους αγίους μας να επεμβαίνουν από εκεί που δεν το περιμένουμε. Τα ανάλογα παραδείγματα από την ιστορία είναι πάμπολλα. Το ερώτημα όμως παραμένει ανοικτό: έχουμε διάθεση να μετανοήσουμε; Έχουμε την ταπείνωση να πιστέψουμε ότι η λύση βρίσκεται έξω από τα δικά μας «λογικά» χέρια ή τους όποιους «ευφυείς» προγραμματισμούς μας;  
             
 

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ

Τά αγαθά τού παραδείσου, η χαρά τής αιώνιας ζωής, είναι ασύλληπτα στήν ανθρώπινη διάνοια, καί εάν ακόμα τά ακούσει, δέν είναι σέ θέση νά τά κατανοήσει, καί εάν τά δεί,, δέν έχει τήν ικανότητα νά βρεί τίς λέξεις γιά νά τά περιγράψει.. Γι’ αυτό καί ο Κύριος , γιά νάς μάς βοηθήσει νά τά κατανοήσουμε, έχοντας πάντα ανοικτά τόν νού καί τήν καρδιά μας πρός αυτά, χρησιμοποιεί λαμπρές εικόνες αλλά καί παραστικές παραβολές. Μιά τέτοια παραβολή είναι καί η σημερινή ευαγγελική περικοπή – η περικοπή τούτΜεγάλου Δείπνου-.

Ο οικοδεσπότης ήταν πλούσιος τά εισοδήματά του πόύσια, τά παλάτια του πολυτελέστατα, καί ευρύχωρα, έτοιμα καί λαμπρά διακοσμημένα γιά νά φιλοξενήσουν πλήθη λαού.

Γνωστός σέ όλη τήν περιοχή, γιά τήν καλοσύνη του, τήν γεναιοδωρία του, τήμν απλότητά του, αλλάς καί τήν συγκαταβατικότητά του. Καί όμως αυτός ο πλούσιος καί χαρισματικός άνθρωπος, ετοίμασε δείπνο μέγα, καί αντάξιο τής αγαθότητάς του,, αλλά καί τού πλούτου του. Μέσα από τά λόγια τού ευαγγελιστή ο Κύριος μάς πληροφορεί ότι δέν λυπήθηκε ούτε τά χρήματα, καί είναι αυτός πού ήθελε τά πάντα νά είναι πολυτελή, απολαυστικά αλλά καί ευχάριστα. Ηθελε τά φαγητά νά είναι γευστικά καί ποικίλα, τά ποτά εκλεκτά, ο διάκοσμος υπέροχος, καίη μουσική νά είναι ευχάριστη στά αυτιά τών προσκεκλημένων του. καί η εξυπηρέτησή τους νά είναι πρόθυμοι οί υπηρ΄έτες του, πρός αυτούς.

Καί εδώ τίθεται τό “θεωρητικό “ αλλά κρίσιμο ερώτημα, ποιός δέν θά ήθελενά ήταν αυτός πού θά ήταν προσκεκλημένος σέ αυτό;

Ώς απάντηση σέ αυτό τό ερώτημα, έρχεται, παράδοξο, η άρνηση όλων αυτών, πού ενώ τούς είχε σταλεί από πολύ καιρό προσωπική καί ιδιαίτερη πρόσκληση,, σά νά ήταν συνενοημένοι μεταξύ τους, άρχισαν ένας ένας νά αρνούνται τήν πρόσκληση καί νά χρησιμοποιούν διάφορες γελοίες αστήρικτες καί αδιανόητες καί προσβλητικές γιά τόν οιμκοδεσπότη προφάσεις. Ο ένας αγόρασε-είπε- αγρό καί έπερεπε νά πάςει νά τόν δεί, ό άλλος -είπε- μόλις είχε παντρευτεί καί δέν μπορούσε νά αφήσει τήν νύφη του μόνη της, καί ο τρίτος, είχε αγοράσει πέντε ζευγάρια βοδιών καί θά πηγαινε νά τά δοκιμάσει, εάν τού κάνουν γιά τό χωράφι καί τί απόδοσι αυτά θά έχουν. Μήπως ο οικοδεσπότης , τάχα θά τούς κρατούσε πολύ καιρό στό δείπνο, καί στό αρχοντικό του; μόλις τελείωνε τό δείπνο , τήν επόμενη ημέρα θά ήταν ελεύθεροι νά γυρίσουν πίσω στά σπίτια τους καί νά συνεχίσουν τίς ενασχολήσεις τους.

Δικαίως, λοιπόν ο οικοδεσπότης, οργισμένος, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, εκφέροντας τήν φοβερή καί αμετάκλητη απόφασή του, λέγοντας <<ουδείς τών ανδρών εκείνων τών κεκλημένων, γεύσαταί μου τού δείπνου>>, δηλαδή κανένας από εκείνους τούς προσκεκλημένους δέν θά παραυρεθεί στό δείπνο αυτό, καί κανείς τους, δέν θά γευτεί τά τόσα εκλεκτά πού παρατίθενενται σέ αυτό τό δείπνο. Όμως αποφασισμένος νά γίνει τό δείπνο, καό ότι οι αίθουσες αυτές πρέπει νά γεμίσουν από καλεσμένοπυς, καί συνδαιτημόνες.

Γι’ αυτόν τόν λόγο, λοιπόν έδωσε εντολή στούς δούλους του, νά βγούν στίς πλατείες, στά στενά δρομάκια τής πόλης, γιά νά καλέσουν <<πτωχούς καί αναπήρους καί χωλούςκαί τυφλούς>>, όλους δηλαδή τούς ασήμαντους καί κατατρεγμένους . Νά βγείτε τούς είπε, στήν ύπαιθρο, , στούς φράκτες τών αγρών , ακόιμα καί κάτω από γέφυρες, εκεί δηλαδή πού καταφεύγουν συνήθως οι άστεγοι, οί ζητιάνοι καί νά τούς φέρουν, έστω καί εάν χρειαστεί νά τούς εξαναγκάσουν -έστω κι’ ‘αν αυτοί από συστολή δέν τό δέχονταν- νά τούς ενθαρύνουν, ώστε τά τραπέζια καί οί αίθουσες νά γεμίσουν από προσκεκλημένους. Καί ενώ αυτοί οι νέοι προσκεκλημένοι – τώρα – απολάμβαναν τήν τέρψη καί τήν χαρά τού δείπνου εκείνου, αντίθετα οί παλαιοί προσκεκλημένοι ταλαιπωρούνται ακόμα μέ τά βόδια, μετά χωράφια καί τός πιτικό τους.

Παραστατική , πραγματικά, η παραβολή, λαμπρές καί οί εικόνες , αλλά ακόμα πιό κτυπητές οί αλληγορίες. Άς προσπαθήσουμε όμως νά σταματήσοπυμε στήν παρακάτω εικόνα , ωραίου καί μεγάλου εκείνου δείπνου.

Καί στό ερώτημα τί ήθελε, νά μάς διδάξει, μέ αυτή τήν παραβολή ο Κύριος;

Φυσικά, όχι, τά πλούσια υλικά αγαθά τού πολυτελούς δείπνου, αλλά τά ανεκτίμητα πνευματικά δώρα, πού μάς προσφέρει η άπειρη αγαθότητα τού ίδιου τού Θεού.

Καί ποιά είναι αυτά θα ρωτήσει κάποιος απο΄εμάς;

Καί ευθύς , αμέσως, θά τά απαριθμήσουμε.

Πρώτον, τό φώς τής διδασκαλίας τού Κυρίου, καί δεύτερον οί αλήθειες τού Ιερού ευαγγελίου, από τίς οποίες πληροφορούμαστε τί είμαστε, από πού προερχόμαστε, πού κατευθυνόμαστε, ποπος είναι ο θεόςκαί Πατέρας μας, πόσο ανεκτίμητη είναι η αξία τής ψυχής μας, τί είναι καλό καί τί είναι κακό, ποία τά αγαθά τής αιώνιας ζωής,, καί ποιές οί οδύνες καί οί ταλαιπωρίες τής αιώνιας καταδίκης.!

Καί δέν μένουμε εκεί υπάρχουν καί άλλα – είναι – η λυτρωτική θυσία τοιύ Κυρίου επάνω στόν Σταυρό, η άφεση τών αμαρτιών μας, η απαλλαγή από τό καταθλιπτικό βάρος τού αισθήματος τής ενοχής, η λύτρωσή μας από τήν τυρρανία τών προσωπικών μας παθών, καί από τό άγχος τής κακότητας. Είναι η δύναμη τού Θεού, πού μας ενισχύει γιά νά βγαίνουμε νικητές στήν αγώνα κατά τού κακού, νά προοδεύουμε συτόν δρόμο τής αρετής, νά στολίζουμε τήν ψυχή μας ,έ τό θησαυρό τών αρετών , καί τέλος νά απολαμβάνουμε τήν ηθική ικανοποίηση τών δικών μας καλών έργων. ¨ομως δέν είναι μόνο αυτά!

Είναι καί θά είναι πάντοτε, η ειρήνη καί η χαρά τής ψυχής , ή χάρη τών θείων καί Ιερών Μυστηρίων, μέ αποκορύφωμα τήν προσφορά τής ίδιας τής Θείας Ευχαριστίας. Είναι η υϊοθεσία παρά τού Θεού Πατέρα μας, η ίδια η δόξα τού ουρανού, η μακαριότητα τού παραδείσου , η θέση καί η ομοίωση μας, πρός τόν ίδιο τόν θεό. Είναι όλα αυτά τά αιώνια καί αναφαίρετα αγαθά, τά οποία <<οφθαλμός ούκ είδε, καί ούς ούκ ήκουσε, καί επί καρδίαν ανθρώπου ούκ ανέβη>>!

Αυτά είναι τά αγαθά τού μεγάλου δείπνου – καί άλλα ανανρίθμητα – είναι τά αγαθά τού Θεού, γιά τά οποία όλοι εμίς, είμαστε προσκεκλημένοι σό μεγάλο αυτό δείπνο. Άς δεχτούμε μέ όλημας τήν καρδιά – λοιπόν – καί άς κρατήσουμε, όλα υτάτά αγαθά μέ όλη μας τήν δύναμη, καί τήν υψίστη αυτή πρόσκλησή μας από τόν ίδιο τόν Θεό , σέ αυτό μεγάλο δείπνο. Αμήν!

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021

 

Εορτασμός ονομαστηρίων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου 

 


 

 

Τη Τρίτην 7η Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του Αγίου Αμβροσίου, Επισκόπου Μεδιολάνων, θά εορταστούν με την πρέπουσα ιεροπρέπεια, κατά την τάξη της Αγίας μας Εκκλησίας, τα σεπτά ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Φανερωμένης Αιγίου, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερωνύμου. 

    Ο πρόεδρος τού Εκκλησιαστικού Συμβουλίου καί οί Εκκλησιαστικοί Επίτροποι τού Ιερού Ναού εύχονται μακροημέρευσιν και εκ μέσης καρδίας τήν Αγάπην τους καί τόν Σεβασμόν τους 

         

                       ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι’ (10Η ) ΛΟΥΚΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗ Ι’ (10Η ) ΛΟΥΚΑ

Δεν υπάρχουν , αληθοφανείς συμβουλές, ή ωραίες φράσεις, ή ακόμα και αυτά τά ιερώτατα λόγια της Αγίας Γραφής, χρησιμοποιούν και θέτουν σε εφαρμογή, κάποιοι άνθρωποι, ή και ακόμα, παρουσιάζονται ώς υπέρμαχοι ακόμα και της πίστεως, και των παραδόσεων, και στο όνομα όλων αυτών προσπαθούν να πλήξουν και να διαβάλουν κάποιον πού μισούν, ένα αθώο άνθρωπο,  δηλαδή έναν πραγματικά ευσεβή.
Όπως πάντοτε συνήθιζε ό Κύριος, ένα Σάββατο , μπήκε στην συναγωγή, δίδασκε με τά θεία λόγια Του, προς τους συγκεντρωμένους γι’ αυτόν τον σκοπό στην συναγωγή, και όπως ήταν φυσικό οί πάντες τον άκουγαν με πολύ μεγάλη προσοχή.
Μεταξύ, αυτών , όμως, υπήρχε και μια γυναίκα, πού για δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια, πονηρό πνεύμα, την κρατούσε κυρτωμένο το σώμα, ώστε να μην μπορεί να σηκώσει ούτε το κεφάλι της. Όλο όμως, αυτό το πρόβλημά της , δεν τήν απέτρεπε από τον πραγματικό της σκοπό, δηλαδή , την θεραπεία της. Αντιθέτως , της τόνωνε την ευσέβεια, και γι’ αυτό ακριβώς , βρισκόταν πάντα την ίδια μέρα και ώρα στην συναγωγή, και άκουγε τον κύριο. Εκείνος , βλέποντας την ευσέβειά της, απευθυνόμενος προς εκείνη της είπε; «Γύναι, απολέλυσαι της αμαρτίας σου.». Και αυτό το έκανε , τοποθετώντας, τά χέρια του επάνω της, και τό πονηρό εκείνο πνεύμα, έφυγε τρομαγμένο, και εκείνη θεραπεύτηκε από την ασθένειά της, ανόρθωσε το σώμα της, και με τά γεμάτα δάκρυα μάτια της , από την συγκίνησή της και γεμάτη ευγνωμοσύνη , κοίταξε τον ευεργέτη της Κύριον και από τά βάθη της καρδιάς της και της ψυχής τον Θεό.
Ο θαυμασμός , μπροστά στο μεγάλο αυτό θαύμα, έκδηλος από όλους! Από όλους: Σίγουρα όχι . Ένας και μοναδικός, στην συγκέντρωση, ο Αρχισυνάγωγος, πού τον κυρίευσε ό φθόνος , και τον τύφλωσε η αγανάκτηση. Ήταν αυτός , πού αντί να είναι ό πρώτος που έπρεπε να δώσει το παράδειγμα δοξολογίας προς τον θεό, ή έστω να τιμήσει και να προβάλει το θαυματουργό έργο του Κυρίου, προσποιούμενος τον άγρυπνο φύλακα του μωσαϊκού νόμου, τον κατηγόρησε έμμεσα, ότι τάχα κατέλυσε την αργία του Σαββάτου. Πολύ υποκριτικά, θέλησε, να παραστήσει το εξαιρέτως καλό έργο της θεραπείας, του σημερινού θαύματος, ως παράβαση της αργίας του Σαββάτου., δηλαδή , ως ο θεός να απαγόρευε τά καλά έργα κατά την ημέρα του Σαββάτου.
Και αμέσως λαμβάνει την απάντηση του Κυρίου : ‘Υποκριτή, εάν κανείς από εσάς έχει δεμένο το βόδι του ή τον όνο του  στήν φάτνη, κατά την ημέρα του Σαββάτου δεν τά λύνει και τά οδηγεί, για να τά ποτίσει;
Μήπως επειδή είναι Σάββατο τά αφήνει δεμένα να πεθάνουν από την δίψα: Όχι βέβαια! Αυτή εδώ, πού είναι θυγατέρα του Αβραάμ , δεν έπρεπε σήμερα, ημέρα Σαββάτου, να λυθή από το πολυχρόνιο και καταθλιπτικό δέσιμο του διαβόλου;  Περισσότερο αξίζουν τά ζώα από τον άνθρωπο;” Και ο Αρχισυνάγωγος, τον οποίον, ό ίδιος ό διάβολος, τον είχε δέσει με τον φοβερό δεσμό του φθόνου και της υποκρισίας, δεν μίλησε καθόλου, έσκυψε καταντροπιασμένος και καταπικραμένος το κεφάλι του, και πιθανώς να αποχώρησε μετά από αυτό, αντίθετα από τον λαό ο οποίος χαιρότανε για το συγκεκριμένο θαύμα, αλλά και για όλα τά θαυμαστά έργα πού γίνονταν από τον Κύριο.
        Οι άνθρωποι περισσότερο αποστρέφονται έναν υποκριτή, και λιγότερο έναν αμαρτωλό. Γιατί ο αμαρτωλός είναι πιο εύκολο να μετανοήσει και να σωθεί, Όχι, όμως ο Υποκριτής!!. Γιατί  αυτός, είναι που μέσα του είναι γεμάτος κακία και κάθε ασχήμια, και εξωτερικά παρουσιάζεται ως έντιμος, ίσως και καλοκάγαθος, αλλά είναι και γίνεται περισσότερο αντιπαθητικός, όταν περιβάλλεται το ένδυμα της ευσεβείας, για να εκμεταλλεύεται ευκολότερα τους πιο αφελείς , και να μπορεί να πολεμάει με περισσότερη ασφάλεια και με ευκολία αυτούς πού μισεί.
Αυτή η υποκρισία, όμως αναπτύσσεται ιδιαίτερα μεταξύ κάποιων ευσεβών ανθρώπων, οι οποίοι αρχικά προσχώρησαν στον δρόμο του θεού, ίσως να κατέλαβαν και κάποια άνώτερα εκκλησιαστικά αξιώματα, αλλά κατόπιν, σταδιακά αλλά  και μακροχρόνια, παρέκλιναν του σκοπού και αξιώματός τους. Έχασαν την πρώτη τους αγάπη προς τον θεό, δεν πρόσεξαν καθόλου την εσωτερική κατάσταση ούτε πρόσεξαν την εξωτερική τους αναστροφή. Άφησαν την καρδιά τους να κυριευθεί από διάφορα πάθη, όπως π.χ. την φιλαργυρία. Και μήπως , οι Φαρισαίοι δεν ήταν φιλάργυροι; Η μήπως, δεν ήταν αυτοί πού έπεσαν και γυμνώθηκαν από κάθε αρετή, και την δική τους γύμνωση της ψυχής τους , θέλησαν να την σκεπάσουν με την ευσεβοφάνειά τους;    
«Ένας τέτοιος υποκριτής, είναι  αυτός, πού θέλει να ονομάζεται άγιος , να τον τιμούν, και όλοι να τον προσκυνούν. Βλέπεις την εξωτερική του εμφάνιση και νομίζεις, ότι φέρεται και πράττει κατά πάντα σύμφωνα με το θέλημά του Θεού.
Στην πραγματικότητα όμως η καρδιά του είναι γεμάτη από φθόνο, δολιότητα, και από κάθε είδους κακία». Είναι πολύ επικίνδυνοι γενικώτερα για την ίδια την κοινωνία, αλλά και ιδιαίτερα για τους αληθινά ευσεβείς ανθρώπους. «Ενώ έχουν την καρδιά τους γεμάτη από μίσος, όπως μάς πληροφορεί ό ίδιος  ο Μεγάλος Βασίλειος, δείχνουν αντί μίσους και φθόνου , επιφανειακή αγάπη . Μας προειδοποιεί ότι μοιάζουν με υφάλους , που σκεπάζονται από ελάχιστο νερό , και δεν φαίνονται, μά προκαλούν καταστροφές στους απρόσεκτους».
        Γι’ αυτόν τον λόγο, λοιπόν, ο Θεός να μας προστατεύει και να μας φυλάει από τους υποκριτές και την υποκρισία. Κανέναν ποτέ στον δημόσιο βίο του, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν έλεγξε με τέτοια δριμύτητα, όσο με αυτή που έλεγξε τους Γραμματείς και Φαρισαίους , τους  απόλυτους υποκριτές της εποχής του, αλλά και κάθε εποχής. Αμην!