ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΕΠΙ
ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ
+ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Ελέω
Θεού Μητροπολίτης της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Καλαβρυύτων και Αιγιαλείας
Προς
τον Ιερόν Κλήρον , τόυς Εντιμοτάτους Άρχοντας
Και
τον Ευσεβή Λαόν της καθ’ ημάς θεοσώστου Επαρχίας
Αγαπητοί
μου πατέρες και αδελφοί , παιδιά μου έν Κυρίω αγαπητά ,
Με
την Χάριν του Οικτίρμονος Θεού διωδεύσαμεν « το στάδιον των αρετών « της Αγίας
Τεσσαρακοστής , και φθάσαμεν έν τέλει στην λαμπροφόρο Ανάστας. «
Ιδού γάρ ημίν παραγ΄έγονεν η ποθινή και σωτήριος εορτή , η αναστάσιμος ημέρα
του Κυρίου ημών ιησού Χριστού , η της ειρήνης υπόθεσις, η της καταλλαγής
αφορμή, , η των πολέμων αναίρεσις, η του θανάτου κατάλυσις, η του διαβόλου
ήττα» θα διασαλπίσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στό «Λόγο
του είς το Άγιον Πάσχα»
Η
Ανάσταση ως αποκορύφωμα της θείας φιλανθρωπίας, ως νίκη της ζωής πάνω στον
θάνατο, είναι το συξκλονιστικότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας , αφού
σηματοδοτεί την οριστική ελευθερίααπό τον θάνατο και το χωρισμό μας από τον
Θεό, και συνάμα αποτελεί την απαρχή της Καινής Κτίσεωςμέ την έρξη της αιώνιας
ζωής Από την Ανάσταση πηγάζει ό πλούτος και η αφθονία των χαρισμάτων , το όραμα
της καθολικής ανάστασης των νεκρών , η ζωή πού μεταμορφώνει και αναβαθμίζει το
θνητό σε αθάνατο , το παροδικό σε αιώνιο , το γήινο σε ουράνιο. Η Ανάσταση νικά
το θάνατο και μαζί του την φθορά, την αδικία τά πάθη, την αχαριστία, τον
πειρασμό, την άγνοια, την ανελπιστία, την αποτυχία, τά δεσμά της αμαρτίας, και
καλεί στην ευχαριστιακή τράπεζα τον πεπτωκότα Αδάμ. Του φορεί την πρώτο χιτώνα για
να συνέλθει στον υμφώνα, τον κάμει κοινωνό της Θεότητος, τον εισάγει στο
Παράδεισο. Η Ανάσταση ως ανατολή της Ογδόης Ημέρας είναι υπερφυής χαρά και
αγαλλίαση είναι Παράδεισος της δικής μας
αναστάσεως έν Χριστώ, είναι η απόδειξη και η βεβαιότητά μας προς την λαμπρότητα
της Άνω Ιερουσαλήμ.
Η
φετεινή όμως αυτή πορεία, αγαπητά μου παιδιά σημαδεύτηκε από την εμφάνιση της πανδημίας
του κορωνοϊού, ο οποίος ως μάστιγα έπληξε όλη την οικουμένη. Το αποτέλεσμα ήταν
να επέλθουν ριζικές αλλαγές στο ρυθμό της ζωής των κοινωνιών και να ρθεί προς
καιρόν η κανονικότητα του καθημερινού βίου. Ενώπιον μιάς συμφοράς τέτοιου
μεγέθους, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη η λειτουργική ζωή της Αγίας μας
Εκκλησίας.
Έτσι
η οί ιερές Ακολουθίες τελούνται χωρίς την παρουσία τού χριστεπώνυμου
πληρώματος, οί ναοί μας παρέμειναν – και εξακολουθούν να παραμένουν- κλειστοί για την κοινή λατρευτική
μας ζωή. Μεγίστη οδύνη είναι για κάθε Χριστιανό η απουσία του από τους ναούς, ,
ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της μεγάλης Εβδομάδος, ώστε να βιώσει την σταυρική
πορεία του Θεανθρώπου, από την είσοδό Του στην Αγία πόλη της ιερουσαλήμ, μέχρι
την Ανάστασή Του. Όμως , ως συνειδητοί πιστοί γνωρίζουμε πώς τίποτε δεν
συμβαίνει στο βίο μας χωρίς να το επιτρέωει το βούλημά του Κυβερνώντος Ιησού ο
οποίος τά πάντα θαυμαστώς οικονομεί. Παρόλο όμως πού η λοιμική νόσος στέρησε
την αυτοπρόσωπη , φυσική παρουσία μας στο ναό, νοερώς και διά της αδιαλείπτου
προσευχής , το πνεύμα μας συμμετέχει στά σεπτά Πάθη και την Ένδοξη Ανάσταση.
Διότι , όπως σε κάθε δοκιμασία μας, ή προσευχή είναι ή μοναδική και βέβαιη οδός
της αυθεντικής αποφασιστικότητάς μας να αποκαταστήσουμε ενότητά μας με Εκείνον.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι αυτά τά οποία είμεθα υποχρεωμένοι να ζήσουμε
και να υποστούμε είναι πρόσκαιρα. Ο
Νικητής του θανάτου ,Ιησούς Χριστός, θα μας απαλλάξει και από αυτήν την σκληρή
δοκιμασία μας. Πώς; Με την ταπείνωσή μας
, την καρδιακή προσευχή μας, και την πλήρη εμπιστοσύνη στο Θέλημά Του. Θα
ξαναζήσουμε ενωμένοι και πάλι την μυσταγωγική ζωή της Εκκλησίας μας μέσα από
τις ιερές Ακολουθίες, και την μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Αναστημένου
Χριστού μας, στους ιερούς Ναούς μας.
Αγαπητοί
μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου έν Κυρίω αγαπητά,
Μεταξύ άλλων ή εμφάνιση της πανδημίας έφερε
στο προσκήνιο, ως μη ώφειλε , το ζήτημα του τρόπου μεταλήψεως, διά κοινής
λαβίδος κατά την τέλεση του συστατικού της Εκκλησίας μας, τού υπερτάτου
Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, θεωρητικά με πρόσχημα τη διαφύλαξη της
δημόσιας υγείας, ουσιαστικκά όμως με προφανή στόχο τη διαμφισβήτηση του ίδιου
του μυστηριακού περιεχομένου της και κατ’ επέκταση του σωτηριολογικού χαρακτήρα
των Θείων και Απορρήτων Μυστηρίων. Ό Άρτος της Ζωής έγινε « σημείον
αμφιλεγόμενον» και αφορμή διενέξεων. Ο Ι. Χρυσόστομος όμως μας δίδει την απάντηση
στόνο λόγο του προς τους νεοφωτίστους, οί οποίοι μόλις είχαν βαπτισθεί και
επρόκειτο να κοινωνήσουν για πρώτη φορά το βράδυ της Αναστάσεως: <<Όλοι
λοιπόν όσοι αξιωθήκατε να εγγραφείτε στην επουράνια αυτή βίβλο, προσφέρατε
πλούσια την πίστη σας και υγιή τον λογισμό σας. Γιατί τά όσα γίνονται εδώ χρειάζονται πίστη και τά μάτια της ψυχής ,
ώστε να μην προσέξει κανείς μόνο τά όσα βλέπει, αλλά ορμώμενος απ’ αυτά να
φαντάζεται και εκείνα πού δεν βλέπονται. Γιατί τέτοια είναι τά μάτια της
πίστεως όπως ακριβώς δηλαδή τά μάτια του σώματος , μπορούν να βλέπουν εκείνα
μόνο πού υποπίπτουν στην αίσθηση , έτσι και τά μάτια της πίστεως βλέπουν τά
αντίθετα με εκείνα. Καθόσον αυτό είναι πίστη, το να βλέπει κάποιος στα ορατά εκείνα
πού δεν βλέπονται.>> (ΕΠΕ , 30 Κατήχησις ΙΙ , 9)
Το
μυστήριο είναι θεμέλιο της ύπαρξης τού ανθρώπου και δε ερμηνεύεται με την
λογική. Στην περίπτωση της πίστεως έχουμε όχι το παράλογο αλλά το υπέρλογο. Άς
αγωνιστούμε επομένως αυτή την περίοδο περισσότερο στην πνευματική υπομονή. Διότι,
μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ή Αγία μας Εκκλησία, με μόνη Κεφαλή της τον Σωτήρα,
έχοντας πλήρη συναίσθηση της σωτηριολογικής της αποστολής στον κόσμο,
διατρανώνει την αλήθεια των ζωοποιών Μυστηρίων της , και πανηγυρικά διακηρύσσει
ότι η μοναδική αλήθεια πού αποδέχεται είναι ό ίδιος ο Κύριος κατά το ευαγγελικό
«εγώ
ειμί η οδός η αλήθεια και η ζωή» καθώς και ότι η άρνηση των Θείων και
απορρήτων Μυστηρίων συνιστά άρνηση της Θεότητος, της Θείας Οικονομίας, του
Σταυρού, του Σεπτού Πάθους, της Αναστάσεώς Του και συνεπώς τών δωρεών της
αιωνίου ζωής. Η αλήθεια της Εκκλησίας είναι αδιαπραγμάτευτη , αδιαμφισβήτητη ,
ανλλοίωτη, υπέρ λόγον και έννοιαν γιατί είναι αλήθεια αποκεκαλυμμένη και «μένει
είς τον αιώνα».
Όλα βεβαίως τά παραπάνω είναι αλλότρια και
παράδοξα για τους αμφισβητίες ορθολογιστές , και για όσους διακατέχονται από το
κοσμικό πνεύμα και φρόνιμα και δεν μπορούν με ταπείνωση να σταθούν ενώπιον των μυστηρίων
του Θεού , και να ομολογήσουν όπως η Παναγία μας «ιδού η δούλη Κυρίου γένειτό μοι κατά το ρήμα σου» . Η
μητέρα Εκκλησία όμως από την πλευρά της ακολουθεί το παράδειγμα του Κυρίου μας
, ο οποίος πάνω στο Σταυρό συγχώρεσε τους σταυρωτές Του, και προσεύχεται
στοργικά για την μετάνοια και την σωτηρία των εχθρών
της και για την έν συντριβή καρδίας
είσοδό τους στις αυλές τού Κυρίου, ό οποίος «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και
είς επίγνωσιν αληθείας ελθείν»
Αγαπητοί
μου πατέρες και αδελφοί παιδιά μου έν Κυρίω αγαπητά,
Σήμερα πού τά «πάντα
πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γή και τά καταχθόνια» , πού «θανάτου
εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής της αιωνίου απαρχήν»
, σήμερα λοιπόν , και με την βεβαιότητα της νίκης του Αναστάντος
Χριστού επί του θανάτου, με την χαρά, την ειρήνη την ευφρόσυνη διάθεση πού
διακατέχει τις ψυχές μας για την έκ νεκρών Έγερση του Κυρίου μας, και με
την ακράδαντη πεποίθηση ότι θα επιστρέψουμε στην ωραιότητα της λειτουργικής μας
ζωής , ευχόμεθα ολοωύχως
Χριστός
Ανέστη!
Με
πατρική έν Χριστώ αγάπη
:Ο
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο
ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
