Δ (4 η) ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Δύο είναι οι μεγάλες αρετές, τά θεμέλια τής χριστιανικής ζωής ,ο συνδετικός δεσμός τής οικογςνςιας καί τής κοινωνίας καί δημιουργοί τής συμβίωσης τών ανθρώπων, αγάπη και η ταπεινοφροσύνη. Καί ένα είναι βέβαιο, όπου αυτές υπάρχουν, ώς καρπός τής πίστης,εκεί και οι ευλογίες και δωρεές και θαυματουργικές επεμβάσεις του ίδιου τού Θεού. Αυτές λοιπόν, τις δύο αρετές και τις βλέπουμε και τις θαυμάζουμε, στο πρόσωπο ενός εθνικού, ενός Ρωμαίου αξιωματικού, αυτού του εκατόνταρχος τής πόλεις της Καπερναούμ. Αυτός είχε έναν δούλο, κατάκοιτο καί ασθενή, πού ήταν συνεχώς σέ κατάσταση αφόρητου πόνου, βασανισμένος από τήν ασθένειά του, ανίκανος να κάνει οποιαδήποτε κίνηση ώστε νά μπορέσει νά εξυπηρετήσει όχι μόνο τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά καί τόν ίδιο τόν Κύριο του. Καί ενώ ο δούλος υπέφερε και σίγουρα- θα ήταν ή αιτία λόγω της κατάστασής του- κάποιος άλλος στην θέση σου εκατόνταρχου, νά άφηνε τον δούλο νηστικό, ίσως και διψασμένο, ώστε νά πεθάνει μια ώρα σρχίτερα , η θα τόν άφηνε να πεθάνει ως ένα ετοιμοθάνατο ζώο, - γιατί έτσι φέρονταν και θεωρούσαν οι Ρωμαίος τους δούλους τους, - .ώς ζώα μη δίνοντας τους καμία σημασία, εντούτοις ο ο εκατόνταρχος τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής είχε απέναντι σε αυτόν τον δούλο, μια πολύ πιο ανθρώπινη ανθρώπινη συμπεριφορά και πιο διαφορετική στάση. Ήταν αυτός ο Εκατόνταρχος, πού έβλεπε καί θεωρούσε , τόν δούλο του, άνθρωπο- ίσον απέναντί του- γιατί καί ο ίδιος είχε αγαθή καρδιά, υπέφερε μαζί του, , ποθούσε- όσο καί εάν αυτοί μάς φαίνεται παράξενο, γιά τήν θέση του- την ίδια την θεραπεία τού δούλου του. Η αγάπη για τον δούλο του, χωρίς αμφιβολία θα τόν είχε κάνει να λαλήσει γιατρούς , νά αγοράσει τα καλύτερα φάρμακα τα οποία οί γιατροί του είχαν συστήσει, αλλά δυστυχώς όλα αυτά είχαν αποδειχθεί μάταια. Η ασθένεια του δούλου έκανε αθεράπευτηκαι έκανε και τον ίδιον να συμπάσχειμαζίτου. Καί, ιδού, ο ίδιος πληροφορήθηκε για τον Κύριο, άκουσε σίγουρα να γίνεται πολύς λόγος για τα θαύματα του, ώστε η καρδιά του νά σκιρτήσει και την ελπίδα για την θεραπεία τού δούλου του,- φώτισε τό πρόσωπό του, και ιδού αυτός Ρωμαίος αξιωματικός, με μεγάλη εξουσία στην πόλη τής Καπερναούμ, κινούμενος από ανιδιοτελή αγάπη πρός τό πρόσωπο του δικού του δούλου, έσπευσε ο ίδιος, - χωρίς νά να δώσει εντολή σε κάποιον υπαξιωματικό του η δούλο του, να τον φέρει στο σπίτι του και στο κατάκοιτο δούλο του- κινούμενος από αγάπη πρός τόν δούλο του, καί ταπεινοφροσύνη- έσπευσε ο ίδιος αυτοπροσώπως- για να Τον παρακαλέσει να κάνει το θαύμα Αλλά, αλήθεια δεν είναι συγκινητική και ταυτόχρονα τόσο διδακτική για όλους εμάς αυτή η θερμή αγάπη, αλλά καί η ταπεινοφροσύνη αυτού του εκατόνταρχου; Δε μας εκπλήτει όλους εμάς, το διάβημά του, προς τον Κύριο καί το γεγονός ότι - εκείνος- πήγε νά παρακαλέσει και κατά κάποιο τρόπο νά είναι εκείνος πού θά υποχρεωθεί πρός τόν Κύριο, γιά τήν θεραπεία ενός και μόνου δούλου; Όπου, όμως , υπάρχει η αγάπη, εκεί καί οί πολλές οί θυσίες, μέ χαρά καί προθυμία γίνονται γιά τό αγαπημένο μας πρόσωπο. Αλλά η αγάπη ώς μόνη-αρετή- δεν είναι αρκετή- Ο εκατόνταρχος τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής παρουσίασε και μία άλλη αρετή - αδελφή της Αγάπης- αυτή της ταπεινοφροσύνης . Καί μόνο το αυτό το γεγονός, ότι εκείνος πήγε νά παρακαλέσει τόν Κύριο, γιά τόν δούλο του, ήταν μία πλήρης ταπείνωση. Ας δούμε όμως ποιός ήταν αυτός ο Εκατόνταρχος; Ήταν αξιωματικός, Ρωμαίος πολίτης, άνθρωπος μέ πολλές εξουσίες καί πάνω από όλα γεμάτος λόγω της θέσης του,πολλά δικαιώματα. Αντίθετα, ο Χριστός, ήταν μπροστά Σον Ρωμαίο εκατόνταρχο, υπήκοοος υπόδουλος σέ ςνα κράτος υπόδουλο στους Ρωμαίους, το οποίο περιφρονούσαν οί Ρωμαίοι κατακτητές. Καί, όμως σέ αυτήν την περίπτωση καί πράξη βλέπουμε ακόμα πιο καθαρά την ταπεινοφροσύνη του, αποκαλεί μέ τόν πιό τιμητικό τίτλο τόν Κύριο <<Κύριε , του λέει, ο δούλος μου κατέκοιτο είς τό σπίτι μου δεινώς βασανιζόμενος >>. Καί , ναί, σάν νά βρισκόταν σέ συστολή - δέν αποτόλμησς- δέν προχώρησε κάν νά υποβάλλει αυτή του τήν παράκληση. Όταν όμως, ο Κύριος, τού είπε <<εγώ θά έλθω στο σπίτι σου να τον θεραπεύσω>>. έτσι λοιπόν μέ τρόπο απροσδόκητο, πού ταυτόχρονα μαρτυρούν και την βαθεά του ταπείνωση, του είπα <<Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε υποδεχθώ στο σπίτι μου. Δεν μούη μεγάλητιμή να εισέλθης, συ ο Παντοδύναμος Κύριος, κάτω απότην στέγητου σπιτιού μου >>. Δεν λέει οτιο δούλος μου δεν αξίζει αυτή την τιμή . αλλά ότιο ίδιος δεν αξίζει αυτή την μεγάλη τιμή. Καί, δεν μένει εκεί, όμως, παραδόξως, ταπεινώνοντας περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό, εκεί, παραδόξως, -ανεβάζοντας περισσότερο Τομ πήχυ της ταπεινοφροσύνης του, προχώρησε, λέγοντας <<Καί έπειτα, δεν είναι ανάγκη Κύριε, νά υποβληθείς είς τόν κόπον αυτής τής επισκέψεως, Αρκεί του είπε, -επαναλαμβάνοντας- από εδώ που είσαι και στέκεσαι να πείς έναν λόγον, καί αμέσως θα θεραπευτή ο δούλος. Μπορείς να διατάξεις,καί η παντοδύναμη διαταγή σου, θα γίνει αμέσως έργο.Δέν εμποδίζεται αυτή από την απόσταση. Διατί και εγώ είμαι άνθρωπος και ευρίσκομαι υπό την εξουσία ανωτρων. Σαν αξιωματικός όμως,έχω υπό τάς διαταγάς μου στρατιώτας, καί ότι τους διατάξω το εκτελούν. Λέγω είς τόν έναν πήγαινε και πηγαίνει, καί στον άλλον έλα καίέρχεται. Λόγω στον δούλον μου κάμε αυτό και το κάνει . Ασύγκριτα περισσότερο, σύ πού είσαι ισχυρότερος από κάθε αρχή και εξουσία, καί πού σάν απόλυτος Κύριος τού κόσμου πού έχεις υπό τίς διαταγές σου αόρατες δυνάμεις - μπορείς να διατάξεις- αυτή την στιγμή και από αυτή την απόσταση το πνεύμα της ασθένειάς να φύγειαπό τον δούλο μου, πνεύμα δε υγείας και ζωής να κατασκηνώσεισε αυτόν >>. Καί όπως ήταν φυσικό- οί παρευρισκόμενοι όλοι- μέσα από αυτή του τήν απάντηση, μέσα από τήν οποία έλαμπε η ταπεινοφροσύνη καί η πίστη του, αυτόςο Κύριος θαύμασε, καί απευθυνόμενος σε όλους, όσουςτον περιστοίχιζαν:<<σας διαβεβαιώνω ότι ούτε μεταξύ των Ισραηλιτών, δεν εύρηκα τέτοια πίστης >> . Αυτός, ο Ρωμαίος, είναι ο εκπρόσωπος τών εθνών τής Οικουμένης οί οπολιοι θά πιστέψουν σέ μένα καί θά παρακαθήσουν μαζί μέ τόν Αβραάμ, τόν Ισαάκ καί τόν Ιακώβ, στήν βασιλεία τών ουρανών! Και στρεφόμενος, τότε ο Κύριος, προς αυτόν τον ευσεβή, ευλαβή και ταπεινό, εκατόνταρχο, τού είπε:<<πήγαινε εις τό σπίτι σου, καί όπως επίστευσες , ότι δηλαδή, μέ έναν λόγον μου νπορώ νά θεραπεύσω τόν δούλον σου, άς γίνη πρός χάρην σου>>. Και πραγματικά, ακριβώς την ώρα εκείνη, ο δούλος θεραπεύτηκε, καί σηκώθηκε υγιής στα πόδια του. Καί ο εκατόνταρχος όμως,γιά τήν αγάπη καί τήν ταπεινοφροσύνη του, γιά τήν θερμή του πίστη, προς τον Κύριο, έλαβε και αυτός το βραβείο του. Έλαβε την θεραπεία τού δούλου του, καί το μεγάλο εγκώμιο από τον ίδιο τον Κύριο, καί έγινε, έμεινε και θα μένει για όλους εμάς τους χριστιανούς-διαχρονικά- φωτεινό παράδειγμα Αμή!!!