Κσυριακή Ε’ Λουκά – Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

Κυριακή Ε’ Λουκά – Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ις’ 19-31

Εἶπεν ὁ Κύριος· 19  ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον  Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν  Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ  Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπε δὲ  Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ  Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ  Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Πλουσίου και Λαζάρου

Ο πλούτος καταστρέφει

Ο πλούσιος της Παραβολής του σημερινού Ευαγγελίου φορούσε πανάκριβα αρχοντικά ενδύματα και διασκέδαζε κάθε τόσο με πλούσια συμπόσια. Ούτε που νοιαζόταν καθώς έβλεπε στην εξώπορτά του εκείνον τον φτωχό Λάζαρο παραπεταμένο και γεμάτο πληγές. Πόσο υπέφερε ο δύστυχος! Ήθελε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι κι έγλυφαν τις πληγές του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού.

 

Πόσο μεγάλες οι αντιθέσεις των δύο αυτών ανθρώπων που βρίσκονταν τόσο κοντά μεταξύ τους! Ο πλούσιος ήταν ντυμένος με πολυτέλεια, κι ο Λάζαρος με τα έλκη του και τα κουρέλια του, ο πλούσιος καθόταν σε πολυτελή ανάκλιντρα, κι ο πτωχός πεταμένος στη γη. Ο πλούσιος περιβαλλόταν από επίσημους συνδαιτυμόνες, κι ο πτωχολάζαρος από σκυλιά.

 

Πόσο ανάλγητος αλήθεια ήταν ο πλούσιος! Πόσο κακό του έκανε ο πλούτος! Τον έκανε δούλο στη σάρκα, αδιάφορο για κάθε φτωχό γύρω του. Η πολυτέλεια τον οδήγησε στην αλαζονεία, την κοιλιοδουλία, την ασπλαχνία. Βέβαια η αμαρτία του πλουσίου δεν ήταν τόσο στα ενδύματά του ή στις τροφές του, όσο στο ότι φρόντιζε μόνο για τον εαυτό του. Η παρουσία του Λαζάρου έξω από το σπίτι του ήταν γι’ αυτόν μια διαρκής υπόμνηση και ευκαιρία αγάπης. Πώς μπορούσε ο πλούσιος να βλέπει τον άλλον να λιμοκτονεί και να μένει τόσο ανάλγητος; Αλλά ο πλούσιος της Παραβολής ενδιαφερόταν μόνο για τα πλούτη του. Δεν είχε ανώτερα ιδανικά και αξίες. Από έξω η εμφάνισή του μεγαλόπρεπη, από μέσα όμως η ψυχή του αραχνιασμένη. Από έξω αρώματα, και μέσα δυσωδία. Το σώμα του καλοπερνούσε στις ανέσεις, η ψυχή του όμως αργοπέθαινε μέσα στη φθορά.

 

Το ίδιο παθαίνουμε οι άνθρωποι, όχι μόνο οι πλούσιοι αλλά όσοι προσκολλώμαστε στα υλικά αγαθά μας, λίγα ή πολλά. Και νομίζουμε πως μ’ αυτά θα ευτυχήσουμε αδιαφορώντας για τους γύρω μας, τους ενδεείς, τους πεινασμένους. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε σκληραίνει η καρδιά μας, αγριεύει η ψυχή μας. Η προσκόλληση στα υλικά αγαθά είναι μεγάλος πειρασμός για τη ζωή μας. Κινδυνεύουμε όλοι μας.

 

Δρομολογούμε το μέλλον μας

 

Η πρώτη σκηνή τελείωσε. Ήταν η σκηνή πάνω στη γη. Στη συνέχεια όμως έχουμε τη δεύτερη σκηνή, επάνω στον ουρανό. Πρώτος πέθανε ο φτωχός. Κανείς ίσως να μην έδωσε σημασία στο θάνατό του. Άγγελοι του Θεού όμως κατήλθαν αμέσως από τα ύψη του ουρανού για να μεταφέρουν την υπομονετική ψυχή του στους κόλπους του Αβραάμ, για να βρει ανάπαυση στον παράδεισο. Πέθανε κάποτε και ο πλούσιος και τάφηκε με μεγαλοπρέπεια. Όμως την ψυχή του δεν την παρέλαβαν άγγελοι του Θεού, αλλά την άρπαξαν με μανία δαίμονες φοβεροί και την οδήγησαν στα ζοφερά σκοτάδια του Άδη. Εκεί τώρα ο πλούσιος υπέφερε φρικτά και άρχισε να κραυγάζει και να παρακαλεί: —Πάτερ Αβραάμ, λυπήσου με. Στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει την άκρη του δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι τυραννιέμαι μέσα σ’ αυτή την ανυπόφορη φωτιά. —Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου στη γη, κι ο Λάζαρος τα κακά της δυστυχίας του, απάντησε ο Αβραάμ· τώρα όμως εδώ αντιστρέφονται οι ρόλοι, ο Λάζαρος παρηγορείται γι’ αυτά που υπέφερε, εσύ όμως βασανίζεσαι διαρκώς. Και έπειτα ανάμεσά σας υπάρχει μεγάλο χάσμα αδιαπέραστο. Αλλά ο πλούσιος επιμένει: —Στείλε τουλάχιστον τον Λάζαρο στο σπίτι του πατέρα μου να πει στα πέντε αδέλφια μου τι γίνεται εδώ στον άλλον κόσμο, για να προλάβουν να μετανοήσουν και να μην έλθουν κι αυτοί εδώ στην κόλαση. Κι ο Αβραάμ του απάντησε: Έχουν στη γη τα βιβλία του Νόμου και των προφητών που μιλούν γι’ αυτά. —Όχι, πάτερ, συνεχίζει ο πλούσιος, δεν θα υπακούσουν στους προφήτες. Εάν όμως πάει σ’ αυτούς κάποιος από τους πεθαμένους ανθρώπους, θα μετανοήσουν. Ο Αβραάμ όμως έκλεισε το διάλογο λέγοντας: Εάν δεν έχουν καλή διάθεση να υπακούσουν στον Νόμο και τους προφήτες, δεν θα πεισθούν, ακόμη και αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς.

Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για τις ανώτερες πνευματικές απολαύσεις του πνευματικού κόσμου. Πώς να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πώς να δοκιμάσει τις απερίγραπτες πνευματικές ηδονές του Παραδείσου μία ψυχή που ξέρει μόνο τις απολαύσεις της σαρκός και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια, στα ρούχα; Πώς να γευθεί τον Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων από τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια λοιπόν ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας μετά τον θάνατο καθορίζονται από τη διαγωγή που δείχνουμε πριν από τον θάνατό μας. Σήμερα δρομολογούμε το αιώνιο μέλλον μας. Τις επιλογές τις ξέρουμε. Οι προορισμοί ξεκάθαροι. Ας ετοιμαζόμαστε για το αιώνιο ταξίδι μας.

 

1 Νοεμβρίου: Εορτή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού

1 Νοεμβρίου: Εορτή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού

---

---

Τη μνήμη των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των Αναργύρων, τιμά σήμερα, 1 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού.

Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον.
Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν.
Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ’ 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.
Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ δ’.
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

 

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε το θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών. Στη χώρα αυτή ζούσε ένας δαιμονισμένος που είχε κυριευθεί από πολλά δαιμόνια και ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Γύριζε γυμνός και κατοικούσε στα μνήματα. Τον έδεναν με αλυσίδες, αλλά αυτός τις έσπαζε και έφευγε στην έρημο. Είναι φοβερό το θέαμα να δει κάποιος έναν δαιμονισμένο άνθρωπο. Όποιος έχει ζήσει τέτοια εμπειρία μπορεί να το κατανοήσει αυτό που λέμε. Προσωπικά στη ζωή μου είχα μία τέτοια εμπειρία σε μία Μονή, όπου είχε πάει μία δαιμονισμένη γυναίκα για να προσευχηθεί να την απαλλάξει ο Θεός από αυτή την ταλαιπωρία. Έτσι και ο δαιμονισμένος του σημερινού Ευαγγελίου ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, που άθελά του σκόρπιζε τον τρόμο με την παρουσία του. Ήταν πραγματικά κάτι το φοβερό!

Μόλις λοιπόν είδε τον Κύριο, έπεσε στα πόδια Του και φώναξε, δηλαδή φώναξαν τα δαιμόνια που ήταν μέσα του. «Τι εμοί και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; δέομαί σου, μη με βασανίσης» (ΛΟΥΚΑ 8, 28). Δηλαδή, «Τι δουλειά έχεις εσύ με εμένα Ιησού, Υιέ του υψίστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις» (ΛΟΥΚΑ 8, 28). Το είπε αυτό, διότι ο Κύριος είχε δώσει εντολή να βγουν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο. Οι δαίμονες αναγνωρίζουν την θεότητα του Κυρίου και την απόλυτη κυριαρχία Του πάνω τους. Γνωρίζουν τελικά ότι θα τιμωρηθούν. Και όμως δεν μετανοούν, αλλά αναφωνούν: «Τι εμοί και σοι;» (ΛΟΥΚΑ 8, 28). «Τι σχέση έχουμε με σένα;» (ΛΟΥΚΑ 8, 28). Οι δαίμονες δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τον Κύριο. Με αυτή την κραυγή τους εκφράζουν την αθεράπευτη πλέον αμετανοησία και υπερηφάνειά τους, αλλά και την απελπισία τους. Γνωρίζουν, αλλά δεν διορθώνονται.

Το ίδιο φρόνημα με τους δαίμονες έχουν και όσοι συνειδητά αρνούνται τον Θεό και τον Νόμο Του. Εμείς που βρισκόμαστε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, με την Χάρη του Θεού, δεν είμαστε άθεοι και ασεβείς. Πέφτουμε όμως καθημερινά σε αμαρτίες, και είναι δυνατόν κάποτε, αν δεν προσέξουμε, να επιμείνουμε στην πτώση μας, είτε είναι αυτή ο θυμός ή η μνησικακία, η κατάκριση, η αδικία, η ζήλεια, η κλοπή, η έκτρωση και πολλά άλλα αμαρτήματα. Όταν έχουμε κάποια πτώση στα πνευματικά θέματα το συντομότερο να μετανοούμε και να αγωνιζόμαστε για τη διόρθωσή μας, μην τυχόν η πληγή μας γίνει αθεράπευτη. Να πηγαίνουμε να εξομολογούμαστε τις πτώσεις μας στον Πνευματικό, να καθαριζόμαστε πνευματικά και να ξεκινάμε και πάλι τον αγώνα μας. Αν ο κόσμος έχει φθάσει στο σημείο αυτό είναι γιατί δεν εξαγορεύει τις πτώσεις του στο πετραχήλι του Πνευματικού.

Ο Κύριος έδωσε άδεια στα δαιμόνια να κυριεύσουν τους χοίρους, οι οποίοι εκτρέφονταν παρά τη ρητή απαγόρευση του Μωσαϊκού Νόμου. Και πράγματι τα δαιμόνια μπήκαν σε αυτούς και οι χοίροι όρμησαν στον γκρεμό, έπεσαν στη λίμνη και πνίγηκαν. Οι βοσκοί μίλησαν για το γεγονός παντού. Όλοι έτρεξαν εκεί και είδαν τον γνωστό σε όλους δαιμονισμένο «ιματισμένον και σωφρονούντα» (ΛΟΥΚΑ 8, 35). Φορούσε πλέον ρούχα και φερόταν λογικά. Αυτό που δεν μπορούσαν να καταφέρουν οι αλυσίδες των κατοίκων, το ενήργησε η θεία Χάρη. Μόνο ο Θεός μπορεί να μεταβάλει τον άνθρωπο, τον δαιμονισμένο να τον ελευθερώσει από την δαιμονική επήρεια, αλλά και τον αμαρτωλό να τον απαλλάξει από την αμαρτία του. Καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και οι κάτοικοι όταν είδαν τη θαυμαστή μεταβολή, φοβήθηκαν. Αισθάνθηκαν την παρουσία και την ενέργεια υπερφυσικής δύναμης.

Η Χάρη του Θεού είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει και να ανακαινίσει το εσωτερικό μας. Η θεία Χάρη είναι βέβαια παντοδύναμη, δεν παραβιάζει όμως την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν εισέρχεται στον άνθρωπο με τη βία. Περιμένει και τη δική μας θετική ανταπόκριση. Ο Θεός σέβεται απόλυτα το αυτεξούσιό μας. Οι κάτοικοι της χώρας των Γαδαρηνών παρακάλεσαν τον Κύριο να φύγει από τον τόπο τους. Έδιωξαν τον φιλάνθρωπο Ιησού, απώθησαν την Χάρη, την ανεκτίμητη ευκαιρία να αλλάξει ριζικά η ζωή τους. Από την άλλη μεριά, αυτός που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής, ο πρώην δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του. Εκείνος όμως του απάντησε: «Υπόστρεφε εις τον οίκόν σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός» (ΛΟΥΚΑ 8, 39). «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σε εσένα ο Θεός» (ΛΟΥΚΑ 8, 39).

Αγαπητοί μου φίλοι, πράγματι ο πρώην δαιμονισμένος του σημερινού Ευαγγελίου έφυγε και διακήρυττε όχι μόνο στους δικούς του αλλά σε ολόκληρη την πόλη όσα του έκανε ο Κύριος. Κι εμείς μαζί με εκείνον να μη διστάζουμε να διακηρύττουμε ταπεινά τα θαυμαστά που μας έκανε ο Κύριος, κάποιο θαύμα που ζήσαμε, την εμπειρία της θείας Πρόνοιας στη ζωή μας ή το πόσο ζωντανή είναι η πίστη μας. Να διακηρύττουμε ότι ο Θεός είναι παρών στη ζωή μας και όλους μας καλεί και μας θέλει κοντά Του. Βέβαια αυτό θα πρέπει να γίνεται με διάκριση. Αν βλέπουμε ότι ο συνάνθρωπός μας είναι αρνητικός, καλό είναι να σιωπούμε και να μην οδηγούμε τη συζήτηση σε αντιπαραθέσεις και τσακωμούς. Με τη διακήρυξη της πίστης μας ίσως κάποια συνείδηση ξυπνήσει, κάποια ψυχή ίσως βρει την αλήθεια και τη σωτηρία της. Ίσως οδηγηθούν και άλλοι με αυτόν τον τρόπο στην Βασιλεία των Ουρανών. 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.

 

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

                      Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020 

ΕΟΡΤΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΤΕΜΕΝΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΒΡΟΧΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΑΙΔΕΣΙΜΜΟΛΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΤΡΟΥ π. ΠΕΤΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ  ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΔΕΣΙΜΩΤΑΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΜΑΣ  π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ (ΩΣ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΝΤΟΣ)  ΜΕ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ - ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ "ΟΧΙ"  ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΕΜΕΝΗΣ , Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΧΗΡΟΚΡΟΤΗΘΗΚΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ - ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ , ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ (ΠΡΟΕΔΡΩΝ- ΜΕΛΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΒΑΛΙΜΙΤΙΚΩΝ - ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ & ΤΕΜΕΝΗΣ)  ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΙΝ  ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ , ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΙΝ ΣΤΕΦΑΝΩΝ 

 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΦΟΡΕΩΝ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (ΛΟΓΩ ΒΡΟΧΗΣ), ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΙΝ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗΣ  - ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ- ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΤΕΛΕΣΘΟΥΝ ΤΑΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ .

 

                                           ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής 18η Οκτωβρίου 2020

Βίος Αγίου

 

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής
Ημερομηνία εορτής:	18/10/2020
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Λουκας Ο Ευαγγελιστης

«Εἰς Ἐμμαοὺς βλέπειν σε κἂν πρὶν εἰργόμην, (Λουκᾶς λέγει), τρανῶς σε νῦν Χριστὲ βλέπω». Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ πέρατος βίου ἔμμορε Λουκᾶς.

Βιογραφία Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία κ.α. Συνέγραψε το τρίτο κατά σειρά Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, καθώς και τις πράξεις των Αποστόλων. Λέγεται ότι πέθανε με μαρτυρικό θάνατο (κατ' άλλους ειρηνικά σε ηλικία 80 ετών), και το 357 μ.Χ., το λείψανο του μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Σημείωση: Όπως ιστορεί ο Nικόλαος Mαλαξός, σύμφωνα με ένα βασιλικό χρυσόβουλλο της Mονής του Mεγάλου Σπηλαίου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του δεκαπέντε χρόνια μετά την Aνάληψη του Κυρίου. Ο Ιππόλυτος ο Θηβαίος όμως τοποθετεί την συγγραφή του Ευαγγελίου στην Aλεξάνδρεια.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἀκέστωρ σοφώτατος, Ἱερομύστα Λουκᾶ, ζωγράφος πανάριστος, τῆς Θεοτόκου Μητρός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ἔγραψας μάκαρ, λόγους, διὰ πνεύματος θείου, ἔδωκας ἐννοῆσαι, συγκατάβασιν ἄκραν, Χριστοῦ τῆς παρουσίας, διὸ πρέσβευε σωθήναι ἠμᾶς. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Λουκᾶν τὸν θεηγόρον καὶ τοῦ Παύλου συνέκδημον καὶ Εὐαγγελίου τοῦ τρίτου συγγραφέα θεόπνευστον, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν, πιστοί, ὡς ἄξιον ἐργάτην τοῦ Χριστοῦ. Τῷ φωτι γὰρ τοῦ Κυρίου καταυγασθεὶς μετέδωκε φῶς τῷ κόσμῳ. Γράψας τὰς θαυμαστὰς παραβολάς, σύστασιν ἐκκλησίας τε τῇ ἐπελεύσει τοῦ πνεύματος ἱστορησάμενος. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἤχος α΄. (Υπό Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κυρού Συνεσίου του Φιλιππίδου 1912 - 1944 μ.Χ.) Τόῦ Σωτῆρος Καλλιτέχνήσας παραβολάς και τά θαύματα, καί τῶν Ἀποστόλων τάς Πράξεις κοσμήσας, τῆς Θεοτόκου τἠν εἰκόνα ἐζωγράφησας. Εἰς πόλιν δέ Θηβαίων κηρύξας τἠν άλἠθειαν͵ ἐν εκείνῃ ὑπὲρ ταύτης ἐμαρτύρησας, καί τήν ψυχήν τῷ Κυρίῳ παραδέδωκας. Διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ ψυχῶν τέ καί σωμάτων ἰατρέ Λουκᾶ Εὐαγγελιστά Θεόπνευστε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Μαθητὴς γεvόμενος τοῦ Θεοῦ Λόγου, σὺν τῷ Παύλῳ ἅπασαν, ἐφωταγώγησας τὴv γῆν, καὶ τὴν ἀχλὺν ἀπεδίωξας, τὸ θεῖον γράψας, Χριστοῦ Εὐαγγέλιον. Ὁ Οἶκος Ὡς ἰατρὸς καὶ μαθητὴς Λουκᾶ ἠγαπημένος, μυστικῇ χειρουργίᾳ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου, καὶ τὰ τοῦ σώματος ὁμοῦ ἴασαι, καὶ δὸς μοι κατὰ πάντα εὐεκτεῖν, καὶ σοῦ τὴν παναοίδιμον γηθόμενος γεραίρειν πανήγυριν, ὄμβροις τε δακρύων, ἀντὶ μύρων τὸ σεπτόν σου καὶ πάντιμον σῶμα καταβρέχειν· ὡς στήλη γὰρ ζωῆς ἐγγεγραμμένη τῷ ναῷ τῷ θαυμαστῷ τῶν Ἀποστόλων πᾶσιν ἐκφώνει, καθάπερ καὶ σὺ τὸ πρῶτον, τὸ θεῖον γράψας Χριστοῦ Εὐαγγέλιον.

 

 

ΠΡΙΝ  ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΗΜΕΡΑΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΝ 11ηην ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019   ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΠΕΤΡΑΚΗ    ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΗΣΑΜΕΝ  "ΑΞΙΟΣ" ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗΝ ΤΟΥ 

ΣΗΜΕΡΟΝ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩΜΕΝ ΠΑΛΙΝ ΕΚ ΠΕΡΙΣΣΗΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΗΣ ΥΜΕΤΕΡΑΣ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΗΤΤΟΣ  ΕΝΟΡΙΤΕΣ -ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΡΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΝΑΑΟΥ ΜΑΣ "ΑΞΙΟΣ"  

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ & Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

 

« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ) » ΑΠΟ ΤΟΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ (ΑΝΑΔΗΜΟΣΣΙΕΥΣΙΣ)

« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ) »

 

Αυτή την Κυριακή τιμάμε, αγαπητοί μου φίλοι,  τη μνήμη των αγίων 365 θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια της Βιθυνίας το 787 μ.Χ. Στην Σύνοδο αυτή διατυπώθηκε η Ορθόδοξη διδασκαλία περί των ιερών εικόνων και καταδικάσθηκε η αίρεση της Εικονομαχίας. Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η Σύνοδος αυτή οι Εκκλησίες μας θα ήταν άδειες από ιερές εικόνες. Δεν θα βλέπαμε ιστορημένα τα πρόσωπα των Αγίων μας και τα μαρτύριά τους. Ούτε βέβαια θα βλέπαμε την Υπεραγία Θεοτόκο και προπάντων τον Κύριό μας, τον ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού. Δεν θα είχαμε την ευλογία να αγιάζουμε την όραση αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μας βλέποντας και προσκυνώντας τις ιερές εικόνες τους. Γιατί με αυτόν τον τρόπο παρακινούμαστε να κάνουμε προσευχή και προσπαθούμε να μιμηθούμε τη ζωή των εικονιζομένων προσώπων.

Κι όμως με την πανδημία του Κορωναϊού βρεθήκαμε μπροστά σε έναν μεγάλο πειρασμό. Αν πρέπει να προσκυνάμε τις ιερές εικόνες ή όχι. Πολλοί ήταν εκείνοι, ακόμη και εκκλησιαστικά πρόσωπα, που τάχθηκαν κατά της προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τον φόβο μήπως κολλήσουμε τον ιό από την πράξη μας αυτή. Υπήρξαν περιπτώσεις που κάποιοι ιερείς στις Εκκλησίες τους έβαλαν ακόμη και κορδέλες πάνω στις εικόνες, προκειμένου να μην τις ασπάζονται. Άλλοι έβαλαν εμπόδια μπροστά από τις εικόνες, έτσι ώστε να μην μπορούν να τις πλησιάσουν. Μήπως αυτοί οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι οδηγούνται σε μία σύγχρονη Εικονομαχία; Είναι δυνατόν να κολλήσουμε τον ιό του Κορωναϊού ασπαζόμενοι ιερά πρόσωπα, τα οποία μας προστατεύουν  και μας δίνουν την χάρη τους; Η μη προσκύνηση των ιερών εικόνων δείχνει στην καλύτερη περίπτωση ολιγοπιστία και στη χειρότερη απιστία.

Προς τιμήν λοιπόν των αγίων Πατέρων, στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα παρουσιάζεται η Παραβολή του Σπορέως. «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (ΛΟΥΚΑ 8, 5), είπε ο Κύριος. Βγήκε ο σποριάς, ο γεωργός, στο χωράφι του να σπείρει τον σπόρο του. Ο γεωργός είναι ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Το χωράφι Του είναι οι καρδιές των ανθρώπων. Και ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Η Παραβολή ακούγεται στον κατάλληλο καιρό. Αυτήν ακριβώς την εποχή βγαίνουν οι γεωργοί στα χωράφια τους, για να τα οργώσουν και να τα σπείρουν. Αλλά αυτή την περίοδο ξεκινούν στους Ναούς μας και οι ιεραποστολικές δραστηριότητες, τα Κατηχητικά, ομιλίες πνευματικής οικοδομής και άλλα. Οι συνάξεις αυτές είναι θεανθρώπινες. Κάποιος άνθρωπος είναι αυτός που κηρύττει, αλλά στην πραγματικότητα Ένας  είναι ο «σπείρων» (ΛΟΥΚΑ 8, 5), ο Χριστός.  

Ο Χριστός είναι Εκείνος που ρίχνει τον σπόρο Του στις καρδιές μας. Ο Χριστός κτυπά μυστικά την πόρτα της καρδιάς μας με το κήρυγμα και ζητά να εισέλθει για να αλλάξει την ύπαρξή μας, να μας φέρει σε μετάνοια, να μας αγιάσει. Και ο δικός Του σπόρος είναι μοναδικός γιατί έχει μέσα του δύναμη, ζωή και Χάρη, και αν βρει κατάλληλες συνθήκες θα καρποφορήσει πολύ πλούσια. Από σήμερα λοιπόν ας βάλουμε καινούργια αρχή. Να μην αμελούμε να ακούμε κηρύγματα, να βάλουμε στο καθημερινό μας πρόγραμμα ευκαιρίες πνευματικού καταρτισμού.  Επιπλέον να μελετάμε και μόνοι μας την Καινή Διαθήκη και βιβλία πνευματικής οικοδομής. Και δόξα σοι ο Θεός σήμερα έχουμε πολλά μέσα. Εκδόσεις σπουδαίων βιβλίων υπάρχουν πολλές. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στο διαδίκτυο μπορούμε να βλέπουμε και να ακούμε πνευματικά θέματα και όχι άλλες ανοησίες.

Όμως δεν αρκεί η σπορά για να καρποφορήσει ο σπόρος. Σύμφωνα με την Παραβολή, ο σπόρος έπεσε σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές του χωραφιού, αλλά φύτρωσε και καρποφόρησε μόνο σε μία από αυτές. Οι τρεις άκαρπες περιοχές συμβολίζουν τρεις διαφορετικές κατηγορίες ακροατών του θείου λόγου. Στην πρώτη κατηγορία, αυτήν που παρομοιάζεται με σκληρή γη δίπλα στον δρόμο, ανήκουν εκείνοι που ακούνε το κήρυγμα χωρίς ιδιαίτερη προσοχή και έπειτα συνεχίζουν να ζουν αμαρτωλή ζωή. Άλλοι σπόροι έπεσαν σε πετρώδη γη. Αυτή συμβολίζει τους ανθρώπους που δέχονται πρόθυμα τα μηνύματα του Ευαγγελίου, αλλά δεν έχουν βάθος και στην πρώτη δυσκολία  παραιτούνται. Άλλο μέρος του σπόρου έπεσε σε γη εύφορη μεν, αλλά με αγκάθια τα οποία έπνιξαν τα βλαστάρια του σπόρου πριν καρποφορήσουν. Η γη αυτή συμβολίζει τους πιστούς που έχουν μεν στην αρχή καλή διάθεση, αλλά πνίγονται από τις βιοτικές μέριμνες.

Αγαπητοί μου φίλοι, η τέταρτη κατηγορία είναι η περιοχή του χωραφιού που έφερε καρπό. Με αυτήν παρομοιάζονται οι πιστοί Χριστιανοί που ακούνε με προσοχή τον θείο λόγο, τον κρατάνε μέσα στα βάθη της ψυχής τους, τον μελετάνε με επιμέλεια και τον εφαρμόζουν στην καθημερινή τους ζωή. Το παράδειγμα το έχουμε ολοζώντανο αυτή την Κυριακή. Οι άγιοι Πατέρες που τιμάμε σήμερα, ξεπέρασαν στην πνευματική τους ζωή όλα αυτά τα εμπόδια και αποδείχθηκαν «καλή γη» (ΛΟΥΚΑ 8, 15), που έδωσε πολύ καρπό. Έκλεισαν μέσα στις καρδιές τους τον λόγο του Θεού και με πολλή υπομονή αγωνίσθηκαν ώστε αυτός να καρποφορήσει. Γι’ αυτό και έλαμψαν με το άγιο παράδειγμά τους και την ομολογία της Ορθόδοξης πίστης. Δεν ολιγοπίστησαν, δεν φοβήθηκαν ακόμη και τον θάνατο, αλλά με θάρρος ακολούθησαν τον Ιησού Χριστό. Αυτούς οφείλουμε να μιμηθούμε κι εμείς.

Με αγάπη Χριστού,

p. Vasilios Giiabbakopoulos

 

Κυριακή Β’ Λουκά Σήμερα ο Κύριος μάς ομιλεί, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά, για την εντολή της αγάπης. Και ξεκινά προτέποντάς μας να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας όπως ακριβώς επιθυμούμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται προς εμάς, δηλαδή μας λέει ότι αν θέλουμε οι άνθρωποι να μάς αγαπάνε, να μάς σέβονται, να μάς συγχωρούν, τότε κι εμείς πρώτοι θα πρέπει να είμαστε άνθρωποι της αγάπης. Γιατί, συνεχίζει, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας. Με τους λόγους αυτούς ο Κύριος αναλύει πρακτικά τι σημαίνει η αγάπη προς τον πλησίον, και την διαστέλλει από κάθε ενέργεια που αποβλέπει στο συμφέρον μας. Η αγάπη δεν είναι για το Χριστό μια κίνηση που εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας, αλλά αντλεί την καταγωγή της και τη δύναμή της από τον ίδιο το Θεό. Γι αυτό και η νέα εντολή, η μοναδική εντολή της Καινής Διαθήκης, είναι το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»[1], καθώς σ’ αυτή στηρίζονται και ο Νόμος και οι Προφήτες[2], και κάθε έκφραση της εν Χριστώ ζωής. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος[3] θα μάς πει ότι η αγάπη, η ευσπλαγχνία και η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς μας, είναι θεώνυμες και θεομίμητες πράξεις, και πραγματώνουν το καθ’ ομοίωσιν μέσα μας. Και ο Μέγας Βασίλειος[4], σημειώνει ότι ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε άγριο ζώο, ούτε πλασμένος για να ζει μόνος του, αλλά ως κοινωνικό όν έχει ανάγκη να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπά και να εισπράττει αγάπη. Γι αυτό και ο Κύριος δίνει την σαφή εντολή της προς αλλήλους αγάπης, και θέλοντας να διεγείρει την ψυχή μας προς την πραγμάτωση της αληθινής κοινωνίας με τον πλησίον, μάς λέει ότι σημάδι ότι είμαστε γνήσιοι μαθητές Του είναι όχι η θαυματουργία, αλλά η αγάπη. Δεν ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους να κάνουν σημεία και θαύματα, παρόλο που ο ίδιος τούς έδωσε αυτή την δωρεά και χάρη, αλλά ταυτίζει την αγάπη προς τον πλησίον μα την αγάπη προς τον ίδιο το Θεό. Επείνασα, μας λέει, και μου δώσατε να φάω, και τα λοιπά. Και τούτο, επειδή η αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη προς τον Θεό είναι αλληλένδετες, και η μία τροφοδοτεί και ενισχύει την άλλη. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στην ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία μας, και έχοντας ανάγκη να εισπράξουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, την αποδοχή τους, την κατανόησή τους, να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κίνηση συναισθηματική, που περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μας, και συχνά μεταβάλλεται, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Όμως για τον Χριστό η αγάπη είναι κοινωνία προσώπων, και επειδή ως κοινωνία προσώπων και ως σχέση ενότητας με τον συνάνθρωπο και με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει με όρους ιδιοτελείς, το χαρακτηριστικό της γνώρισμα δεν είναι η αντιπροσφορά, αλλά η προσφορά δίχως ανταλλάγματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να περιμένουμε την ανταπόδοση των άλλων. Πιο απλά, αν περιμένουμε όλοι μας πρώτα οι άλλοι να μάς φερθούν με αγάπη, ώστε κι εμείς να πράξουμε ανάλογα, τότε μοιραία οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στο Εγώ μας και ζούμε από τώρα την απομόνωση, την προσωπική μας Κόλαση. Οι κοινωνίες μας συχνά χαρακτηρίζονται ως απρόσωπες, οι άνθρωποι κυκλοφορούμε στους δρόμους ως μονάδες μέσα στο πλήθος, απομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ενδιαφέρον για τον πλησίον, δίχως πραγματική αγάπη μέσα μας. Γι αυτό και ο Χριστός μάς προτρέπει σήμερα να περάσουμε από την παθητική εγωιστική στάση στην ενεργητική και πραγματική έκφραση της αγάπης, που πρώτη προσφέρει και προσφέρεται και θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και γι αυτόν που μάς έχει βλάψει ή μάς μισεί. Παράδειγμα, οδηγός και βοηθός στην προσπάθειά μας αυτή είναι ο ίδιος, που ως ο Θεός αγαπά και τους δικαίους και τους αδίκους, και έγινε άνθρωπος και έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες, παρόλο που δεν το αξίζαμε και δεν μάς το χρωστούσε, και Αναστήθηκε χαρίζοντας σε όλους εμάς την προοπτική της όντως Ζωής και Ανάστασης και χαράς πνευματικής, που μόνο η σταυρωμένη αγάπη μπορεί να πραγματώσει, μέσα μας και γύρω μας. [1] Ιω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».

 

Κυριακή Β’ Λουκά

Σήμερα ο Κύριος μάς ομιλεί, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά, για την εντολή της αγάπης. Και ξεκινά προτέποντάς μας να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας όπως ακριβώς επιθυμούμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται προς εμάς, δηλαδή μας λέει ότι αν θέλουμε οι άνθρωποι να μάς αγαπάνε, να μάς σέβονται, να μάς συγχωρούν, τότε κι εμείς πρώτοι θα πρέπει να είμαστε άνθρωποι της αγάπης. Γιατί, συνεχίζει, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας.

Με τους λόγους αυτούς ο Κύριος αναλύει πρακτικά τι σημαίνει η αγάπη προς τον πλησίον, και την διαστέλλει από κάθε ενέργεια που αποβλέπει στο συμφέρον μας. Η αγάπη δεν είναι για το Χριστό μια κίνηση που εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας, αλλά αντλεί την καταγωγή της και τη δύναμή της από τον ίδιο το Θεό. Γι αυτό και η νέα εντολή, η μοναδική εντολή της Καινής Διαθήκης, είναι το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»[1], καθώς σ’ αυτή στηρίζονται και ο Νόμος και οι Προφήτες[2], και κάθε έκφραση της εν Χριστώ ζωής. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος[3] θα μάς πει ότι η αγάπη, η ευσπλαγχνία και η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς μας, είναι θεώνυμες και θεομίμητες πράξεις, και πραγματώνουν το καθ’ ομοίωσιν μέσα μας. Και ο Μέγας Βασίλειος[4], σημειώνει ότι ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε άγριο ζώο, ούτε πλασμένος για να ζει μόνος του, αλλά ως κοινωνικό όν έχει ανάγκη να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπά και να εισπράττει αγάπη. Γι αυτό και ο Κύριος δίνει την σαφή εντολή της προς αλλήλους αγάπης, και θέλοντας να διεγείρει την ψυχή μας προς την πραγμάτωση της αληθινής κοινωνίας με τον πλησίον, μάς λέει ότι σημάδι ότι είμαστε γνήσιοι μαθητές Του είναι όχι η θαυματουργία, αλλά η αγάπη. Δεν ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους να κάνουν σημεία και θαύματα, παρόλο που ο ίδιος τούς έδωσε αυτή την δωρεά και χάρη, αλλά ταυτίζει την αγάπη προς τον πλησίον μα την αγάπη προς τον ίδιο το Θεό. Επείνασα, μας λέει, και μου δώσατε να φάω, και τα λοιπά. Και τούτο, επειδή η αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη προς τον Θεό είναι αλληλένδετες, και η μία τροφοδοτεί και ενισχύει την άλλη.

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στην ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία μας, και έχοντας ανάγκη να εισπράξουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, την αποδοχή τους, την κατανόησή τους, να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κίνηση συναισθηματική, που περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μας, και συχνά μεταβάλλεται, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Όμως για τον Χριστό η αγάπη είναι κοινωνία προσώπων, και επειδή ως κοινωνία προσώπων και ως σχέση ενότητας με τον συνάνθρωπο και με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει με όρους ιδιοτελείς, το χαρακτηριστικό της γνώρισμα δεν είναι η αντιπροσφορά, αλλά η προσφορά δίχως ανταλλάγματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να περιμένουμε την ανταπόδοση των άλλων. Πιο απλά, αν περιμένουμε όλοι μας πρώτα οι άλλοι να μάς φερθούν με αγάπη, ώστε κι εμείς να πράξουμε ανάλογα, τότε μοιραία οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στο Εγώ μας και ζούμε από τώρα την απομόνωση, την προσωπική μας Κόλαση. Οι κοινωνίες μας συχνά χαρακτηρίζονται ως απρόσωπες, οι άνθρωποι κυκλοφορούμε στους δρόμους ως μονάδες μέσα στο πλήθος, απομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ενδιαφέρον για τον πλησίον, δίχως πραγματική αγάπη μέσα μας.

Γι αυτό και ο Χριστός μάς προτρέπει σήμερα να περάσουμε από την παθητική εγωιστική στάση στην ενεργητική και πραγματική έκφραση της αγάπης, που πρώτη προσφέρει και προσφέρεται και θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και γι αυτόν που μάς έχει βλάψει ή μάς μισεί. Παράδειγμα, οδηγός και βοηθός στην προσπάθειά μας αυτή είναι ο ίδιος, που ως ο Θεός αγαπά και τους δικαίους και τους αδίκους, και έγινε άνθρωπος και έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες, παρόλο που δεν το αξίζαμε και δεν μάς το χρωστούσε, και Αναστήθηκε χαρίζοντας σε όλους εμάς την προοπτική της όντως Ζωής και Ανάστασης και χαράς πνευματικής, που μόνο η σταυρωμένη αγάπη μπορεί να πραγματώσει, μέσα μας και γύρω μας.

---

[1] Ιω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».

[2] Πρβ. Ματθ. 22, 37-40.

[3] Λόγος περί ἀρετῶν και παθῶν.

[4] Όροι κατά πλάτος, PG 31, 916-917.