1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 + ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

 

1. Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και της μητρός αυτών Θεοδότης. Οσίου πατρός ημών Δαβίδ του «Γέροντος», του εν Ευβοία άσκήσαντος (†1519). Οσιομαρτύρων Ιακώβου διακόνου, Ιακώβου του εκ Καστοριάς και Διονυσίου (1520). Ιερομαρτύρων Ιωάννου επισκόπου εν Περσία και Ιακώβου του Ζηλωτού. Μαρτύρων Καισαρίου, Αγρίππα, Αδριανού, Δασίου, Σάβα, Σαβινιανού και Θωμά του νηπίου. Κυριαίνης και Ιουλιανής (1). Ερμηνιγγίλδου (2) και Θεολήπτης.

1 Νοεμβρίου




1. Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και της μητρός αυτών Θεοδότης. Οσίου πατρός ημών Δαβίδ του «Γέροντος», του εν Ευβοία άσκήσαντος (†1519). Οσιομαρτύρων Ιακώβου διακόνου, Ιακώβου του εκ Καστοριάς και Διονυσίου (1520). Ιερομαρτύρων Ιωάννου επισκόπου εν Περσία και Ιακώβου του Ζηλωτού. Μαρτύρων Καισαρίου, Αγρίππα, Αδριανού, Δασίου, Σάβα, Σαβινιανού και Θωμά του νηπίου. Κυριαίνης και Ιουλιανής (1). Ερμηνιγγίλδου (2) και Θεολήπτης.





(1)Οι αγίες Κυριαίνα και Ιουλιανή έζησαν την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Η Κυριαίνα, καταγόταν από την Ταρσό της Κιλικίας, η δε Ιουλιανή από την πόλη Ρώσο. Και οι δύο είχαν αφοσιωθεί σε φιλανθρωπικά έργα χριστιανικής φιλαδελφίας. Φρόντιζαν ορφανά, παρείχαν την βοήθειά τους αφιλοκερδώς σε όποιον είχε την είχε ανάγκη. Παρότι δεν ήταν πολύ μορφωμένες πάντα έβρισκαν τρόπο να στηρίξουν την πίστη αυτών που το είχαν ανάγκη. Είχαν δε καταφέρει να φέρουν στο δρόμο του Θεού, πολλούς ειδωλολάτρες. Τις δύο αγίες τις συνέλαβε ο Μαρκιανός και τις πίεζε να απαρνηθούν τον Χριστό. Εκείνες όμως δεν υποχώρησαν στις πιέσεις και έμειναν αμετακίνητες στην πίστη τους. Για την σταθερότητα τους στην ορθόδοξη πίστη οι αγίες ρίχτηκαν στην πυρά, και παρέδωσαν το πνεύμα τους στον Κύριο.

(2) Ο άγιος Ερμινίγγελδος ήταν γιος του βασιλιά των Βησιγότθων Λιουβιγγέλδου. Ο Βασιλιάς αυτός και όλο το έθνος του, είχαν προσχωρήσει στην αίρεση του Αρείου. Ο Ερμινίγγελδος όμως, διδάχτηκε την ορθόδοξη πίστη από τον επίσκοπο Λέανδρο, σε ένα ταξίδι του. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, έγινε γνωστό ότι είχε απαρνηθεί τον Αρειανισμό και είχε γίνει χριστιανός. Αυτό στεναχώρησε τον πατέρα του, ο οποίος προσπάθησε να τον μεταπείσει με παρακάλια και απειλές. Όταν δεν κατόρθωσε τίποτα, τον κατήγγειλε ο ίδιος ως Χριστιανό. και έτσι τον φυλάκισαν. Ο Ερμινίγγελδος παρότι βασανίστηκε πολύ, παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι διατάχθηκε ο θάνατός του. Στρατιώτες μπήκαν στο κελί του και τον θανάτωσαν γονατιστό όπως προσευχόταν.

 ΚΥΡΙΑΚΉ  Ε' (5Η) ΛΟΎΚΑ

 Ένα είναι σίγουρο ακούγοντας τήν σημερινή ευαγγελική περικοπή, τι βλέποντας τόν πλούσιο, Θά τόν θαύμαζαν, καί Θά τόν ζήλευαν όλοι θεωρώντας τον ώς τόν πλ. Εον ευτυχή άνθρωπο τής κοινωνίας τους, αλλά καί τής εποχής του. 

    Τά είχε σίγουρα όλα, πλούτη, πολυτελή Μέγαρα, πανάκριβες καί ωραίες στολές, πολλούς υπηρέτες, πρόθυμος νά εκτελέσουν κάθε του εντολή, είχε εκλεκτούς φίλους, όπως νόμιζε καί σίγουρα μαζί του <<ηφραίνετο καθ' ημέρας λαμπρώς>> στά πολυτελή τραπέζια, τά γέλια καί τά ξεφωνητά τής χαράς, ο ήχος, τών μουσικών οργάνων καί τών τραγουδιών έφταναν στούς δρόμους, καί σίγουρα όπως ο ίδιος νόμιζε καί προσπαθούσε νά είναι όσο τό δυνατόν ευτυχής, μέ τό να απολαμβάνει αυτόςκαί οί συνδαιτημόνες του, πάσης φύσεως τέρψεις, αλλά καί ηδονές. 

    Κτυπητή αντίθεση πρός αυτόν τόν πλούσιο, ήταν ένας φτωχός ονόματι Λάζαρος. Ανίκανος πρός εργασία, από το καταπληγωμένο του σώμα, ρακένδυτος, πεινασμένος, πού μέ δυσκολία σερνόταν καί προσπαθούσε νά φτάσει κοντά στήν μεγάλη καί πολυτελή εξώπορτα τού σπιτιού τού πλουσίου. 

    Στερούταν τά πάντα, χωρίς φίλους νά τρέξουν πρός βοήθεια, χωρίς ιατρό νά τού περιποιηθή τίς πληγές του, τούς σκύλους νά τού γλύφουν τίς πληγές του, μολύνοντάς τες,, καί τχα νά μήν τού προκαλούσαν όλα αυτά, πόνο πυρετό αλλά καί αϋπνία, Πεινασμένος, αλλά καί κουρασμένος, προσπαθούσε, όσο τού ήταν δυνατόν, νά μαζεύει τά ψίχουλα πού έπεφταν στόν δρόμο από τό τραπέζι τού πλουσίου, καί αυτό γιά νά κατευνάσει τήν πείνα του, συναγωνιζόμενος τούς σκύλους. 

    Καί ένα είναι σίγουρο, ότι όσοι τόν έβλεπαν, γύριζαν αλλόύ τό πρόσωπό τους, θεωρώντας τον, απερίγραπτα δυστυχή καί ανίκανοι οί άνθρωποι νά κάνουν <<δικαίαν κρίσιν>>, νά δούν καί κάτω τά εξωτερικά φαινόμενα, τήν εσωτερική ποιότητα, μακάριζαν τόν κοιλιόδουλον, φιλήδονο καί σκληρόκαρδο πλούσιο, ελεινολογόντας τόν φτωχό, έρημο καταπληγωμένο, ακί ρακένδυτος Λάζαρο. καί όμως σκεφτείτε το λίγο, από τούς δύο αυτούς ο αληθινά μακάριος, ο αξιοζήλευτος καί άξιος τιμής ήταν ο Λάζαρος. Καί αυτό γιατί καί άν ακόμα δέν είχε υλικά αγαθά, είχε πλούτο αρκετών, πίστη, υπομονή, πραότητα, ανεξικακία, αλλά καί χωρίς φθόνο μέσ του. Δέν γόγγυσε ποτέ του, δέν έκρινε ποτέ τόν σκληρό πλούσιο καί τών ομοίων του φίλων, δέν μεμψιμοίρισε ποτέ του, καί ιδού,, εδώ είναι αυτό πούλέμε, ότι τό σκηνικό άλλαξε. 

        Η κατάσταση όμως ξαφνικά μεταβλήθηκε, άλλαξε, καί στήν απορία λων μας, πώς έγινε αυτό, ή ρθε ό Θάνατος, θέτοντας τέρμα στήν επίγεια ζωή  καί τών δύο, γιά νά τούς ανοίξει τήν πύλη τής άλλης ζωής. 

    Δείτε τήν εικόνα, όχι ένας αλλά πολλοί άγγελοι τού Θεού συνόδευαν τόν Λάζαρο στούς ουρανούς << έν τοίς κόλπος τού Αβραάμ>>,  γιά νά τιμήσει τόν υπομονετικός καί ενάρετο Λάζαρο., ενώ αντιθέτως σκοτεινό καί καί απαίσιο στήν όψη άγγελοι, καί παρ' ότι τό νεκρωμένο σώμα τού πλουσίου, ετάφη μέ μεγαλοπρέπεια όπως "αρμόζει" στήν κοινωνική του θάση αυτοί συνόδευαν τήν ψυχή του μέ μοχθηρία Είς <<τόπον τής βασάνου>> 

        Καί αμέσως, άρχισε, γιά νά μήν τελειώσει ποτέ, τό φρικτό δρόμο τής οδύνης του, σκληρόκαρδου καί αθεράπευτα πλέον διεφθαρμένο ψυχικά πλουσίου. από τόν ίδιο περιγράφεται από τά βάθη τού Αδου στόν Αβραάμ γιά άσβεστο πύρ πού τόν φλογίζει χωρίς νά τόν καίει, τόν πυρπολεί χωρίς νά τόν καταβροθίζει, διηγούμενος ότι σέ αυτήν τήν φοβερή κατάσταση πού βρισκόταν, καί μία σταγόνα νερού από τό δάκτυλο τού φτωχού Λαζάρου, τού ήταν αφνατστα ποθητή, έστω καί σάν στιγμιαία αναψυχή! Αλλά στόν Άδη,  όπως αναφέρεται καί γνωρίζουμε όλοι, δέν υπάρχει αναψυχή, δέν υπάρχει καμία διακοπή. Σέ αυτήν τήν γέενα τού πυρός, οί ασίγστες τύψεις τής συνείδησης Θά πυρπολούν αυτόν τόν αμετανόητο πλούσιο,, καί εκεί πού η ανωφελής καί καταθλιπτική μετάνοια Θά τόν συντρίβει, οί πονηρό δαίμονες, Θά τόν εμπαίζουν, Θά τόν δηλητηριάζουν ακόμα περισσότερο τίς ατελείωτες ημέρες της αιώνιας οδύνης του, καί Θά τού υπενθυμίζουν τί μπορούσε νά είχα κερδίσει, εάν μέ αγάπη, μοίραζε ένα μέρος τών υλικών αγαθών του, μέ τούς φτωχούς, καί ένας από αυτούς, ήταν ο Λάζαρος. Είναι αυτοί πού Θά τού δείχνουν - τώρα τόν φτωχό Λάζαρο, ο οποίος ευφραίνεται, ααλά καί Θά ευφραίνεται αιώνια μαζί μέ τόν πατέρα Αβραάμστήν Βασιλεία τού Θεού καί ένα είναι τό σίγουρο, Θά τόν χλεύαζαν. 

        Ο πρώην ρακένδυτος, πεινασμένος, καχεκτικός από τίς στερήσει καί σωματικές πληγές Λάζαρος, ο μέχρι τώρα περιφρονημένος από τόν πλούσιο, βρίσκεται - τώρα στόν παράδεισο τής χαράς. Ήταν εκείνος πού υπέφερε στήν ζωή του, δοκιμαζόταν στό καμίνι τών θλίψεων, αλλά όλα εκείνα τά βάσανα τώρα τελείωσαν καί στήν ερώτηση, πόσο άραγε χρονικό διάστημα όλα αυτά τά βάσανα,  διαρκεσαν. "Έστω, ήταν μιά περίοδο δοκιμασίας, ασκήσεις στήν πίστη καί τήν υπομονή.  Καί  νά πού - τώρα_, ήρθε ο καρπός, αλλά καί τό κέρδος. 

    Τώα, ο Λάζαρος είναι ανάμεσα στούς Πατριάρχες, στούς Προφήτες, στούς αγίους αλλά καί στούς μάρτυρες. Είναι μαζί μέ τόν Αβραάμ, μέ τόν Μωϋσέα, τόν Ηλία, καί μέ τούς αγγέλους τού Θεού, Ένδοξος μεταξύ δοξασμένος, ολόλαμπρος ήλιος ανάμεσα σέ άλλους τό ίδιο λαμπερούς ήλιους, καί η χαρά, η Ειρήνη, καί η δική του μακαριότητα, είναι σίγουρα νά τήν περιγράψει κανείς καί μαζί μέ όλους αυτούς δοξολογεί μέ όλη του τήν δύναμη τής ωυχής του, αυτόν τόν ίδιο τόν Πανάγαθος Θεό!

       Διδακτικότατη, αλλά καί συγκλονιστικότατη η σημερινή ευαγγελική περικοπή ερώτημα ίσως όλων μας, τί μάς διδάσκει αυτή η περικοπή, η απάντηση είναι σαφής αλλά καί κατανοητή από όλους εμάς ότι ο πλούτος όσο πολύς καί εάν είναι, όσο καί εάν οδηγούσε στήν τέρψη, παραμένει στήν γή, καί βαρύ φορτωμένος μέ τίς αμαρτίες, γκρεμίζει τόν πλούσιο, στόν σκοτεινό Άδη, ενώ αντίθετα η πίστη στόν Θεό, η υπομονή αλλά καί όλες οί άλλες αρετές είναι αυτά πού ανοίγουν τήν πόρτα τής αιώνιας χαράς, καί πού αυτή τήν βρίσκουμε μονάχα όταν είμαστε πολύ κοντά στόν Θεό. Αμήν!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ 

Ο ΑΓΙΟΣ  ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ 

Ανακοινούται ότι κάθε Τετάρτη απόγευμα, κατά τόν Μήνα Νοέμβριο καί περί ώραν 1630 μμ Θά τελείται η Ακολουθία τού Ιερού Ευχελαίου καί αμέσως μετά ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΎ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΟΥ + ΑΓΊΟΥ ΛΟΎΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΎ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΎ ΝΑΟΎ 

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜ Α ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΏΝ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΑΠΟ 01/11--12/11/2021

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ - ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΑ 

ΠΡΟΓΡΑΜΜ Α ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΏΝ   ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ   ΑΠΟ 01/11--09/11/2021

31ΗΝ ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑ ΑΝ ΚΥΡΙΑΚΉ 

ΏΡΑΝ 1600 ΜΜ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

01ΗΝ  ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΔΕΥΤΈΡΑ 

ΩΡΑΙ 0700-0900 ΠΜ 

ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΕΛΕΤΗΣ ΑΓΙΑΣΜΟΎ 

05ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ  ΗΜΕΡΑΝ ΤΕΤΆΡΤΗ 

ΏΡΑΝ 1600 ΜΜ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΎ ΚΑΝΟΝΟΣ Α+ ΑΓΊΟΥ ΛΟΎΚΑ ΙΑΤΡΟΎ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

06ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΣΑΒΒΑΤΟΝ 

ΨΡΑΝ 1630 ΜΜ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

07ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΚΥΡΙΑΚΉ Ν

Ζ' (7Η) ΛΟΥΚΑ

ΩΡΑΙ 0700-0900 ΠΜ 

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

ΏΡΑΝ 1630 ΜΜ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

08ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΔΕΥΤΈΡΑΝ

ΩΡΑΙ 0700 - 0915  ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

ΏΡΑΝ 1800 ΜΜ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤ' ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣΣ 

09ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ  ΤΡΙΤΗΝ + ΑΓΊΟΥ ΝΕΚΤΆΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ 

ΩΡΑΙ 0700 - 0930 ΠΜ ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤ' ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣΣ 

ΏΡΑΝ 1700 ΜΜ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΎ ΚΑΝΟΝΟΣ + ΑΓΊΟΥ ΝΕΚΤΆΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ 

10ΗΝ ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΤΕΤΆΡΤΗ 

ΏΡΑΝ 1600 ΜΜ  

ΑΚΟΛΟΥΘΊΑ ΙΕΡΟΎ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΎ ΚΑΝΟΝΟΣ + ΑΓΊΟΥ ΛΟΎΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΎ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ 

12ΗΝ  ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ ΗΜΕΡΑΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 

ΏΡΑΝ 1600 ΜΜ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΎ ΚΑΝΟΝΟΣ + ΑΓΊΟΥ ΑΝΔΡΈΟΥ ΑΠΟΣΤΌΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

                                                 ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΎ ΝΑΟΎ  

07ΗΝ  

H παραβολή του σπορέως – Κυριακή Δ’ Λουκά--17 Οκτωβρίου 2021

 

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λκ. 8:5).

Καθώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς, ο Κύριος και η Εκκλησία του παίρνοντας αφορμή από την κατά την εποχή αυτή σπορά του σιταριού, έρχονται με τρόπο παραστατικό να μας καταδείξουν τους κινδύνους μιας κακής και τις

 προϋποθέσεις μιας καλής πνευματικής καρποφορίας, παρουσιάζοντάς μας την παραβολή του σπορέως, καθώς και την ερμηνεία της, την οποία έκανε ο Χριστός στους μαθητές του.

Βγήκε λοιπόν ο σποριάς για να σπείρει στο χωράφι του. Και καθώς σκορπούσε το σπόρο ένα μέρος του έπεσε στο δρόμο, όπου καταπατήθηκε και τον έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι σπόροι έπεσαν στις πέτρες και όταν φύτρωσαν ξεράθηκαν διότι δεν υπήρχε υγρασία. Άλλοι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και όταν φύτρωσαν πνίγηκαν από αυτά· και τέλος άλλοι έπεσαν στο χώμα το καλό και γόνιμο, φύτρωσαν και έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο.

Κατόπιν, όταν ο Κύριος ρωτήθηκε από τους μαθητές του, είπε ότι η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Η περίπτωση του σπόρου που έπεσε στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν μεν λόγο Θεού, έρχεται όμως ο διάβολος και τον παίρνει από τις καρδιές τους για να μη πιστέψουν και σωθούν. Η άλλη περίπτωση, του σπόρου που έπεσε στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που όταν ακούν τον λόγο του Θεού τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· πιστεύουν για λίγο, και όταν έλθει ο πειρασμός, η δοκιμασία απομακρύνονται. Το μέρος του σπόρου που έπεσε στα αγκάθια μας παρουσιάζει εκείνους που ακούνε το λόγο του Θεού, συμπορεύονται όμως με τις μέριμνες, τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται από αυτά και δεν καρποφορούν. Τέλος με το σπόρο που έπεσε στο καλό έδαφος εννοούνται εκείνοι που ακούν τον λόγο, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή.

Μετά την ερμηνεία της παραβολής την οποία έκανε ο Κύριος, εμείς μόνο κάποιες επισημάνσεις ας κάνουμε.

Πρώτον. Σποριάς είναι ο Θεός, είναι ο Χριστός, ο οποίος διδάσκει με πολλούς τρόπους και κατ’ αρχήν με την κτίση. Στα κτίσματα οι καλοπροαίρετοι μπορούν να δουν τη σοφία, τη δύναμη, την αγάπη του Θεού.

Κατόπιν, η διδασκαλία γίνεται με τα λόγια. Μέσα στο ναό ακούγεται το Ευαγγέλιο, τα Αποστολικά και άλλα αναγνώσματα, ακούονται τα τροπάρια, γίνεται το κήρυγμα ή και τα κατηχητικά μαθήματα. Εκτός του ιερού ναού προσφέρονται για μελέτη η Αγία Γραφή («Μακάριος ανήρ, ος… εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός»), έργα πατερικά, βίοι αγίων, μπορούμε να διαβάσουμε εκκλησιαστικά περιοδικά και εφημερίδες, ή να ακούσουμε ψυχωφελείς ομιλίες και συζητήσεις.

Πολύς λοιπόν ο σπόρος και ειδικά στην εποχή μας, πολλές οι δυνατότητες πνευματικής τροφοδοσίας. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτές τις δυνατότητες. Να δείξουμε ενδιαφέρον, να νοιώσουμε την πνευματική τροφοδοσία ως ανάγκη. Να φροντίσουμε να βρούμε και να προσφέρουμε στη ψυχή μας γνήσιο λόγο Θεού και όχι σκουπίδια και δηλητήρια όπως αυτά της τηλεοράσεως, αν δε είναι δυνατόν αυτή την πνευματικά ωφέλιμη τροφή να την προσφέρουμε και σε άλλους.

Δεύτερον. Δεν αρκεί να σκορπιστεί ο σπόρος αλλά πρέπει και να μπει μέσα στο χώμα, να γίνει δεκτός από το έδαφος. Αυτή η δεκτικότητα είναι η πίστη. Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι η ζωή μας, η σωτηρία μας και ο λόγος του λόγος αλήθειας, η οποία επιβεβαιώνεται από τα πολυάριθμα παραδείγματα των αγίων της Εκκλησίας μας.

Τρίτον. Τα αγκάθια που πνίγουν και δεν αφήνουν το λόγο του Θεού να καρποφορήσει και τα οποία επεσήμανε ο Κύριος, οι πολλές και παραπανίσιες μέριμνες, ο αγώνας για πλουτισμό και οι ποικίλες, ιδίως οι σαρκικές ηδονές, δυστυχώς αφθονούν στην εποχή μας, εποχή ιδιαίτερα αντιπνευματική. «Με όποιο τρόπο», μας λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «βάζοντας κάποιος χώμα στη φλόγα αναμμένου φούρνου τον σβήνει, με τον ίδιο τρόπο και οι βιοτικές μέριμνες και κάθε προσκόλληση έστω και σε ένα μικρό πράγμα, εξαφανίζουν τη θέρμη της καρδιάς που ανάφθηκε στην αρχή». Χρειάζεται ο σημερινός χριστιανός, εντελώς ιδιαίτερα να προσέξει τους αρνητικούς αυτούς παράγοντες και όλο του τον πόθο να τον στρέψει από τις μέριμνες και τον πλούτο και τις ηδονές προς το Χριστό και την απόκτηση, κατά τρόπο αισθητό, του Αγίου Πνεύματος.

Τέλος, το πότισμα με την υπομονή και η λίπανση με την επιμονή είναι απαραίτητα. Ο Κύριος επισημαίνει ότι αυτοί που καρποφορούν, «καρποφορούσιν εν υπομονή». Και αλλού «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε (θα σώσετε) τας ψυχάς υμών»· και ο απόστολος Παύλος προτρέπει: «Δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα».

Χρειάζεται λοιπόν να υπομένουμε. Να μένουμε υπό. Δηλαδή κάτω από το θέλημα του Θεού, όπως αυτό εκφράζεται ως εντολή ή ως κάποιο γεγονός που επιτρέπει ο Θεός να έλθει στη ζωή μας. Υπομονή στον κόπο και στον πόνο. Στον κόπο και τον πόνο που απαιτεί η θεραπεία της ψυχής μας. Αυτή η υπομονή είναι η πίστη στην πράξη. Η πίστη που σώζει.

Υπομονή, αλλά μέχρι πού ή μέχρι πότε; «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής». Όχι μέχρι εκεί που εμείς νομίζουμε ότι αντέχουμε, αλλά μέχρι εκεί που επιτρέπει ο Θεός. Αυτό το στεφάνι της ζωής, της αιωνίου ζωής, της ζωής που δίνει το Άγιο Πνεύμα είναι ο καρπός τον οποίο ήλθε να φέρει, και θέλει και σήμερα να φέρει ο Χριστός.

Αυτόν τον καρπό ποθεί βαθύτερα κάθε άνθρωπος, διότι γι’ αυτόν είμαστε πλασμένοι. Αυτόν είθε και εμείς να αποκτήσουμε, δεχόμενοι με πίστη το λόγο του Χριστού, προφυλάσσοντάς τον από όλα εκείνα που μας αποπροσανατολίζουν και μας απομακρύνουν από το Θεό, και μένοντας σταθερά κοντά του με πολλή-πολλή υπομονή. Αμήν.

 

Αρχιμ. Λουκάς Τσιούτσικας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ 

ΙΕΡΟΠΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΠΕΤΡΑΚΗ 

11/10/2021  ΕΚΛΟΓΗ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ κκ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ 

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ & Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ 

ΑΝΑΦΩΝΟΥΝ ΑΞΙΟΣ!! ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΗΝ 

ΕΝ ΘΕΩ ΔΙΑΠΟΙΜΑΝΣΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΜΑΣ.

Κυριακή Β’ Λουκά 2021

 

Κυριακή Β’ Λουκά

Σήμερα ο Κύριος μάς ομιλεί, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά, για την εντολή της αγάπης. Και ξεκινά προτέποντάς μας να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας όπως ακριβώς επιθυμούμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται προς εμάς, δηλαδή μας λέει ότι αν θέλουμε οι άνθρωποι να μάς αγαπάνε, να μάς σέβονται, να μάς συγχωρούν, τότε κι εμείς πρώτοι θα πρέπει να είμαστε άνθρωποι της αγάπης. Γιατί, συνεχίζει, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας.

Με τους λόγους αυτούς ο Κύριος αναλύει πρακτικά τι σημαίνει η αγάπη προς τον πλησίον, και την διαστέλλει από κάθε ενέργεια που αποβλέπει στο συμφέρον μας. Η αγάπη δεν είναι για το Χριστό μια κίνηση που εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας, αλλά αντλεί την καταγωγή της και τη δύναμή της από τον ίδιο το Θεό. Γι αυτό και η νέα εντολή, η μοναδική εντολή της Καινής Διαθήκης, είναι το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»[1], καθώς σ’ αυτή στηρίζονται και ο Νόμος και οι Προφήτες[2], και κάθε έκφραση της εν Χριστώ ζωής. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος[3] θα μάς πει ότι η αγάπη, η ευσπλαγχνία και η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς μας, είναι θεώνυμες και θεομίμητες πράξεις, και πραγματώνουν το καθ’ ομοίωσιν μέσα μας. Και ο Μέγας Βασίλειος[4], σημειώνει ότι ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε άγριο ζώο, ούτε πλασμένος για να ζει μόνος του, αλλά ως κοινωνικό όν έχει ανάγκη να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπά και να εισπράττει αγάπη. Γι αυτό και ο Κύριος δίνει την σαφή εντολή της προς αλλήλους αγάπης, και θέλοντας να διεγείρει την ψυχή μας προς την πραγμάτωση της αληθινής κοινωνίας με τον πλησίον, μάς λέει ότι σημάδι ότι είμαστε γνήσιοι μαθητές Του είναι όχι η θαυματουργία, αλλά η αγάπη. Δεν ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους να κάνουν σημεία και θαύματα, παρόλο που ο ίδιος τούς έδωσε αυτή την δωρεά και χάρη, αλλά ταυτίζει την αγάπη προς τον πλησίον μα την αγάπη προς τον ίδιο το Θεό. Επείνασα, μας λέει, και μου δώσατε να φάω, και τα λοιπά. Και τούτο, επειδή η αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη προς τον Θεό είναι αλληλένδετες, και η μία τροφοδοτεί και ενισχύει την άλλη.

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στην ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία μας, και έχοντας ανάγκη να εισπράξουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, την αποδοχή τους, την κατανόησή τους, να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κίνηση συναισθηματική, που περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μας, και συχνά μεταβάλλεται, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Όμως για τον Χριστό η αγάπη είναι κοινωνία προσώπων, και επειδή ως κοινωνία προσώπων και ως σχέση ενότητας με τον συνάνθρωπο και με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει με όρους ιδιοτελείς, το χαρακτηριστικό της γνώρισμα δεν είναι η αντιπροσφορά, αλλά η προσφορά δίχως ανταλλάγματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να περιμένουμε την ανταπόδοση των άλλων. Πιο απλά, αν περιμένουμε όλοι μας πρώτα οι άλλοι να μάς φερθούν με αγάπη, ώστε κι εμείς να πράξουμε ανάλογα, τότε μοιραία οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στο Εγώ μας και ζούμε από τώρα την απομόνωση, την προσωπική μας Κόλαση. Οι κοινωνίες μας συχνά χαρακτηρίζονται ως απρόσωπες, οι άνθρωποι κυκλοφορούμε στους δρόμους ως μονάδες μέσα στο πλήθος, απομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ενδιαφέρον για τον πλησίον, δίχως πραγματική αγάπη μέσα μας.

Γι αυτό και ο Χριστός μάς προτρέπει σήμερα να περάσουμε από την παθητική εγωιστική στάση στην ενεργητική και πραγματική έκφραση της αγάπης, που πρώτη προσφέρει και προσφέρεται και θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και γι αυτόν που μάς έχει βλάψει ή μάς μισεί. Παράδειγμα, οδηγός και βοηθός στην προσπάθειά μας αυτή είναι ο ίδιος, που ως ο Θεός αγαπά και τους δικαίους και τους αδίκους, και έγινε άνθρωπος και έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες, παρόλο που δεν το αξίζαμε και δεν μάς το χρωστούσε, και Αναστήθηκε χαρίζοντας σε όλους εμάς την προοπτική της όντως Ζωής και Ανάστασης και χαράς πνευματικής, που μόνο η σταυρωμένη αγάπη μπορεί να πραγματώσει, μέσα μας και γύρω μας.

---

[1] Ιω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».

[2] Πρβ. Ματθ. 22, 37-40.

[3] Λόγος περί ἀρετῶν και παθῶν.

[4] Όροι κατά πλάτος, PG 31, 916-917.