ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ (4η) ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ (4^η) ΝΗΣΤΕΙΩΝ 

            Φρικτή , τραγική αλλά και απελπιστική ή κατάσταση του νέου της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Πονηρό δαιμόνιο, γεμάτο μίσος γιά το ανθρώπινο γένος είχε κατά παραχώρηση του , καταλάβει από την νεανική του ηλικία το σώμα του, και τον βασάνιζε , με όλη του την μανία και λύσσα της μοχθηρής του φύσης.

            Ο πατέρας αυτού του νέου ανθρώπου , αν και είχε ακούσει στο παρελθόν για τά αναρίθμητα θαύματα του Κυρίου, μόνο μετά την απελπισία του, για το κατάντημα του γιού του, τόλμησε και πήρε την απόφαση και τον έφερε μπροστά στον Κύριο. Πρίν από λίγο κυριευμένος από την ίδια απελπισία, είχε βρεί τους μαθητές του Κυρίου, τους είχε ζητήσει να τον θεραπεύσουν , εκείνοι όμως δεν το κατόρθωσαν.

            Ο ίδιος ό Κύριος , όμως , έχοντας μπροστά στα πόδια του , γονατισμένο τον βαθύτατα πονεμένο πατέρα , να του λέει: «Κύριε λυπήσου το παιδί μου, πνεύμα πονηρό το έχει καταλάβει, το κατέστησε κωφό και άλλαλο . Σε όποιο τόπο τον καταλάβει , τον συγκλονίζει, τον ρίχνει κάτω , τον κάνει να αφρίζει, να τρίζει τά δόντια του, να μένει εκεί ξερός και αναίσθητος». Ο Κύριος όμως,  μιλώντας σε σκληρή γλώσσα μιλάει για την απιστία αυτής της γενιάς, και αμέσως ζήτησε, να φέρουν εκείνον τον νέο , εκεί μπροστά του.

            Ο πατέρας σπεύδει να πληροφορήσει τον Κύριο, ότι , στην προσπάθειά του να απαλλάξει τον γιό του από το δαιμόνιο αυτό, πολλές φορές είχε ρίξει το γιο του στην φωτιά, στο νερό,  χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα, προσθέτοντας « εάν δύνασαι να κάμης κάτι, σπλαγχνίσου μας, και βοήθησέ μας. Ο Κύριος όμως , φανερώνοντας, αλλά και ταυτόχρονα, ελέγχοντας την ολιγοπιστία, του πατέρα του είπε: «εί δύνασαι να πιστεύσεις , όλα είναι κατορθωτά είς τον πιστεύσαντα».

            Ο ίδιος ό Κύριος στην συνέχεα, και κινούμενος από αγάπη , επετίμησε το πνεύμα το πονηρό,  και με την εξουσία του, το διέταξε να φύγει από το σώμα του νέου.  Το πονηρό αυτό πνεύμα όμως, εγκαταλείποντας το σώμα του νέου, κραυγάζοντας, λυσσομανώντας, και λυσσασμένο, έριξε κάτω τον νέο αυτό, αναίσθητο, και φαινομενικά νεκρό στο χώμα.

            Τραγική, φρικτή, αλλά και απελπιστική , η κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ό νέος. Αλλά , υπάρχει και μία άλλη ασύγκριτα, φοβερότερη και πιο φρικτότερη κατάσταση από το κατάντημα του νεανίσκου, έστω και αν αυτή δεν παρουσιάζει , τόσο έντονα τά εξωτερικά της συμπτώματα.

           

Και ποια είναι αυτή; θα ρωτήσει κάποιος από εμάς; Η απάντηση σαφέστατη, είναι εκείνη η φρικτή κατάσταση, κατά την οποία το πονηρό πνεύμα, εξουσιάζει και κατακυριεύει την ανθρώπινη ψυχή, δηλαδή ή αμαρτία, η οποία χρησιμοποιεί ως μέσο, για να εγκαθιδρύσει την δουλεία και την τυρρανία, μέσω του σώματος, και στην ψυχή μας.

            Ο ίδιος ο διάβολος, είναι ο εφευρέτης της αμαρτίας, ο πατέρας του ψεύδους, ο ασίγαστος και πανούργος υποκινητής σε πράξεις παραβάσεως, από μέρους του ανθρώπου, του ίδιου του θείου θελήματός Του.     

 Χρησιμοποιεί,  δε,  για τον σκοπό αυτό, αναρίθμητους τρόπους για να «ζωγρήση» , δηλαδή, να παγιδεύσει  τον άνθρωπο, όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος (Β’ Τιμ. Β,26), ζωντανό στα δίχτυα του διαβολικού του θελήματος.

Και όταν συμβεί αυτό στον άνθρωπο, τότε, δεν μπορεί ούτε να ορίσει αλλά ούτε και να ελέγξει τον ίδιο του τον εαυτό.  Υποδουλωμένος στις αμαρτίες του, αλλά και βουτηγμένος στα δικά του προσωπικά πάθη, πλέον δέχεται εντολές μόνο από εκείνον , όπως χαρακτηριστικά μας ενημερώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διά στόματος Κυρίου « ο ποιών την αμαρτίαν … δούλος εστί της αμαρτίας» (Ιωάν. η , 34). Τότε , ό άνθρωπος, συγκλονίζεται, συνταράζεται, και στενάζει, δεν μπορεί να γνωρίσει την προσωπική του χαρά, την ηρεμία του, αλλά και την ίδια του την εσωτερική ειρήνη. Γίνεται πολλές φορές, η αιτία αναστάτωσης στους γύρω του, αλλά και πολλές φορές επικίνδυνος, στο ίδιο του το οικογενειακό περιβάλλον .

Αλλά και το ίδιο το σώμα του ανθρώπου, υφίσταται τις συνέπειες αυτής της δουλείας. Δεν διαφέρει σε τίποτα, από το σώμα του ταλαίπωρου νέου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, δηλαδή το πρόσωπό του παραμορφώνεται, άναρθρες και ασυνάρτητες κραυγές  βγαίνουν από το στόμα του, τά χέρια του άγρια, παύει να λειτουργεί το ίδιο το λογικό. Κάτι ανάλογο, φυσικό είναι , να συμβαίνει και με τά αμαρτωλά πάθη.  Το χειρότερο όλων όμως, είναι , ότι, ο ίδιος ο άνθρωπος, είναι αυτός που αποκλειστικά, φέρνει την ευθύνη γι’ αυτό του το κατάντημα, γιατί αυτός και μόνον αυτός έχει υποτάξει, θεληματικά , τον εαυτό του, στην  δύναμη της αμαρτίας , και μέσω αυτής φυσικά, στην εξουσία του πονηρού.

Όμως, υπάρχει, τρόπος σωτηρίας για όλους εμάς, και είναι ένας και μοναδικός, η προσφυγή του καθενός από εμάς, με την ίδια πίστη πού διακατέχει τον πατέρα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, με τά γόνατα μας μπροστά στον Λυτρωτή και Κύριό μας.

«Εί δύνασαι πιστεύσαι,  πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι»  

ακούσαμε τον ίδιον τον Κύριο, να λέει στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή , Ο ίδιος Ο Κύριος, στον απελπισμένο πατέρα. Κανείς από εμάς , δεν μπορεί, και δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο, να ισχυρισθεί, ότι πρώτον , ο πατέρας του δαιμονιζομένου νέου δεν υπέφερε ό ίδιος για την τραγική κατάσταση την οποία βρισκόταν ο γιός του, και δεύτερον  κανένας δεν μπορεί να πεί ότι, του «έλειπε» ή πίστη. Είχε ακούσει σίγουρα για τά αναρίθμητα θαύματα του Κυρίου, αλλά δεν είχε και την έμπνευση να φέρει τον γιό του μπροστά στον ίδιο τον Κύριο και να τον παρακαλέσει θερμά για την  σωτηρία του. Όταν , και μόνο, τότε πού ό Κύριος βρίσκεται πολύ κοντά του, βρήκε το θάρρος να  ρωτήσει: «εί τι δύνασαι βοηθήσει ημίν;», και να λαμβάνει την σε αυστηρό τόνο απάντηση του Κυρίου «εί δύνασαι πιστεύσας,  δυνατά τώ πιστεύσαντι»

Ό λόγος αυτός του Κυρίου, δεν αναφέρεται μόνο στον πατέρα της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής.

Είναι μια φράση, επαναλαμβανόμενη σε όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών , αλλά και όλων των καταστάσεων. Κι’ αυτό, γιατί, κοινό γνώρισμα όλων   των  ανθρώπων, ανά τους αιώνες δεν τίποτε άλλο , από τις θλίψεις, από τις στεναχώριες, τους κινδύνους, τίς αδικίες, τίς  περιπέτειες, τις κακότητες, αλλά και τις ασθένειες τόσο προσωπικές, όσο και οικογενειακές.

Πάνω σε όλες αυτές, βλέπει και ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται την δική του προσωπική αδυναμία, να υπερνικήσει και να ανταπεξέλθει στις δικές του προσωπικές αδυναμίες, Τότε και μόνο τότε, διαπιστώνει και συνειδητοποιεί, ότι, δεν μπορεί να βασιστεί πλέον στους γύρω από  αυτόν, ζητάει απεγνωσμένα συμπαράσταση και βοήθεια από όλους , αλλά δεν την βρίσκει πουθενά.  Και στο αγωνιώδες ερώτημα όλων μας, πού θα βρεί αυτή την συμπαράσταση και βοήθεια , η απάντηση απλή και ξεκάθαρη. Μέσα από τον νού του, και την καρδιά του, πού τά υψώνει προς τον ίδιο τον Θεό. Είναι αυτός πού ακούει την φωνή μέσα του, να του λέει , ότι μόνος και αποτελεσματικός συμπαραστάτης στην θλίψη του , είναι ο ίδιος ό Θεός πού του λέει : «εί δύνασαι πιστεύσας, δυνατά τώ πιστεύσαντι». Και γιατί να μην το πιστέψει αυτό, κανείς με όλη του την ψυχή και την καρδιά του;  

Όμως, θα ρωτήσει κάποιος , ποιος είναι επιτέλους , αυτός ό Θεός, του οποίου επικαλείται την βοήθεια; Είναι ο Θεός , ο γεμάτος καλοσύνη, αγάπη και στοργή για όλα τά πλάσματά του. Είναι ο γεμάτος τρυφερότητα πατέρας πού μας έδωσε τα αναφαίρετο δικαίωμα, οποιαδήποτε στιγμή , και το τονίζω ιδιαίτερα, να τολμάμε να παρουσιαζόμαστε μπροστά του, και με θάρρος να ζητάμε «θέλω αυτό … θέλω εκείνο», αλλά και στην δύσκολη στιγμή και δοκιμασία του καθενός μας, να του ζητάμε με θάρρος, αλλά και γεμάτοι πίστη, να του λέμε : «Πατέρα , βλέπεις ότι θλίβομαι. Θέλω να απαλύνεις τον πόνο μου να με απαλλάξεις από την δοκιμασία μου» .

Είναι Εκείνος πού είπε και λέει , ανά τους αιώνες σε όλους εμάς : «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» , αλλά και : «επί της γής ώφθη και τοίς ανθρώποις συνανεστράφη», αλλά και : «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας», είναι Εκείνος πού «προθύμως» παρέχει την βοήθειά του σε κάθε ένα από τους πάσχοντες και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, πού ζητάνε την βοήθειά του.   Είναι Εκείνος πού έκανε και κάνει αναρίθμητα θαύματα για την ανακούφιση της ανθρώπινης δυστυχίας, πού ή χωρίς τέλος αγάπη του και αγαθότητά του θα πρέπει συνεχώς να αναζωογονεί , να γιγαντώνει και αμί τι άλλο , να θερμαίνει την δική μας πίστη.  Είναι Εκείνος , πού με μία του προσταγή γινόταν το οποιοδήποτε έργο, αμέσως, γινόταν θαύμα, με ένα του λόγο υποτάσσονταν τά πάντα στο δικό του θέλημα, θεράπευε ασθενείς, έδινε φώς στους τυφλούς, έδιωχνε δαιμόνια, ανάσταινε νεκρούς. Και όλα ατά , χωρίς να χάνει το ελάχιστο από την παντοδυναμία του, κάνοντας ακόμα και τον πολύαθλον Ιώβ, να μένει έκπληκτος, απέναντι στο ασύλληπτο μεγαλείο της δικής Του παντοδυναμίας, ταπεινά αναφερόμενος στο ίδιο τον Θεό , να λέει : «οίδα ότι πάντα δύνασαι, αδυνατεί σε ουδέν» (Ιώβ μβ, 2), που σημαίνει : « Γνωρίζω πολύ καλά Κύριε, ΄τι δύνασαι τά πάντα και τίποτα δεν είναι διά σε Αδύνατο».

Με αυτού του «είδους» την πίστη, λοιπόν , είναι δυνατόν ο κάθε άνθρωπος να αποκτά την δύναμη , να συμμετέχει κατά κάποιο τρόπο στην παντοδυναμία του Θεού,  και να πραγματοποιείται ο ίδιος ό λόγος του Κυρίου που ακούσαμε στην σημερινή ευαγγελικά περικοπή : «πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι».

Αλλά είναι ό ίδιος ο Κύριος, που είναι πάνσοφος, υπάρχουν σ’ Αυτόν η απόλυτη ορθή φρόνηση, η χωρίς καθόλου σκιά διαύγεια. Είναι Εκείνος πού με ασφάλεια αλλά και ακρίβεια, αλάθητη, δηλαδή χωρίς λάθος, γνωρίζει πώς να αποσπά τον άνθρωπο από το απόλυτο κακό, να τον στρέφει προς απόλυτο καλό και αγαθό, και ταυτόχρονα τον βοηθάει στην επιτυχή πορεία του μεγάλου του προορισμού. Είναι εκείνος πού έχει άπειρους τρόπους ώστε να καταρτίζει τον άνθρωπο μέσα από τις θλίψεις και να τον σώζει και να τον περιφρουρεί από διάφορους κινδύνους, αλλά και παγίδες του σατανά.

Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, από ταπεινοφροσύνη προς τον ίδιο του τον εαυτό έλεγε ότι είναι ένα τίποτα, αλλά ταυτόχρονα διακήρυττε ότι τά πάντα τά κατόρθωσε με την πίστη του στον Χριστό : «Πάντα ισχύω τώ ενδυναμούντι με Χριστώ». ( Φιλιπ. Δ, 13) , πραγματοποιώντας στο ίδιο του το πρόσωπο πλήρως τον λόγο του κυρίου : «πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι».

Ολοι,  όσοι λοιπόν , βρισκόμαστε σε μία θλίψη, άς καταφύγουμε σε εκείνον με πίστη, όσοι από εμάς βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες και δύσκολες , ανυπέρβλητα εμπόδια, διάφορα και πολλαπλά  αδιέξοδα, όσοι λοιπόν βλέπουμε το απόλυτο σκοτάδι να μην απελπιζόμαστε. Άς καταφεύγουμε σε εκείνον με ακλόνητη την Πίστη μας, όπως ο πολύπαθος Ιώβ , στην Παλαιά διαθήκη, αλλά και ο ταλαίπωρος πατέρας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής . Αμήν!!!

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

«Ιδών δε την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ: Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου…» (Μάρκ. 2, 5)

α. Η Β΄ Κυριακή Νηστειών αποτελεί ως γνωστόν συνέχεια της προηγουμένης, της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η  Εκκλησία μας έθεσε, κατ’ αυτήν, ως τρόπον τινά δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας,  να εορτάζεται ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλός της άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος συνόψισε σύνολη την Πατερική Παράδοση την προ αυτού και φανέρωσε με δύναμη την ορθόδοξη πίστη, όταν αυτή αμφισβητήθηκε από Δυτικούς χριστιανούς, ιδίως δε τον Βαρλαάμ. Η συμβολή του αγίου Παλαμά έγκειτο κυρίως στην προβολή της αλήθειας ότι ο Θεός μας είναι ουσία και (άκτιστη) ενέργεια, απρόσιτος και προσιτός, μακριά μας και πολύ κοντινός μας, συνεπώς δημιουργεί τις συνθήκες πραγματικής και όχι φανταστικής σωτηρίας μας. Η σωτηρία μας μάλιστα σχετίστηκε με την κατεξοχήν ενέργεια του Θεού, τον ερχομό Του στον κόσμο ως ανθρώπου εν προσώπω Ιησού Χριστού, με τον οποίο απαλλάσσει τον κόσμο από την αμαρτία και τις συνέπειές της τη φθορά και τον θάνατο και τον ενώνει με τον Ίδιο. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα δείχνει ακριβώς το πώς ο Χριστός θεραπεύει τον άνθρωπο και ψυχικά (άφεση αμαρτιών) και σωματικά (υγεία).

β. 1. Θα πρέπει να θυμηθούμε καταρχάς ότι η αμαρτία δεν συνιστά μία απλή παράβαση ή μία παρέκκλιση από κάποιον κανόνα, δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι δευτερεύον. Αποτελεί την επανάσταση του ανθρώπου κατά του ίδιου του Θεού: της πηγής της ζωής του, η οποία ως αποτέλεσμα φέρει τη διαστροφή του ανθρώπου, την εισαγωγή του θανάτου με όλα τα παρεπόμενα της φθοράς στη ζωή του, την ανώμαλη και παρά φύσιν πορεία του έκτοτε μέσα στον κόσμο. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος» σημειώνει ο λόγος του Θεού. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να «παίζει» κανείς με την αμαρτία, της οποίας την τραγικότητα περιγράφει μεταξύ άλλων η ιστορία του αδελφοκτόνου Κάιν στην Παλαιά Διαθήκη: στιγματίζεται καίρια ώστε να μην ησυχάζει όπου κι αν σταθεί, και ο απόστολος Παύλος στο έβδομο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής: «ποιος θα με σώσει από τον θάνατο της αμαρτίας;»

2. Ο Χριστός λοιπόν, ο ενανθρωπήσας Θεός μας, ήλθε για να μας επαναφέρει στον δρόμο του Θεού, γινόμενος ο Ίδιος «δρόμος» και αίροντας και καθαρίζοντας την ανθρώπινη φύση και την αμαρτία του κόσμου. Είναι ο μόνος ως Θεός που μπορεί να συγχωρήσει και να διαγράψει τις αμαρτίες, γι’ αυτό και καθένας που προσεγγίζει τον Χριστό (και τότε που ήλθε και μετέπειτα έως της συντελείας του αιώνος) λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών του, αναπαύεται και παρηγορείται πραγματικά και ουσιαστικά. «Ίνα δε ειδήτε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει την εξουσίαν επί της γης αφιέναι αμαρτίας». Κι αυτή η άφεση προσφέρεται βεβαίως δυνάμει όλης της ζωής Του, ιδίως όμως της Σταυρικής Θυσίας Του, κάτι που συνεχίζεται αενάως μέσα στο Σώμα Του την Εκκλησία εν Πνεύματι Αγίω και δη μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

3. Όμως, ενώ δόθηκε η συγνώμη και η άφεση και επήλθε η πλήρης αποκατάσταση (ας δούμε την παραβολή του ασώτου), δεν εισπράττεται αυτή από τον κάθε άνθρωπο, διότι πρέπει και ο ίδιος να ανταποκριθεί. Η προσφορά υπάρχει, η αποδοχή χωλαίνει. Κι η ανταπόκριση του ανθρώπου είναι η πίστη του. Η πίστη αποτελεί στην ουσία το άνοιγμα της καρδιάς στον Θεό – ανταπόκριση στου Θεού το άνοιγμα -, η συγκατάθεση του ανθρώπου προκειμένου να δεχθεί τις δωρεές της αφέσεως. Χωρίς την πίστη αυτή η χάρη του Θεού παραμένει ανενέργητη.

4. Στο σημερινό Ευαγγέλιο όμως τονίζεται και κάτι άλλο πέραν της πίστεως του ανθρώπου: η δύναμη της κοινής πίστεως. «Ιδών την πίστιν αυτών» σημειώνει ο Ευαγγελιστής για τον Κύριο, είδε την πίστη και του παραλυτικού αλλά και των φίλων του. Και πρέπει εδώ να εννοήσουμε τη δύναμη της Εκκλησίας. Όχι μόνο η ατομική θα λέγαμε πίστη, αλλ’ η κοινή, η εκκλησιαστική, είναι ό,τι κατεξοχήν επισύρει την ενέργεια της χάρης του Θεού. Κι αυτό θα πει: ένα πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι, μπορεί να ξεπεραστεί με την πίστη βεβαίως του ανθρώπου στον Χριστό, κυρίως όμως όταν γίνει από ατομικό κοινό πρόβλημα, όταν λειτουργήσει η εκκλησιαστική συνείδηση.

Ας θυμηθούμε: - οι απόστολοι καλούσαν τους Χριστιανούς να προσεύχονται στην Εκκλησία για τα προβλήματά τους, κοινά ή ατομικά.

- Ο απόστολος Πέτρος όταν συνελήφθη για τη δράση του και φυλακίστηκε, απελευθερώθηκε μετά από σεισμό μάλιστα, γιατί γινόταν εκτενής δέηση προς τον Θεό υπέρ αυτού από το εκκλησιαστικό σώμα.

  – Ο απόστολος Ιάκωβος γράφει για την προσευχή της Εκκλησίας σε αρρώστους, μιλώντας για το ευχέλαιο, προσευχή που μπορεί να σώσει από την αρρώστια. «Και η ευχή της πίστεως (της Εκκλησίας δηλαδή) σώσει τον κάμνοντα (τον άρρωστο)».     

– Η προτροπή των αποστόλων να προσεύχεται ο ένας για τον άλλον, προκειμένου να γιατρευόμαστε και ψυχικά και σωματικά. «Εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε».

γ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι το οικονομικό του πρόβλημα ούτε ακόμη και το όποιο πρόβλημα υγείας μπορεί να έχει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί έχει αιώνιο αντίκτυπο είναι η αμαρτία, όταν βεβαίως ο άνθρωπος δεν μετανοεί. Η διέξοδος είναι μονόδρομος: η στροφή εν μετανοία στον Χριστό, η ένταξη στον εκκλησιαστικό ρυθμό ζωής που είναι ρυθμός μετανοίας. Σ’ αυτόν τον ρυθμό που στρέφει τον άνθρωπο εν προσευχή στον Κύριο και εν αγάπη στον συνάνθρωπο βρίσκεται και η μεγαλύτερη δύναμη, γιατί ενεργοποιεί την παντοδύναμη χάρη του Θεού. Είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνουν ήδη πολλοί εν Χριστώ αδελφοί: όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα κινητοποιούν και άλλους. Το λένε στους ιερείς, στα μοναστήρια, σε άλλους πιστούς. Προκαλούμε με τον τρόπο αυτόν πιο έντονα τον Χριστό για να εκφράσει τη δεδομένη έτσι κι αλλιώς απέναντί μας αγάπη Του. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε και με τους αγίους μας, ιδίως με την Παναγία μας; Τους παρακαλούμε να μεσιτεύσουν για εμάς στον Κύριο. Το παράδειγμα του παραλύτου σήμερα που η πίστη του αλλά και η πίστη των φίλων του έφεραν το ποθούμενο γι’ αυτόν αποτελεί σήμα καθοδηγητικό.

Αναρτήθηκε από παπα Γιώργης Δορμπαράκης

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ( Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ) ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ 

Ήδη ώς Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας , διανύουμε τήν Β' Εβδομάδα τών Νηστειών καί  ή εκκλησία έχει τοποθετήσει κατά τήν διάεκεια αυτής τής ευλογημένης Περιόδου πού ονομάζεται ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ , γιά τήν ψυχής και σώματος "ανάτασιν" και τόνωσιν  έχει τοποθετήσει κάποιες ιδιαίτερες ακολουθίες , όπως  οί ΟΙΚΟΙ ή ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ  τής Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Μέ μεγάλη και περίσσια χαρά , η Ενορία μας , 

ανακοινώνει

 ότι ήδη τήν Προγούμενη Παρασκευή    ετελεσθησαν Οι Α' (Πρώτοι) Χαιρετισμοί ή Οίκοι τής Υπεραγίας Θεοτόκου και Κάθε Πασκευή τήν ίδια πριπου ώρα μέχρι και τήν Παρασκευή 31η Μαρτίου του έτους 2017 και περί ώρα 1900μμ όπου και θα τελεσθή ή Ακολουθία τού ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ . 

Παρακαλούνται οι ευσεβείς Χριστιανοί όπωσ δώσουν το παρόν στίς λατρευτικές αυτές εκδηλώσεις. 

ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ