ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ' (13η) ΜΑΤΘΑΙΟΥ 

         Οι παραβολές τού Κυρίου, είναι κατά κανόνα. γενικού ενδιαφέροντος, παρέχουν όμως διδάγματα χρήσιμα, γιά κάθε από εμάς τούς ανθρώπους , σέ κάθε εποχή.  

       Υπάρχουν όμως παραβολές πού αναφέρονται στούς Εβραίους τής εποχής του , και ιδιαίτερα στον Ιουδαϊκό Λαό, στούς άρχοντές του, στούς αρχιρείς τους, τούς πρεσβυτέρους, στούς γραμματείς καί Φαρισσαίους , και γενικά στήν αξιοθρήνητη πνευματική καί εθνική ηγεσία τού λαού τους. Μιά από αυτές , λοιπόν είναι και ή σημερινή παραβολή τών κακών γεωργών, η οποία έχει έκταση και εφαρμογή στήν Εκκλησιά τού Χριστού, στό Χριστεπώνυμο πλήρωμά της και τούς άρχοντές της. 

              Ένας οικοδεσπότης, όπως μάς είπε ό Κύριος, φύτεψε αμπελώνα , τόσο πολύ καί μεγάλο, πού φυσικό ήταν νά χρειάζονταν πολοί εργάτες για τήν καλλιέργειά του καί τήν συντήρησή του. Γιά τόν προφυλάξει από τίς ζημιές απο τά ζώα, από τίς διάφορες κλοπές, και καταστροφές, τόν έφραξε μέ ε΄ναν τεράστιο φράκτη, έφτιαξε πατητήρι, γιά τήν παρασκευή τού μούστου καί τού κρασιού, έκτισε πύργο γιά τήν άνετη παραμονή τών εργατών - γεωργών, καί  έτοιμο καθώς ήταν ,τό εμπιστεύθηκε σέ μισθωτούς γεωργούς γιά τήν καλλιέργειά του. Ο μισθός τους σίγουρα ικανοποητικός , η διαμονή τους άνετη,  τά εργαλεία τους πολλά , ώστε νά κάνουν τήν εργασία τους λιγότερο κοπιαστική, και πού πιθανόν ήταν , ότι, πολοί άλλοι λιγότερο τυχεροί άλλοι εργαζόμενοι ή άνεργοι  εργάτες, νά τούς ζήλευαν , ή νά τούς καλοτύχιζαν, γιά τήν καλή τους θέση, αί περισσότερο από όλα, γιά τόν καλό τους οικοδεσπότη , καί κύριο τους.  

        Ό οικοδεσπότης, τής παραβολής, είναι ό Θεός, ό οποίος δημιούργησε από τό μηδέν τά πάντα, τήν γή, καί όλα σέ αυτή καί <<εποίησεν έξ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων>>( Πράξ. ιζ' 26) .   Αυτός ξεχώρισε , από όλα τά έθνη τόν λαό τού Ισραήλ. Αυτός τούς μετέφερε, από τήν  Αίγυπτο, στήν Γή τής Επαγγελίας, <<Άμπελον έξ Αιγύπτου μετήρας, λέγει ό ψαλμωδός, εξέβαλες έθνη καί κτεφύτευσας αυτήν>> ( Ψαλμ οθ' 9 και Ησ. ε΄1-7) Ώς φραγμό ασφαλείας, τούς έδωσε τόν νόμο καί τούς Προφήτες, νά προφυλάσσουν και νά περιφρουρούν τούς Ισραηλίτες από τήν φθοροποιό επικοινωνία και εξομοίωση τους μέ τούς ειδωλολατρικούς λαούς. Οικοδόμησε ώς άαλο ισχυρό πύργο τόν Ναό, ώς ληνό το Θυσιαστήριο, όπου προσφέρονταν θυσίες αναίμακτες και αιματηρές θυσίες.  Από αυτό τό εκλεκτό έθνος , διάλεξε ώς εκλεκτούς του, τούς τούς πνευματικούς του ηγέτες, τούς ποιμένες καί τούς διδασκάλους, γιά νά διαπαιδαγωγήσουν καί νά μορφώσουν στήν κατά Θεόν ζωή τόν λαό. Η θέση τους τιμιτική, τό δέ έργο τους πολύ μεγάλο. 

    Άμπελος , όμως, κατ' εξοχήν πνευματική, ασύγκριτα τιμιώτερη και πιο συμβολική από τήν άμελο τού Ισραήλ , είναι η ίδια η Εκκλησία τού Χριστού.  

      Φυτουργός της καί κύριος ό Ιησούς Χριστός, κλήματα τής αμπέλου , οί πιστοί. 

       Εργάτες του, οι Πνευματικοί πατέρες καί Διδάσκαλοι.    

       Πύργος οί ιεροί ναοί της , Ληνός η Αγία Τράπεζα, πού πάνω σε αυτήν τελεσιουργείται τό μέγιστο Μυστήριο τής θείας καί Ιεράς ευχαριστίας, προσφέρεται η αναίμακτη θυσία, ο Αμνός τού θεού, τό Σώμα καί τό αίμα τού Κυρίου, τό οποίο δνεται είς βρώσιν καί πώσιν , πρός τούς πιστούς <<είς άφεσιν αμαρτιών καί είς ζωήν αιώνιον>> . 

       Πόσο μεγάλο είναι το αξίωμα τών Ιερέων πού τελούν αυτό τό ύψιστο λειτούργημα. Ούτε οί Άγγελοι, δέν έχουν αναλάβει μία τέτοια ιερώτατη διακονία.  Γενικά τό έργο τών ποιμένων - Ιερέων είναι μεγάλο, δηλαδή νά καθοδηγούν τούς ανθρώπους, στόν δρόμο τού θεού. Όσο μεγάλο όμως είναι, ταυτόχρονα είναι τιμιτικό  αλλά καί συνάμα υπεύθυνο. 

       Οι ποιμένες - ιερείς δίνουν λόγο γιά τά έργα καί τίς πράξεις τους απέναντι στόν Θεό, καί όταν θά έρθει η ώρα, θά ελεγχθούν γιά τήν πνευματική τους καρποφορία, καί θα τούς ζητηθούν ευθύνες. 

      Αυτό είναι , πού στήν συνέχεια τής παραβολής , εννοεί ό Κύριος.  Όταν ήρθε, μάς λέει. ο καιρός τής σοδειάς , έστειλε ο Οικοδεσπότης δούλους, γιά νά παραλάβουν τούς καρπούς τού αμπελώνα του. Οί καρποί είναι τά καλά έργα, η ζωή τής αγνότητας καί καθαρότητας, ο αγιασμός, καί η πρόοδος στήν αρετή. Δούλοι τού Θεού, ήταν κατά τήν προχριστιανική εκείνη εποχή, οί προφήτες, τούς οποίους έστελνε, κατά καιρούς, ό Θεός, στό λαό τού Ισραήλ, γιά νά διαπιστώσουν, εάν τό έργο τών Ποιμένων τους ήταν σύμφωνο, μέ τό Θείο  θέλημά του, εάν ή πνευματική κρποφορία μεταξύ τού λαού του, ήταν όπως τήν ήθελε ό ίδιος ο Θεός, καί εάν οί άρχοντες καί ο λαός, φάνηκαν αντάξιοι τής τιμής πού τούς έγινε από τόν θεό, δηλαδή εάν τίμιοι διαχειριστές, τών τόσων πολλών και μεγάλων δωρεών, πού είχαν λάβει από τόν ίδιο τόν Θεό. 

            Όμως , όλοι αυτοί οί εργάτες, αποδείχθηκαν, αχάριστοι, πονηροί, αναιδείς, πονηροί, κακοί, διεστραμμένες και εγκληματικές φυσιογνωμίες. 

        Αντί νά φερθούν, μέ ευγένεια, μέ τήν υποταγή πρός τόν Κύριο, καί τιμιότητα πρός τούς δούλους , οί οποίοι τήν ώρα εκείνη ήταν εντολοδόχοι, εκπροσωπόντας τόν οικοδεσπότη, έδειξαν από μέρους τους εξοργιστική συμπεριφορά.  Αφού τούς συνάλλαβαν, άλλους τούς ξυλοκόπησαν , άλλους τούς σκότωσαν, άλλους τούς λιθοβόλησαν, (χωρίς κανένας από αυτούς νά τούς έχει φταίξει σέ τίποτα), και τέλος , έδειξαν τήν ίδια βάρβαρη καί εγκληματική συμπεριφορά, σέ όλους εκείνους τούς δούλους πού κατά καιρούς έστελνε ο Οικοδεσπότης. 

          Όμως, όπως ήταν φυσικό, όλα αυτά έφτασαν στά αυτιά του.   Σίγουρο είναι, ότι είδε σέ αυτούς τήν αχαριστία, τήν θρασύτητα, τήν εγκληματική τους συμπεριφορά καί φύση, αλλά δέν εξοργίστηκε, και όπως ήταν φυσικό,  δέν τούς έστειλε αμέσως, στήν σκληρή τιμωρία πού τούς έπρεπε.   Αντίθετα τούς έδειξε,  καλοσύνη, μακροθυμία, καί πάνω από όλα με τεράστια υπομονή.  Ήθελε νά τούς δώσει γιά μιά ακόμα φορά, ευκαιρία μετάνοιας, διόρθωσης, νά τούς κάνει νά αισθανθούν ντροπή γιά τήν άθλια συμπεριφορά τους, , και τήν ευκαιρία, συναιστανθούν από μόνοι τους τήν μεγάλη ενοχή τους. 

         Αποφάσισε , καί έστειλε, τόν ίδιο τόν υιόν του, , λέγοντας ότι, <<οπωσδήποτε, οί μισθωτοί αυτοί εργάται τού αμπελώνος, θά εντραπούν καί θά σεβαστούν τόν υιό μου>>.

          Μάταιη η ελπίδα του, άκαρπη η προσπάθειά του, μάλλον δέ η περίπτωση αυτή, στάθηκε ή αφορμή, να αναδειχθεί περισσότερο απεχθής και πιό αποκρουστική η κακία καί η συμπεριφορά τών κακών γεωργών. Αυτοί , είδαν τό υιό του πού ερχόταν, καί αντί νά νιώσουν τιμή καί συγκίνηση, έγιναν θηρία ετοιμα, έτοιμα νά τόν κατασπαράξουν . Είπαν μεταξύ τους <<αυτός είναι ο κληρονόμος. Ελάτε νά τόν φονεύσωμεν καί νά γίνωμεν ημείς κύριοι του αμπελώνος. Τόν συνέλαβαν, τόν έβγαλαν έξω από τόν αμπελώνα, καί εκεί τόν εφόνευσαν>>. 

          Αυτοί λοιπόν, ήταν οι ηγέτες τού Ισραήλ. Αποδείχθηκαν ασεβείς, θρασείς, ιδιοτελείς , άπληστοι, έφτασαν στό σημείο να καταφρονήσουν τόν Θεό, και τούς απεσταλμένους του, έβρισαν τούς Προφήτες, τούς εξεφτέλισαν , τούς έριξαν στίς φυλακές, άλλους τούς βασάνισαν, πολούς δέ από αυτούς τούς σκότωσαν.     

         Τήν ίδια πανάθλια συμπεριφορά τήρησαν καί πρός τόν Υιόν τού οικοδεσπότη, αφού τόν διέβαλαν, τόν συκοφάντησαν στά μάτια τού λαού, τόν συνέλαβαν, τόν υπέβαλαν σέ ανεκδιήγητα μαρτύρια καί τρισάθλιους και ελεεινούς εξευτελισμούς, τόν έβγαλαν μέ αλλαλαγμούς, έξω από τά Ιεροσόλυμα, καί πορρωμένοι χωρίς συνείδηση τόν έσυραν καί τόν σταύρωσαν στόν Γολγοθά. 

           Φρικτό καί ανήκουστο τό έγκλημά τους! Τρομακτική η δική τους ευθύνη απέναντι στόν δίκαιο Θεό. Η τιμωρία τους τρομερή! Όμοια όμως ευθύνη επωμίζονται , απέναντι στόν Θεό, καί οί διά μέσου τών αιώνων, ανάξιοι κληρικοί καί Αξιωματούχοι τής Εκκλησίας, οί οποίοι καπηλεύονται τό αξίωμά τους, σκαναδαλίζουν τούς πιστούς μέ τόν βίο τους, ξανασταυρώνουν καί διαπομπεύουν καί εξευτελίζουν στά μάτια τών πιστών μέ τά έργα τους. ( Εβρ. στ β'). Εξομοιώνου δέ καί ταυτίζουν τόν εαυτό τους μέ αυτόν τών σταυρωτών. 

             Μεγάλα λοιπόν καί ανεκτίμητα τά πνευματικά χαρίσματα καί αξιώματαπού δωρίζει σέ όλους εμάς , απλόχερα, ο Θεός. Εξίσου , ανάλογα, όμως είναι, καί η ευθύνη εκείνων πού επιτρέπει ο Θεός νά τά αναλάβουν. Τό ελεινό κατάντημα όλων αυτών κακών εργατών τού αμπελώνα, άς είναι γιά όλους εμάς, ένα μεγαλοφωνότατο κήρυγμα, γιά νά τούς φοβίζει, γιά νά τούς συνετίζει, ώστε καί αυτοί μέ τήν σειρά τους, νά είναι δυνατόν νά κάνουν καλή χρήση τών δωρεών πού απλόχερα τούς προσφέρει ο Θεός. ΑΜΗΝ!