Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)




῾χρηματίσαι πρῶτον ἐν ᾽Αντιοχείᾳ τούς μαθητάς Χριστιανούς᾽ (Πρ. ᾽Απ. 11, 26)

α. Τό γεγονός ὅτι γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὀνομάστηκαν Χριστιανοί - στήν ᾽Αντιόχεια ὅπου οἱ πλεῖστοι ἦταν ἑλληνιστές λεγόμενοι ᾽Ιουδαῖοι: ᾽Ιουδαῖοι δηλαδή πού ζοῦσαν ἐκτός ῾Ιεροσολύμων καί μιλοῦσαν τήν ἑλληνική ὡς μητρική τους γλώσσα – εἶναι ἐξόχως σημαντικό, δεδομένου ὅτι ἔκτοτε ἡ πίστη στόν Χριστό ἔγινε τό καθοριστικό στοιχεῖο ταυτότητας ἐκείνων πού τήν ἀποδέχονταν, σέ βαθμό μάλιστα πού σέ περιόδους διωγμῶν κατά τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἡ δήλωση αὐτή νά ἀντικαθιστᾶ καί τό ἴδιο τό ὄνομα τῶν ὑποψηφίων μαρτύρων. Στήν ἐρώτηση τῶν διωκτῶν ῾ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;᾽ οἱ περισσότεροι τῶν συλληφθέντων χριστιανῶν ἀπαντοῦσαν ἀκριβῶς ἔτσι: ῾Χριστιανός εἰμι᾽. Ποιός λοιπόν εἶναι ὁ χριστιανός; Ποιά στοιχεῖα συνιστοῦν τήν ταυτότητά του, ὅπως μάλιστα ἐξάγονται ἀπό τήν συγκεκριμένη ζωή τῶν χριστιανῶν τῆς ᾽Αντιόχειας, ὥστε μέ βάση αὐτά νά μετροῦμε καί τήν δική μας ταυτότητα;

β. 1. ῾πολύς τε ἀριθμός πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπί τόν Κύριον᾽: πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού πίστεψαν καί δέχτηκαν τόν ᾽Ιησοῦ γιά Κύριό τους. Τό πρῶτο στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ πίστη στόν ᾽Ιησοῦ Χριστό ὡς Κύριο τῆς ζωῆς του. ῎Οχι δηλαδή ἁπλῶς ἡ πίστη στόν ᾽Ιησοῦ ὡς σπουδαῖο ἄνθρωπο ἤ μεγάλο μύστη καί φιλόσοφο, ἀλλά ἡ πίστη σ᾽ ᾽Εκεῖνον ὡς Κύριο καί Θεό του. ῎Αν μέ ἄλλα λόγια ὁ χριστιανός δέν πιστεύει στόν Χριστό ὡς ᾽Εκεῖνον ἀπό τόν ῾Οποῖο ἐξαρτᾶ τήν ζωή του καί τοῦ ῾Οποίου τό θέλημα προσδιορίζει τό δικό του θέλημα δέν μπορεῖ νά λέγεται χριστιανός. Διότι στήν περίπτωση αὐτή εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ ἀναφορά δέν εἶναι ὁ Χριστός ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. ῾Ο Κύριος ὅμως ἦλθε γιά νά μᾶς καλέσει νά ἐπιστρέψουμε στήν κανονική μας κατάσταση ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσαμε λόγω τῆς ἁμαρτίας, νά ἐπιστρέψουμε δηλαδή στόν Θεό, ἑνώνοντάς μας μέ τόν ῾Εαυτό Του.  Γι᾽ αὐτό καί ἡ πίστη σ᾽ Αὐτόν εἶναι ἀνάλογη πάντοτε τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπιστροφῆς, δηλαδή τῆς μετανοίας πού ἐπιδεικνύει κανείς στήν καθημερινή του ζωή.  ᾽Επιστρέφω στόν Κύριο σημαίνει κατά τήν ῾Αγία Γραφή μετανοῶ, ἀλλάζω τρόπο καί πορεία ζωῆς, θέτοντας τόν Θεό ὡς κέντρο τῆς ζωῆς μου. ῎Ετσι τό κύριο γνώρισμα τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Κυρίου: τό ῾γενηθήτω τό θέλημά Σου᾽ συνιστᾶ τήν ἐπωδό τῶν σκέψεων, τῶν λόγων καί τῶν πράξεών του.

2. ῾῞Ος (Βαρνάβας) ἰδών τήν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη᾽: ῾Ο Βαρνάβας εἶδε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ (ἐκείνων πού πίστεψαν στόν Κύριο στήν ᾽Αντιόχεια) καί χάρηκε. ῾Η πίστη στόν Κύριο δηλαδή ὡς τό καθοριστικό στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ συνιστᾶ μία χαρισματική κατάσταση. Τό νά εἶναι κανείς χριστιανός εἶναι πέρα ἀπό τά φυσικῶς θεωρούμενα ἀνθρώπινα. Κανείς ἀπό μόνος του στηριγμένος στίς δυνάμεις του δέν γίνεται χριστιανός. ῞Οσα καλά στοιχεῖα κι ἄν διαθέτει κάποιος ἄνθρωπος δέν παύει νά εἶναι ἐγκλωβισμένος στά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Πρέπει ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά καλέσει τόν ἄνθρωπο γιά νά ἐγγίσει τόν Χριστό καί δι᾽ Αὐτοῦ νά δεῖ Θεοῦ πρόσωπο. Προηγεῖται δηλαδή ὁ Θεός καί ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Τά λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπολύτως σαφῆ: ῾Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν᾽. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθει σ᾽ ἐμένα, ἄν ὁ Πατέρας πού μέ ἔστειλε δέν τόν ἑλκύσει.
Κι ἀκόμη: ὄχι μόνο τό νά εἶναι κανείς χριστιανός συνιστᾶ μία ὑπέρ φύσιν χαρισματική κατάσταση, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ διαπίστωση τῆς κατάστασης αὐτῆς σημαίνει ἐξίσου χάρη Κυρίου. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας, σταλμένος ἀπό τήν ᾽Εκκλησία τῶν ῾Ιεροσολύμων, βλέπει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στούς πιστούς τῆς ᾽Αντιόχειας, διότι καί ὁ ἴδιος βρισκόταν μέσα σέ αὐτήν. Κανείς δέν βλέπει κάτι ἄν δέν τό ἔχει. ῾Ο Βαρνάβας λοιπόν ῾ἀνήρ ἀγαθός καί πλήρης Πνεύματος ῾Αγίου καί πίστεως᾽ ἔβλεπε αὐτό πού εἶχε. Πρόκειται γιά μία καίρια ἀλήθεια τῆς πίστης μας, τήν ὁποία ἀδιάκοπα ὁμολογοῦμε στήν ᾽Εκκλησία μας: ῾ἐν τῷ φωτί Σου, Κύριε, ὀψόμεθα φῶς᾽. Μέ τό φῶς Σου, Κύριε, θά δοῦμε τό φῶς Σου. Χωρίς τό φῶς καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ δέν βλέπουμε τίποτε πέρα ἀπό σκοτάδι. Μέ τό φῶς καί τήν χάρη βλέπουμε ἐκεῖ πού ὑπάρχουν αὐτά.

3. ῾Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ᾽: ὁ Βαρνάβας τούς συμβούλευε ὅλους νά μένουν ἀφοσιωμένοι στόν Κύριο μέ ὅλη τους τήν καρδιά. ῾Η χαρισματική αὐτή κατάσταση πίστης στόν Χριστό ὡς ζωῆς δέν εἶναι γεγονός μίας στιγμῆς ἤ ὁρισμένου μόνο χρονικοῦ διαστήματος. ᾽Απαιτεῖται διαρκής ἀγώνας ἐμμονῆς στόν Κύριο μέ ὅλον τόν ἐσωτερικό μας κόσμο -  πού σημαίνει ἀγώνα τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες φανερώνεται ὁ ῎Ιδιος στήν ζωή μας – διότι τήν σχέση μας μέ τόν Θεό τήν κρατοῦμε τήν κάθε μας στιγμή ὡς σχέση ἀγάπης. ῞Οπως γιά παράδειγμα στήν συζυγία τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα χρειάζεται διαρκής ἔγνοια  καί προσπάθεια νά παραμένει τό κάθε μέλος ἐν ἀγάπῃ ἀπέναντι στό ἄλλο προκειμένου νά διατηρεῖται καί νά αὐξάνει ἡ σχέση καί ἡ ἀγάπη, τό ἴδιο καί πολύ περισσότερο στήν σχέση μέ τόν Θεό. Δέν ὑπάρχουν διαλείμματα καί διακοπές στήν σχέση αὐτή. Τυχόν ὀπισθοχώρηση στήν ἀφοσίωση πρός τόν Κύριο σημαίνει ἐκτροπή ἀπό Αὐτόν καί ἐναντίωση πρός Αὐτόν. Κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου: ῾ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει᾽. ῾Ο χριστιανός ἀπό τήν ἄποψη αὐτή εἶναι χριστιανός ὄχι μόνο ἀπό τήν πιθανή ἁπλή δήλωση τῆς ἰδιότητάς του, ὄχι ἀσφαλῶς ἀπό ἕνα ἔγγραφο ἀποδεικτικό τῆς ταυτότητάς του (μολονότι στήν ἐποχή μας καί αὐτό ἴσως συνιστᾶ ὁμολογία πίστεως), ἀλλά ἀπό τό ποῦ βρίσκεται τήν κάθε στιγμή ἡ καρδιά του. Τό ῾προσμένειν τῷ Κυρίῳ τῇ προθέσει τῆς καρδίας᾽ τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα ἀποτελεῖ ὑπομνηματισμό τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου ῾ὅπου ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ καί ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται᾽. ῎Αν ὁ Κύριος εἶναι ἤ ὄχι ὁ θησαυρός μας φαίνεται ἀπό τό τί κρατοῦμε ὡς περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας.

4. ῾συναχθῆναι ἐν τῇ ᾽Εκκλησίᾳ᾽: οἱ ἀπόστολοι Βαρνάβας καί Παῦλος συμμετεῖχαν στίς συνάξεις τῆς ᾽Εκκλησίας. Στίς συνάξεις αὐτές συναντοῦσαν τούς χριστιανούς, μετεῖχαν στήν Θεία Λειτουργία, δίδασκαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό βεβαίως θά πεῖ περαιτέρω ὅτι ὁ χριστιανός εἶναι χριστιανός ἀπό τόν βαθμό τῆς ἐκκλησιαστικότητάς του. Δέν ὑπάρχει ἀτομικός χριστιανισμός. Δέν ὑπάρχει ἀτομική σχέση μέ τόν Θεό, παρά μόνον ἄν ἡ σχέση αὐτή ἀποτελεῖ προέκταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. ῾Ο ἀπόστολος Θωμᾶς - ἄς θυμηθοῦμε - ὅσο βρισκόταν ἀπομονωμένος στό σπίτι του ἐκτός τῆς συνάξεως τῶν ἄλλων ἀποστόλων δέν εἶχε τήν εὐλογία τῆς παρουσίας σ᾽ αὐτόν τοῦ Κυρίου. Τοῦ φανερώθηκε ὁ ἀναστημένος Κύριος μόλις πῆγε μέ τούς ἄλλους. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος κατεξοχήν θεολόγησε περί τῆς συνάξεως τῶν πιστῶν ὡς μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου. Εἴμαστε ὡς βαπτισμένοι στόν Κύριο μέλη τοῦ ἁγίου σώματός Του καί μέλη ἀλλήλων. ᾽Εκτός ᾽Εκκλησίας λοιπόν, ἐκτός τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, ποῦ θά βρεῖ κανείς τόν Κύριο; ῾Ο ῎Ιδιος καθόρισε τήν εὐλογημένη αὐτή πραγματικότητα, γι᾽ αὐτό καί ἤδη ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους ἴσχυε τό τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ ῾unus christianus, nullus christianus’, ἕνας χριστιανός κανένας χριστιανός. Εἶμαι χριστιανός λοιπόν σημαίνει ζῶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί στήν ἐκκλησιαστική ζωή ζῶ τήν πνευματική χριστιανική ζωή. ᾽Εκεῖ ζῶ καί ἀναπνέω τόν Χριστό μου καί μαζί μέ Αὐτόν ὅλην τήν Παναγία Τριάδα, γενόμενος κατοικητήριο Αὐτῆς.

5. ῾Τῶν δέ μαθητῶν καθώς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ ᾽Ιουδαίᾳ ἀδελφοῖς᾽: Οἱ χριστιανοί στήν ᾽Αντιόχεια ἀποφάσισαν νά στείλουν βοήθεια στούς ἀδελφούς πού κατοικοῦσαν στήν ᾽Ιουδαία (λόγω ἐπερχομένου μεγάλου λιμοῦ στήν οἰκουμένη) ὅ,τι μποροῦσε ὁ καθένας. ᾽Εκεῖνο πού σφραγίζει τήν ἀληθινή ταυτότητα τοῦ χριστιανοῦ καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀλήθεια τῆς πίστης του στόν Κύριο, τήν ὕπαρξη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτόν, τήν γνησιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ζωῆς, εἶναι ἡ κινητοποίησή του στό θέμα τῆς ἀγάπης. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς χριστιανικότητας κάποιου εἶναι ἡ ὕπαρξη τῆς ἀγάπης στήν καθημερινότητά του. ῾᾽Εν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε – εἶπε ὁ Κύριος - ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις᾽. Χωρίς ἀγάπη ὅλα τά προαναφερόμενα ὡς γνωρίσματα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μάταια καί ἕωλα. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος γιά νά καταδείξει τήν ἀλήθεια αὐτή φτάνει σέ διατυπώσεις θεωρούμενης ὑπερβολῆς, χωρίς νά εἶναι ὑπερβολή: ῾Καί ἐάν παραδώσω τό σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι᾽. Καί μάρτυρας τῆς πίστεως νά γίνει κανείς, ἄν δέν ἔχει ἀγάπη, τό μαρτύριό του εἶναι χωρίς ἀντίκρυσμα. Κι εἶναι εὔλογο: πῶς μπορῶ χωρίς ἀγάπη νά εἶμαι μαθητής ᾽Εκείνου, ὁ ῾Οποῖος ῾ἀγάπη ἐστί᾽; ῾῾Ο Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ᾽. Καί ἀγάπη σημαίνει βεβαίως ὄχι ἁπλῶς λόγια συμπάθειας (ἀπαραίτητα κι αὐτά), ἀλλά ἔμπρακτη φανέρωση τῆς ἀγάπης στόν πόνο καί τήν δοκιμασία τοῦ συνανθρώπου. ῞Οπως τό ἔδειξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί μέ τήν ζωή Του καί μέ τόν λόγο Του. ῾᾽Επείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψασα καί ἐποτίσατέ μοι...᾽.

γ. Στήν ζωή τῶν χριστιανῶν τῆς ᾽Αντιόχειας – καί ὄχι μόνον αὐτῶν ἀσφαλῶς – βλέπουμε τό τί σημαίνει χριστιανός. Πρόκειται γι᾽ αὐτό πού εἶπε μεταξύ ἄλλων ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης τῆς Κλίμακος: ῾χριστιανός ἐστι μίμημα Χριστοῦ κατά τό δυνατόν ἀνθρώποις᾽. Μία φανέρωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.  Δέν ξέρουμε πόσο εὔκολα μποροῦμε μετά τά παραπάνω νά σπεύδουμε νά δηλώνουμε τήν χριστιανική μας ταυτότητα. Δέν ξέρουμε μήπως ἡ δήλωσή μας αὐτή συνιστᾶ πολλές φορές πρόκληση ῾βλασφημίας ἐν τοῖς ἔθνεσι᾽. Μήπως τό καλύτερο πού ἔχουμε νά κάνουμε  στούς καιρούς πού ζοῦμε εἶναι νά κλαῖμε τίς ἁμαρτίες μας καί τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου μας; ῎Ισως περισσέψαμε οἱ δάσκαλοι τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί τό κρίμα Κυρίου ἐπικρέμαται πάνω ἀπό τίς κεφαλές μας...

Αναρτήθηκε από παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΟΝ ΤΟΠΟΝ (BLOG ) ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΣ

ΔΕΥΤΈΡΑ, 23 ΜΑΪ́ΟΥ 20
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΠΑΙΝΕΤΗ

«Γιά τήν Πατρίδα μας καί τήν Παναγία…»

 
Αυτή η φράση αποτελεί την σπονδυλική στήλη ενός σκεπτικού πρωτοπόρου, μιας ομάδας ανθρώπων της πόλεώς μας, που μόλις δέκα μήνες πριν είχαν την πρωτόγνωρη και επαινετή πρωτοβουλία να συστήσουν και να οργανώσουν μια ομάδα, η οποία έργο της θα έχει την προσευχή προς τον Θεό υπέρ της δεινώς βασανιζομένης Πατρίδος μας, τελώντας κάθε πρώτο Σάββατο εκάστου μηνός θεία Λειτουργία σε διαφορετικό κάθε φορά Ιερό Ναό.
Παραθέτουμε αυτούσιο μέρος του σκεπτικού αυτής της ομάδας, προς ενημέρωση και επιβεβαίωση των σκοπών της.
Λέγει λοιπόν, αυτή η ομάδα μεταξύ των άλλων:
 «… Σκεφτήκαμε ότι και πάλι είμαστε σε υποδούλωση –που όμως σχεδόν πάντα άλλωστε βρισκόμαστε. Μόνο που τότε, ΚΑΠΟΤΕ, πολεμούσαμε. Τώρα δε μας θέλουν και στη μάχη, γιατί εξ’ αιτίας της ΕΛΛΑΔΑΣ χάθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Είδαμε πως αυτό που γίνεται τώρα, είναι πιο σκληρό και ύπουλο, γιατί φαίνεται ότι μπορεί να μας ακινητοποιήσει.
Ψάξαμε να βρούμε ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, για να ακούσουμε εκείνα τα ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΓΙΑ του : «ΠΡΩΤΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ… ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ… ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ… ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ, ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΠΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, ΑΠΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ».
Δεν ακούμε πουθενά τον Εθνικό Ύμνο πια. Δεν κυκλοφορεί στα χείλη μας το όνομα του Διονυσίου Σολωμού να μας πει πως «το ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσεως είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ και η ΠΙΣΤΗ».
Μετά πήγαμε νοερά στην Παλαιά Διαθήκη.
Μακάρι λέμε να βρισκόταν ένας Αβραάμ να μιλήσει με το ΘΕΟ για να μη γίνουμε Σόδομα και Γόμορρα. Μακάρι να βρισκόταν ένας Μωυσής να μας βγάλει από την αιχμαλωσία, αχ και να είχαμε ένα Νώε να μας βάλει στην Κιβωτό του να σωθούμε απ’ αυτό που έρχεται.
ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ μετά από τις τελευταίες αυτές σκέψεις, άνοιξε η καρδιά μας, χαμογελάσαμε επιτέλους, ΕΛΠΙΣΑΜΕ και νοιώσαμε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι θα σωθούμε, τόσο πολύ που θα μπορούσαμε να δώσουμε και υπόσχεση σε σας που μας ακούτε.
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει ΑΒΡΑΑΜ, ΜΩΥΣΗΣ, ΝΩΕ;;;;;; ΥΠΑΡΧΕΙ και είναι η ΠΑΝΑΓΙΑ, που μας αγαπάει πιο πολύ από ότι εμείς ΑΥΤΗΝ, την Παναγία μας ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, περισσότερο και από μας. Τί φοβόμαστε λοιπόν; Αφού μας έχει αποδείξει ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ, γιατί για μας τους Έλληνες ΠΑΤΡΙΔΑ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ένα.
Μήπως ήρθε η ώρα να βροντοφωνάξουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!
Ψηλά το κεφάλι μας λοιπόν, γιατί ο Εθνικός μας χαρακτήρας είναι ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ και η ΔΟΞΑ!
Μας ζηλεύουν ε και τι να κάνουμε;
Είναι η Ελλάδα μας τόσο όμορφη, τόσο ΜΕΓΑΛΗ, έχουμε ένδοξη ιστορία. Όπου και να βρεθούμε γράφουμε ιστορία. Εδώ που τα λέμε εάν δε μας ζήλευαν, δεν θα αξίζαμε και πολλά. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΛΕΥΟΥΝ.
Την ομορφιά της Πατρίδας μας την ένοιωσε ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, που όταν μιλούσε για την Ελλάδα, έκλαιγε. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ένα πολύ μικρό απόσπασμα των λόγων του : «Μόνο η πίστη των Ορθοδόξων είναι καλή και Αγία, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ… Τούτο σας λέγω εις το τέλος. Να ευφραίνεσθε όπου είσθε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, και να κλαίετε δια τους ασεβείς και τους αιρετικούς όπου περιπατούν εις το σκότος. Αγάπα την Ορθοδοξία, και μαζί με την Ορθοδοξία αγάπα και την Ελλάδα ως στενώς και αδιαρρήκτως μετ’ αυτής συνδεδεμένη». ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ στην καρδιά του Αγίου είναι αχώριστοι.
Στις μεταξύ μας συζητήσεις πάντα αναφερόμαστε στον ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ. Πόσο πολύ αγάπησε τους ανθρώπους, πόσο πολύ πονούσε για την Ελλάδα. Είχε πει, σε κάποια από τα φωτισμένα, σοφά του λόγια, πως οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, πρέπει στα δύσκολα χρόνια να είναι όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι σε μια πνευματική ομάδα. Πρέπει να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αυτό είμαστε κι εμείς σήμερα, μια πνευματική ομάδα. Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Να μην αφήσουμε την καθημερινότητα να μας εξουθενώσει. Να σταματήσουμε να μιλάμε για όσα εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έχουμε μπροστά μας βουνό.
Αν κάθε μέρα λέμε ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, με πίστη, με εμπιστοσύνη, θα σημαίνει ότι μεταθέτουμε τις ανησυχίες μας και τα άλυτα προβλήματά μας στην ΠΑΝΑΓΙΑ. Είναι πολύ εύκολο. Το διώχνουμε από πάνω μας και το φορτώνουμε στην ΠΑΝΑΓΙΑ, εμείς σταματάμε να μιλάμε και ν’ αναμασάμε όσα μας σερβίρουν για να σφίγγεται η καρδιά μας. Έχουμε το ΚΑΛΟ γιατί να μιλάμε για το κακό;;;;
Τελειώνοντας το λέω σε σας, όπως θα το έλεγα στους στενούς μου φίλους. ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ, ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
ΜΗ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. Μ’ αυτό το σύνθημα θα προχωράμε κάθε μέρα».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας εγκρίνει και αγκαλιάζει την ομαδική αυτή προσπάθεια.
Χαιρετίζει την ενέργεια, επαινεί την πρωτοβουλία, στηρίζει την προσπάθεια. Συμπαρατάσσεται στον αγώνα.
Ευγνωμόνως ευχαριστεί και άμεσα θέτει την δραστηριότητα υπό τις πατρικές του ευλογίες και προτείνει στο εξής, η κάθε πρώτο Σάββατο εκάστου μηνός τελουμένη θεία Λειτουργία, προς το σκοπό αυτό, να τελείται σταθερά πλέον στο Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Τρυπητής.
Παρακαλεί δε και προτρέπει το πλήρωμα της Τοπικής μας Εκκλησίας να δίδει το παρόν στην σημαντική αυτή συμπροσευχή για την Πατρίδα μας, ευχόμενος ευόδωση των σκοπών.
Αρχιερατικος Επίτροπος Αιγίου                                                                                                   Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος
 
Αναρτήθηκε από ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΕΝΗΣ στις 9:00 π.μ.
Ετικέτες ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΙΜΚΑ: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΠΑΙΝΕΤΗ

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΔΑΙΔΥΚΤΙΟΝ

Απλά & Ορθόδοξα «ν πλτητι κα ελικρινείᾳ Θεο» (Β΄Κορ. 1, 12)
Η πρόκληση των νέων τεχνολογιών επικοινωνίας και η στάση μας ως χριστιανών*

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ζούμε στην εποχή της αποθέωσης της τεχνολογίας· από την κατάκτηση του διαστήματος και τον «πόλεμο των άστρων» έχουμε ήδη περάσει στην ευρεία διάδοση και χρήση των τεχνολογιών επικοινωνίας – τηλεόραση, ίντερνετ, κινητή τηλεφωνία κλπ – και στον επακόλουθο «πόλεμο της πληροφορίας». Άλλοι γοητεύονται από τις νέες δυνατότητες, άλλοι τις βλέπουν με καχυποψία ή ακόμα ως απειλή, οι πάντες όμως, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τις χρησιμοποιούμε καθημερινά. Το ερώτημα της χρήσης της τεχνολογίας εν γένει, έχει σαφώς κοινωνιολογικές, ηθικές, ψυχολογικές, φιλοσοφικές και θεολογικές διαστάσεις. Στον ίδιο παρονομαστή βρίσκονται και οι τεχνολογίες της επικοινωνίας· αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτές χαρακτηρίζονται ήδη από τον τίτλο αυτής της εισηγήσεως ως «πρόκληση», μιας που καλούμαστε να προσδιορίσουμε το μέτρο της χρήσης αυτών των τεχνολογιών και το όριο της κατάχρησης.    Ενδεικτικό της σοβαρότητας του ζητήματος, αλλά και της σύγχυσης με την οποία συχνά το αντιμετωπίζουμε, είναι σχετικό ερώτημα που τέθηκε πρόσφατα από το περιοδικό «Εφημέριος». Σάς μεταφέρω ένα απόσπασμα: «Κατά πόσο είναι απαραίτητη η τεχνολογία στις ζωές των χριστιανών, για να φέρει πιο κοντά τον ένα με τον άλλο, ώστε να μάθουν καινούρια πράγματα και να ζήσουν κοινά βιώματα(;). Τελικά πρέπει να υπάρξει πλαίσιο και όρια για το πού σταματούν “οι μηχανές” και ο άνθρωπος ξαναβρίσκει τη συνέχειά του; Ζούμε σε μια εποχή συνεχών νακατατάξεων, η μετα-νεωτερικότητα με τη μορφή της τεχνολογίας έχει εισβάλλει στις ζωές μας, στην καθημερινότητά μας, στις δουλειές μας, στο νου και στην ψυχή μας. Η τεχνολογία δίχως όρια ίσως συναποτελούσε μιας μορφής “αρμαγεδδώνα” για την πολιτισμική και πνευματική παράδοση του ανθρώπου. Η ανεπίγνωστη κατάχρηση της τεχνολογίας ίσως σημάνει τον μελλοντικό αφανισμό του...» Όπως διαπιστώνουμε, το ερώτημα που ετέθη, ενώ ξεκινά με έναν ορθό προβληματισμό για το μέτρο της χρήσης των τεχνολογιών επικοινωνίας, στη συνέχεια παρασύρεται σε μια μανιχαϊστική θεώρηση του πράγματος καταλήγοντας σε δαιμονοποίηση της τεχνολογίας, η οποία φαντάζει ως εισβολέας, απειλητικός για την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Και τούτο, επειδή κινείται επάνω στο λαθεμένο δίπολο «πίστη ή επιστήμη;», το οποίο ταλάνισε την ανθρώπινη σκέψη επί αιώνες και ασυναίσθητα υπαγορεύει ερωτήματα παρόμοιου τύπου στους σύγχρονους ανθρώπους, τόσο στους εντός όσο και στους εκτός Εκκλησίας. Η απάντηση, όμως, στα ερωτήματα που θέτει η χρήση της τεχνολογίας, δεν μπορεί να κινείται στο δίπολο άσπρο-μαύρο· αν μπούμε σε αυτή τη λογική, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να απορρίψουμε είτε την τεχνολογία στο σύνολό της, ως έργο του διαβόλου, είτε την πίστη μας, ως αναχρονιστική και εξωπραγματική. Υπάρχει άραγε κανείς που απορρίπτει τα επιτεύγματα της αρχιτεκτονικής; ή που δεν βλέπει τηλεόραση; ή που δεν αποδέχεται την ιατρική; ή που θεωρεί τον ηλεκτρισμό ως έργο του διαβόλου; Από τα παραδείγματα αυτά καταλαβαίνουμε πόσο εξωπραγματικός και με ολέθριες συνέπειες είναι αυτός ο τρόπος σκέψεως. Ολέθριος, γιατί όποιος εγκλωβιστεί σε αυτόν, καταδικάζει τον εαυτό του να ζήσει στην εποχή των σπηλαίων· και εξωπραγματικός, γιατί εάν ερευνήσει στην ελληνική γραμματεία, τη φιλοσοφική και τη χριστιανική, θα διαπιστώσει την παντελή απουσία αυτού του τρόπου σκέψεως.
Η τεχνολογία, επομένως, δεν είναι κάποιο θηρίο που ήρθε απ' έξω, αλλά αποτελεί επίτευγμα της επιστήμης, δηλαδή της ανθρώπινης γνώσης.
Η επιστήμη πάλι, κατά τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής[1] και των Πατέρων της Εκκλησίας[2], αποτελεί αγαθό, δώρο του Θεού στον άνθρωπο και δεν είναι απορριπτέα. Εκείνο που ελέγχεται, κατά περίπτωση, είναι η ορθή χρήση της τεχνολογίας που απορρέει από την επιστήμη. Έτσι, η μεν ορθή χρήση επαινείται, η δε υπερβολή απορρίπτεται. Στον κανόνα αυτό εντάσσεται και η σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία· αποτελεί ένα ακόμη ανθρώπινο εργαλείο, όπως ο τροχός, ο ηλεκτρισμός, το μαχαίρι. Η φύση της τεχνολογίας, ως εφαρμοσμένη γνώση, είναι καλή, ενώ σε πνευματικό επίπεδο δεν είναι ούτε αγαθοεργός ούτε καταστροφική αλλά αδιάφορη, όπως δηλαδή και η φύση κάθε υλικού πράγματος. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμα και η διαδικτυακή επικοινωνία επιτυγχάνεται με τη χρήση της ύλης, καθότι συνίσταται στην εγγραφή δεδομένων σε μαγνητικά μέσα και την διαβίβαση αυτών μέσω της κίνησης φωτονίων μέσα από οπτικές ίνες ή ηλεκτρονίων μέσα από αγωγούς ηλεκτρισμού και μέσω των ραδιοκυμάτων. Επομένως, η χρήση της διαδικτυακής επικοινωνίας, όπως κάθε εργαλείου, δεν την καθιστά καλή ή κακή· εκείνη η οποία υπαγορεύει την αγαθή ή την πονηρή χρήση τους και οδηγεί σε καλές ή κακές πράξεις, με αντίστοιχες συνέπειες, είναι η προαίρεση του ανθρώπου που την χρησιμοποιεί. Ο χριστιανός, ως άνθρωπος εν τω κόσμω αλλ` ουχί εκ του κόσμου, δεν αντιδιαστέλλεται από τον κόσμο αλλά από το κοσμικό φρόνημα, δηλαδή από την προαίρεση η οποία κινείται ενάντια στην αγάπη και στο θέλημα του Θεού. Επομένως, ο χριστιανός δεν φοβάται και δεν δαιμονοποιεί ούτε την ύλη ούτε την τεχνολογία· χρησιμοποιεί την διαδικτυακή επικοινωνία στο βαθμό που διευκολύνει την διαπροσωπική επικοινωνία, γνωρίζει τα όριά της και δεν τη μεταχειρίζεται για αυτοπροβολή, κουτσομπολιό, κατάκριση ή ακόμα για ανήθικους ή εγκληματικούς σκοπούς. Άρα, αυτή καθαυτή η τεχνολογία της επικοινωνίας δεν απειλεί τον άνθρωπο, όπως δεν τον απειλεί ο τροχός ή το μαχαίρι· ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε και κυρίως η κατάχρησή της, όπως άλλωστε κάθε αμαρτία ως προϊόν της ανθρώπινης προαίρεσης, είναι το ζήτημα που στην ουσία μάς απασχολεί. Οι τεχνολογίες της επικοινωνίας και οι δυνατότητες που παρέχουν Όταν αναφερόμαστε στις τεχνολογίες της επικοινωνίας, εννοούμε το τηλέφωνο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο· όλα αυτά τα μέσα εξυπηρετούν την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν άμεσα, υπερβαίνοντας το εμπόδιο της απόστασης ή ακόμα την αδυναμία της φυσικής παρουσίας, πρόσωπο προς πρόσωπο. Ειδικά με την εξάπλωση του διαδικτύου, το οποίο πλέον μάς ακολουθεί παντού με τα νέου τύπου κινητά τηλέφωνα που είναι περισσότερο φορητοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές παρά τηλεφωνικές συσκευές, έχει διευρυνθεί η δυνατότητα να επικοινωνούμε με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, ανά πάσα ώρα και στιγμή, από όπου και αν βρισκόμαστε. Οι ιστοσελίδες και τα τα blog ενημερωτικού ή θρησκευτικού ή ιστορικού ή προσωπικού ή κάθε είδους περιεχομένου, το facebook, το youtube, το instagram, το tweeter, τα online παιχνίδια κλπ, είναι από τις πιο γνωστές εφαρμογές του διαδικτύου, αρκετές από τις οποίες οι περισσότεροι, και κατά κύριο λόγο οι νεώτερες γενιές, χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η αμεσότητα και η ταχύτητα της επικοινωνίας, της αλληλεπίδρασης, της ανταλλαγής πληροφοριών, σκέψεων και ιδεών.

            Οι ρυθμοί με τους οποίους ζούμε και εργαζόμαστε, συχνά μάς στερούν τον χρόνο για να βρεθούμε με γνωστούς και να επικοινωνήσουμε μαζί τους· οι τεχνολογίες της επικοινωνίας αναπληρώνουν αυτό το κενό, εξοικονομούν χρόνο, διευρύνουν τους ορίζοντες της επικοινωνίας. Έτσι, μπορούμε να συνομιλούμε με γνωστά και αγαπημένα πρόσωπα, ακόμα κι αν εκείνα βρίσκονται πολύ μακριά. Μάς παρέχεται επίσης η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μια εκδήλωση στην οποία δεν μπορούμε να παρευρεθούμε, μια ομιλία, ακόμα και μια Ιερή Ακολουθία ή μια Θεία Λειτουργία, παρόλο που στην τελευταία περίπτωση γινόμαστε θεατές εξ' αποστάσεως και όχι κοινωνοί των τελουμένων. Μπορούμε ακόμη να μάθουμε πράγματα για την πίστη μας, να βρούμε και να μελετήσουμε όλη την Πατερική γραμματεία, κείμενα κατηχήσεως στην Ορθοδοξία και γενικά να οικοδομηθούμε ως άνθρωποι πάνω σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης γνώσης και επιστήμης. Προβλήματα και κατάχρηση Η αμεσότητα της επικοινωνίας, η οποία επιτυγχάνεται με τη χρήση των αντίστοιχων τεχνολογιών, αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της. Και τούτο, επειδή συχνά αντί να αντικαθιστά καταλήγει να υποκαθιστά την πρόσωπο προς πρόσωπο επικοινωνία. Η αναπλήρωση, δηλαδή, της νάγκης να βρεθούμε με άλλους ανθρώπους και να επικοινωνήσουμε μαζί τους, μπορεί να δημιουργήσει το αίσθημα ότι δεν είναι απαραίτητο να βγούμε από το σπίτι· στο τέλος, αν δεν προσέξουμε, αυτού του είδους η επικοινωνία τείνει να μάς απομονώσει από φίλους και γνωστούς, αφού μάς αποστερεί τον χρόνο για να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, απομειώνοντας ακόμα περισσότερο την φυσική παρουσία και επικοινωνία. Δεν είναι σπάνιο εξάλλου το φαινόμενο, σε μια παρέα που έχει συναντηθεί σε ένα σπίτι ή σε ένα δημόσιο χώρο, οι περισσότεροι να ασχολούνται με το κινητό τους τηλέφωνο, συνομιλώντας π.χ. στο facebook, αντί να συναναστρέφονται με τους φίλους τους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Ένα άλλο πρόβλημα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας είναι συχνά η αδυναμία ταυτοποίησης του συνομιλητή μας. Πολλοί χρησιμοποιούν ψευδώνυμο ή επικοινωνούν ανώνυμα· αυτό δεν είναι εκ προοιμίου κακό, ωστόσο άλλο πράγμα είναι να συνομιλεί κανείς με ανθρώπους που γνωρίζει και άλλο με αγνώστους, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται η οποιαδήποτε συνομιλία να προσλάβει προσωπικό χαρακτήρα. Για το ζήτημα αυτό, όπως και για πολλούς άλλους κινδύνους του διαδικτύου, η Αρχή Δίωξης ηλεκτρονικού Εγκλήματος κάνει επανειλημμένες υπενθυμίσεις, εφιστώντας την προσοχή όλων, και ειδικότερα των ανήλικων χρηστών. Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία η ελεύθερη έκφραση θεωρείται ως κεκτημένο αγαθό και δεν διώκεται, είναι ερευνητέα τα αίτια που επιτάσσουν την ανωνυμία, είτε τη δική μας είτε των συνομιλητών μας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της μορφής επικοινωνίας είναι ότι δίνει στον χρήστη την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κόσμου. Η αποδοχή εκ μέρους των άλλων, είναι μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ο τρόπος όμως με τον οποίο δικτυώνεται, δηλαδή συνδέεται, ο καθένας με τους άλλους, είναι διαφορετικός από ότι στην πραγματική επικοινωνία. Η διαφορά έγκειται, πρώτον, στον αριθμό· με το διαδίκτυο είναι πολύ εύκολο να αποκτήσει κανείς πολλές χιλιάδες «φιλων» και να συνδεθεί εικονικά με αυτούς, ενώ στην πραγματική ζωή ο αριθμός των φίλων, των συγγενών και των γνωστών μας ανέρχεται σε μερικές δεκάδες.


Και δεύτερον, λόγω ακριβώς της ευκολίας που παρέχει ο μεγάλος αριθμός διασυνδέσεων, είναι ευκολότερο να αποφύγει κανείς κάθε αρνητική κριτική ή δυσάρεστη «συνάντηση», να απορρίψει ή να αγνοήσει συνομιλητές και να κατασκευάσει με τον τρόπο αυτό ένα εικονικό σύμπαν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, στο οποίο ουσιαστικά καταπνίγεται κάθε διαφορετική φωνή και κάθε αντίλογος, που θα μπορούσαν να προσφέρουν ευκαιρίες για υγιή και ουσιαστικό διάλογο. Μια τέτοιου είδους «αποδοχή» όχι μόνο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά καθιστά τον άνθρωπο στάσιμο, αφού τον αποκόπτει από κάθε ευκαιρία εμπλουτισμού του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται και κινείται. Αποτελέσματα των παραπάνω αποτελούν, σε αρκετές περιπτώσεις, η αδυναμία πραγματικής επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης, μέσω ενός εντεινόμενου κοινωνικού απομονωτισμού και μονισμού, η ελλιπής ενημέρωση, η φτωχότερη γλώσσα, το κλείσιμο στο εγώ, ο εθισμός, η κατάχρηση. Ακόμη, η χρήση των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας δίνει σε πολλούς την εντύπωση ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση ή πρόβλημα· «κάνουμε Like» στη φωτογραφία με το βρέφος που πνίγηκε στο Αιγαίο και νομίζουμε ότι με τον τρόπο αυτό εκφράζουμε συμπόνοια και αλληλεγγύη· Αλληλεγγύη όμως σημαίνει να βαστάζω το βάρος των άλλων, να καταβάλλω προσπάθειες, να τρέχω, να συνδράμω. Και όλα αυτά, χωρίς να αγγίξουμε καν το μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζεται ηλεκτρονικό έγκλημα ή ακόμη τα εγκλήματα που χαλκεύονται μέσω του διαδικτύου. Το διαδίκτυο μάς προσφέρει τη δυνατότητα να φέρουμε στο σπίτι μας ό,τι κι αν επιθυμήσουμε· μοιάζει με μια πολυσύχναστη πλατεία, στην οποία υπάρχουν εκκλησιές, θέατρα, βιβλιοπωλεία, μουσεία και κάθε είδους καταστήματα και κυκλοφορούν κάθε είδους άνθρωποι. Στη δική μας επιλογή έγκειται το πού θα μπούμε και τί θα πάρουμε και με ποιους θα συναναστραφούμε. Όπως η πλατεία ή η αγορά δεν ευθύνονται για τους ανθρώπους που τις περιδιαβαίνουν, ομοίως και η τεχνολογία της επικοινωνίας δεν ευθύνεται για τον τρόπο με τον οποίο την χρησιμοποιούμε. Έχει τη δύναμη να προάγει την επικοινωνία, να ενημερώνει τον άνθρωπο γύρω από ό,τι τον ενδιφέρει και τον απασχολεί, να τον καλλιεργεί. Και όπως κάθε ανθρώπινο μέσο, έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει και τις εγγενείς παθολογίες του ψυχισμού ενός εκάστου, να τις διευρύνει, και να τις καθιστά δημόσιες. Το «εκκλησιαστικό» διαδίκτυο Εξειδικεύοντας στον χώρο της Εκκλησίας τα όσα είπαμε γενικά για το διαδίκτυο και τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας, εύκολα διαπιστώνουμε ότι δεν διαφέρει και πολύ από την εικόνα που ήδη περιγράψαμε. Αν και με κάποια καθυστέρηση, ο χώρος του διαδικτύου κατακλύζεται πλέον από άπειρες σελίδες θρησκευτικού -εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος, όπου ο καθένας μπορεί να βρει πολύτιμους θησαυρούς, όπως κείμενα Ορθοδόξου θεολογίας, απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα, βίους Αγίων, κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας (πολλά μάλιστα σε καλές νεοελληνικές μεταφράσεις), προβληματισμούς πάνω σε σύγχρονες καταστάσεις και προβλήματα, ομιλίες, εκπομπές, βιβλία, κηρύγματα κλπ. Φαντάζομαι πως δεν αμφιβάλλει κανείς ότι όλα αυτά αποτελούν ευλογία για τον καθένα που αναζητεί να οικοδομηθεί πνευματικά, να λάβει στήριγμα στην πνευματική του πορεία και να λάβει έγκυρες και εμπεριστατωμένες απαντήσεις. Όλες σχεδόν οι Μητροπόλεις διατηρούν ιστοσελίδα, πολλές ενορίες επίσης και πολλοί κληρικοί και θεολόγοι, καθιστώντας τρόπον τινά τον λόγο του Θεού πιο προσιτό και πιο εύκολο στο να διαδοθεί.
 Από την άλλη μεριά, παρουσιάζονται οι ίδιοι κίνδυνοι· πολλοί κρύβουν την ταυτότητά τους πίσω από βαρύγδουπους τίτλους, προσφέροντας σε πολλές περιπτώσεις αμφιβόλου ποιότητος υλικό, το οποίο απευθύνεται κυρίως στο συναίσθημα των πιστών, χωρίς ουσιαστικά να καλλιεργείται η κατά Θεόν προκοπή, η οποία συνίσταται στην μετάνοια, στην εξομολόγηση, στη Θεία Ευχαριστία. «Θεολγος δ πς͵ κα μυραις κηλσι τν ψυχν στιγματας», όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος[3], με αποτέλεσμα να μη δύναται ο απλός πιστός να διακρίνει εάν όσα διαβάζει ή ακούει είναι αληθινά ή όχι.
            Επιπλέον, έχει γεμίσει το διαδίκτυο με «προφητείες» κεκοιμημένων και εν ζωή «αγίων», ενσπείροντας φόβους ή καλλιεργώντας έωλες προσδοκίες, λες και οι Άγιοι ή ο Θεός ενδιαφέρονται όχι για τη σωτηρία μας αλλά για να μάς πουν τι θα γίνει στο πολιτικό και στο εθνικιστικό επίπεδο ή αν θα ευημερήσουμε υλικά στην παρούσα ζωή. Πολλοί, επώνυμα ή ανώνυμα, κληρικοί και λαϊκοί, επιδίδονται στην αδιάκοπη αντιγραφή κειμένων, τα οποία αλιεύουν στο διαδίκτυο, με μοναδικό σκοπό την αύξηση της επισκεψιμότητας των σελίδων τους ή την προσωπική τους προβολή. Αντί να κοιτάζουμε να οικοδομήσουμε τον έσω άνθρωπο, κατά κύριο λόγο επιδιώκουμε την αναγνώριση των άλλων, λιβανίζοντες εαυτούς ή συλλέγοντες αυτάρεσκα επαίνους ή συστρατευόμενοι σε «ομάδες» που καλλιεργούν τις ήδη εγγενείς παθογένειές μας. Έτσι, δεν λείπουν οι σελίδες που μοναδικό έργο τους έχουν την κατάκριση ή, επί το επιεικέστερο, την καταλαλιά εις βάρος των αμαρτωλών, των αιρετικών, ακόμα και της Εκκλησίας της οποίας είναι μέλη οι συντάκτες, οι αναγνώστες και οι σχολιαστές τους. Ή οι σελίδες που προβάλλουν υπέρμετρα επισκόπους, κληρικούς, λαϊκούς θεολόγους, και μάλιστα με ανούσιες αφορμές, όπως η τέλεση μιας Θείας Λειτουργίας ή μια κοσμική εκδήλωση. Ασχολούμαστε με το τί είπε ο ένας και τί είπε ο άλλος, κρίνουμε τα λεγόμενά τους με το αν είναι «γνωστή φίρμα» του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ και όχι με γνώμονα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, τρέχουμε να φωτογραφηθούμε δίπλα σε «επιφανείς», για νά 'χουν να λένε για μας γνωστοί και άγνωστοι. Λες και επίκεντρο της ζωής των χριστιανών δεν είναι ο Χριστός αλλά η εκάστοτε προβαλλόμενη προσωπικότητα. Και μαζί με αυτό, καλλιεργείται ένα άνευ προηγουμένου κουτσομπολιό, όπου το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα άμφια των λειτουργών ή στα δώρα που αντηλλάγησαν ή στα δείπνα που παρετέθησαν, ή στον αριθμό των συμμετασχόντων κλπ. Και λέω άνευ προηγουμένου, γιατί από όσο μπορώ να θυμηθώ, παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας μου, πριν την εμφάνιση αυτών των μέσων δεν ασχολούμασταν οι χριστιανοί με τέτοια θέματα· γιαυτό και στην εκκλησιαστική μας ζωή επικρατούσε περισσή απλότητα και συνάμα περισσή ανθρωπιά. Το διαδίκτυο στην ουσία αποκάλυψε ότι εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας παιδί της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί, είμαστε σε μεγάλο βαθμό εξίσου ρηχοί με τον υπόλοιπο κόσμο, τον οποίο ασυστόλως κατακρίνουμε· κατέστησε δημόσια τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις ατέλειές μας και κυρίως την προσπάθειά μας να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα είτε στο όνομα του μιμητισμού, αφού «έτσι κάνουν όλοι», είτε προσπαθώντας να εφεύρουμε χωλαίνουσες«θεολογικές» δικαιολογίες. Εκκλησιολογική θεώρηση Όλα τα προηγούμενα αποτελούν εκφράσεις του κοσμικού φρονήματος· εάν ο κόσμος επιζητεί την ανθρώπινη δόξα, τη λάμψη, τον πλούτο, τη διαφήμιση, καλώς κάνει και δεν είναι δουλειά μας να τον κρίνουμε.

 Εν πάση περιπτώσει, τα κριτήρια τα δικά μας διαφέρουν από τα κριτήρια του κόσμου τούτου, αφού ο Χριστός μάς κάλεσε να σκεφτόμαστε και να ζούμε κατά Θεόν, να είμαστε το φως και το αλάτι του κόσμου. Κριτήριο και άξονας των πάντων είναι ο Χριστός, σε αυτόν προσβλέπουμε, αυτόν οφείλουμε να δείχνουμε, αυτόν να κηρύττουμε, με γνώμονα τον Χριστό να μετράμε τα πάντα. Σε ό,τι αφορά στην τεχνολογία γενικά και ειδικότερα στην τεχνολογία της επικοινωνίας, από όσα ήδη έχουν αναφερθεί είναι φανερό ότι αποτελεί ένα αγαθό, ένα επίτευγμα του ανθρώπου, ένα εργαλείο, όπως ο τροχός, το μαχαίρι και οι κάθε λογής μηχανές. Η φύση της τεχνολογίας δεν είναι κακή, η χρήση της μπορεί να γίνει με καλό ή με κακό τρόπο· και καλή χρήση κάθε τεχνολογίας που προωθεί την επικοινωνία, γίνεται όταν έχουμε ως γνώμονά μας την κατά Θεόν προκοπή, τη δική μας και των αδελφών μας.
Εάν η επικοινωνία συνίσταται στο λόγο, πώς πρέπει να ομιλούμε; μάς το λέει ο απόστολος Παύλος: «ν σοφί περιπατετε πρς τος ξω, τν καιρν ξαγοραζόμενοι. λόγος μν πάντοτε ν χάριτι, λατι ρτυμένος, εδέναι πς δε μς ν κάστ ποκρίνεσθαι»[4]. Επομένως, εφόσον δεν συνάδουν με την ιδιότητα του χριστιανού η καταλαλιά, η κατάκριση, το κουτσομπολιό, η φιλαυτία και η αυτοπροβολή, δεν είναι δυνατόν αυτά να χαρακτηρίζουν τα λόγια και την κάθε είδους επικοινωνία που έχουμε, δημόσια ή ιδιωτική, είτε σε σύναξη είτε με τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Αν τη ζωή μας διέπει το πνεύμα του Χριστού, δεν γίνεται να μάς ενδιαφέρει η κολακεία των άλλων, των εγγύς ή των μακράν. Ως χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε διάκριση, μέτρο, σύνεση· άλλο πράγμα είναι η πληροφόρηση του λαού του Θεού, άλλο η διαφήμιση, άλλο ο πορισμός. Πληροφόρηση είναι ένα σημαντικό γεγονός, ένα κάλεσμα σε προσευχή ή σε φιλανθρωπία· άλλως, δεν διαφέρουμε «τν γραμματέων τν θελόντων περιπατεν ν στολας κα φιλούντων σπασμος ν τας γορας κα πρωτοκαθεδρίας ν τας συναγωγας κα πρωτοκλισίας ν τος δείπνοις»[5]. Αν μάς ενδιαφέρει η αλήθεια του Ευαγγελίου, τότε ως χριστιανοί οφείλουμε να καταγγέλλουμε την αλήθειαν[6], όχι τον πλησίον ή τον αδελφό μας, πολλώ δε μάλλον δημόσια και κατά κύριο λόγο ανώνυμα. Όποιος ομιλεί την γλώσσα της αληθείας, όποιος ομολογεί Χριστόν, δεν έχει λόγο να κρύβεται στην ανωνυμία· στο θέμα αυτό, κάθε δικαιολογία και επιφύλαξη είναι εκ του πονηρού. Αντιθέτως, η πρωτοβουλία πολλών κληρικών που διατηρούν προσωπικές ιστοσελίδες, οι οποίες έχουν ως έργο την διάδοση του λόγου του Ευαγγελίου, δεν είναι κατακριτέα· υπό τον όρο, βέβαια, να μην αποσκοπούν στην προσωπική προβολή. Τα όρια, ελπίζω, έχουν γίνει κατανοητά από τα προαναφερθέντα. Σε κάθε περίπτωση, κληρικοί και λαϊκοι, προτού ανοίξουμε το στόμα μας ας έχουμε κατά νου τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Καθαρθναι δε πρτον, ετα καθραι· σοφισθναι, κα οτω σοφίσαι· γενέσθαι φς, κα φωτίσαι· γγίσαι Θε, κα προσαγαγεν λλους· γιασθναι, κα γιάσαι· χειραγωγσαι μετ χειρν, συμβουλεσαι μετ συνέσεως»[7]. Αντιμετώπιση των προβλημάτων Πώς μπορούμε, λοιπόν, να θεραπεύσουμε τα προβλήματα που προκύπτουν από την κακή χρήση ή από την κατάχρηση των τεχνολογιών της επικοινωνίας; και, κυρίως, πώς θα προστατέψουμε τα παιδιά μας; Τα προβλήματα που περιγράψαμε πιο πάνω, τόσο σε γενικό επίπεδο όσο και στο πνευματικό, οφείλονται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας· διακρίνονται δε σε κοινωνικά, ψυχολογικά και πνευματικά. Ανάλογα με την περίπτωση, άλλα από αυτά μπορούν να τα αντιμετωπίσουν οι γονείς, άλλα οι Πνευματικοί και άλλα οι ειδικοί, Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί.
Η συνδρομή τους είναι πολύτιμη, ειδικά όταν ο καθένας αναγνωρίσει στον εαυτό του το πρόβλημα και θελήσει να απεμπλακεί από αυτό. Οι κάθε είδους απαγορεύσεις δεν λύνουν το πρόβλημα, απλά το αναστέλλουν πρόσκαιρα. Εκεί που μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα, είναι στον τομέα της πρόληψης, η οποία έχει δύο στάδια. Το πρώτο, είναι να κατανοήσουμε τις αρχές που διέπουν τη ζωή μας, και ειδικότερα τον τρόπο της επικοινωνίας μας σε πρώτο πρόσωπο και μέσω των τεχνολογιών. Και το δεύτερο, να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε με τα παιδιά μας και στον τρόπο που χρησιμοποιούμε αυτές τις τεχνολογίες, και έτσι να διαπαιδαγωγήσουμε πρώτα εμάς κι έπειτα τα παιδιά μας. Ποιές είναι αυτές οι αρχές; Πρώτη, η διάκριση ανάμεσα στο εικονικό και στο πραγματικό. Άλλο το διαδίκτυο, άλλο η ίδια η ζωή· αλίμονο αν η ζωή μας περιορίζεται σε τέσσερις τοίχους, σε μία οθόνη, σε ένα ακουστικό. Γιατί τότε χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα, αλλά και με τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντός μας. Δεύτερη, η σπουδαιότητα της φυσικής προσωπικής επαφής και επικοινωνίας. Η συνομιλία εξ αποστάσεως, ακόμα και με γνωστά μας πρόσωπα, δεν μπορεί να συγκριθεί με την εκ του σύνεγγυς, όπου ακόμα και οι κινήσεις του σώματος, τα βλέμματα, τα μειδιάματα, μεταφέρουν ποικίλα μηνύματα αλληλεπιδρώντας καταλυτικά στον ψυχισμό μας. Τρίτη αρχή, το μέτρο της χρήσης των τεχνολογιών επικοινωνίας, το οποίο συνίσταται στην αναπλήρωση της φυσικής συνάντησης, όταν αυτή δεν είναι εφικτή, δίχως να μάς αποσπά από τη φυσιολογική ροή της ζωής μας και των δραστηριοτήτων που την χαρακτηρίζουν. Τέταρτη, η κατανόηση ότι άλλο είναι η αποδοχή των άλλων, και δη η εικονική, και άλλο η αγάπη, η οποία συμβαδίζει με την ταπείνωση, τη συγχωρητικότητα, την προσφορά, τον αγώνα, τη θυσία για τον πλησίον. Πέμπτη, το μέτρο γενικά στη ζωή μας, στις σκέψεις μας, στις επιθυμίες μας, στην εν γένει συμπεριφορά μας. «Πάντα μοι ξεστιν, λλ' ο πάντα συμφέρει. Πάντα μοι ξεστιν, λλ' οκ γ ξουσιασθήσομαι πό τινος»[8]· εκείνος που άγεται και φέρεται από τις επιθυμίες του, δεν θα αντισταθεί σε ό,τιδήποτε τού προσφερθεί, εύκολα και δίχως κόστος, μέσω του διαδικτύου. Και τέλος, ως χριστιανοί, να μη λησμονούμε ότι δίχως Χριστό δεν ζει ο άνθρωπος και ο,τιδήποτε άλλο πέρα από το Χριστό, οποιαδήποτε κοσμική επιδίωξη ή απόλαυση, δόξα, λάμψη, πλούτη, ηδονές, αποτελούν σκύβαλα και ξυλοκέρατα. π. Χερουβείμ Βελέτζας --------------- * Ομιλία που εκφωνήθηκε στην Πανελλήνια Ένωση Γονέων, στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ορθοδόξου Κατηχήσεως, την 31-1-2016. [1]
 «Κα κάλεσεν Μωυσς Βεσελεηλ κα Ελιαβ κα πάντας τος χοντας τν σοφίαν, δωκεν θες πιστήμην ν τ καρδί, κα πάντας τος κουσίως βουλομένους προσπορεύεσθαι πρς τ ργα στε συντελεν ατά». Έξ. 36.2·
 «οτος θες μν, ο λογισθήσεται τερος πρς ατόν. ξερεν πσαν δν πιστήμης κα δωκεν ατν Ιακωβ τ παιδ ατο κα Ισραηλ τ γαπημέν π' ατο· μετ τοτο π τς γς φθη κα ν τος νθρώποις συνανεστράφη». Βαρούχ 3.37. [2]
 «σπερ κστη τν τεχνν βοθεια μν πρς τ τς φσεως σθενς π το Θεο κεχρισται͵ οον γεωργα μν͵ πειδ οκ ξαρκε τ ατομτως κ τς γς φυμενα πρς τν τν χρειν παραμυθαν· φαντικ δὲ͵ πειδ ναγκαα τν σκεπασμτων χρεα πρς τε τ εσχημον κα τς π το ἀέρος βλβας͵ κα οκοδομικ μοως· οτω κα ατρικ. πειδ τ μπαθς μν σμα ποικλαις βλβαις͵ τας τε ξωθεν προσπιπτοσαις κα τας νδοθεν π τροφν συνισταμναις͵ πκειται͵ κα πλεονασμος κα λλεψεσι καταπονεται͵ ατρικ τχνη ες τπον τς κατ ψυχν θεραπεας τν πθεσιν το περισσοῦ͵ κα τν το λεποντος πρσθεσιν ποτιθεμνη π το πσαν μν τν ζων οκονομοντος Θεο συγκεχρηται». Μ. Βασιλείου, ροι κατά πλάτος, 55, PG 10.1044.
 [3] Περί το γίου Πνεύματος πρς τν ν γοις μφιλχιον πσκοπον κονου, κεφ. 30.
 [4] Κολοσ. 4.5-6
 [5] Λουκ. 20.46
[6] Βλ. Μ. Βασιλείου, ό.π. «...τν λπδα θμενοι π τν βοθειαν το Πνεματος͵ ν πσ παρρησίᾳ κατηγγελαμεν τν λθειαν».
 [7] PG 35.480 [8]A΄ Κορ. 6.12 ---

Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html