Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

6η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2016 - + ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 
              Γεννήθηκε στά Πάταρα τής Λυκίας , γύρω στό 250 μ.Χ. , ήταν μοναχοπαίδι, οι ευσεβείς γονείς του τόν απέκτησαν μετά από πολύ προσευχή, είχαν εύρωστη οικονομική κατάσταση. Από μικρός ακολούθησε τόν δρόμο τής άσκησης , ήταν επιμελής μαθητής στό σχολείο του. Ενα παιδί ξεχωριστό από τά άλλα, αποστρεφόταν τίς χωρίς ευσεβή σκοπό παρέες, άκουγε τίς συμβουλές τών μεγαλυτέρων τής ηλικίας του, μάθαινε ταυτόχρονα όμως πώς να αποφεύγει τίς παγίδες πού ο διάβολος στήνει στίς ζωές τών ενάρετων ανθρώπων και είχε τήν ικανότητα νά βγάζει πολύτιμα συμπεράσματα, από όλη του αυτήν τήν συναστροφή.    
             Από πολύ μικρός, χάνει τόν ένα μετά τόν άλλο τούς γονείς του, οι οποίοι τόν καθιστούν κληρονόμο μιάς εύρωστης περιουσίας . Δέν τήν  σπαταλάει όμως, όπως θά περίμενε κανείς, σέ σπατάλες , ασωτείες, και διασκεδάσεις, αλλά  έχοντας πάντοτε στό μυαλό του τό συμφέρον τών άλλων δυστυχισμένων , τών ασθενών, και τών πάσης φύσεως κατατρεγμένων καί αδικημένων συάανθρώπων του , πού τούς θεωρούσε παιδιά τού Θεού, αλλά καί δικά του αδέρφια πούλησε τήν περιουσία του και τήν διάθεσε σέ χήρες, ορφανά, φτωχούς και αδυνάτους.                   
               
             Δέν μένει όμως εκεί. Κάνει πολλά και μικρά καθημερινά θαύματα . Βοηθάει κορίτσια πού ή σπάταλη ζωή τού πατέρα τους ή κακή του τύχη στά  οικονομικά, θά τά έσπρωχνε στήν πορνεία , χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί ή παρουσία του, καί όταν μιά φορά συναίβει αυτό, έφυγε τρέχοντας , μακρυά, χωρίς νά περιμένει ανταπόδοση τής ευγνωμοσύνης από κανέναν από αυτούς και έτσι εκεί πού κρεμόταν ή απειλή και ο ηθικός ξεπεσμός, καί ή διαφθορά αθώων ψυχών,  εκείνος με τήν επέμβασή του, έδινε  στήν θέση τους ευτυχισμένοους γονείς πού ευγνωμονούσαν τόν ανώνυμο πάντοτε ευεργέτη τους  .

            Σώζει ανθρώπινες ζωές , μέ τήν δύναμη τής προσευχής πρός τόν Αγιο Τριαδικό Θεό σέ ταξίδι του πρός τά Ιεροσόλυμα, σταματάει τήν τρικυμία, ανατρέπει τά μισαλόδοξα σχέδια τού διαβόλου  γιά τήν δική του ζωή αλλά και για τά μέλη τού πληρώματος , πού στήν επιστροφή του από τό ταξίδι γιά τήν απρεπή τους συμπεριφορά απέναντι του, ώς φιλόστοργος πατέρας , αλλά καί αδελφός τούς συγχωρεί. Καί όλα αυτά πρίν γίνει Αρχιερέας.  ¨Ηταν ήδη κληρικός . 

             Γι' αυτήν του τήν ευσέβεια, και μέ τήν βοήθεια από τόν Άγιο Τριαδικό Θεό, οταν χειρεύει η θέση τού αρχιερέα στήν κοντινή πόλη Μύρα, Επίσκοποι , Κλήρος και λαός, μετά από ομόφωνη απόφαση, εξέλεξαν τόν Νικόλαο Αρχιερέα, ο οποίος φημιζόταν σε όλες τίς περιοχές εκεί γιά τήν αγιότητα τού βίου του.  

             Τώρα , πλέον ώς αρχιερεύς, περισσότερο ασχολείται μέσω τού πονεμένου του ποιμνίου, νά φροντίζει τά τής ψυχής του , δηλαδή πονούσε, αγρυπνούσε, νήστευε, αλλά και <<αδιαλείπτως>>, δηλαδή,  ασταμάτητα αναλωνόταν στήν προσευχή.  καί δέν σταματούσε η αγάπη του γιά τόν συνάνθρωπό του εκεί, έκανε ελεημοσύνες περισσότερες , αγαθοεργίες, πάντοτε όμως χωρίς θόρυβο, χωρίς πολλλές φορές νά τό γνωρίζουν ούτε ακόμα καί οι κοντινότεροί του άνθρωποι. Ξεπέρασε τόν εαυτό του, , ίδρυσε πτωχοκομεία, ίδρυσε ξενώνα γιά αστέγους, ίδρυσε νοσοκομείο γιά τήν θεραπεία απόρρων ασθενών, αλλά και πολλά άλλα ιδρύματα, πού <<εξυπηρετούσαν >> τόν ανθρώπινο πόνο και δυστυχία . 

            Ταυτόχρονα ήταν πράος και ταπεινός στήν καρδιά εκεί πού χρειαζόταν, αλλά και εκεί πού έπρεπε, έδειχνε και τήν επιβαλλόμενη αυστηρότητα, ελέγχοντας, και φοβερίζοντας άδικους πλούσιους, υπερασπιζόμενος πολλές φορές , χήρες, ορφανά, αδύνάτους αλλά καί αδικημένους.   

             Καί όμως, αυτόν τόν άγιο Ιεράρχη, ήταν πού ό μισόκαλός διάβολος, μέ τήν συμπεριφορά του ό Άγιος ήταν , πού προκαλούσε τόν φθόνο του, και σε περίοδο μεγάλων διωγμών στήν εκκλησία, συλαμβάνεται,  αλυσοδένεται  και οδηγείται σιδηροδέσμιος στήν φυλακή, όπου βασανίστηκε, και ρίχτηκε στά μπουντρούμια μαζί μέ πολούς άλλους χριστιανούς . Καί εκεί ακόμα μέσα στήν φυλακή, δέν μένει μέ σταυρωμένα τά χέρια , προσευχόμενος στόν Τριαδικό θεό, δέν έπαψε νά ενισχύει το ποίμνιό του, και στηρίζει όλους τούς χριστιανούς στήν πίστη τού Χριστού, και νά χαλυβδώνει ψυχικά τούς γεναίους χριστιανούς αγωνιστές. 

              Καί ο θρίαμβος τής πίστης , δέν άργησε νά έρθει! Μέ τό Διάταγμα τών Μεδιολάνων (σημερινό Μιλάνο), το Μ. Κωνσταντίνου, αναγνωρίζεται τό δικαίωμα τής ανεξηθρησκείας, και φυσικά , ο Νικόλαος, επιστρέφει στήν Επισκοπική του Εδρα ελέυθερος πιά για νά συνεχίσει απρόσκοπτα τό πολύπλευρο έργο του. 

                Λαμβάνει μέρος , στήν Α' Οικουμενική Σύνοδο, αντιμετωπίζει μέ ιερή αγανάκτηση, τίς ρητορίες τού Αρείου, και τών όμοίων του συμπαρασυρομένων αρχιερέων , πλησάζοντάς τον , τό χαστουκίζει. Αυτή του η πράξη όμως, θεωρείται τόσο από τόν αυτοκράτορα, όσο και από τούς άλλους Αρχιερείς ώς προσβολή, του αφαιρείται τό ωμοφόριο, τοποθετείται γι αυτόν τόν λόγο στήν φυλακή, για μιά ακόμα φορά. Και εκεί ακόμα ώς γνήσιο τέκνο Κυρίου, και μέ  τήν θαυματτουργική παρουσία τόσο τής Υπεραγίας θεοτόκου, , αλλά και του ίδιου του Κυρίου, λαμβάνει το ωμοφόριο, πάλι πίσω και ένα ευαγγέλιο , ώστε το πρωϊ , στήν φυλακή να τον βρούν να φοράει τό ωμοφόριο, και  να έχει στά χέρια του , το ιερό ευαγγέλιο και νά διαβάζει από αυτό και πού τελικά ήταν αυτή η θαυματουργική παρέμβαση τούς έπεισε όλους γιά τήν αγιότητά του, με αποτέλεσμα για μια ακόμη φορά τήν αποφυλάκισή του.      

                  Και μετά τήν επιστροφή του στήν επαρχία του και μέχρι τά βαθειά του γεράματα, και τό τέλος τής ζωής του, δέν σταμάτησε νά εργάζεται, χωρίς σταματημό, για τήν χριστιανική προκοπή τού ποιμνίου του, κάνοντας περισσότερα έργα φιλανθρωπίας καί αγάπης. 

                   Ο Άγιος , πεθαίνει , αφήνει αυτήν τήν μάταιη ζωή , σάν σήμερα τήν 6η Δεκεμβρίου του 330 μ.Χ. ΄Ή είδηση του θανάτου του, προκάλεσε βαθύτατη θλίψη στό ποίμνιό του αλλά και σε όλους όσους τόν γνώριζαν και τον είχαν συναναστραφεί. Τά δάκρυα τού ποιμνίου του, άφθονα, η εξόδιος ακολουθία του, πάνδημος αλλά και μεγαλοπρεπής.  Στήν γή οι άνθρωποι θρηνούσαν γιατί έχασαν έναν τέτοιο ποιμένα Ιεράρχη και  διδάσκαλο, ενώ στόν ουρανό πανηγυρίζουν άγγελοι και αρχάγγελοι, όσιοι, μάρτυρες, άγιοι απόστολοι καί  διδάσκαλοι γιατί ένας τέτοιος άγιος βρέθηκε μεταξύ τους. 

                  Η ίδια ή Εκκλησία, επειδή, κατά τήν διάρκεια τής Α΄' Οικουμενικής Συνόδου, δέν <<αναγνώρισε>> τήν συνεισφορά του σ' αυτήν, στήν Β' Οικουμενικη Σύνοδο, κατάτταξε τόν Άγιο Νικόλαο, στήν χωρεία τών επισημοτέρων και μεγάλων αγίων τής εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ονομαζοντάς τον τιμιτικά ώς <<Ισαπόστολον>> 

                    Στήν συνείδηση τών πιστών , σέ όλο τόν ορθόδοξο κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στήν χώρα μας, είναι ο "προστάτης" τών ναυτιλομένων , "ταχύς είς βοήθειαν αλλά και θερμός είς αντίληψιν"  , όπως περιγράφεται από τόν ιερόν υμνογράφο, δέν υπάρχει βραχονησίδα, νησάκι, μεγάλο νησί, παραθαλάσσια τοποθεσία, ή και ακόμα περιοχή σέ βουνό, πού νά μήν έχει ανεγερθεί στήν μνήμη του, εικονοστάσι, ναϋδριο, ναός, ενοριακός ή μοναστηριακός, πρός τιμήν του. 

                    Τόσο το εμπορικό , όσο και το Πολεμικό μας Ναυτικό, τον έίχε και τόν έχει ώς προστάτη και βοηθό στίς δύσκολες στιγμές του και δέν υπαρχει γέφυρα πλοίου, , καμπίνα ναυτικού, ή σπίτι οικογένειας πού έχει έστω και ένα ναυτικό στήν θάλασσα , πού νά μήν έχει ένα εικόνισμά του, πού να γεμίζει τον χώρο με τήν παρουσία του, τήν ευλογία αλλά και τήν χάρη του και όπως μάς βεβαιώνει για μιά ακόμα φορά ο υμνογράφος του "διασώζει τούς αυτώ προστρέχοντας έκ κινδύνων χαλεπών και θανάτου πικρού" Αμήν !