Κυριακή τής Σαμαρείτιδος
Νερό ήρθε νά αντλήσει από τό πηγάδι τού Ιακώβ η Σαμαρείτιδα, - προτίμησε όμως τό μεσημέρι - και μή σάς φανεί παράξενο - υπήρχαν <<δύο λόγοι>> πού τό έκανε αυτό.
Ο πρώτος λόγος ήταν γιά νά μήν ακούει από τίς άλλες γυναίκες , δηκτικά σχόλια, ταπεινωτικά υπονοούμενα καί πικρόχολα σχόλια γιά τήν άστατη ζωή της, καί ό δεύτερος λόγος γιατί παρ' όλη τήν αμαρτωλότητά της , διψούσε να βρεί τήν λύτρωση, νά απαλλαχθεί από τίς τύψεις , αλλά καί ταυτόχρονα νά αναζητήσει αυτό πού τόσα χρόνια τής έλειπε, τήν χαρά καί τήν ειρήνη στήν ψυχή της.
Καί πού νά τό γνώριζε , ότι εκεί παρά τό ερημικό τής περιοχής κατά τήν ώρα εκείνη πηγάδι , θά εύρισκε τήν ικανοποίηση τής πνευματικής της δίψας, θά συναντούσε τόν στοργικό Σωτήρα όλων μας , τό Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Καί αυτό γιατί ο Παντογνώστης κύριος , έφερε έτσι τά πράγματα, ώστε νά βρίσκεται εκεί σ' αυτό τό πηγάδι , κατά τήν ώρα πού η Σαμαρείτιδα , θά ερχόταν νά αντλήσει νερό.
Η κούραση από τό πολύωρο ταξίδι από τήν Ιερουσαλήμ ώς αυτό το πηγάδι τού Ιακώβ , μεγάλη , η δίψα του ακόμα μεγαλύτερη. Ζήτησε από μία Σαμαρείτιδα νά πιεί νερό . Συνηθισμένο φαινόμενο τής εποχής - τό αίτημα- στήν περίπτωση όμως τής Σαμαρείτιδος, αυτό τό ίδιο τό αίτημα αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία, γιατί απέβλεπε σέ έναν άλλον πιό ανώτερον σκοπό.
Η Σαμαρείτιδα έδειξε έκπληξη , αλλά καί απορία, πώς εκείνος Ιουδαίος , ζητούσε νερό από μία Σαμαρείτιδα.κι αυτό γιατί Σαμαρείτες καί Ιουδαίοι απέφευγαν οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ τους.
Από τήν απορία τής Σαμαρείτιδος , πήρε αφορμή ό Κ΄ριος , γιά νά ανοίξει έναν ειλικρινή διάλογο μαζί της καί νά τήν φωτίσει μέ τίς πλέον υψηλές καί σωτήριες αλήθειες.. Είχε καί΄αυτός μέ τήν σειρά του νά τίς προσφέρει <<ύδωρ ζών >> ζωογόνο , πλούσιο , πού αναβλύζει άφθονο χωρίς ποτέ νά στερεύει. αυτό τό νερό τό αντλούσε καί τό προσέφερε από τόν ίδιο του τόν εαυτό από τήν άπειρη σοφία του, τήν δύναμή το, αλλά καί τήν αγαθότητά του.Είναι εκείνος πού θά τό άφηνε νά αναβλύσει , από τήν Θεανδρική του καρδιά σ' οποιονδήποτε θεληματικά τό ζητήσει, νά διοχετευτεί από τά άγια χείλη ου. Μ τό φυσικό νερό το΄πηγαδιού, πίνει καί ξαναπίνει κάποιος και , αλλά διψάει σέ όλη του τήν ζωή. Εκείνος όμως πού θά πιεί από τό νερό , τό οποίο προσφέρει ό κύριος, δέν θά διψάσει ποτέ ξανά , αλλά καί ό ίδιος θά γίνει αστείρευτη πηγή αναβλύζωντος ύδατος.
Η Σαμαρείτιδα, φυσικά, δέν μπορούσε νά κατανοήσει αυτή τήν υψηλή αλληγορία, παρά μόνο όταν ό Κύριος τής αποκάλυψε τόν ιδιαίτερο βίο της. Τότε μόνο, εκείνη κατάλαβε ότι είχε μπροστά της έναν προφήτη. Καί τότε συνέβη -τό <<θαύμα>> - η διάνοιά της φωτίστηκε, η καρδιά της συγκινήθηκε, , ο δικός της πόθος νά γνωρίσει τήν αλήθεια, τόν ένα καί μοναδικό Θεό, , παραμέρισε τό άντλημα, λησμόνησε τό νερό τού πηγαδιού , ξέχασε τόν σκοπό γιά τόν οποίο είχε έρθει στό πηγάδι, καί μέ μέ φλογερή πνευματική δίψα ,στήν κυριολεξία, ρουφούσε κάθε λέξη από τήν διδασκαλία τού Κυρίου. Δηλαδή , προτίμησε τό <<ύδωρ τό ζών >> τού Κυρίου από τό ύδωρ - τό φυσικό- από τό πηγάδι τού Ιακώβ.
Τί θαυμαστή μεταβολή , αλήθεια, όχι μόνο στήν διψασμένη εκείνη ψυχή - τής Σαμαρείτιδος,- αλλά καί ολων τών Σαμαρειτών πού ανταποκρίθηκαν στό κάλεσμά της, γιά τήν μεγάλη χαρά πού έφερε στίς ψυχές τους , ό λόγος τού κυρίου. Από τότε μέχρι καί σήμερα, αλλά καί είς τούς αιώνας τών αιώνων, επαναλαμβάνεται καί θά συνεχίσει νά επαναλαμβάνεται, αυτό τό μεγάλο θαυμαστό καί σωτήριο γεγονός . Όλες αυτές οί διψασμένες ψυχές, πού προστρέχουν στήν πηγή τού <<ζώντος ύδατος>> δηλαδή στόν λόγο τού χριστού , ΄όχι μόνο θά ρουφάνε λέξη πρός λέξη τήν διδασκαλία του, αλλά θά δροσίζονται, θά ικανοποιούνται, αλλά καί θά χαίρονται , αλλά καί θά χορταίνουν τήν πευματική τους δίψα.
Διψάνε , δηλαδή νά μάθουν τήν αλήθεια γιά τόν Θεό, γιά τόν ίδιο τους τόν εαυτό, αλλά καί γιά τήν αιωνιότητα. Εκεί θ΄΄α μάθουν ότι ό άπειρος , Παντοδύναμος,καί Πανάγαθος Θεός, δημιουργός καί Πατέρας τους, ο στοργικός φρουρός , αλλά και κυβερνήτης τής ίδιας τους τής ζωής,πού έστειλε τόν Μονγενή του Υϊόν , ώς λυτρωτή τών ανθρώπων. Εκεί θά μάθουν , ότι αυτοί είναι τέκνα τού θεού, εικόνες καί ομοιώματά του , ότι έχουν ανεκτίμητη ψυχή, τήν οποία ούτε όλοι οί θησαυροί τού κόσμου, ούτε ό ορατός καί αόρατος υλικός κόσμος , δέν μπορούν νά εξαγοράσουν.
Καί στό ερώτημα πού πάντοτε δiακατέχει τήν καρδιά καί τόν νού, - τί υπάρχει πέραν τού τάφου; - θά΄λάβουν τήν απάντηση Εκεί κυρίως αρχίζει η αιώνια καί μακαρία ζωή, ότι σίγουρα ό θάνατος δέν είναι εκμηδένιση καί αφανισμός, αλλά η αρχή μίας νέας , τελειότερης , πιό χαρούμενης καί μακάριας γιά όλους τούς δικαίυυς τής ζωής, νά πληροφορηθούν ότι στόν παράδεισο , τόν <<ητοιμασμένον από καταβολής κόσμου>> , υπάρχουν αγαθά << ά οφθαλμός ούκ είδε καί ούς ούκ ήκουσε καί επί καρδίαν ανθρώπου ούκ ανέβη>> (Α Κορινθ. β' 9) .
Σε αυτά λοιπόν τά νάματα - τά πλούσια από τήν θεία χάρη- θά απαλλαγούν - μία καί καλή - από τόν <<ρύπον>> τής αμαρτίας, από τό άγχος τής ενοχής, από τίς τύψεις τής συνείδησης , από τήν τυρρανία τών παθών, από τήν στεναχώρια καί τήν οδύνη τή αμαρτίας. Κι αυτό γιατί κοντά στόν Χριστό, θα ικανοποιήσουν τήν δίψα τους , γιά τήν ειρήνη, γιά τήν χαρά, γιά τήν ψυχική αγαλλίαση καί ευφροσύνη
Τέλος δέ, πλήρως χορτασμένοι , αλλά και ξεδιψασμένοι, και βαθύτατα ικανοποιημένοι από αυτή τήν κατάσταση , θά γίνουν γιά όλους τούς άλλους πηγή αναβλύζοντος πνευματικού ύδατος. Και αυτό γιατί << νερό βαθύ καί ανεξάντλητο είναι οί λόγοι τού ενάρετου, αλλά καί πηγή ζωής αναβλύζει από τήν καρδιάν του>> ( Παροιμ. ιη' 4).
Αυτή τήν ανεκτίμητη δωρεά τού Θεού , προείδε ό Προφήτης Ησαϊας καί προφητικά προέτρεπε αλά καί προτρέπει όλους τούς ανθρώπους νά προσέλθουν στήν πηγή τού ζώντος ύδααος. << Οί διψώντες , μάς λέγει, πορεύσθαι έφ' ύδωρ>>γιατί ο Πανάγαθος θεός, <<έδωκεν έν τή ερήμω ύδωρ καί ποταμούς έν τή ανύδρω ποτίσαι τό γένος μου τό εκλεκτόν>> , ( Ησ. νε' 1 μγ' 20) καί τρισευτυχισμένοι , όσοι πίνουν από αυτή τήν πηγή τού << ζώντος ύδατος>> .
