Κυριακή 30 Αυγούστου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ (12Η) ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο πλούσιος νέος

Αγαπούσε τον πλησίον του;

Ο πλούσιος νέοςΚάποια μέρα πλησίασε τον Κύριο ένας πλούσιος νέος και τον ρώτησε με ενδιαφέρον πολύ: Διδάσκαλε αγαθέ, τί να κάνω για να αποκτήσω την αιώνια ζωή;
Και ο Κύριος του απάντησε: Γιατί με ονομάζεις αγαθό, αφού με θεωρείς έναν απλό άνθρωπο; Κανείς δεν είναι από τον εαυτό του πραγματικά αγαθός παρά μόνον ένας, ο Θεός. Εάν όμως θέλεις να εισέλθεις στην αιώνια ζωή, φύλαξε σ’ όλη τη ζωή σου τις εντολές.
Κι ο νέος ξαναρωτά: Ποιές εντολές;  Ο Κύριος του απαριθμεί κάποιες από τις δέκα εντολές της Παλαιάς Διαθήκης: Να μη σκοτώσεις, να μη μοιχεύσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου. Και του προσθέτει και μία ακόμη εντολή που προερχόταν από το «Λευιτικό»: Να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.
Ο νέος τότε με απορία λέει: Όλα αυτά τα φύλαξα από τότε που ήμουν νέος. Τι μου λείπει ακόμη;
Ήταν όμως αληθινά τα λόγια του νέου; Έλεγε πράγματι την αλήθεια;
Βέβαια ο νέος αυτός προσπαθούσε από τα παιδικά του χρόνια να τηρεί τις εντολές του Θεού. Ήθελε με ειλικρίνεια να κερδίσει τη βασιλεία του Θεού. Αναζητούσε με πόθο να μάθει περισσότερα, να γνωρίσει καλύτερα το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό και ο ευαγγελιστής Μάρκος λέει ότι ο Κύριος συμπάθησε τον νέο αυτό και τον αγάπησε. Κι επειδή γνώριζε ότι ήταν προσεκτικός στη ζωή του και αγωνιζόταν να τηρεί τις εντολές του Θεού, του πρόσθεσε την τελευταία αυτή εντολή. Διότι ήθελε να τον οδηγήσει στο δρόμο της τέλειας αγάπης και να τον ελευθερώσει από την προσκόλληση που είχε στον πλούτο.
Σ’ αυτό όμως το θέμα της αγάπης ο νέος δεν έλεγε την αλήθεια, χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνει. Διότι με βάση τα όσα όριζε ο νόμος, νόμιζε ότι ήταν εντάξει. Όμως δεν ήταν. Διότι πώς μπορούσε να αγαπάει τον διπλανό του, τον κάθε φτωχό και άρρωστο και ενδεή, όταν κρατούσε τα πλούτη του αποκλειστικά για τον εαυτό του;  Πώς μπορούσε να ευτυχεί, ενώ έβλεπε ότι τόσοι άλλοι γύρω του υπέφεραν μέσα στη δυστυχία; Γιατί δεν έδινε από τα πολλά που είχε σ’ αυτούς που δεν είχαν τίποτε; Αγαπούσε βέβαια τον διπλανό του μέχρι το σημείο εκείνο που η αγάπη του δεν του στοίχιζε οικονομικά.
Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί στις μέρες μας μοιάζουμε πολύ με τον πλούσιο αυτόν του Ευαγγελίου. Αγαπούμε τον Χριστό και το θέλημά του, αλλά μένουμε ταυτόχρονα προσκολλημένοι στα πολλά ή λίγα πλούτη μας. Επιτελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, μετέχουμε στις ιερές ακολουθίες, δεν θέλουμε όμως να στερηθούμε μερικά από τα αγαθά που έχουμε διαθέτοντας από αυτά σε έργα αγάπης και φιλανθρωπίας ή σε άλλα ιερά έργα της Εκκλησίας μας, κι ενώ γύρω μας τόσοι υποφέρουν, εμείς θέλουμε να ζούμε άνετα, να έχουμε πολλά σπίτια, πολλά αυτοκίνητα, καινούργια έπιπλα και τόσα άλλα. Και κινδυνεύουμε να σκληρυνθούμε, να γίνουμε άσπλαχνοι, να χάσουμε το δρόμο μας και τον προορισμό μας.

Το μεγάλο εμπόδιο

Ο Κύριος στη συνέχεια είπε κατηγορηματικά και ξεκάθαρα στον πλούσιο νέο: Εάν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς. Κι έλα να με ακολουθήσεις.
Μόλις όμως ο νέος άκουσε τα λόγια αυτά, έφυγε λυπημένος, διότι είχε πολλά κτήματα και η καρδιά του ήταν προσκολλημένη σ’ αυτά.
Τότε ο Κύριος είπε στους μαθητές του:
Αληθινά σας λέω ότι δύσκολα ένας πλούσιος άνθρωπος θα μπει στη Βασιλεία των ουρανών. Είναι ε ευκολότερο να περάσει μία καμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά ο πλούσιος να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Και οι μαθητές με μεγάλη έκπληξη ρωτούν: Μα τότε ποιος τάχα μπορεί να σωθεί; Και ο Χριστός τους απαντά: Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στον Θεό όμως όλα είναι δυνατά. Μέσα από τον διάλογο όμως αυτό προκύπτει εύλογα η απορία: Όποιος δηλαδή θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει να πουλήσει όλη του την περιουσία;
Όχι ασφαλώς. Η παραγγελία αυτή του Κυρίου δόθηκε στον συγκεκριμένο πλούσιο και είχε ειδικό σκοπό. Να τον απεξαρτήσει από τη φιλαργυρία. Διότι η φιλαργυρία του αυτή δεν τον άφηνε να ακολουθήσει τον δρόμο της τελειότητας. Ο Κύριος δηλαδή προκειμένου να οδηγήσει κάθε άνθρωπο στην τελειότητα, του ζητά να απαρνηθεί το άλφα ή βήτα πάθος που τον δένει στη γη και δεν τον αφήνει να αγαπήσει ελεύθερα και δυνατά τον Θεό και τη Βασιλεία του. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό πάθος κυρίαρχο στην ψυχή του. Άλλος είναι δέσμιος στο θυμό, άλλος στη ζήλεια, στη μέθη, στο ψέμα, στην πονηρία. Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από το κυρίαρχο πάθος του, να εισέλθει στη στενή πύλη και να βαδίσει την τεθλιμμένη οδό για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Διαφορετικά κάποτε θα απέλθει κι αυτός λυπούμενος σαν τον πλούσιο νέο. Γι’ αυτό όσο είναι καιρός, ας πολεμήσουμε όλοι μας τα πάθη εκείνα που κυριαρχούν στην ψυχή μας, που μας κρατούν σκλάβους στη γη και δεν μας αφήνουν να αγαπήσουμε τον Θεό και τη Βασιλεία του.
Ας αγωνισθούμε λοιπόν, και με τη Χάρη του Θεού θα δούμε την ψυχή μας να ελευθερώνεται, να υψώνεται προς τα ανώτερα. Τότε θα αγαπούμε περισσότερο τον Θεό και τα του Θεού, την προσευχή, τη λατρεία, την πνευματική μελέτη. Θα ποθούμε καθημερινά την αρετή και την αγιότητα.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020

Εορτή Κοιμήσεως της Θεοτόκου

 

Κοίμηση της Θεοτόκου: Η μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης

Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν
15 Αυγούστου 2018, 10:14

Κοίμηση της Θεοτόκου: Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου με το Νέο Ημερολόγιο και στις 28 Αυγούστου με το Παλαιό (Παλαιoημερολογίτες). Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.

Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μία νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.

Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρας πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη. Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου.

Μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει δογματική διαφορά σχετικά με την Κοίμηση της Θεοτόκου. Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950). Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.

Νηστεία

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μία νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».

Στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του Καλοκαιριού». Σε πολλά νησιά του Αιγαίου (Τήνος, Πάρος, Πάτμος) στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας. Σε πόλεις και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονται παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι. Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για τον λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν». Εξάλλου, τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζουν ο Παναγιώτης, η Μαρία και η Δέσποινα.

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γιορτάζεται με λιγότερο εμφατικό τρόπο στις λοιπές ορθόδοξες και καθολικές χώρες του κόσμου, στις περισσότερες από τις οποίες ο Δεκαπενταύγουστος είναι επίσημη αργία, όπως και στην Ελλάδα. Οι προτεσταντικές ομολογίες θεωρούν την Κοίμηση της Θεοτόκου δευτερεύουσα εορτή, επειδή δεν βασίζεται σε βιβλικές αναφορές. Η διαφορά αυτή φαίνεται ανάγλυφα στη Γερμανία, όπου ο Δεκαπενταύγουστος είναι επίσημη αργία μόνο στα καθολικά κρατίδια του Ζάαρλαντ και της Βαυαρίας.

Απολυτίκιο

Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.

Πηγή: sansimera

Πρόσφατα Άρθρα

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020


Μήν Αύγουστος, είναι ο μήνας τής Παναγίιας μας.  μαζί μέ τήν νηστεία πού ήδξ ξεκίνησε από τήν 1η Αυγούστου και πού έχει διάρκεια μέχρι τήν 14η Αυγούστου, τήν επομένη 2α Αυγούστου , οί Παρακλήσεις πρός τήν Υπεραγία Θεοτόκο, τήν στοργική μητέρα όλων τών χριστιανών. Η νηστεία αλλά καί οί παρακλήσεις (Μικρή καί Μεγάλη) μάς προετοιμάζουν γιά τήν μεγάλη Εορτή τής  κοιμήσεως τής Θεοτόκου. 


Κάθε απόγευμα όλη αυτή τήν ευλογημένη περίοδο τού Δεκαπενταυγούστου, , στούς Ορρθόδοξους ναούς  και τά Μοναστήρια όλου τού κόσμου τελείται η ακολουθία τού Μικρού καί Μεγάλου παρρακλητικού κανόνα. 

 Πρόκειται γιά δύο διαφορετικές ακολουθίες πού μέ πολλά κοινά τροπάρια , αλλά καί ευχές καί τροπάρια , οί οποίες τελούνται εναλλάξ εκτός τών ημερών τού Σαββάτου, καί τήν παραμονή  τής Εορτής τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος. 

<<Πρός Σέ καταφεύγω σωτηρίαν επιζητώ >> τίς λέμε . Ολες αυτές οί Παρακλήσεις πρός τήν Υπεραγία Θεοτόκο , περιλαμβάνουν υπέροχα τροπάριαστά οποία περιέχονται δεήσεις καί ικεσίες στήν Υπεραγία  θεοτόκο , νά συνδράμει τούς πιστούς στούς καιρούς τών πειρασμών, τών πόνων, τών θλίψεων,  τών κάθε είδους δοκιμασιών.  

Ακόμα ζητάμε από τήν παναγία νά μάς ελευθερώσει από τά δικά μας Πάθη καί τούς κινδύνου τής καθημερινής μας ζωής. Δεομένοι πρός τήν Υπεραγία Θεοτόκο τήν παρακαλούμε νά μάς ενισχύσει στίς δύσκολες καθημερινές μας δυσκολίες , αλλά νά μάς απελευθερώσει από τίς θλίψεις, τίς ασθένειες αλλά καί τά πάθη πού μάς ταλαιπωρούν 

Η ίδια η Παναγία πόνεσε ψυικά καί σωματικά γιά τήν <<άδικη καί βάναυση >> από μέρος τών ανθρώπων  μεταχείριση καί Σταύρωση τού Υίού της.  Γι' αυτόν τόν λόγο γίνεται γιάόλους εμάς προστάτιδα τών θλιβομένων, τών αδικοιυμένων,  όταν εμείς μέ τήν σειρά μας  μέε τίς παρακλήσεις πρός αυτήν, αλλά καί σέ όλες τίς δύσκολες στιγμές μας , τίς απευθυνόμαστε μέ τίς λέξεις << Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς>>.

Μέσα στίς ίδιες αυτές παρακλητικές ικεσίες τίς λέμε << Καί Σέ μεσίτριαν έχω>>, δηλαδή από τά βάθη τής ψυχής μας νά μεσιτεύυσει στόν Υϊόν της , γιά νά μπορέσει Εκείνος μέ τήν δική μας ειλικρινή μετάνοια νά εξαλείψει  τά πλήθη τών αμαρτιών μας , <<ταίς τής Θεοτόκου πρεσβείας , εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων>>  

Η αυτή παράκληση στήν  Υπεραγία Θεοτόκο  , εκτός από τήν περίοδο τού Δεκαπενταυγούστου, τελείται στούς ιερούς Ναούς σέ Θεομητορικές Εορτές , αλλά καί σέ διάφορες περιόδους μέσα στό έτος, αναλόγως τό πρόγραμμα ακολουθιών τής κάθε ενορίας,

Εκτός , όμως από τούς ιερούς ναούς , Ιερές Παρακλήσεις μπορούν νά γίνουν  καί απο τόν κάθε ένα πιστό από εμάς σέ μιά δύσκολή του ώρα , διαβάζοντάς τήν από ειδικό βιβλιαράκι . 

Ή ίδια η παράκληση , γαληνεύει τόν άνθρωπο, τόν οπλίζει μέ δύναμη, αλλά καί θάρρος απέναντι σέ κάθε του δυσκολία , αλλά τό κυριότερο από όλα τού χαρίζει τήν ελπίδα. 

Είναι η ίδια η Παναγία μας, πού μάς δείχνει τόν  δρόμο  πρός τόν ουρανό. Μέ τίς αρετές της , γίνετιαι γιά όλους εμάς φωτεινό παράδειγμα. Και αυτό γιατί η αγκαλιά της , χωράει όλο τόν κόσμο, ιδιαιετέρως , δέ εκείνους πού θερμή καί γεμά τη φλόγα πίστη τήν επικαλούνται ,

Σάββατο 8 Αυγούστου 2020

Κυριακή Θ Ματθαιου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Τὸ Εὐαγγέλιο Κατὰ Ματθαῖον (ιδ΄ 22-34)


 Μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, βλέποντας Ἰησοῦς τόν ἐνθουσιασμό τοῦ λαοῦ καί θέλοντας νά ἀποφύγει μειωτικές γιά τό κῦρος τῆς διδασκαλίας του ἐκδηλώσειςλ, τούς μέν Μαθητάς του ἀνάγκασε νά μποῦν σέ ἕνα πλοιάριο καί νά περάσουν στήν απέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, τό δέ λαό ἀπέλυσε κι ἀνέβηκε σέ βουνό γιά νά ἡσυχάσει καί νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν οὐράνιο Πατέρα του. Συχνά Ιησοῦς αἰσθανόταν τήν ανάγκη τῆς προσευχῆς του. Ἦταν μεσάνυχτα. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν παραδομένος στή γαλήνη τῆς προσευχῆς κι οἱ Μαθηταί κωπηλατοῦσαν ταξιδεύοντας στό μέσο τῆς λίμνης. Καί ξαφνικά ξέσπασε καταιγίδα.. Δυνατός ἀέρας αὐλάκωνε τή θάλασσα τῆς λίμνης, Λυσσασμένος σφύραγε ὁ Βοριάς. Οἱ Μαθηταί ἀπεγνωσμένα προσπαθοῦσαν νά κρατηθοῦν. Τό ἱερό Εὐαγγέλιο μέ λίγα λόγια μᾶς περιγράφει τή δεινή θέση τους τήν ὥρα ἐκείνη: «Τό δε πλοῖον μέσον τῆς θαλάσσης ἦν βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων· ἦν γάρ ἐνάντιος ὁ ἄνεμος».

Σάν τό πλοιάριο τῶν Μαθητῶν εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού πλέει «τήν ἀλμυράν τοῦ βίου θάλασσαν». Ξεκίνησε ἀπό κάπου μέ προορισμό τό λιμάνι τῆς βασιλεῖας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή κυρίως ἔχει μέρες καταιγίδων καί συμφορῶν Οἱ μέρες τῆς λύπης καί τῶν θλίψεων εἶναι ἀτελείωτες.. Ὅπως οἱ Μαθηταί στό ἀμέριμνο ταξείδι τους συνάντησαν τήν ξαφνική καταιγίδα, πού μᾶς βυθίζει στήν ἄβυσσο τῆς ἀπελπισίας. Μιά ξαφνική ἀρρώστια ἕνας αἰφνίδιος θάνατος, μία ἀπροσδόκητη ἀποτυχία, εἶναι καταιγίδες πού συγκλονίζουν τή ζωή. Ἡ ξαφνική ἀλλαγή τῶν συνθηκῶν τοῦ ταξιδιοῦ μᾶς βρίσκει ἀπροετοίμαστους.

Ἄλλοι, πάλι  στό πλοιάριο τῶν Μαθητῶν βλέπουν τήν Ἐκκλησία πού ἀρμενίζει ἀνάμεσα στά κύματα τῆς ἀπιστίας καί στίς καταιγίδες τῶν αἱρέσεων. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Πηδάλιο τῆς νοητῆς νηός» γράφει: «Μέ τό πλοῖο αὐτό εἰκονίζεται ἡ καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς ὁποίας καρίνα εἶναι ἡ πίστη στήν ἁγία Τριάδα, δοκοί καί σανίδες τά δόγματα τῆς πίστεως καί οἱ παραδόσεις, κατάρτι ὁ Σταυρός, ἄρμενα ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη. Κυβερνήτης εἶναι ὁ Κύριος, ναῦται οἱ Ἀπόστολοι, ἐπιβάτες ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, θάλασσα ἡ παροῦσα ζωή, ἄνεμοι οἱ πειρασμοί…». Στό ταξίδι της μέσα στήν ἱστορία, ἡ Ἐκκλησία βρέθηκε πολλές φορές μέσα σέ φοβερές καταιγίδες. Σκληροί διωγμοί, σατανικές αἱρέσεις, ἐγωιστικά σχίσματα, ἐσωτερικές διαμάχες, σκάνδαλα καί πειρασμοί τήν ἀπείλησαν μέ ἀφανισμό. Βάφτηκε μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων της, κατέβηκε στίς κατακόμβες καί στά κρυφά Σχολεία, κλείστηκε στούς τάφους καί στά σπήλαια τῆς ἐρήμου, φιμώθηκε ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας, ἁλυσοδέθηκε, φυλακίσθηκε, ἐξορίσθηκε. Πάλεψε μέ τά κύματα. Ἀγωνίσθηκε ἀλλά δέν νικήθηκε, δέν βυθίστηκε, δέν ἀφανίστηκε.

Καί ἡ σημερινή κοινωνία μοιάζει σάν τό πλοιάριο τῶν Μαθητῶν. Μέσα σέ περιβάλλον φαινομενικοῦ πολιτισμοῦ καί πνευματικῆς καλλιέργειας κλυδωνίζεται ἀπό ὕπουλα ὑπόγεια ρεύματα πού ἀπειλοῦν τήν ὑπόσταση καί τή ζωή της. Πελώρια κύματα ὑψώνονται ἀπειλητικά μπροστά της ὑλισμοῦ, τῆς ἀθεΐας, τοῦ μοντερνισμοῦ, ξεσποῦν μανιασμένα στά πλευρά της. Ἡ βία καί ἡ τρομοκρατία, ἡ κατακρήμνιση τῶν ἰδανικῶν, ἡ ἐπανάσταση τῶν νέων καί ἡ κατάργηση κάθε ἠθικῆς, ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης, τί άλλο εἶναι παρά κύματα ἀπειλητικά στό πλοῖο τῆς ζωῆςἌς διακηρύττουν τά ἐπιτεύγματα καί τίς κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης. Πίσω ἀπό τήν φαινομενική ἡρεμία ὑπάρχει  ἀναταραχή. Πέρα 2ἀπό τήν ὑλική εὐημερία ὑπάρχει πνευματική κρίση.

Στή συνέχεια τοῦ κειμένου μᾶς διηγήθηκε ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής, ὅτι μόλις ἦλθε ὁ Κύριος «ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος».. Μόλις ἦλθε ὁ Ἰησοῦς φιμώθηκε ὁ ἄνεμος, γαλήνεψε ἡ θάλασσα καί τό πλοῖο ἀνενόχλητο συνέχισε τό ταξίδι του.

Ὅταν στίς ὧρες τῶν καταιγίδων τῆς ζωῆς μας λείπει ὁ Ἰησοῦς, τότε κινδυνεύουμε νά καταποντισθοῦμε στήν ἀπελπισία καί στήν ἀπόγνωση. Ὅταν ὅμως στίς ὧρες τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων ἔχουμε κοντά μας τόν Ἰησοῦ, τότε ἡ ἀρρώστια, τό πένθος, ἡ ἀποτυχία δέν μᾶς βυθίζουν στήν ἀπελπισία, ἀλλά μέ ὑπομονή καί καρτερία ἀγωνιζόμαστε καί σάν τούς Μαθητάς φωνάζουμε: «Κύριε σῶσον ἡμᾶς· ἀπολλύμεθα». Ὅταν στήν ὥρα τοῦ πόνου νοιώθουμε δίπλα μας τό στιβαρό χέρι τοῦ Θεοῦ δέν ἀπογοητευόμαστε. Ἡ φωνή του «θαρσεῖτε, μή φοβεῖσθε» μᾶς γεμίζει αἰσιοδοξία καί θάρρος. Κοινωνία πού ἔχει κυβέρνηση της τό Χριστό δέν ἀφανίζεται καί δέν παραδέρνεται ἀπό τά κύματα τοῦ κακοῦ. Κοινωνία πού ζεῖ χωρίς Θεό μοιραῖα θά βυθισθεῖ στό βοῦρκο τῶν ἡδονῶν καί τῆς ἀκαθαρσίας της. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἄν καί ταξιδεύει συνεχῶς μέσα σέ φουρτούνες καί καταιγίδες, κλυδωνίζεται μέν ἀλλά δέν καταποντίζεται, διότι ἔχει κυβερνήτη τόν Χριστό, στήν παρουσία τοῦ ὁποίου νικῶνται ὄχι μόνο τά στοιχεῖα τῆς φύσεως ἀλλά καί τοῦ κακοῦ.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ζωή μᾶς ἐπιφυλάσσει πολλές καταιγίδες. Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ἀπτόητοι κι ἀβλαβεῖς δέν ἔχουμε ἄλλη λύση παρά νά καλέσουμε γιά κυβερνήτη της τόν Ἰησοῦ. «Κυβέρνησόν μου τήν ζωήν» ἄς τοῦ ποῦμε. Ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός ἐκεῖ δέν ὑπάρχει φόβος, ἀνασφάλεια καί ταραχή. Ὁ Χριστός μέ τή θεία Χάρη του στόν ἄρρωστο δίνει ὑπομονή, στόν ὀρφανό κουράγιο, στόν λυπημένο παρηγοριά, στόν φτωχό ἐλπίδα, στόν κατατρεγμένο καρτερία.

Ἄς ζητήσουμε ἰδιαίτερα αὐτές τίς ἡμέρες καί τήν προστασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μέ τήν μεσιτεία της πρός τόν Μονογενή της κατευνάζει τόν κλύδωνα τῶν πειρασμῶν, διαλύει τά νέφη τῶν λυπηρῶν, γαληνεύει τίς ψυχικές καταιγίδες καί φέρνει στήν ψυχή τήν εἰρήνη «τήν τοῦ Ὑιοῦ καί Θεοῦ της». Ἀμήν.

 

 

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΩΤΗΡΟΣ:




 Η Μεταμόρφωση δεν είναι από τις εορτές που το περιεχόμενό τους μπορεί να εξαντληθεί στην ανάμνηση ενός γεγονότος. Η ευρύτητα του εορτασμού είναι ανάλογη και με το θεολογικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο της εορτής. α. Χονδρικά μεσολαβεί περίπου το ίδιο διάστημα -τέσσερις μήνες- ανάμεσα στις τρεις μεγάλες Δεσποτικές εορτές. Η Μεταμόρφωση, μαζί με την Ενανθρώπιση και το Πάσχα, είναι ένας από τους πνευματικούς σταθμούς της ανθρώπινης πορείας Κι αυτό δείχνει πως η Εκκλησία δεν θεώρησε ποτέ τη Μεταμόρφωση ως ένα απλό θαύμα, αλλά ως μία πράξη του Χριστού τής ίδιας σημασίας για την σωτηρία μας με την Ενσάρκωση και την Ανάσταση. Γι’ αυτό πρόταξε την νηστεία, γι’ αυτό περικύκλωσε την κυρία ημέρα της εορτής με προεόρτια και μεθέορτα.

Μια και τόσο μεγάλη είναι η εορτή, καλό θα είναι να μιλήσουμε λίγο για το νόημά της,

Η Μεταμόρφωση του Χριστού είναι ένα επεισόδιο από την επίγεια δράση του, Μαζί με την Βάπτιση έχει κοινή την αποκάλυψη της αγίας Τριάδος. Μαζί με την Ανάσταση έχει κοινή την αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Μαζί με την Πεντηκοστή έχει κοινή την δημιουργική επενέργεια του Παρακλήτου.

Είναι αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο η Μεταμόρφωση, που βοηθά στη σωτηρία μας με τη σωστή θεογνωσία και ανθρωπογνωσία που παρέχει. Αποκαλύπτεται σ’ αυτήν ποιός είναι ο Χριστός, αλλά συγχρόνως και ποιός είναι ο άνθρωπος και που βαδίζει η ιστορία μας.

Μας δείχνει η Μεταμόρφωση ποιός είναι ο Χριστός.. Η Μεταμόρφωσή του όμως αποκαλύπτει ότι είναι Υιός του Θεού. Η αλλαγή της μορφής του, το θεϊκό άκτιστο φως που το περιτριγύρισε, η ουράνια φωνή του Πατρός που μαρτύρησε για τη θεϊκή του φύση, όλα δείχνουν ότι είναι Θεός.

Μπορεί να έζησε ανάμεσά μας, μπορεί από αγάπη για μας να υπέμεινε το σταυρικό θάνατο, δεν παύει όμως ούτε στιγμή να είναι ο Λόγος του Θεού που ενανθρώπησε, δίδαξε, έπαθε και αναστήθηκε από απέραντη αγάπη για το πλάσμα του, τον άνθρωπο.

Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό είναι και σωτήρας μας. τα λόγια του και η ζωή του είναι δεσμευτικά για τους πιστούς. η ζωή και το έργο του είναι το κέντρο της πίστεώς μας.

Δεν είναι μόνο Θεός όμως ο Χριστός. Είναι και, τέλειος άνθρωποςς. Είναι ο νέος Αδάμ, που συνομιλεί και πάλι με τον Θεό και Πατέρα, όπως ο παλαιός Αδάμ στον Παράδεισο. Είναι όμως πολύ παραπάνω από τον παλαιό Αδάμ  είναι ο ο Χριστός.

Γιατί έχει ένα καινούριο γνώρισμα, , την ομοίωση με τον Θεό. Και ως άνθρωπος ο Χριστός είναι όμοιος με τον Θεό. Γιατί με την απόλυτη υπακοή του έγινε όμοιος με τον Λόγο, με τη θεϊκή φύση του.

Η θέλησή του η ανθρώπινη ακολούθησε από την πρώτη στιγμή και μέχρι την ώρα του θανάτου τη θεϊκή του θέληση. Η επιθυμία του η ανθρώπινη ήταν ταυτισμένη με τη θεϊκή επιθυμία του.

Έτσι έγινε και ως άνθρωπος αυτό που ήταν ως Θεός: Υιός του Θεού. Αυτό ακριβώς είναι που μας δίνει τη δυνατότητα της σωτηρίας, ότι δηλ. ο Χριστός θέωσε την ανθρώπινη φύση μας.

Ανέλαβε να κάνει ό,τι δεν κατόρθωσε ο παλαιός Αδάμ, να κάνει τον άνθρωπο υιό του Θεού με τη θέωση της φύσεώς του. Θεός αληθινός και άνθρωπος αληθινός αποκαλύπτεται κατά τη Μεταμόρφωσή του ο Χριστός.

Θεός αληθινός, γιατί το μαρτυρεί η ουράνια φωνή και ο ερχομός του Μωυσή και του Ηλία όπως το δείχνει η στάση των μαθητών του και η έκπληξή τους.

Άνθρωπος αληθινός όπως το δείχνει η αλλαγή της μορφής του, όταν αποκαλύφθηκε στη θεωμένη μορφή της., όπως ήταν και πριν και μετά από τη Μεταμόρφωση ανάμεσά μας.

Μας αποκαλύπτει έτσι η Μεταμόρφωση του Χριστού και την αληθινή φύση του ανθρώπου. Γνωρίζοντας την θεωμένη φύση του Χριστού, στο όρος Θαβώρ, μαθαίνομε συγχρόνως και τη δική μας αληθινή φύση.

 Δεν είναι η αληθινή φύση μας αυτή που θεωρούμε πραγματικότητα με βάση την καθημερινή εμπειρία. Αυτά όλα φαίνονται, μα δεν είναι αληθινά, γιατί δεν εκφράζουν την βούληση του Θεού για το γένος μας, όταν το έπλασε..

Είναι όμως, αληθινά πραγματικότητα το μίσος, το άγχος, ο φόβος του θανάτου, , η αποξένωση από τον συνάνθρωπο; οι καυγάδες, η ζήλεια, ο πόλεμος και η διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους, που ο Θεός έπλασε για να ‘ναι αδελφοί; Η απάντηση της Μεταμορφώσεως είναι μονοσήμαντη: όχι, δεν είναι αυτή η ανθρώπινη φύση, όπως την θέλει και την έπλασε ο Θεός.

Η πραγματικότητα είναι η αλήθεια που παρουσιάστηκε ζωντανή στον κόσμο με τον Χριστό.. Αυτός έδειξε ποιός είναι ο αληθινός άνθρωπος.

Η αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη είναι όμως δυνατή μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτό μας το θυμίζουν τα πρόσωπα που παρίστανται στη Μεταμόρφωση. Την μέχρι τότε πορεία του ανθρώπου τη θυμίζουν ο Μωϋσής και ο Ηλίας

Αυτοί είναι όσοι βάδισαν συνειδητά προς τον Χριστό, όσοι έζησαν προσμένοντας τη δόξα του. Και κοντά σ’ αυτούς οι τρεις Απόστολοι. . Αυτοί προγεύονται την τελική δόξα. Ζουν από τώρα κιόλας, από το παρόν την αλλαγή που προσμένει όλους τους πιστούς στο μέλλον. Παίρνουν από τώρα μια γεύση της θαυμαστής αλλαγής.

Για να μπορούν να μαρτυρήσουν μέσα στον κόσμο για τη θεϊκή δωρεά. Για να έχουν καθαρή την αίσθηση και να μη ξεγελιούνται από τα ψεύτικα φώτα του παρόντος. Για να φωτίσουν τους άλλους με το άκτιστο φως που την ομορφιά του πρώτοι οι ίδιοι δοκίμασαν.

Βλέπουν οι Απόστολοι τον Χριστό «εν ετέρα μορφή», για να πάρουν μια ιδέα πώς θα γίνουν και οι ίδιοι, αλλά και όλοι οι πιστοί στο τέλος των καιρών. Για τον Μωϋσή και τον Ηλία η Μεταμόρφωση είναι η ώρα που εκπληρώνεται η προσδοκία τους. Για τους τρεις Αποστόλους και για μας είναι η στιγμή που ανοίγει ένα παράθυρο στον μελλούμενο κόσμο.

Αυτό το τελευταίο σημείο αξίζει να το δούμε από πιο κοντά. Ζούμε καθημερινά τις κραυγαλέες επαγγελίες διαφόρων ιδεολογιών για το μέλλον. Τη δική μας άποψη, τη χριστιανική τη δίνει η Μεταμόρφωση. Όχι με θεωρίες και λόγια, αλλά με μια αποκαλυπτική πράξη του Θεού.

Το τέλος του δρόμου μας δεν απολήγει σε μια υλική άνεση, Τούς  τρεις Απποστόλους δεν είναι η υλική ευημερία που τους θαμπώνει ούτε η τεχνολογική ανάπτυξη που τους εμπνέει αυτή τη στιγμήι δεν σκέπτονται τί θα φάνε ή τί θα ντυθούν ή πού θα μείνουν.

Τους αρκεί να κάνουν μια σκηνή -κι αυτήν όχι για τον εαυτό τους! Η ευτυχία τους δεν βρίσκεται στην ύλη, αλλά στην πνευματική αγαλλίαση, στη θέα του ακτίστου θεϊκού φωτός που τους περιβάλλει.

Κι εδώ φαίνεται πόσο είχαν καταλάβει σωστά το νόημα της αποκαλύψεως του Θεού εν Χριστώ. Ο άνθρωπος ζητεί στην Κυριακή προσευχή να έλθει η βασιλεία του Θεού, να γίνει το θέλημά Του, να αγιαστεί το όνομά Του πάνω στη γη.

Αυτά όλα μπορούν να συνοψισθούν στην αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Κι αυτή τη δόξα την είχαν μπροστά στα μάτια τους οι μαθητές,. Τί άλλο ήθελαν; Είχαν κιόλας το πλήρωμα κάθε ανθρώπινης επιθυμίας…

Στο τέλος του δρόμου μας δεν βρίσκεται ούτε η ηθική πληρότητα ούτε η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανθρώπου, με την έννοια που τους δίνομε συνήθως.

Κάτι τέτοιο είναι καθαρά ανθρώπινο όνειρο,. Η Μεταμόρφωση όμως δείχνει ότι ένας παρόμοιος δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. ούτε είναι το επιστέγασμα της ολοκληρώσεως της προσωπικότητάς των.

Οι μαθητές του Χριστού δεν είναι τέλειοι. Είναι απλά άνθρωποι, που ο Θεός τους δέχεται όπως είναι, με μόνο κριτήριο την απλότητα της καρδίας των που φλέγεται από αγάπη για τον Χριστό. Αυτό είναι το μοναδικό προσόν του ανθρώπου, που στη συνέχεια μεταμορφώνει και αλλάζει ριζικά το άγιο Πνεύμα.

Αυτό σημαίνει όμως ευθύνη και ελπίδα συνάμα για τον καθένα μας. Ελπίδα, γιατί πάντα μας προσμένει ο Θεός, για να μας αποκαλύψει με τη δύναμη του ακτίστου φωτός του τον καινούριο κόσμο και να μας μεταμορφώσει σε πολίτες της βασιλείας του.

Ευθύνη, γιατί από τη δική μας αγάπη για τον Θεό και τον Κύριο Ιησού εξαρτάται η σωτηρία μας και η μετοχή μας στην δόξα του Θεού.

Το φως του Θαβώρ δεν περιορίστηκε στους τρεις Αποστόλους. Από την ημέρα της Πεντηκοστής καταυγάζει την Εκκλησία του Χριστού και σκορπίζεται στον κόσμο με την παρουσία των αγίων του.

Δικό μας καθήκον και δική μας χαρά και ελπίδα είναι να δοκιμάσουμε την αγαλλίαση της δόξας του Θεού με τη δική μας προσωπική μετοχή σ’ αυτή την θεϊκή αποκάλυψη.

πηγή: Βασ. Στογιάννος, «Η Εκκλησία στην ιστορία και στο παρόν», Εκδ. Πουρναρά – Θεσ/κη, σ. 87-92

 

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΜΑΤΘΑΊΟΥ 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ   Η ΜΑΤΘΑΊΟΥ 2020

Ήδη το Δεκαπενταύγουστο , ο μήνας της Παναγίας μας όπως λέει ό λαός μας , είναι στην δεύτερη μέρα του σήμερα Κυριακή , και με προσμονή περιμένουμε την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Όμως σήμερα Κυριακή στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή προβάλλεται το Θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών.

Κόσμος πολύς έχει μαζευτεί γύρω από τον Χριστό , για να ακούσει το κήρυγμά του , αφού προηγουμένως με την αγάπη του για τον κάθε άνθρωπο έχει θεραπεύσει τους ασθενείς τους.

Πλησιάζοντας προς το βράδυ όμως σ’ αυτόν τον αφιλόξενο τόπο δεν υπάρχει τροφή και παρακαλούν οί μαθητές τον Κύριο να τους αφήσει να πάνε στις γύρω πόλεις να αγοράσουν κάτι για να φάνε.

Ό ίδιος ο Χριστός τους προτείνει να προσφέρουν αυτοί το φαγητό πού υπάρχει εκεί , γιατί ό Χριστός όχι μόνο προσφέρει την φιλοξενία, την φιλανθρωπία και την διδασκαλία του, χορήγησε επιπλέον την θεραπεία στους ασθενείς τους, έρχεται τώρα να προσθέσει σ’ ‘όλα αυτά, και την χορήγηση τροφής, ή οποία τροφή θέλει να την προεκτείνει σε πνευματική διάσταση και ταυτόχρονα , διδάσκοντάς τους. Κι’ αυτό γιατί θέλει και οί μαθητές του και ό λαός να διδαχθούν περισσότερα νοήματα απ’ ότι να λάβουν απλά λίγο φαγητό , για να κορέσουν την πείνα τους .

Και ή απορία των μαθητών εύλογη , πώς είναι δυνατόν να προσφέρουν σε τόσο κόσμο, αυτά τά λίγα , πού έχουν – πέντε ψωμιά και δύο ψάρια.  Γιατί λοιπόν το ιερό Ευαγγέλιο μάς μιλάει για πέντε ψωμιά και δύο ωάρια; Ο λόγος είναι ότι όσοι τον ακούνε , είναι πιστοί στην Παλαιά Διαθήκη , γνωρίζουν τά πέντε πρώτα βιβλία της , δηλαδή την Πεντάτευχο. Ο ίδιος ο Κύριος με αυτή του  την κίνηση , θέλει να τους δείξει , ότι ήρθε ή ευλογημένη εκείνη ώρα , για να  δώσει νέο νόημα και περιεχόμενο στην μέχρι τότε πίστη τους, δηλαδή να ολοκληρώσει και να τελειοποιήσει την πίστη τους.

Τι μπορεί να συμβολίζουν, όμως  τά δύο ψάρια;  Φυσικά γνωρίζουμε όλοι  ότι ό Χριστός αποτυπώνεται σε διά φορά σύμβολα, μεταξύ αυτών και ο Ι Χ Θ Υ Σ , τά οποία αρχικά του σημαίνουν : Ιησούς Χριστός Θεού Υϊός Σωτήρ. Ένας άλλος λόγος γιά την αναφορά σέ δύο ψάρια, είναι για να δηλωθούν οί δύο φύσεις του Χριστού, η θεία και ή ανθρώπινη, δηλαδή να δηλώσει σε όλους τότε αλλά σήμερα και είς τούς αιώνας των αιώνων, ότι ο Χριστός είναι τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος.

Ο ίδιος ο Χριστός,  όμως, πρίν τά μοιράσει τά ευλογεί, βλέποντας στον ουρανό, και το κάνει αυτό για να τους δεί και να μας δείξει , ότι συμβαίνει μέσα στην Εκκλησία, συμβαίνει και τελείται σε συνεργασία με το πρώτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος , τον Θεό πού δίδει την χάρη του. Στον δε ουρανό κοιτάζει ό Χριστός , για να δείξει ότι ό Χριστός δίνει την χάρη του μαζί με τον πατέρα, και το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και όλες οί ακολουθίες και οί προσευχές μας αρχίζουν και ολοκληρώνονται με την επίκληση στον τριαδικό Θεό.<< του Πατρός και του ΥΪού και του Αγίου Πνεύματος >> λέμε κάθε φορά πού τά τελούμε. Ο ίδιος ο Χριστός δίνοντας την ευλογημένη από Αυτόν τροφή στους μαθητές του και εκείνοι με την δική τους σειρά στον λαό, είναι για να μας δείξει ότι στην Εκκλησία , ότι προσφέρεται από τους Ιερείς , είναι ευλογημένο από τον ίδιο τον χριστό.

Άς δούμε την συνέχεια όμως της Ευαγγελικής περικοπής , οι μαθητές στην συνέχεια μαζεύουν τά περισσεύματα, σε δώδεκα μεγάλα κοφίνια, και το έκαναν αυτό γιατί ήθελαν να δείξουν ότι τίποτα από τά περισσεύματα δεν είναι άχρηστο και τίποτα από αυτά δεν πετιέται.

Ο αριθμός των κοφινιών – δώδεκα- συμβολικός, τόσοι ήταν οί μαθητές του και όλοι τους διακονούν την φιλανθρωπία του. Στο σημερινό λοιπόν Ευαγγέλιον ο Χριστός μας διδάσκει ότι όλοι έφαγαν και χόρτασαν , και ότι δεν χρειάζεται στην ζωή μας ο πλουτισμός , αλλά ο πορισμός, δηλαδή η καθημερινή ανάγκη του ανθρώπου για τροφή.

Με την ευλογία  των άρτων,  ο Κύριος προετοίμασε τους ανθρώπους και για μία άλλη τροφή , την πνευματική και ουράνια , για την ίδια την Θεία Κοινωνία, και την θεία λειτουργία. Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή μέσα από το θαύμα, το λίγο έγινε πολύ, στην Θεία Λειτουργία αντιθέτως , το πολύ εκφράζεται σε λίγο. Τότε οί άνθρωποι έφαγαν και χόρτασαν, σήμερα οί πιστοί , από την Θεία Κοινωνία κοινωνούν ελάχιστο άρτο και οίνο- Σώμα και Αίμα Χριστού- όσο δηλαδή χωράει σε μια λαβίδα, κι ‘ όμως με αυτόν τον τρόπο κοινωνούν ολόκληρο τόν Χριστό. Δηλαδή, όταν κοινωνούμε – κοινωνάμε Σώμα και Αίμα χριστού, αλλά όχι απλά ένα κομμάτι του Χριστού, αλλά σε αυτό το κομμάτι της Θείας Κοινωνίας , ολόκληρο τον Χριστό.

Το Θαύμα αυτό είναι πρόγευση και προετοιμασία για τον Μυστικό Δείπνο. Γιατί όπως την Μεγάλη Εβδομάδα , προηγείται ο Μυστικός Δείπνος, έτσι και τώρα , με αυτήν την Ευαγγελική Περικοπή του θαύματος του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών , προηγήθηκε σήμερα για να μας προετοιμάσει για την μεγάλη Εορτή – το Πάσχα του Καλοκαιριού- όπως ονομάζεται , δηλαδή της Εορτής της Κοιμήσεως της Παναγίας μας . ΑΜΗΝ !!!