ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ’ (12Η ) ΛΟΥΚΑ
Φρικτή και ταυτόχρονα τραγική κατάσταση τών δέκα λεπρών. Η ασθένειά τους, αθεράπευτη, βραδύς και οδυνηρός ό θάνατος γι’ αυτούς . Έβλεπαν τά σώματά τους να παραμορφώνονται και τά μέλη τους να σαπίζουν από την ασθένεια καί το δέρμα τους να πέφτει χάμω στο χώμα. Κανένας δεν ήθελε να τους πλησιάζει, και εάν τύγχανε να τους πλησιάσει αυτοί ήταν «υποχρεωμένοι» να φωνάξουν την λέξη << ακάθαρτος>> με όλη τους την δύμαμη για να τον αποτρέψουν. Οί ίδιοι τους οί συγγενείς – αυτοί πού τους έφερναν τρόφιμα- και τά έφερναν και τα΄τοποθετούσαν σε μεγάλη απόσταση- για την δική τους ασφάλεια- έφευγαν αμέσως. Ήταν , δηλαδή, ζωντανοί – νεκροί, αυτοί πού περίμεναν – ως λυτρωτήν- τον θάνατο , ο οποίος όμως πολλές φορές , αργούσε να έρθει, παρατείνοντας την μαρτυρική ζωή τους.
Αλλά, να όμως μία ελπίδα, ένα «φώς» είχε αρχίσει να φωτίζει τον σκοτεινό ουρανό τους, αλλά και να ρίχνει <<βάλσαμο>> στις θλίψεις της ζωής τους. Άκουσαν , ότι ό Ιησούς ό Ναζωραίος, έκανε μέχρι τώρα πολλά θαύματα. Αλλά ποιοι , ήταν αυτοί πού θα τον πλησίαζαν;. Σε αυτούς ήταν «απαγορευμένη» ή πρόσβαση στήν πόλη. Όμως, ο Παντογνώστης Κύριος «έφερε» τά βήματά του προς την περιοχή της δικής τους απομόνωσης. Τον κατάλαβαν – ποιος δηλαδή είναι- από τον σεβασμό πού του έδειχναν όσοι τον ακολουθούσαν. Ήταν αυτοί – οί λεπροί – πού αφού στάθηκαν μακρυά του με δυνατή φωνή του, πού την έκανε πιο ισχυρή και πιο συγκινητική, ‘ο πόθος της δικής τους θεραπείας, και ή πίστη τους στον Χριστό, να του πούν :<<Ιησού επιστάτα , ελέησον ημάς>>
Σαν ηχώ στην δική τους ικεσία, ήλθε η άμεση απάντηση του Κυρίου : «Πηγαίνετε, τους είπε, καί δεξετε το σώμα σας, είς τους ιερείς, διά να πιστοποιήσουν αυτοί επισήμως την θεραπείαν» και καθώς εκείνοι με πίστη στα λόγια του Κυρίου , πλησίαζαν προς την πόλη , το θαύμα έγινε. Ή λέπρα έφυγε, τά μέλη τους αποκαταστάθηκαν υγιή, νέο δέρμα κάλυψε το πρίν ταλαιπωρημένο σώμα τους, και απερίγραπτη χαρά γέμισε την καρδιά τουςγιά την μεγάλη αυτή ευεργεσία.
Και ενώ θα περιμέναμε όλοι εμείς, ότι και οί δέκα αυτοί -πρώην λεπροί- , υγιείς μετά την παρουσιάσή τους στους ιερείς, να επιστρέωουν χαρούμενοι , προς τον Χριστόγιά να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους , αυτό δυστυχώς – για τους εννέα- δεν συναίβει. Μόνο ένας από τους δέκα – Σαμαρείτης στην καταγωγή- γυρίζει πίσω στον Χριστό , και μπροστά του γονατίζοντας μέχρι προσώπου στο έδαφος, εκφράζοντας με αυτή του την κίνηση την βαθεία του ευγνωμοσύνη. Οί άλλοι εννέα – πού σίγουρα ήταν Ιουδαίοι- δυστυχώς «κυριεύτηκαν » από μία άλλη «λέπρα» αυτή της αχαριστίας. Και τότε, ήταν πού στα χείλη του Κυρίου – ωσάν παράπονο- ήρθαν τά λόγια , πού στην ουσία ήταν ένας αυστηρά «σκληρός» έλεγχος για τους αχάριστους Εβραίους:<< Δεν θεραπεύθηκαν και οί δέκα; Οί άλλοι εννέα πού είναι; Δεν θεώρησαν –καθήκον τους- να επιστρέψουν πίσω και να ευχαριστήσουν τον Θεόν διά την ευεργεσίαν πού επήραν>> .
Και Αυτός , απευθυνόμενος στον ευγνώμονα Σαμαρείτη, τούυ είπε :<< σήκω και πήγαινε στο πίστη σου. Ή πίστις εκτός από την θεραπεία του σώματός σού δίδει και την σωτηρία της ψυχής >>
Πόσο λαμπρό και σημαντικά διδακτικό, είναι για όλους εμάς - τους χριστιανούς- το παράδειγμα του γεμάτου ευγνωμοσύνη Σαμαρείτη!!! Και εμείς όμως , είμαστε αυτοί, πού απολαμβάνουμε το αμέτρητο πλήθος των ευεργεσιών του Θεού και Πατέρα. Είμαστε εμείς πού ζούμε μέσα στον απέραντο ωκεανό των δικών Του θείων δωρεών , γνωστών καί αγνώστων σε εμάς, φανερών αλλά και άλλων αφανών. Ο ίδιος ο Θεός, κινούμενος από τήν άπειρη δική Του αγάπη , έδωσε σε όλους εμάς την ύπαρξη, μάς προίκισε με αθάνατη ψυχή , μας έκανε δηλαδή εικόνα και ομοίωμά του. Μας ονόμασε τέκνα του , για την σωτηρία των οποίων παρέδωσε τον Υϊόν Του σε σταυρικό θάνατο. Είναι εκείνος πού μας προώρισε νά γίνουμε θεοί κατά χάρη, είναι Αυτός πού μας φωτίζει με το φώς τη Θειας διδασκαλίας Του, μας προσφέρει την γλυκύτητα τών μυστηρίων, καί τέλος είναι Αυτός πού με την άπειρή του Αγάπη και στοργή προς το πλάσμα του , προνοεί και φροντίζει για όλους εμάς.
Είναι και θα είναι – επανλαμβανόμενος- προς την δική σας αγάπη – και δεν θα κουράζομαι να το ξαναλέω- Εκείνος ο οποίος μας προφυλάσσει από διαφόρους κινδύνους, μας σώζει από τους πειρασμούς , μας χειραγωγεί στον δρόμο της σωτηρίας, μας παιδαγωγεί στην έν Χριστώ ζωή, μας παρηγορεί στις θλίψεις μας, συμπαραστέκεται στις ασθένειές μας και πού πάρα πολλές φορές μάς χαρίζει θαυματουργικά την σωματική και ψυχική μας θεραπεία. Είναι αυτός πού με άπλετη δωρεά , προσφέρει σε όλους εμάς τά απαραίτητα υλικά αγαθά για την συντήρηση τού σώματός μας και την όσο δυνατόν άνετη διαβίωσή μας. Δεν μένει όμως εκεί. Έχει , και θα έχει πάντοτε, την αδιάλειπτη προσοχή Του στραμμένη στον κάθε ένα από εμάς, για να δεχθεί την δική μας παρακλητική προσευχή, και πρίν καλά – καλά τον παρακαλέσουμε , Εκείνος είναι πού δίνει τις δικές υλικές και πνευματικές Του ενέργειες ως δυσθεώρητους όγκους και βουνά ολόκληρα , πρό εμάς.
Γι’ αυτό λοιπόν εγώ ρωτάω όλους εμάς , δεν είναι δικό μας επιτακτικό καθήκον το να λέμε ένα γεμάτο από ευγνωμοσύνη και όλο θέρμη «ευχαριστώ» προς τον Κύριό μας; Ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος μας λέει :<<άς γνωρίσουμε καλά τον ευεργ΄έτη Θεό μας , άς προσκυνήσουμε τον δημιουργό μας , άς υπηρετήσουμε τον Κύριό μας, άς δοξάσουμε τον Πατέρα μας. Τον τροφοδότην μας να ευχαριστήσωμεν, τον ευεργέτην μας να σεβασθώμεν , τον αρχηγόν της παρούσης και της μελλούσης ζωής άς μη παύσωμεν να το προσκυνούμεν>>
Και πιο πάνω από όλα τά άλλα , το παράδειγμα του ευγνώμονα Σαμαρείτη να είναι για όλους εμάς, ζωντανό μπροστά μας. ΑΜΗΝ !!!
