Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

 

Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

 

(Ιωαν. Α΄ 35-52)

Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».

Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.

Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.

Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.

Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.

π. Π.Α

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ 2020 + ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ  

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ << Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ >> 

Δ. Κ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ 

 

ΕΟΡΤΗ  & ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ  

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ 29-30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020 

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ & ΕΟΡΤΗΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΚΑΤΩΘΙ 

 

ΗΜΕΡΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ 29ην ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (ΠΑΡΑΜΟΝΗΝ) & ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 1800 μμ (6ην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΝ )   ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ (ΜΕΤ/ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ) 

 

ΤΗΝ ΔΕ ΚΥΡΙΩΝΥΜΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΔΕΥΤΕΡΑΝ 30 ην ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 

& ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 0700πμ (7ην ΠΡΩΪΝΗΝ) 

ΟΡΘΡΟΣ & ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΈΡΙ ΤΙΣ 0830πμ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  

 

Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ  ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΗ ΑΝΟΙΚΤΗ (ΔΙ' ΑΤΟΜΙΚΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΡΤΑΣ  ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΣ )   

  

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ  Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ & ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ

 

 

 

 

 

ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΛΙΤΟΥ ΜΑΣ κκ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

ΕΝ' ΕΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΤΟΥ ΜΑΣ

ΚΛΗΡΟΣ & ΛΑΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ 1100 πμ 

ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ , ΤΟΝ <<ΣΥΝΟΔΕΥΣΑΜΕ>>>   ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΝΑΟΝ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΟΥ(ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ) ΑΙΓΙΟΥ , ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΟ << ΠΗΔΑΛΙΟΝ >> ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΛΕΩΣ ΜΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ <<ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΚΑΙΡΩΝ>> . ΕΔΕΙΞΕ ΚΑΙ ΔΕΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΝΕΙ , <<ΔΟΚΙΜΑΣΘΗΚΕ >> ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΛΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ .  ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΩΝ  ΑΓΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ  ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ  ΑΝΔΡΕΟΥ  , ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ - ΤΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΟΥ , ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΑΠΤΡΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ (ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ) 

 

                             ΤΟ ΕΚΚΛΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ    ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΕΘΑ - ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΟΥ -  ΜΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ  ΚΑΙ ΠΑΛΙ <<ΑΞΙΟΣ !!!!!!! >>

 

Εισόδια της Θεοτόκου 2020

 

Εισόδια της Θεοτόκου

 

Ἔνδον τρέφει σε Γαβριὴλ ναοῦ, Κόρη, Ἥξει δὲ μικρὸν καὶ τὸ Χαῖρέ σοι λέξων. Βῆ ἱερὸν Μαρίη τέμενος παρὰ εἰκάδι πρώτῃ.

Βιογραφία Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων, όταν έφθασε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς. Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ Ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνεύματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.  Οἶκος Τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ καὶ θείων μυστηρίων, ὁρῶν ἐν τῇ Παρθένῳ, τὴν χάριν δηλουμένην, καὶ πληρουμένην ἐμφανῶς, χαίρω, καὶ τὸν τρόπον ἐννοεῖν ἀμηχανῶ τόν ξένον καὶ ἀπόρρητον, πῶς ἐκλελεγμένη ἡ ἄχραντος, μόνη ἀνεδείχθη ὑπὲρ ἅπασαν τὴν κτίσιν, τὴν ὁρατὴν καὶ τὴν νοουμένην. Διό, ἀνευφημεῖν βουλόμενος ταύτην, καταπλήττομαι σφοδρῶς νοῦν τε καὶ λόγον, ὅμως δὲ τολμῶν, κηρύττω καὶ μεγαλύνω· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

 

Κυριακή η’ Λουκά - ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ (2020)

Κυριακή   η’ Λουκά  - ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ   (2020)

       Φαινομενικά , ήρθε ο Νομικός , να συμβουλευτεί τον Κύριο , να <<αναζητήσει>> την λύση μίας σοβαρότατης απορίας του , να πληροφορηθεί δηλαδή το ν τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να <<κληρονομήσει>> την αιώνια ζωή.

        Στην πραγματικότητα όμως , ήρθε να <<πειράξει>> τον Κύριο , να του θέσει το δύσκολο πρόβλημα και μέσα από αυτή την ερώτηση και την απάντηση πού περίμενε αυτός να ακούσει από το στόμα του Κυρίου , να τον <<εκθέσει>> στα μάτια του λαού. Γεμάτος από περισσή υποκρισία, ο μικρός αυτός και δοκησίσοφος νομικός , ρώτησε << Διδάσκαλε , τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;>> 

        Φυσικό είναι ο παντογνώστης Κύριος να γνωρίζει την δολιότητα της ερώτησης του Νομικού. Αλλά για να δώσει διδαχή , όχι μόνο στον Νομικό αλλά και στον λαό , αλλά και διά μέσου των αιώνων σε όλους εμάς τους πιστούς , δέχθηκε την συζήτηση αυτή, απαντώντας στον Νομικό με μία άλλη ερώτηση : <<τι επί του θέματος γράφει ό Νόμος;>>

Εκείνος , όμως . για να μην φανεί μπροστά στα μάτια του λαού αλλά και του Κυρίου , ότι αγνοεί τον Νόμο , απάντησε πιθανόν ίσως και με την δύναμη της φωνής του , για γίνει πιστευτ’ός , <<αγάπα τον τον πλησίον σου ως εαυτόν>> . <<Αυτό, λοιπόν πράξε και σύ>> , του είπε ό Κύριος <<και θα κληρονομήσεις την αιώνιον ζωήν>>

Ντροπιασμένος πλέον, ο Νομικός , επιθυμώντας να δικαιολογηθεί , έκανε μια δεύτερη ερώτηση , η οποία  τον εξέθεσε ακόμα περισσότερο στα μάτια του λαού << και τις εστί μου πλησίον;>>

       Φανταστείτε το , αυτός Νομικός , μελετητής και ερμηνευτής του Νόμου του Θεού , παραδέχεται με ένα του ερώτημα , ‘ότι δεν γνώριζε ποιος είναι ο πλησίον του!!!

        Ερώτηση καίρια, και με αφορμή αυτή του την ερώτηση ε’ιπε την θαυμαστή Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου , πού όσοι βρεθήκαμε σήμερα στην εκκλησία ακούσαμε από τά χείλη του ιερουργούντος Ιερέως διά της γραφίδος του Αποστόλου & Ευαγγελιστού Λουκά. Η ίδια η πλοκή της παραβολής , άφταστη, οι σκηνές τις δραματικές οι αλήθειες οι οποίες οί οποίες αποκαλύπτονται μέσα από αυτή σπουδαιότατες. Σ’ αυτές τις λίγες παραστατικότητες περιγραφόμενες γραμμές, ο Κλυριος κατά τον πλέον εποτικό τρόπο, λέι σ’ αυτούς τότε , αλλά και σε όλους εμάς ποιος είναι ο πλησίον, ενώ ταυτόχρονα, υποδηλώνοντας μας, το δρά μα του πεσόντος εξ’ αιτίας της αμαρτίας ανθρωπίνου γένους , αλλά και του μυστηρίου της ενσάρκου οικονομίας.

        Και αρχίζει να μας την περιγράφει παραστατικά : <<Κάποιος άνθρωπος και συγκεκριμένα, Ιουδαίος καθώς κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ, στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών , τον πλήγωσαν θανάσιμα, τον γύμνωσαν και ετοιμοθάνατο τον άφησαν πλέον στον δρόμο. Συμπωματικά ένας ιερέας , βλέποντας το θλιβερό αυτό θέαμα του τραυματισμένου θανάσιμα, και τον εγκαταλείπει, προσπερνώντας τον. Όμως και ο επόμενος περαστικός , ένας Λευϊτης αυτή την φορά τρομακρατημένος ίσως – ότι στματώντας να τον περιποιηθεί μπορεί να βρεθεί στην ίδια θέση, χωρίς να τον βοηθήσει τον προσπέρασε. Και εκείνος ο θανάσιμα τραυματισμένος ίσως να είχε πεθάνει εάν δεν βρισκόταν στον δρόμο του  , ο Σπλαγχνικός Σαμαρείτης.  

        Αυτός γεμάτος στοργή και αγάπη και συμπόνοια προς τον συνάνθρωπο του, προθυμοποιήθηκε , αμέσως να τον περιποιηθεί και να τον σώσει από τον επερχόμενο θάνατο. Του έπλυνε με κρασί και λάδι τις πληγές του για να τον προφυλάξει από την μόλυνση , τις έδεσε προσεκτικά , για να σταματήσει την αιμορραγία,  αδιαφορώντας για τους κόπους και τους κινδύνους, τον βάζει στο δικό του ζώο , και περπατώντας πεζός, βοηθώντας τον τραυματία, μέχρι να φτάσουν σε κάποιο πανδοχείο της εποχής. Εκεί τον περιποιήθηκε ό ίδιος προσωπικά, με ιδιαίτερη επιμέλεια.

Το πρωί της επόμενης ημέρας συνέστησε στον πανδοχέα να τον φροντίσει και να τον περιποιηθεί με ενδιαφέρον για την θεραπεία του και ανάρωσή του του έδωσε δύο δηνάρια, για τά μέχρι τότε έξοδά του , και του είπε , ότι επιπλέον αυτός θα ξοδέψει , όταν επανέλθει , θα του πληρώσει όλα τά έξοδα.>> Και εδώ η παραβολή του καλού Σαμαρείτου τελειώνει.

        Όμως ό Κύριος δεν μένει εδώ προχωράει , πιο πέρα, απευθυνόμενος στον Νομικό τον ρώτησε <<ποιος από τους τρείς αυτούς νομίζεις σύ ότι φάνηκε πραγματικός πλησίον είς τον ληστευμένον και πληγωμένον αυτόν άνθρωπον;..  Λαμβάνοντας την απάντηση , του περισσότερο ντροπιασμένου Νομικού , ο οποίος αναγκάστηκε να ομολογήσει άθελά του μια μεγάλη αλήθεια << ό ποιήσας το έλεος >>., λαμβάνοντας την απάντηση του Κυρίου ;<<,Πορεύου και σύ ποίει ομοίως>>.

        Ποιος άλλος από τον ίδιο τον Κύριο , θα μπορούσε με τόση αμεσότητα, , καθαρότητα και παραστατικότητα να «ζωγραφίσει» και με τόση ζωηρότητα να αισθητοποιήσει μπροστά στα μάτια του καθενός από εμάς την έννοια του πλησίον.

        Και αυτό το κάνει ό Κύριος για να μας πεί ότι κάθε άνθρωπος , ακόμα και ο αλλοεθνής και εχθρόςαυτός είναι ο πλησίον – ο αδελφός μας – αυτός πού με όλη μας την καρδιά πρέπει – ανιδιοτελώς- εμείς να αγπάμε και σε κάθε περίσταση ανάγκης του και δικής του θλίψης και δυσκολίας να του συμπαραστεκόμαστε, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους, κινδύνους, ανάγκες , αλλά και κάθε είδους θυσίες από μέρους μας. Μεγάλη προϋπόθεση όμως – για όλα αυτά- θα πρέπει να είναι – ότι η από μέρους μας αγάπη θα πρέπει να πλημμυρίζει πάντοτε την καρδιά μας και να μην αφήνει στάσιμη την οποιαδήποτε καλή και φιλάνθρωπη δραστηριότητά μας. Αυτή και μόνο αυτή η αγάπη είναι πού θα μας δώσει δύναμη, και φτερά, και θας καάνει πρόθυμους , ώστε χωρίς καμία δυσκολία να σπεύδουμε <<είς βοήθειαν>> των αδελφών μας, πού έχουν την οποιαδήποτε ανάγκη.

        Εκείνο πού θα πρέπει να μας μείνει από αυτήν την ωραία Ευαγγελική Περικοπή και παραστατικότατη παραβολή , θα πρέπει να είναι  Ότι Δεν θα περιμένουμε εμείς να έρθουν αυτοί προς εμάς . Αντίθέτως εμείς – πρέπει- να είμαστε αυτοί πού μόλις – τους εντοπίσουμε- αναζητώντας τους  να τους αντικρύσουμε , κι’ αυτό γιατί υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες πολλοί από αυτούς τους φτωχούς και στερημμένους αδελφούς μας – πού στερούνται και τά αναγκαία-  από συστολή και ντροπή και αξιοπρέπεια  δεν απλώνουν το χέρι τους οι ίδιοι για να ζητήσουν βοήθεια. Εξ’ άλλου όλοι γνωρίζουμε ότι σήμερα ειδικά σ’ αυτήν την δύσκολη κατάσταση πού ζούμε , όλο και πιο περισσότεροι ασθενείς, κατάκοιτοι και φτωχοί, πού είναι κλεισμένοι στ΄ά σπίτια τους καί δεν έχουν την δύναμη να ζητήσουν κάποια βοήθεια.  Και όπως ο πληγωμένος και αναίσθητος της σημερινής παραβολής , δεν είχε ούτε την δύναμη να καλέσει τον Καλό Σαμαρείτη , εκείνος τον μάζεψε και του έδωσε τις πρώτες βοήθειες έτσι και εμείς αφού βρούμε όλους αυτούς πού βρίσκονται γύρω μας στόνν δρόμο της ζωής μας, - οι δικοί μας πλησίον – προβάλει μπροστά μας την ίδια την φωνή του Κυρίου – ως παράδειγμα- την  συγκινητική εικόνα του καλού Σαμαρείτου, και λέει προς τον καθένα από εμάς <<ΠΟΡΕΥΟΥ ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΙΕΙ ΟΜΟΙΩΣ >> !!!!!!!!!!!!

 

Έφυγε... για την "γειτονιά των αγγέλων" ο επί έτη πολλά και στυλοβάτης και "φύλακας άγγελος της"

 

 

Σήμερα Ημέρα Πέμπτη και λίγο πριν την πιο "αγαπημένη του περίοδο" την Σαρακοστή προ των Χριστουγέννων έφυγε για την "γειτονιά των αγγέλων" ένας από τους Στυλοβατες της ΕΝΟΡΙΑΣ μας 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια Ο κ. + Λουκάς Πολυζος 

Τα θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς του 

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΡΌΕΔΡΟΣ 

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (8/11/2020) (APO TO ΒΛΟΓ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (8/11/2020)

Δύο διαφορετικά πρόσωπα βλέπουμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή να συνάπτουν το καθένα εντελώς διαφορετική σχέση με το Χριστό.

Άνδρας επώνυμος το πρώτο πρόσωπο, άρχοντας του τόπου του, καταξιωμένος στην εκτίμηση των συμπολιτών του, πλησίασε τον Χριστό να Τον παρακαλέσει για την ετοιμοθάνατη θυγατέρα του. Ποιος δεν συμπονά έναν πατέρα για το παιδί του!

Το δεύτερο πρόσωπο ήταν μια γυναίκα, άτολμη, φτωχή, απογοητευμένη από κάθε ιατρική βοήθεια, με μακροχρόνια προσωπική αρρώστια.

Και οι δύο επεδίωξαν να συναντηθούν με τον Ιησού. Ο Ιάειρος με περισσότερο θάρρος, η αιμορροούσα με ελάχιστο. Τι να ήλπιζαν άραγε; Είχαν ακούσει ότι ο Κύριος θεράπευε αρρώστους. Γι’ αυτό δεν είχαν να χάσουν τίποτε. Ο ένας φανερά μέσα στο πλήθος, η γυναίκα δειλά μέσα στο συνωστισμό, πλησίασαν τον Ιησού. Πολύς λαός ήταν γύρω από τον Διδάσκαλο, Τον ακολουθούσε και Τον συνέθλιβε!

Όμως, τα δύο αυτά πρόσωπα δεν ήταν απλοί ακροατές της διδασκαλίας του Χριστού. Είχαν βάλει κάποιο στόχο, να Τον πλησιάσουν και να Του ζητήσουν κάτι. Ο καθένας για τον εαυτό του και με τον τρόπο του. Τελικά, ο Ιάειρος φανερά και η αιμορροούσα «κρυφά», πέτυχαν αυτό που επιδίωξαν. Όχι, όμως, με τον τρόπο που το σχεδίαζαν. Έφτασαν εκεί που ήθελαν, όμως, από άλλο δρόμο ο καθένας.

Απέναντι στον πόνο και στο θάνατο οι άνθρωποι είμαστε ίσοι.  Αυτή η πραγματικότητα είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Όταν ο άνθρωπος έκοψε τον ομφάλιο λώρο του με τη Ζωή, όταν ο άνθρωπος μπόλιασε την κακία και την αλαζονεία στην αιώνια προοπτική του, τότε παρενέβη η αγάπη του Θεού, μετασχηματίσθηκε σε δικαιοσύνη και παραχώρησε στους ανθρώπους σαν «ευεργεσία» τον πόνο και το θάνατο «για να μη γίνει το κακό αθάνατο».

Μπροστά στον πόνο και στον θάνατο κατεδαφίζονται όλες οι διακρίσεις και οι διαφορές μας, που σαν βουνά είχαμε υψώσει μεταξύ μας. Τότε έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος βιώνει μια τραγική αδυναμία και μια παντέρημη μοναξιά. Τότε βρίσκουμε να μας ενώνει όλους ο ισοπεδωτικός τίτλος της Εκκλησίας «δούλος του Θεού». Ο Ιάειρος έπεσε «παρά τους πόδας του Ιησού και παρεκάλει αυτόν» και η αιμορροούσα γυναίκα «προσπεσούσα, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Είναι οι φοβερές στιγμές του βίου που ο άνθρωπος έρχεται στα όριά του και παραδέχεται την αδυναμία του μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού. Και διαπιστώνει τότε ότι ο θησαυρός της ζωής του είναι ο Χριστός. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και τι γίνεται; Διαπιστώνει την πραγματική του κατάσταση. Ο άνθρωπος είναι φθαρτός. Τέτοιοι είμαστε. Γι’ αυτό μας πιάνει πανικός μπροστά στο θάνατο και τη φθορά. Η πνευματική μας κατάσταση καταδεικνύεται όχι με τα λόγια, αλλά από το πόσο άνετα στεκόμαστε μπροστά στον πόνο, στην αρρώστια, και κυρίως στον θάνατο. Για τον αληθινά πνευματικό άνθρωπο ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος είναι πνευματικές αισθήσεις της παρουσίας του Θεού, είναι χαρά. Διότι διαπιστώνει ότι είναι πλέον πιο κοντά στην αγάπη του, που είναι ο Χριστός. Τα εννοούμε αυτά; Τα πιστεύουμε; Τα ζει η ύπαρξή μας; Ή είναι λόγια που λέμε εμείς οι κήρυκες του λόγου του Θεού; Είναι βασικό αυτό.

Η πνευματική ζωή δεν είναι το να γίνουμε καλοί άνθρωποι ή να λυθούν τα προβλήματά μας. Αλλά να είναι χαρά η ζωή μας εν Χριστώ. Όχι πως δεν είμαστε αμαρτωλοί. Αμαρτωλοί είμαστε και θλιβόμαστε, αλλά ελπίζουμε στο έλεος του Θεού. Αυτό είναι η μετάνοια. Είναι η εμπειρία της χαρμολύπης. Λυπούμαι για τα σφάλματά μου. Γνωρίζω τα χάλια μου. Αλλά χαίρομαι για τον Χριστό που είναι η ζωή μου και κινούμαι διαρκώς προς Αυτόν.

Άρα, τι είναι η ζωή μας; Ποιες είναι οι αρχές στη ζωή μας που ο χρόνος μας τις ανανεώνει ως μνήμη, ως γεγονός;

Πρώτα, η πίστη στον Χριστό. Η χαρά μας ποια είναι; Ο Χριστός. Ποια είναι η προοπτική της ζωής μας; Όλα να γίνουν Χριστός. Να χριστοποιηθούν. Να αποκτήσουμε τα μάτια, την καρδιά του Χριστού. Να αποκτήσουμε τον Νου του Χριστού. Όλα να τα βλέπουμε με αυτή την προοπτική. Με αυτό τον τρόπο. Η γυναίκα μου, ο άνδρας μου είναι Χριστός. Τα παιδιά μου είναι ο Χριστός. Εκείνος που θεωρώ εχθρό μου είναι ο Χριστός. Ο αέρας που αναπνέω είναι ο Χριστός. Τα πάντα είναι Χριστός. Και έτσι είναι μια ελευθερία η ζωή μας.

Αυτή είναι η πίστη. Και πώς μπορούμε να γευτούμε την πίστη; Διά της ταπεινώσεως, όπως έκαναν ο άρχοντας Ιάειρος και η αιμορροούσα. Όχι με τα λόγια μας, όχι με τους λογισμούς μας. Όχι με τη φαντασία μας. Αλλά με το άδειασμα της υπάρξεώς μας. Αδειάζουμε από κάθε λογισμό, από κάθε πεποίθηση, από κάθε δικαίωμα, από κάθε βεβαιότητα.

Η μεγαλύτερη πλάνη προέρχεται από το μυαλό μας, από τη βεβαιότητα ότι αυτό είναι σωστό. Μπορεί να ξέρουμε θεωρητικά με το νου μας ποιο είναι το αληθινό και σωστό, αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να προσευχόμεθα ο ίδιος ο Χριστός να μας αποκαλύψει ποιο είναι το αληθινό και σωστό.

Και για να μας αποκαλύψει ο Χριστός ποιο είναι το αληθινό και σωστό πρέπει να ερωτούμε τον Χριστό. Και για να μπορούμε να ερωτούμε τον Χριστό και για να μας απαντά, πρέπει να ησυχάζουμε. Να μην πιστεύουμε στο λογισμό μας. Και έτσι σιγά - σιγά με την ταπείνωσή μας έρχεται αυτή η βαθειά προσευχή που είναι η απέκδυση του εαυτού μας και η ένδυση του Χριστού.

Δεν πιστεύω στον λογισμό μου. Οι μεγαλύτερες πλάνες είναι γιατί πιστέψαμε στον λογισμό μας. Για να δούμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού πρέπει να τσαλαπατήσουμε τον εγωισμό μας, τον λογισμό μας και το μυαλό μας. Να αδειάζουμε. Να ησυχάζουμε, να ειρηνεύσουμε. Και όταν περάσουμε από αυτό το στάδιο έρχεται η εμπειρία της αγάπης του Χριστού και αγαπούμε όχι με τη δική μας αγάπη αλλά με την αγάπη του Χριστού.

Και τι φέρνει αυτό; Φέρνει το άλλο γεγονός που καταδεικνύει την αλήθεια της ζωής μας, αν αληθεύουμε εν Χριστώ.

Το πρώτο είναι η αδαπάνητος και αξόδευτος χαρά, το δεύτερο είναι η ενότητα. Η αλήθεια αποδεικνύεται στην ενότητα. Είδατε; «Ο άρτος ο εσθιόμενος, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος». Αυτή οφείλει να είναι η ζωή μας.

Ζητούμε λοιπόν από τον Χριστό να γίνει το κέντρο της ζωής μας, ούτως ώστε η ζωή μας να μην έχει φθορά, να είναι αδαπάνητος, η χαρά να μην ξοδεύεται, να έχουμε αλήθεια μέσα μας και ζωή. Και να ζούμε αυτή την ενότητα του Χριστού με ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή.