ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ (4Η ) –ΤΕΤΑΡΤΗ ΛΟΥΚΑ- ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ
Ένα
χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας μας και ως λαού , (αν και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουνε ότι δεν το
έχουμε, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς παραγάγουμε περισσότερα ίσως π’ αυτά πού
χρειάζεται ή χώρα μας) είναι αναμφισβήτητα ή γεωργική παραγωγή. Οί πολυάριθμοι αγρότες λοιπόν της χώρας μας,
οι οποίοι επιδίδονται στην καλλιέργειά της , παρακολουθούν την βλάστησή της,
την καρποφορία της , καθώς και την απόδοσή της είναι αυτοί ίσως περισσότερο από
όλους τους άλλους, πού θα κατανοήσουν την παραστατικότατη αυτή παραβολή πού
όλοι μόλις ακούσαμε, αλλά ελπίζω ότι και για όλους εμάς, τους υπόλοιπους πού
δεν είμαστε αγρότες, θα είναι – σας το
εγγυώμαι- εξαιρετικά διδακτική.
Άς δούμε λοιπόν, πώς μας περιγράφεται από το
Ευαγγελιστή Λουκά: Βγήκε ο γεωργός με τον σπόρο του σιταριού στο χέρι, για να
τον σπείρει. Απλόχερα αλλά και με σύστημα ‘όπως εκείνος γνωρίζει, τον σκόρπιζε
στον αγρό. Αλλά ό σπόρος έπεσε σε διάφορες ανόμοιες περιοχές μεταξύ τους. Μη
σας φανεί παράξενο, εξηγείται αμέσως από τον ίδιο τον Ευαγγελιστή, διά στόματος
κυρίου. Χαρακτηριστικά μας λέει. Ένα μέρος των
σπόρων, έπεσε στον δρόμο. Άλλο μέρος των σπόρων έπεσε σε πετρώδη
περιοχή. Άλλο μέρος των σπόρων έπεσε σε γή με αγκάθια και αγριόχορτα και
ζιζάνια. Άλλοι όμως σπόροι έπεσαν στην γή «την αγαθήν».
Άς επικεντρωθούμε στην τύχη αυτών των
σπόρων, άς δούμε τι απέγιναν. Και πρώτα σ’ αυτούς πού έπεσαν στον δρόμο. Είμαι
σίγουρος ότι θα θέλατε να μάθετε την τύχη τους. Αυτοί έμειναν ακάλυπτοι από
χώμα έμειναν εκτεθειμένοι στον ήλιο και την βροχή, τούς καταπάτησαν οι άνθρωποι
και έγιναν βορά στα πάσης φύσεως πετεινά
του ουρανού . Έπειτα άς δούμε τι
απέγιναν αυτοί πού έπεσαν στα πετρώδη
εδάφη. Και σε αυτούς συνέβη σχεδόν το ίδιο με τους προηγούμενους. Έπεσαν μέν
στην γή, αλλά επειδή είχε ελάχιστο χώμα , έκαναν επιφανειακές ρίζες, κάηκαν δε
και ξεράθηκαν από τον καυτό ήλιο. Άς δούμε όμως τι απέγιναν οί σπόροι πού
έπεσαν στα αγκάθια και στα αγριόχορτα και ζιζάνια; Φύτρωσαν, αλλά μαζί τους
φύτρωσαν και αναπτύχθηκαν αγκάθια και αγριόχορτα, τά οποία τά έπνιξαν στην
κυριολεξία και δεν απόδωσαν καρπούς. Τέλος δε άς δούμε τι απέγιναν αυτοί πού
έπεσαν στην γή την «αγαθήν»;
Το χώμα που έπεσαν αυτοί οι σπόροι, ήταν
παχύ, ήταν με μεγάλο βάθος για την ανάπτυξη των ριζών, ήταν χωρία αγκάθια ,
αγριόχορτο, αλλά και ζιζάνια για να τά πνίξουν, ήταν χωρίς καμία πέτρα, και
φυσικά όλες αυτές οί συνθήκες τους επέτρεψαν να
φυτρώσουν κανονικά, να μεγαλώσουν όπως πρέπει και τέλος να φέρουν το επιθυμητό
αποτέλεσμα, να δώσουν πολύ και μεστωμένο καρπό, και ο κάθε σπόρος του σταριού να
αποδώσει στο πολλαπλάσιο τους καρπούς του.
Ό λαός πού με πολύ ευχαρίστηση και πολύ
προσοχή άκουγε αυτήν την παραβολή , ίσως και οί ίδιοι οί
μαθητές Του, πιθανόν εκείνη την ώρα να μην καταλάβαιναν το βαθύτερο νόημα ,
αυτής της παραβολής, (ίσως ακόμα και εμείς να μην την έχουμε βαθύτερα
καταννοήσει), καταλαβαίνοντας την δική τους
-και δική μας- αγαθή διάθεση, τους την εξήγησε -και μαζί με αυτούς
πιστεύω- ότι θα κατανοήσουμε και εμείς το βαθύτερο νόημά της .
Τους είπε , λοιπόν το αυτονόητο, ότι ο
σπόρος είναι ό λόγος του Θεού, ό οποίος κρύβει μέσα του τεράστιες και
απεριόριστες δυνάμεις καρποφορίας. Ότι γεωργός είναι ό ίδιος ό Κύριος, ο οποίος
κατέβηκε από το ουρανό στην γή και βγήκε να διδάξει το θείο θέλημά Του. Αγρός
,τους είπε είναι ή ανθρωπότητα, και οι διάφορες περιοχές των αγρών είναι οι
διαφορετικοί τύποι των ανθρώπων.
Ο δρόμος, τους είπε, είναι ο τύπος των
ανθρώπων πού είναι προσκολλημένοι στην αμαρτία, είναι γεμάτοι από σκληρότητα
από αυτήν , δεν δίνουν σημασία στον λόγο του Θεού, πιθανόν είναι και να τον
εμπαίζουν. Η πετρώδης γή, είναι ο τύπος των ανθρώπων- οι επιπόλαιοι- , που με
χαρά στην αρχή δέχονται τον λόγο του Θεού, στην δύσκολη στιγμή , όμως ύστερα
από μια μεγάλη θλίψη, ή έναν σκληρό και έντονο διωγμό, κλονίζονται με αποτέλεσμα να χάσουν την πίστη
τους, και που εύκολα μετά απαρνιούνται το Θεό και τον λόγο Του. Η γεμάτη
αγκάθια, ζιζάνια και αγριόχορτα γή, είναι ,μας λέει, ο τύπος των ανθρώπων που
ακούει τον λόγο του Θεού, τον αποδέχεται , προχωρούν στην συνέχεια και να τον εφαρμόσουν , αλλά
δυστυχώς γι ‘ αυτούς , εμπλεκόμενοι σε βασανιστικές και καταπιεστικές
καθημερινές ‘η μακροχρόνιες μέριμνες, ελκυόμενοι από το βάρος των γήινων
θησαυρών, και στα πλούτη, υποκύπτουν σε σε πειρασμούς , υποδουλώνονται σε
αμαρτωλές τέρψεις, και ηδονές, με αποτέλεσμα να μένουν χωρίς καρπούς, οι ίδιοι και να χάνεται από την καρδιά τους ο ίδιος ό
λόγος του Θεού.
Τέλος , δε τους μίλησε για την γήν «την
αγαθήν». Τους είπε , λοιπόν, ότι είναι, οι καλής διάθεσης και σταθεροί στις
αποφάσεις τους τύπους των ανθρώπων, που και ακούνε , και δέχονται, και
εφαρμόζουν το λό του θεού, στην ζωή τους, φέρνουν πολύ καρπό, κάνουν πολλά κα
και αγαθά έργα, τά οποία έχουν δύο καταβυθίσεων αποδέκτες, τον ίδιο τον Θεό , που ευαρεστείται με αυτά
πού κάνουν και εφαρμόζουν , αλλά και είναι ωφέλιμα στους ίδιους τους
συνανθρώπους τους.
Άς σταθούμε όμως , για λίγο, σ ‘ αυτήν την άξια επαίνων και μίμησης, από μέρους μας, τελευταίο
τύπο των ανθρώπων. Το μεγάλο τους
χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι , ή αξία που δίνουν στον λόγο του Θεού. Εννοούν,
ότι, αυτός (ό λόγος του Θεού) είναι η αποκάλυψη της σοφίας και της ίδιας της
αγάπης του Θεού, προς τον άνθρωπο, και πού ταυτόχρονα
είναι ασύγκριτα ανώτερος, από την σοφία των ίδιων των ανθρώπων ανά τους αιώνες.
Φυσικά , όμως, δεν μένει μόνο στην απλή
γνώση. Δεν την θέτει ως αυτοσκοπό, αλλά και τερματισμό, την βλέπει ως ένα
άριστο μέσο, ενός αγίου και τέλειου σκοπού, πού είναι η αρετή, τα καλά έργα, η
κατά θεό πρόοδος και καρποφορία. Μας λέει επίσης ότι, με την γνώση του θείου
θελήματος, σαν πυξίδα ατήν ζωή του ό
ίδιος ό άνθρωπος, οδηγείται στον δρόμο της ηθικής τελείωσης, δηλαδή , είς το
«καθ ‘ ομοίωσιν Θεού«, και όχι μόνο, αλλά και στην μακαριότητα και την ουράνια
δόξα.
Από την γνώση και την τήρηση του Θείου
Θελήματός Του, ό άνθρωπος, αισθάνεται βαθιά ικανοποίηση, γεύεται κάποια
υπερκόσμια ουράνια γλυκύτητα, και επαναλαμβάνει μαζί με τον ψαλμωδό : «ως γλυκέα τώ λαρυγγί μου, τά λόγια σου υπέρ
μέλι τώ στόματί μου» και «αγαθός μοι ό νόμος του στόματός σου υπέρ χιλιάδας
χρυσίου και αργυρίου»( Ψαλμ. Ριη’ 72, 103).Γίνεται ο ίδιος ό άνθρωπος φώς στην
κοινωνία, γιατί με όλη του την ζωή και συμπεριφορά του, διδάσκει και κάνει
στους άλλους ανθρώπους αισθητό τον λόγο του θεού. Και τελικά αυτό είναι , ένα
από τά μεγαλύτερα έργα του, που κατορθώνει, δηλαδή , φέρει πολλούς και
πνευματικούς καρπούς στον ίδιο και τους γύρω το.
Τέλος, δε, ας γνωρίσουμε και εμείς βαθύτερα
τον λόγο του Θεού, άς το αποδεχτούμε με προθυμία , αλλά και ευλάβεια, άς τον
θέσουμε κατεύθυνση στην ζωή μας και άς τον μεταβάλουμε σε θεάρεστα έργα πρός
τους συνανθρώπους μας.
Και ποτέ μα ποτέ, επαναλαμβάνω, να μην
λησμονούμε τον θεόπνευστο λόγο :» μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ άρτι*
ναι λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσονται από των κόπων αυτών . Τά δε έργα αυτών
ακολουθεί μετ ‘ αυτών» ( Αποκαλ. Ιδ’ , 13)
