Οι πιστοί μας που δεν άκουσαν το «Χριστός Ανέστη» στους ναούς αποκλείεται να στερηθούν και το «Χριστός γεννάται»!
Από ένα μικρό άμβωνα διεμήνυσε τη μεγάλη αγανάκτηση Κλήρου και λαού προς κάθε κατεύθυνση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερώνυμος, για την απαράδεκτη κυβερνητική απόφαση, που ουσιαστικά επιβάλλει τη (μη) λειτουργία των Ιερών Ναών μας κατά τις εορτές των Χριστουγέννων. Οι ανακοινώσεις για την παρουσία εξαιρετικά περιορισμένου αριθμού πιστών στις εκκλησίες μας, ως ανεδαφικές, πλήττουν τη δισχιλιετή πανίσχυρη, Ιερή Παράδοση του λαού μας.
Ο κ. Ιερώνυμος, μιλώντας από το βήμα του πανηγυρίζοντος Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος στο απομακρυσμένο χωριό, Δουμενά Καλαβρύτων, όπου ανήμερα της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνος τέλεσε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, τόνισε σθεναρά πως η επιλεκτική απαγόρευση των συναθροίσεων σε βάρος της Ορθόδοξης Λατρείας μας έχει αναστατώσει την Εκκλησία, πυροδοτώντας έντονες αντιδράσεις Ιεραρχών, Κλήρου και λαού, ενώ για πρώτη φορά ακούγονται φωνές Ιεραρχών για «αντάρτικο», έστω και «σιωπηρό».
Τέτοιες ανατρεπτικές κυβερνητικές αποφάσεις, επισήμανε ο Ιεράρχης, οδηγούν σε κλίμα διχασμού με κίνδυνο να πληγεί ανεπανόρθωτα η ενότητα και η σύμπνοια του λαού μας, που είναι το πρώτο ζητούμενο αυτές τις κρίσιμες μέρες.
Ο άνθρωπος έχει και πνευματικές ανάγκες, οι οποίες δεν πρέπει να παραθεωρούνται. Οι κρατικοί φορείς φαίνεται να αγνοούν τον λόγο του Κυρίου, πως δεν μπορεί μόνο με ψωμί να ζήσει ο άνθρωπος [(«Οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ.4,4)].
Ας διδαχθούμε από την ιστορία μας. Ο ναός του θαυματουργού Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου της Κέρκυρας, συνεχώς ανοιχτός στους αιώνες, υπήρξε το μοναδικό καταφύγιο των πονεμένων στις δύο θανατηφόρες επιδημίες της πανώλης, που ερήμωσαν το νησί το 1630 και το 1673 αλλά και στη φοβερή πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους το 1716.
Ό Άγιος έσωσε την Κέρκυρα με θαυμαστό τρόπο, χάρη στις προσευχές, τις λιτανείες, τις αγρυπνίες και τις δεήσεις των πιστών, που γονυπετείς μέσα στον ναό, νύχτα μέρα, κλαίγοντας ικέτευαν τον Θεό και τον Άγιο να τους απαλλάξουν από τις συμφορές. Και τα θαύματα έγιναν. Στις επιδημίες οι κάτοικοι έβλεπαν τον Άγιο να αιωρείται μέσα σε φως, με ένα σταυρό στο χέρι, καταδιώκοντας ένα μαύρο φάντασμα. Σύντομα η Κέρκυρα απαλλάχτηκε από την πανούκλα. Ενώ οι Τούρκοι πολιορκητές μετά από μια κατακλυσμιαία νεροποντή πνίγηκαν στα χαρακώματά τους κι αποχώρησαν ντροπιασμένοι.
Σήμερα στη γιορτή του Αγίου είδαμε με πίκρα το σεπτό σκήνωμα του μεγάλου υπερασπιστή της Ορθοδοξίας μας, μόνο του μέσα στον παντέρημο ναό του στην Κέρκυρα, που παρέμεινε ερμητικά κλειστός για τους πιστούς.
Δεν πρέπει να δεχτούμε την άλωση των ναών μας, χριστιανοί, από την Κερκόπορτα!
Αναμένοντας τις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που είναι το επίσημο εκκλησιαστικό όργανο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ιερώνυμος απευθύνει ύστατη έκκληση και παράκληση προς τους αρμοδίους, ώστε να ανακαλέσουν την αψυχολόγητη αυτή απόφαση, επισημαίνοντας πως τα όρια στένεψαν επικίνδυνα. Κλήρος και λαός αισθάνονται «προδομένοι».
Η Εκκλησία μας μπορεί να διαχειριστεί τον λαό της, όπως αποδεικνύει η αδιάκοπη παρουσία της μέσα στους αιώνες. Πρέπει η κρατική εξουσία να ανακαλέσει τις ακραίες αποφάσεις.
Συμπλήρωσε ακόμη πως «όλοι μας τηρούμε με σχολαστικότητα και μεγάλη υπομονή τα προληπτικά μέτρα, με σεβασμό στους συνανθρώπους μας και τους επιστήμονες και… καταπίνουμε την πίκρα μας εδώ και μήνες για τις κλειστές εκκλησιές. Ωστόσο, το ποίμνιό μου με εξουσιοδοτεί να μεταφέρω προς τα «ευήκοα ώτα» των αρμοδίων ότι δεν πρόκειται να κάνει άλλες εκπτώσεις στην πνευματική του ζωή, διότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανεκτίμητη ψυχή του ανθρώπου. Εκτός από τη σωματική άσκηση ο άνθρωπος έχει ανάγκη και την πνευματική άσκηση. Εκτός από τα σωματικά προβλήματα υγείας, όπως του κορωνοϊού, υπάρχουν και τα πάσης φύσεως ψυχικά νοσήματα, που μέσα στην Εκκλησία βρίσκουν ανακούφιση και θεραπεία».
Έκλεισε δε τον λόγο του ο Ιεράρχης με θερμή επίκληση προς τον οικουμενικό Άγιο Σπυρίδωνα, για να βοηθά την πατρίδα μας και όλη την ανθρωπότητα, ώστε σύντομα να ξεπεράσουν τον πανδημία και τη θλίψη αλλά και να ξαναβρούν τη χαμένη πίστη τους στον Θεό.
