Κυριακή η’ Λουκά - ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ (2020)
Φαινομενικά , ήρθε ο Νομικός , να συμβουλευτεί τον Κύριο , να <<αναζητήσει>> την λύση μίας σοβαρότατης απορίας του , να πληροφορηθεί δηλαδή το ν τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να <<κληρονομήσει>> την αιώνια ζωή.
Στην πραγματικότητα όμως , ήρθε να <<πειράξει>> τον Κύριο , να του θέσει το δύσκολο πρόβλημα και μέσα από αυτή την ερώτηση και την απάντηση πού περίμενε αυτός να ακούσει από το στόμα του Κυρίου , να τον <<εκθέσει>> στα μάτια του λαού. Γεμάτος από περισσή υποκρισία, ο μικρός αυτός και δοκησίσοφος νομικός , ρώτησε << Διδάσκαλε , τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;>>
Φυσικό είναι ο παντογνώστης Κύριος να γνωρίζει την δολιότητα της ερώτησης του Νομικού. Αλλά για να δώσει διδαχή , όχι μόνο στον Νομικό αλλά και στον λαό , αλλά και διά μέσου των αιώνων σε όλους εμάς τους πιστούς , δέχθηκε την συζήτηση αυτή, απαντώντας στον Νομικό με μία άλλη ερώτηση : <<τι επί του θέματος γράφει ό Νόμος;>>
Εκείνος , όμως . για να μην φανεί μπροστά στα μάτια του λαού αλλά και του Κυρίου , ότι αγνοεί τον Νόμο , απάντησε πιθανόν ίσως και με την δύναμη της φωνής του , για γίνει πιστευτ’ός , <<αγάπα τον τον πλησίον σου ως εαυτόν>> . <<Αυτό, λοιπόν πράξε και σύ>> , του είπε ό Κύριος <<και θα κληρονομήσεις την αιώνιον ζωήν>>
Ντροπιασμένος πλέον, ο Νομικός , επιθυμώντας να δικαιολογηθεί , έκανε μια δεύτερη ερώτηση , η οποία τον εξέθεσε ακόμα περισσότερο στα μάτια του λαού << και τις εστί μου πλησίον;>>
Φανταστείτε το , αυτός Νομικός , μελετητής και ερμηνευτής του Νόμου του Θεού , παραδέχεται με ένα του ερώτημα , ‘ότι δεν γνώριζε ποιος είναι ο πλησίον του!!!
Ερώτηση καίρια, και με αφορμή αυτή του την ερώτηση ε’ιπε την θαυμαστή Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου , πού όσοι βρεθήκαμε σήμερα στην εκκλησία ακούσαμε από τά χείλη του ιερουργούντος Ιερέως διά της γραφίδος του Αποστόλου & Ευαγγελιστού Λουκά. Η ίδια η πλοκή της παραβολής , άφταστη, οι σκηνές τις δραματικές οι αλήθειες οι οποίες οί οποίες αποκαλύπτονται μέσα από αυτή σπουδαιότατες. Σ’ αυτές τις λίγες παραστατικότητες περιγραφόμενες γραμμές, ο Κλυριος κατά τον πλέον εποτικό τρόπο, λέι σ’ αυτούς τότε , αλλά και σε όλους εμάς ποιος είναι ο πλησίον, ενώ ταυτόχρονα, υποδηλώνοντας μας, το δρά μα του πεσόντος εξ’ αιτίας της αμαρτίας ανθρωπίνου γένους , αλλά και του μυστηρίου της ενσάρκου οικονομίας.
Και αρχίζει να μας την περιγράφει παραστατικά : <<Κάποιος άνθρωπος και συγκεκριμένα, Ιουδαίος καθώς κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ, στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών , τον πλήγωσαν θανάσιμα, τον γύμνωσαν και ετοιμοθάνατο τον άφησαν πλέον στον δρόμο. Συμπωματικά ένας ιερέας , βλέποντας το θλιβερό αυτό θέαμα του τραυματισμένου θανάσιμα, και τον εγκαταλείπει, προσπερνώντας τον. Όμως και ο επόμενος περαστικός , ένας Λευϊτης αυτή την φορά τρομακρατημένος ίσως – ότι στματώντας να τον περιποιηθεί μπορεί να βρεθεί στην ίδια θέση, χωρίς να τον βοηθήσει τον προσπέρασε. Και εκείνος ο θανάσιμα τραυματισμένος ίσως να είχε πεθάνει εάν δεν βρισκόταν στον δρόμο του , ο Σπλαγχνικός Σαμαρείτης.
Αυτός γεμάτος στοργή και αγάπη και συμπόνοια προς τον συνάνθρωπο του, προθυμοποιήθηκε , αμέσως να τον περιποιηθεί και να τον σώσει από τον επερχόμενο θάνατο. Του έπλυνε με κρασί και λάδι τις πληγές του για να τον προφυλάξει από την μόλυνση , τις έδεσε προσεκτικά , για να σταματήσει την αιμορραγία, αδιαφορώντας για τους κόπους και τους κινδύνους, τον βάζει στο δικό του ζώο , και περπατώντας πεζός, βοηθώντας τον τραυματία, μέχρι να φτάσουν σε κάποιο πανδοχείο της εποχής. Εκεί τον περιποιήθηκε ό ίδιος προσωπικά, με ιδιαίτερη επιμέλεια.
Το πρωί της επόμενης ημέρας συνέστησε στον πανδοχέα να τον φροντίσει και να τον περιποιηθεί με ενδιαφέρον για την θεραπεία του και ανάρωσή του του έδωσε δύο δηνάρια, για τά μέχρι τότε έξοδά του , και του είπε , ότι επιπλέον αυτός θα ξοδέψει , όταν επανέλθει , θα του πληρώσει όλα τά έξοδα.>> Και εδώ η παραβολή του καλού Σαμαρείτου τελειώνει.
Όμως ό Κύριος δεν μένει εδώ προχωράει , πιο πέρα, απευθυνόμενος στον Νομικό τον ρώτησε <<ποιος από τους τρείς αυτούς νομίζεις σύ ότι φάνηκε πραγματικός πλησίον είς τον ληστευμένον και πληγωμένον αυτόν άνθρωπον;.. Λαμβάνοντας την απάντηση , του περισσότερο ντροπιασμένου Νομικού , ο οποίος αναγκάστηκε να ομολογήσει άθελά του μια μεγάλη αλήθεια << ό ποιήσας το έλεος >>., λαμβάνοντας την απάντηση του Κυρίου ;<<,Πορεύου και σύ ποίει ομοίως>>.
Ποιος άλλος από τον ίδιο τον Κύριο , θα μπορούσε με τόση αμεσότητα, , καθαρότητα και παραστατικότητα να «ζωγραφίσει» και με τόση ζωηρότητα να αισθητοποιήσει μπροστά στα μάτια του καθενός από εμάς την έννοια του πλησίον.
Και αυτό το κάνει ό Κύριος για να μας πεί ότι κάθε άνθρωπος , ακόμα και ο αλλοεθνής και εχθρόςαυτός είναι ο πλησίον – ο αδελφός μας – αυτός πού με όλη μας την καρδιά πρέπει – ανιδιοτελώς- εμείς να αγπάμε και σε κάθε περίσταση ανάγκης του και δικής του θλίψης και δυσκολίας να του συμπαραστεκόμαστε, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους, κινδύνους, ανάγκες , αλλά και κάθε είδους θυσίες από μέρους μας. Μεγάλη προϋπόθεση όμως – για όλα αυτά- θα πρέπει να είναι – ότι η από μέρους μας αγάπη θα πρέπει να πλημμυρίζει πάντοτε την καρδιά μας και να μην αφήνει στάσιμη την οποιαδήποτε καλή και φιλάνθρωπη δραστηριότητά μας. Αυτή και μόνο αυτή η αγάπη είναι πού θα μας δώσει δύναμη, και φτερά, και θας καάνει πρόθυμους , ώστε χωρίς καμία δυσκολία να σπεύδουμε <<είς βοήθειαν>> των αδελφών μας, πού έχουν την οποιαδήποτε ανάγκη.
Εκείνο πού θα πρέπει να μας μείνει από αυτήν την ωραία Ευαγγελική Περικοπή και παραστατικότατη παραβολή , θα πρέπει να είναι Ότι Δεν θα περιμένουμε εμείς να έρθουν αυτοί προς εμάς . Αντίθέτως εμείς – πρέπει- να είμαστε αυτοί πού μόλις – τους εντοπίσουμε- αναζητώντας τους να τους αντικρύσουμε , κι’ αυτό γιατί υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες πολλοί από αυτούς τους φτωχούς και στερημμένους αδελφούς μας – πού στερούνται και τά αναγκαία- από συστολή και ντροπή και αξιοπρέπεια δεν απλώνουν το χέρι τους οι ίδιοι για να ζητήσουν βοήθεια. Εξ’ άλλου όλοι γνωρίζουμε ότι σήμερα ειδικά σ’ αυτήν την δύσκολη κατάσταση πού ζούμε , όλο και πιο περισσότεροι ασθενείς, κατάκοιτοι και φτωχοί, πού είναι κλεισμένοι στ΄ά σπίτια τους καί δεν έχουν την δύναμη να ζητήσουν κάποια βοήθεια. Και όπως ο πληγωμένος και αναίσθητος της σημερινής παραβολής , δεν είχε ούτε την δύναμη να καλέσει τον Καλό Σαμαρείτη , εκείνος τον μάζεψε και του έδωσε τις πρώτες βοήθειες έτσι και εμείς αφού βρούμε όλους αυτούς πού βρίσκονται γύρω μας στόνν δρόμο της ζωής μας, - οι δικοί μας πλησίον – προβάλει μπροστά μας την ίδια την φωνή του Κυρίου – ως παράδειγμα- την συγκινητική εικόνα του καλού Σαμαρείτου, και λέει προς τον καθένα από εμάς <<ΠΟΡΕΥΟΥ ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΙΕΙ ΟΜΟΙΩΣ >> !!!!!!!!!!!!
