ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ  

       Καί τί δέν θά έδιναν καί τί δέν θά έκαναν οί Φαρισαίοι γιά νά πετύχουν , γιά νά εκμαιεύσουν μία ομολογία τού  πρώην τυφλού , γιά νά μπορέσουν νά τήν χρησιμοποιήσουν εναντίον τού Χριστού. 

Ανήκαν αυτοί, στήν τάξη τών μικρών καί μοχθηρών εκείνων ανθρώπων , πού στενοχωρούνταν από τήν αρετή τού άλλου καί πικραίνονταν από τά καλά τους έργα. 

 Ήταν επιδειξιομανείς καί φιλόδοξοι , έκαναν τά πάντα γιά νά τούς δούν καί νά τούς επαινέσουν όλοι οί άλλοι, είχαν κυριευθεί από απερίγραπτο φθόνο καί μίσος , ήθελαν μέ κάθε τρόπο  νά σπιλώσουν τήν αρετή τού Κυρίου , νά διαβάλουν τά θαύματά του και τέλος - τέλος νά νά τόν παρουσιάσουν ώς παραβάτη τού Νόμου. 

Είχαν τώρα, μπροστά τους τόν εκ γενετής τυφλόν, τόν οποίον θεράπευσε ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.  Τό θαύμα ήταν εκπληκτικό. Μέ προφανή κακότητα καί μοχθηρία, ρώτησαν τόν πρώην τυφλό , πώς απόκτησε τό φώς τών ματιών του. Μέ σαφήνεια εκείνος , μέ απαράμιλλο θάρρος , αλλά καί με φράσεις απλές καί κτυπητές , τούς είπε : << ένας άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς έθεσε πηλόν επάνω στά σβησμένα μάτια μου. Επήγα κατ εντολήν του είς τήν κολυμβήθραν Σιλωάμ, ενίφθηκα καί αμέσως ανοίχθηκαν τά μά τια μου>> 

 Εκείνοι δέν μπόρεσαν νά διαψεύσουν τό θαύμα, αλλά μπορούσαν καί προσπάθησαν νά κατασυκοφαντήσουν τόν Θαυματουργό. Ήθελαν νά πείσουν τόν εαυτό τους πρώτα, καί μετά όλους τούς άλλους ότι τήν ημέρα τού Σαββάτου , απαγορεύονταν τά καλά έργα, έστω καί εάν ήταν μεγάλα καί θαυμαστά , όπως η θεραπεία τού εκ γενετής τυφλού. Φυσική απορία πολλών παρευρισκομένων , με τήν μορφή ερωτήματος << πώς είναι δυνατόν αμαρτωλός άνθρωπος , παραβάτης τού Νόμου - κατά τούς Φαρισαίους- νά κάνει τέτοια θαύματα; >>. Δέν έχουν τίποτα να απαντήσουν καί καλούν τόν πρώην τυφλό καί τόν ρώτησαν τί γνώμη έχει γιά τόν Χριστό. Η δική του απάντηση καθαρή καί ξάστερη << είναι Προφήτης>> .

Δέν μένουν όμως εκεί , καταστενοχωρημένοι , κάλεσαν καί ρώτησαν τούς γονείς του εάν ο υιός τους έχει γεννηθεί τυφλός, καί αφού βεβαίωσαν τό γεγονός , λέγοντάς τους << Πώς όμως τώρα βλέπει , δέν γνωρίζομεν , Ερωτήσατε τόν ίδιον>> καλούν αυτή τήν φορά τόν πρώην τυφλό  καί με υποκριτική ευσέβεια -πού πάντα τούς διακατέχει- του λένε ν νά δοξάσει τόν θεό γιά τό θαύμα, αλλά νά παραδεχθεί , πώς εκείνος πού τού χαρισε τό φώς είναι αμαρτωλός.  Μέ σταθερή αλλά καί θαρραλέα φωνή  καί λόγια , διακήρυξε μπροστά σέ όλους , βροντο-φωνάζοντας << ξέρομεν - τούς είπε- πολύ καλά ότι ο Θεός αμαρτωλούς δέν ακούει. Αλλά άν κανείς Θεοσεβής και τηρητής τού θείου θελήματος, αυτόν ακούει ο Θεός, καί διά μέσω ενός τέτοιου θεοσεβούς - ανθρώπου- κάνει θαύματα. Από τότε δέ πού υπάρχει ό κόσμος μέχρι σήμερα, δέν έχει ακουσθεί ποτέ , ότι κάποιος εθεράπευσε άνθρωπον εκ γενετής τυφλόν. τό - δικό - μου  συμπέρασμα καί η πίστης μου είναι, ότι άν ο άνθρωπος αυτός δέν ήτο σταλμένος από τόν θεόν , δέ θά μπορούσε ποτέ ούτε τό παρα-μικρότερον θαύμα   δέν θά μπορούσε νά κάμη>> . Η δική τους απάντηση , σκληρή - όπως πάντα- κατέφυγαν στήν συνηθισμένη υβρεολογία , κατά τού πρώην τυφλού, καί γεμάτοι από αγανάκτηση , τόν διώξανε μακριά τους. Όταν όμως μετά από λί χρονικό διάστημα , εκείνος είδε τόν Χριστό, διεκήρυξε τήν πίστη του , καί  <<προσεκύνησεν αυτόν>> , ώς Θεό λατρευτό καί παντοδύναμο                Όμως όλα αυτά , γνώριμα , καί κατανοητά  , τί θά πρέπει όμως εμάς ώς χριστιανούς , νά μάς μείνει  από όλα αυτά, τελικά; 

Τό εξαίρετο παράδειγμα θαρραλέας ομολογίας, υπόδειγμα γιά όλους μας , αυτός ό πρώην τυφλός . κι αυτό γιατί , θά ρωτήσει κάποιος; γιατί αρκετοί από εμάς - ώς χριστιανοί- συγκρίνοντας τόν εαυτό τους μέ τόν πρώην τυφλό, θά αισθάνονται τύψεις καί ντροπή.  Η συνείδησή τους , θά τούς ελέγχει, θά τούς έχει κυριεύσει η ντροπή, θά είναι γεμάτοι δισταγμούς, αλλά καί ο  φόβος , για  νά κάνουν αυτό πού έκανε καί ο τυφλός - δηλαδή - νά ομολογήσουν τήν πίστη τους. Αλλά γιατί αυτό,  θά ρωτήσει κάποιος ; 

Ή ίδια η χριστιανική πίστη, ο Θεός  καί τό θέλημά του, ο Χριστός καί η σωτηρία πού Αυτός προσφέρει, η αρετή καί τά έργα τής αγάπης , τό φώς τής Θείας αποκαλύψεως καί η μακαριότητα τού ουρανού, είναι , αυτά τά πράγματα , γιά τά οποία πρέπει κανείς , νά ντρέπεται;  Αυτοί πού αντίθετα,θά πρέπει νά ντρέπονται, είναι ο αμαρτωλός γιά τά πονηρά του έργα, ο δεισιδαίμων καί προληπτικός  γιά τά σκοτάδια στά οποία έχει βυθιστεί, - κι αυτό είναι  τό φυσικό - αλλά καί όχι μόνο αυτοί .  Καί δέν είναι μόνο αυτοί.

Θά πρέπει , νά ντραπούν καί νά φοβηθούν οί πάσης φύσεως εγκληματίες, οί εχθροί τής ανθρωπότητας, τά κακοποιά στοιχεία . Αλλά μέ όλους αυτούς συμβαίνει τό εξής παράδοξο.  

Αυτοί είναι, πού δέν ντρέπονται καθόλου,   γιά τίς αθλιότητές τους, και είναι αυτός  - ό Κύριος  ημών Ιησούς Χριστός- πού ντρέπεται γιά τήν έκφραση τής <<πίστης τους>> καί πού μέ τήν συμπεριφορά τους , αρνούνται αυτόν τόν ίδιο τόν ευεργέτη Ιησού Χριστό,  καί αυτή η συμπεριφορά δέν θά πρέπει να είναι - φυσικά - αυτή πού θά πρέπει νά μάς εμπνέει. 

Αυτή η συμπεριφορά , πού θά πρέπει νά εμπνέει, είναι η συμπεριφορά αλλά καί τό παράδειγμα τού θαρραλέου - πρώην - τυφλού. Χωρίς φόβο - δηλαδή - αλλά καί κυρίως χωρίς φανατισμό, θά πρέπει νά ομολογούμε τήν πίστη μας πρός τόν Χριστό, καί  αυτό , όπου η περίσταση τό επιβάλλει. 

Αυτή θά πρέπει νά είναι μία πράξη, πού θά πρέπει νά τήν πράττουμε μπροστά σέ εχθρούς καί φίλους, σέ πιστούς καί απίστους, σε επίσημους καί μή επισήμους, μορφωμένους , αλλά καί μή μορφωμένους. Αυτό θά πρέπει νά είναι - λοιπόν - τό συμφέρον μας , γιατί έτσι θά αξιωθούμε νά πάρουμε ανεκτίμητες ευλογίες , αλλά καί πολυποίκιλες δωρεές από τόν  θεό. 

Αλλά καί πάλι - πού τό γνωρίζουμε;- Ίσως η  θαρραλέα αυτή ομολογία δικής μας -  πίστεως , νά συγκινήσει πρός τό  καλό καί αυτούς , πού τήν εμπαίζουν αλλά καί τήν πολεμούν.  Καί μήπως είναι λίγα εκείνα τά παραδείγματα, πολεμίων τής πίστης μας , πού οδηγήθηκαν στόν Χριστό , χάρη στήν καλή ομολογία θαρραλέων χριστιανών;

         

 

   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)

῾χρηματίσαι πρῶτον ἐν ᾽Αντιοχείᾳ τούς μαθητάς Χριστιανούς᾽ (Πρ. ᾽Απ. 11, 26)

α. Τό γεγονός ὅτι γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὀνομάστηκαν Χριστιανοί - στήν ᾽Αντιόχεια ὅπου οἱ πλεῖστοι ἦταν ἑλληνιστές λεγόμενοι ᾽Ιουδαῖοι: ᾽Ιουδαῖοι δηλαδή πού ζοῦσαν ἐκτός ῾Ιεροσολύμων καί μιλοῦσαν τήν ἑλληνική ὡς μητρική τους γλώσσα – εἶναι ἐξόχως σημαντικό, δεδομένου ὅτι ἔκτοτε ἡ πίστη στόν Χριστό ἔγινε τό καθοριστικό στοιχεῖο ταυτότητας ἐκείνων πού τήν ἀποδέχονταν, σέ βαθμό μάλιστα πού σέ περιόδους διωγμῶν κατά τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἡ δήλωση αὐτή νά ἀντικαθιστᾶ καί τό ἴδιο τό ὄνομα τῶν ὑποψηφίων μαρτύρων. Στήν ἐρώτηση τῶν διωκτῶν ῾ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;᾽ οἱ περισσότεροι τῶν συλληφθέντων χριστιανῶν ἀπαντοῦσαν ἀκριβῶς ἔτσι: ῾Χριστιανός εἰμι᾽. Ποιός λοιπόν εἶναι ὁ χριστιανός; Ποιά στοιχεῖα συνιστοῦν τήν ταυτότητά του, ὅπως μάλιστα ἐξάγονται ἀπό τήν συγκεκριμένη ζωή τῶν χριστιανῶν τῆς ᾽Αντιόχειας, ὥστε μέ βάση αὐτά νά μετροῦμε καί τήν δική μας ταυτότητα;

β. 1. ῾πολύς τε ἀριθμός πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπί τόν Κύριον᾽: πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού πίστεψαν καί δέχτηκαν τόν ᾽Ιησοῦ γιά Κύριό τους. Τό πρῶτο στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ πίστη στόν ᾽Ιησοῦ Χριστό ὡς Κύριο τῆς ζωῆς του. ῎Οχι δηλαδή ἁπλῶς ἡ πίστη στόν ᾽Ιησοῦ ὡς σπουδαῖο ἄνθρωπο ἤ μεγάλο μύστη καί φιλόσοφο, ἀλλά ἡ πίστη σ᾽ ᾽Εκεῖνον ὡς Κύριο καί Θεό του. ῎Αν μέ ἄλλα λόγια ὁ χριστιανός δέν πιστεύει στόν Χριστό ὡς ᾽Εκεῖνον ἀπό τόν ῾Οποῖο ἐξαρτᾶ τήν ζωή του καί τοῦ ῾Οποίου τό θέλημα προσδιορίζει τό δικό του θέλημα δέν μπορεῖ νά λέγεται χριστιανός. Διότι στήν περίπτωση αὐτή εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ ἀναφορά δέν εἶναι ὁ Χριστός ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. ῾Ο Κύριος ὅμως ἦλθε γιά νά μᾶς καλέσει νά ἐπιστρέψουμε στήν κανονική μας κατάσταση ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσαμε λόγω τῆς ἁμαρτίας, νά ἐπιστρέψουμε δηλαδή στόν Θεό, ἑνώνοντάς μας μέ τόν ῾Εαυτό Του.  Γι᾽ αὐτό καί ἡ πίστη σ᾽ Αὐτόν εἶναι ἀνάλογη πάντοτε τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπιστροφῆς, δηλαδή τῆς μετανοίας πού ἐπιδεικνύει κανείς στήν καθημερινή του ζωή.  ᾽Επιστρέφω στόν Κύριο σημαίνει κατά τήν ῾Αγία Γραφή μετανοῶ, ἀλλάζω τρόπο καί πορεία ζωῆς, θέτοντας τόν Θεό ὡς κέντρο τῆς ζωῆς μου. ῎Ετσι τό κύριο γνώρισμα τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Κυρίου: τό ῾γενηθήτω τό θέλημά Σου᾽ συνιστᾶ τήν ἐπωδό τῶν σκέψεων, τῶν λόγων καί τῶν πράξεών του.

2. ῾῞Ος (Βαρνάβας) ἰδών τήν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη᾽: ῾Ο Βαρνάβας εἶδε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ (ἐκείνων πού πίστεψαν στόν Κύριο στήν ᾽Αντιόχεια) καί χάρηκε. ῾Η πίστη στόν Κύριο δηλαδή ὡς τό καθοριστικό στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ συνιστᾶ μία χαρισματική κατάσταση. Τό νά εἶναι κανείς χριστιανός εἶναι πέρα ἀπό τά φυσικῶς θεωρούμενα ἀνθρώπινα. Κανείς ἀπό μόνος του στηριγμένος στίς δυνάμεις του δέν γίνεται χριστιανός. ῞Οσα καλά στοιχεῖα κι ἄν διαθέτει κάποιος ἄνθρωπος δέν παύει νά εἶναι ἐγκλωβισμένος στά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Πρέπει ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά καλέσει τόν ἄνθρωπο γιά νά ἐγγίσει τόν Χριστό καί δι᾽ Αὐτοῦ νά δεῖ Θεοῦ πρόσωπο. Προηγεῖται δηλαδή ὁ Θεός καί ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Τά λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπολύτως σαφῆ: ῾Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν᾽. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθει σ᾽ ἐμένα, ἄν ὁ Πατέρας πού μέ ἔστειλε δέν τόν ἑλκύσει.

Κι ἀκόμη: ὄχι μόνο τό νά εἶναι κανείς χριστιανός συνιστᾶ μία ὑπέρ φύσιν χαρισματική κατάσταση, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ διαπίστωση τῆς κατάστασης αὐτῆς σημαίνει ἐξίσου χάρη Κυρίου. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας, σταλμένος ἀπό τήν ᾽Εκκλησία τῶν ῾Ιεροσολύμων, βλέπει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στούς πιστούς τῆς ᾽Αντιόχειας, διότι καί ὁ ἴδιος βρισκόταν μέσα σέ αὐτήν. Κανείς δέν βλέπει κάτι ἄν δέν τό ἔχει. ῾Ο Βαρνάβας λοιπόν ῾ἀνήρ ἀγαθός καί πλήρης Πνεύματος ῾Αγίου καί πίστεως᾽ ἔβλεπε αὐτό πού εἶχε. Πρόκειται γιά μία καίρια ἀλήθεια τῆς πίστης μας, τήν ὁποία ἀδιάκοπα ὁμολογοῦμε στήν ᾽Εκκλησία μας: ῾ἐν τῷ φωτί Σου, Κύριε, ὀψόμεθα φῶς᾽. Μέ τό φῶς Σου, Κύριε, θά δοῦμε τό φῶς Σου. Χωρίς τό φῶς καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ δέν βλέπουμε τίποτε πέρα ἀπό σκοτάδι. Μέ τό φῶς καί τήν χάρη βλέπουμε ἐκεῖ πού ὑπάρχουν αὐτά.

3. ῾Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ᾽: ὁ Βαρνάβας τούς συμβούλευε ὅλους νά μένουν ἀφοσιωμένοι στόν Κύριο μέ ὅλη τους τήν καρδιά. ῾Η χαρισματική αὐτή κατάσταση πίστης στόν Χριστό ὡς ζωῆς δέν εἶναι γεγονός μίας στιγμῆς ἤ ὁρισμένου μόνο χρονικοῦ διαστήματος. ᾽Απαιτεῖται διαρκής ἀγώνας ἐμμονῆς στόν Κύριο μέ ὅλον τόν ἐσωτερικό μας κόσμο -  πού σημαίνει ἀγώνα τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες φανερώνεται ὁ ῎Ιδιος στήν ζωή μας – διότι τήν σχέση μας μέ τόν Θεό τήν κρατοῦμε τήν κάθε μας στιγμή ὡς σχέση ἀγάπης. ῞Οπως γιά παράδειγμα στήν συζυγία τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα χρειάζεται διαρκής ἔγνοια  καί προσπάθεια νά παραμένει τό κάθε μέλος ἐν ἀγάπῃ ἀπέναντι στό ἄλλο προκειμένου νά διατηρεῖται καί νά αὐξάνει ἡ σχέση καί ἡ ἀγάπη, τό ἴδιο καί πολύ περισσότερο στήν σχέση μέ τόν Θεό. Δέν ὑπάρχουν διαλείμματα καί διακοπές στήν σχέση αὐτή. Τυχόν ὀπισθοχώρηση στήν ἀφοσίωση πρός τόν Κύριο σημαίνει ἐκτροπή ἀπό Αὐτόν καί ἐναντίωση πρός Αὐτόν. Κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου: ῾ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει᾽. ῾Ο χριστιανός ἀπό τήν ἄποψη αὐτή εἶναι χριστιανός ὄχι μόνο ἀπό τήν πιθανή ἁπλή δήλωση τῆς ἰδιότητάς του, ὄχι ἀσφαλῶς ἀπό ἕνα ἔγγραφο ἀποδεικτικό τῆς ταυτότητάς του (μολονότι στήν ἐποχή μας καί αὐτό ἴσως συνιστᾶ ὁμολογία πίστεως), ἀλλά ἀπό τό ποῦ βρίσκεται τήν κάθε στιγμή ἡ καρδιά του. Τό ῾προσμένειν τῷ Κυρίῳ τῇ προθέσει τῆς καρδίας᾽ τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα ἀποτελεῖ ὑπομνηματισμό τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου ῾ὅπου ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ καί ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται᾽. ῎Αν ὁ Κύριος εἶναι ἤ ὄχι ὁ θησαυρός μας φαίνεται ἀπό τό τί κρατοῦμε ὡς περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας.

4. ῾συναχθῆναι ἐν τῇ ᾽Εκκλησίᾳ᾽: οἱ ἀπόστολοι Βαρνάβας καί Παῦλος συμμετεῖχαν στίς συνάξεις τῆς ᾽Εκκλησίας. Στίς συνάξεις αὐτές συναντοῦσαν τούς χριστιανούς, μετεῖχαν στήν Θεία Λειτουργία, δίδασκαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό βεβαίως θά πεῖ περαιτέρω ὅτι ὁ χριστιανός εἶναι χριστιανός ἀπό τόν βαθμό τῆς ἐκκλησιαστικότητάς του. Δέν ὑπάρχει ἀτομικός χριστιανισμός. Δέν ὑπάρχει ἀτομική σχέση μέ τόν Θεό, παρά μόνον ἄν ἡ σχέση αὐτή ἀποτελεῖ προέκταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. ῾Ο ἀπόστολος Θωμᾶς - ἄς θυμηθοῦμε - ὅσο βρισκόταν ἀπομονωμένος στό σπίτι του ἐκτός τῆς συνάξεως τῶν ἄλλων ἀποστόλων δέν εἶχε τήν εὐλογία τῆς παρουσίας σ᾽ αὐτόν τοῦ Κυρίου. Τοῦ φανερώθηκε ὁ ἀναστημένος Κύριος μόλις πῆγε μέ τούς ἄλλους. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος κατεξοχήν θεολόγησε περί τῆς συνάξεως τῶν πιστῶν ὡς μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου. Εἴμαστε ὡς βαπτισμένοι στόν Κύριο μέλη τοῦ ἁγίου σώματός Του καί μέλη ἀλλήλων. ᾽Εκτός ᾽Εκκλησίας λοιπόν, ἐκτός τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, ποῦ θά βρεῖ κανείς τόν Κύριο; ῾Ο ῎Ιδιος καθόρισε τήν εὐλογημένη αὐτή πραγματικότητα, γι᾽ αὐτό καί ἤδη ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους ἴσχυε τό τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ ῾unus christianus, nullus christianus’, ἕνας χριστιανός κανένας χριστιανός. Εἶμαι χριστιανός λοιπόν σημαίνει ζῶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί στήν ἐκκλησιαστική ζωή ζῶ τήν πνευματική χριστιανική ζωή. ᾽Εκεῖ ζῶ καί ἀναπνέω τόν Χριστό μου καί μαζί μέ Αὐτόν ὅλην τήν Παναγία Τριάδα, γενόμενος κατοικητήριο Αὐτῆς.

5. ῾Τῶν δέ μαθητῶν καθώς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ ᾽Ιουδαίᾳ ἀδελφοῖς᾽: Οἱ χριστιανοί στήν ᾽Αντιόχεια ἀποφάσισαν νά στείλουν βοήθεια στούς ἀδελφούς πού κατοικοῦσαν στήν ᾽Ιουδαία (λόγω ἐπερχομένου μεγάλου λιμοῦ στήν οἰκουμένη) ὅ,τι μποροῦσε ὁ καθένας. ᾽Εκεῖνο πού σφραγίζει τήν ἀληθινή ταυτότητα τοῦ χριστιανοῦ καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀλήθεια τῆς πίστης του στόν Κύριο, τήν ὕπαρξη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτόν, τήν γνησιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ζωῆς, εἶναι ἡ κινητοποίησή του στό θέμα τῆς ἀγάπης. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς χριστιανικότητας κάποιου εἶναι ἡ ὕπαρξη τῆς ἀγάπης στήν καθημερινότητά του. ῾᾽Εν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε – εἶπε ὁ Κύριος - ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις᾽. Χωρίς ἀγάπη ὅλα τά προαναφερόμενα ὡς γνωρίσματα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μάταια καί ἕωλα. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος γιά νά καταδείξει τήν ἀλήθεια αὐτή φτάνει σέ διατυπώσεις θεωρούμενης ὑπερβολῆς, χωρίς νά εἶναι ὑπερβολή: ῾Καί ἐάν παραδώσω τό σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι᾽. Καί μάρτυρας τῆς πίστεως νά γίνει κανείς, ἄν δέν ἔχει ἀγάπη, τό μαρτύριό του εἶναι χωρίς ἀντίκρυσμα. Κι εἶναι εὔλογο: πῶς μπορῶ χωρίς ἀγάπη νά εἶμαι μαθητής ᾽Εκείνου, ὁ ῾Οποῖος ῾ἀγάπη ἐστί᾽; ῾῾Ο Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ᾽. Καί ἀγάπη σημαίνει βεβαίως ὄχι ἁπλῶς λόγια συμπάθειας (ἀπαραίτητα κι αὐτά), ἀλλά ἔμπρακτη φανέρωση τῆς ἀγάπης στόν πόνο καί τήν δοκιμασία τοῦ συνανθρώπου. ῞Οπως τό ἔδειξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί μέ τήν ζωή Του καί μέ τόν λόγο Του. ῾᾽Επείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψασα καί ἐποτίσατέ μοι...᾽.

γ. Στήν ζωή τῶν χριστιανῶν τῆς ᾽Αντιόχειας – καί ὄχι μόνον αὐτῶν ἀσφαλῶς – βλέπουμε τό τί σημαίνει χριστιανός. Πρόκειται γι᾽ αὐτό πού εἶπε μεταξύ ἄλλων ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης τῆς Κλίμακος: ῾χριστιανός ἐστι μίμημα Χριστοῦ κατά τό δυνατόν ἀνθρώποις᾽. Μία φανέρωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.  Δέν ξέρουμε πόσο εὔκολα μποροῦμε μετά τά παραπάνω νά σπεύδουμε νά δηλώνουμε τήν χριστιανική μας ταυτότητα. Δέν ξέρουμε μήπως ἡ δήλωσή μας αὐτή συνιστᾶ πολλές φορές πρόκληση ῾βλασφημίας ἐν τοῖς ἔθνεσι᾽. Μήπως τό καλύτερο πού ἔχουμε νά κάνουμε  στούς καιρούς πού ζοῦμε εἶναι νά κλαῖμε τίς ἁμαρτίες μας καί τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου μας; ῎Ισως περισσέψαμε οἱ δάσκαλοι τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί τό κρίμα Κυρίου ἐπικρέμαται πάνω ἀπό τίς κεφαλές μας...

Αναρτήθηκε από παπα Γιώργης Δορμπαράκης

+ ΑΓΙΑ & ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Τήν Αγία καί Μεγάλη Πέμπτη εορτάζουμε  

Α) Τον Ιερό Νιπτήρα 

Β) τόν Μυστικό Δείπνο

Γ) τήν υπερφυά Προσευχή

αλλά καί τήν Δ)  Προδοσία.

  

Τίς τέσσερις αυτές πράξεις μάς προβάλλει η Αγία μας Εκκλησία, οί οποίες έγιναν ή μία μετά τήν άλλη τό ίδιο ακριβώς βράδυ. 

Καμιά άλλη νύχτα δέν είδαν οί άνθρωποι τόν θεό καί Κύριο τού κόσμου νά σκύβει καί νά πλένει τά πόδια τών μαθητών του. 

Σκυμμένος ταπεινά σάν δούλος πλένει τά πόδια τους ψιθυρίζοντας <<ούκ ήλθον διακονηθήναι , αλλά διακονήσαι>

Έπειτα ό Κύριος αφού φόρεσε τά ιμάτιά του καί τούς  συμβούλεψε νά έχον αγάπη μεταξύ τους καί νά μήν επιζητούν πρωτεία κάθισε στό τραπέζι.

Εκεί έγινε η παράδοση τών φρικτών Μυστηρίων , η προσφορά τής Θείας Κοινωνίας στούς ανθρώπους. Πρώτα στό τραπέζι τής νύχτας εκείνης στό υπερώο τής Ιερουσαλήμ καί ύστερα σέ όλες τίς Αγίες Τράπεζες τών Ναών μας ,προσφέρεται ό ίδιος Αμνός καί τό ίδιο Κρασί, όπως προσφέρθηκε τότε, τό Σώμα καί τό Αίμα τού Κυρίου. 

Έπειτα έρχεται μέσα  στό σκοτάδι τής νύχτας στόν Κήπο τής Γεθσημανή  μέ τούς μαθητές του νά προσευχηθεί πρίν τό  Πάθος. Προσεύχεται ό Χριστός καί οί θρόμβοι ιδρώτος τού προσώπου Του γίνονται φόβητρα. Αποφεύγοντας δήθεν τόν Θάνατο, εξαπάτησε  μέ  αυτό  τόν εχθρό , τόν διάβολο. 

Στήν συνέχεια ακολουθεί ή σκηνή τής Προδοσίας. Καμιά νύχτα δέν φιλοξένησε πράξη τόσο σκοτεινή  καί  βέβηλη  σάν τήν προδοσία τού Ιούδα. Έχει πολλές προδοσίες νά παρουσιάσει η ανθρώπινη Ιστορία, καμιά όμως δέν μπορεί νά  συγκριθεί σέ κακότητα καί δολιότητα μέ εκείνη πού διέπραξε ο μαθητής τού Χριστού ο Ιούδας, ο  οποίος από τότε έγινε σύμβολο κακίας, αχαριστίας καί διεφθαρμένης ψυχής.  

Πολλά έχουν γραφτεί γιά τόν Ιούδα. Ή μορφή του παρ' όλα αυτά αποτελεί ακόμα  καί σήμερα μυστήριο σκοτεινό.

 

ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ  12 04 2025 + ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ 1900 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ  13 04 2025 =+ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ 0700 ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ – ΕΥΧΗ ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΒΑΪΩΝ 1930 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΝΥΜΦΙΟΥ (ΟΡΘΡΟΣ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ)  14 04 2025 + ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 1930 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΝΥΜΦΙΟΥ (ΟΡΘΡΟΣ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ)  15 04 2025 + ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 1930 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΝΥΜΦΙΟΥ (ΟΡΘΡΟΣ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ)  16 04 2025 + ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 1800 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ + ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ 1930 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ (ΟΡΘΡΟΥ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ  17 04 2025 + ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 0700 ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 1900 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ + ΙΕΡΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (ΟΡΘΡΟΣ + ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ)  18 04 2025 + ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 0800 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ 1000 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ( +ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΙΣ) ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΕΙΣ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ (ΤΡΙΣΑΓΙΑ) 1900 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΡΘΡΟΥ + ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ (ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ) - ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ & ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΣ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ & ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ  19 04 2025 + ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ 0700 ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 2300 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ + ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΥΧΙΔΟΣ 2330 ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ + ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ 2350 << ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ …. >> 0000 ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ (ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ) 0010 ΟΡΘΡΟΣ & ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΘΕΙΑ ΛΑΕΙΤΟΥΡΓΙΑ + ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ  20 04 2025 + ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 1900 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ( ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ) ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2025

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2025 Σάν σήμερα , πρώτη ημέρα τής Μεγάλης Εβδομάδας, Κυριακή των Βαΐων, ο Κύριος εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ , καθήμενος επάνω σέ νένα ταπεινό γαϊδουράκι, χωρίς κάποια πομπή και επίδειξη και αυτή του η ταπεινή είσοδος είχε προφητευθεί αιώνες ολόκληρους πρίν, τον συνόδευαν οί μαθητές του , πού κατά την διάρκεια τής πορείας προστέθηκε αυθόρμητα πλήθος λαού, το οποίο ερχότανε να εορτάσει στα Ιεροσόλυμα το Εβραϊκό Πάσχα, γρήγορα μαθεύτηκε ότι Αυτός ήταν πού έκανε θαύματα και πού πρίν τέσσερις ημέρες είχε αναστήσει στην Βηθανία τον νεκρό φίλο του Λάζαρο. Διαισθάνονταν ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας και αναμενόμενος ελευθερωτής και βασιλέας τού Ισραήλ και ξέσπασαν σέ ζητωκραυγές, έστρωσαν στο δρόμο του τά ενδύματά τους, έστρωσαν και κρατούσαν κλάδους φοινίκων σέ ένδειξη μεγάλης χαράς και όλοι μαζί, έκραζαν λέγοντες << ευλογημένος ο ερχόμενος έν ονόματα Κυρίου ο βασιλεύς τού Ισραήλ Ωσαννά έν τοίς Υψίστους..>> και όπως μάς περιέγραψε παραστατικά <<εσείσθη η πόλις>>. Μεγαλειώδης η υποδοχή , αυθόρμητη , χωρίς καμία οργάνωση και προπαρασκευή, όμως ο Κύριος -ασυγκίνητος- γιατί γνώριζε πόσο προσωρινά και παροδικά ήταν όλα αυτά, ότι δεν προέρχονταν από φλογισμένη πίστη , από αληθινό σεβασμό προς τον Λυτρωτή. Ο Κύριος γνώριζε ότι όλοι αυτοί, έπειτα από μερικές ημέρες θα βραχνιάζει κραυγάζοντας <<άρον, άρον , σταύρωσον αυτόν>>. Ήταν ο ίδιος λαός για τον οποίο με το στόμα τού Προφήτη πού είχε πεί << ούτος ο λαός τοίς χείλεσι με τιμά , η δε καρδία αυτού πόρρω απέχει απ’ εμού>> (Ματθ ιε’ , 8) και ώς παντογνώστης προείδε τον όλεθρο τού αμετανόητου λαού , γιατί ενώ Εκείνος είχε έλθει να προσφέρει την σωτηρία και εκείνοι απέκρουσαν και αυτήν και την Σωτήρα. Και πώς λοιπόν Εκείνος να χαρεί για αυτές τίς ενθουσιώδεις αυτές εκδηλώσεις τού αλλαπρόσαλου6 λαού; Βρισκόμαστε ήδη στην Κυριακή των Βαΐων και στην αρχή τής Θείας Ιεράς και Μεγάλης Εβδομάδας και άς σκεφτούμε όλοι εμείς βαθύτατα αυτό το γεγονό. Οι καμπάνες θα μάς κάλεσαν σήμερα εδώ και θα καλούν κάθε ημέρα να παρακολουθήσουμε όλες αυτές τίς κατανυκτικές ακολουθίες Η Εκκλησίες μας με τά θεόπνευστα Ιερά κείμενα στα Ιερά Ευαγγέλια , τούς κατανυκτικούς και παραστατικούς ύμνους, τίς συμβολικές πράξεις, τίς Ιερές Τελετές πού όλοι μας θα παρακολουθήσουμε να μάς μεταφέρει νοερά κοντά στους τόπους τού Ιερού Πάθους στην πορεία προς τον Γολγοθά , μπροστά στο Εσταυρωμένο Κύριο και να διαλαλήσει σέ εμάς όλους<<Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ..>> και πού όλοι θα γεμίσουμε την ψυχή μας με ιερή συγκίνηση και την καρδιά μας να πλημμυρίζει από πόνο για το φρικτά μαρτύρια τού Λυτρωτή μας, ίσως δάκρυα να υγράνουν και τά δικά μας μάτια. Ιερή πραγματικά η συγκίνηση, πού με το γεγονός τής Αναστάσεως το βράδυ τού Μεγάλου Σαββατου να χαροποιήσει και να πλημμυρίσει τίς καρδιές μας το <<Χριστός Ανέστη εκ νεκρών …>>και θα μάς ευφράνει το πανηγυρικό σάλπισμα του Ιερού Χρυσοστόμου <<Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται … Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι …>> και όλοι εμείς σέ έναν αρμονικό συνδυασμό θα στολίσουμε την ψυχή μας με ανάμεικτα συναισθήματα <<χαρμολύπης>> πένθους αλλά και αγαλλίασης. Αλλά μετά το πέρας αυτών των ιερών ημερών τί θα μείνει; Θα παραμείνουν αυτοί οι ενθουσιασμοί και αυτά τά συναισθήματα ή ώς επιφανειακά παροδικά και εφήμερα θα διαλυθούν για να βυθιστούμε ξανά στην εκκλησιαστική αδιαφορία και τίς βιοτικές μέριμνες και ενασχολήσεις μέ την ύλη; Μήπως θα είμαστε εμείς πού θα δώσουμε πικρή αφορμή στον ίδιο τον Κύριο να πεί και για εμάς όλους με οδύνη <<ο λαός ούτος τοίς χείλεσι με τιμά η δε καρδία αυτού πόρρω απέχει απ’ εμού>;> Άς προσέξουμε λοιπόν όλοι εμείς και άς λάβουμε ο καθένας από εμάς τά δικά του μέτρα , ώστε αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα και κάθε άλλη Μεγάλη Εβδομάδα στην ζωή μας να είναι πνευματική τόνωση και αφετηρίες αλλά και εξορμήσεις για μια πλούσια πνευματική ζωή . Αμήν !

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025) Έχουμε διανύσει ήδη σχεδόν την ωραία αυτή κατανυκτική περίοδο τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ακούμε από τον ιερό Ευαγγελιστή να γίνεται λόγος στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή για την φρικτή Κατάσταση τού ταλαίπωρου νέου πού το πονηρό πνεύμα – δαιμόνιο , γεμάτο μίσος για την ανθρωπότητα και κατά «παραχώρηση» - άς μού επιτραπεί η έκφραση – από τον Θεό , έχει καταλάβει το σώμα του από την παιδική του ηληκία , βασανίζοντάς τον με όλη του την μανία τής μοχθηρής φύσης του. Ο δυστυχής πατέρας , έχοντας ακούσει για τά αναρίθμητα θαύματα τού Κυρίου , μπροστά στην αγωνία του για το βάσανο του υϊού του και απρ’ ότι παρακάλεσε τούς μαθητές του , πού δεν κατάφεραν να τον θεραπεύσουν, πήρε την μεγάλη απόφαση να πάει με το παιδί του στο Ιησού. – Λυτρωτή. Τότε ήρθε ο Κύριος , και ο δυστυχής πατέρας πέφτοντας στα γόνατά του , με βαθύ πόνο τού είπε << Κύριε λυπήσου εμένα καί το παιδί μου , πού πνεύμα πονηρό το έχει κυριεύσει , κατακτώντας το κωφό και άλαλο και στο τόπο πού το καταλαμβάνει το ρίχνει κάτω , το κάνει να αφρίζει, να τρίζει τά δόντια του, και να μένει ξερό και αναίσθητο>>. Αφού εκείνος επετίμησε την <<γενεά ταύτην>> , τού είπε να τον φέρουν μπροστά Του. Ο ίδιος ο πατέρας περιγράφει τίς ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τής ταλαιπωρίας τού υϊού του από τό πονηρό πνεύμα , προσθέτοντας την από τά βάθη τής καρδιάς του την παράκληση<< εάν δύνασαι να κάμης τίποτε, σπλαγχνήσου μας και βοήθησέ μας>> Και ο Κύριος απαντάει <<εάν δύνασαι να πιστεύσεις , όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα>> και γεμάτος από χαρά ο πατέρας είπε με όλη του την δύναμη <<πιστεύω Κύριε, βοήθησέ με να απελευθερωθώ από την ολιγοπιστία μου>> Ο Κύριος , γεμάτος αγάπη και για τούς δύο , επετίμησε το πνεύμα διατάζοντάς το να φύγει από το σώμα τού νέου , λέγοντας <<το πνεύμα το άλαλον και κωφόν , εγώ σέ διατάσσω, έβγα και φύγε από αυτόν και ποτέ πλέον να μην ξαναεισέλθεις είς αυτόν>> και το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα κραυγάζοντας με μανία και λύσσα , μέσα από το στόμα τού παιδιού, το έριξε παράλυτο σάν νεκρό στο χώμα και φεύγοντας δεν τον ενόχλησε ποτέ ξανά. Τραγική η κατάσταση τού νέου , ακούγωντάς την από το ίδιο τον ιερό ευαγγελιστή κυριεύεται κανείς από φρίκη αλλά μια άλλη κατάσταση περισσότερο φρικτή από την σωματική κατάσταση πού επιφέρουν τά δαιμόνια , είναι εκείνη πού τά πονηρά πνεύματα κατακυριεύουν την ανθρώπινη ψυχή. Με την δουλεία και την τυρρανία , πού <<επιβάλουν>> μέσω τής δικής μας αμαρτίας μας και ασκούν στην ψυχή μας και πάνω στο σώμα μας . Ο ίδιος ο διάβολος είναι ο πρώτος δημιουργός και εφευρέτης τής αμαρτίας , ο πατέρας τού ψεύδους και ο υποκινητής τής παραβίασης από τούς ανθρώπους τού θείου θελήματος και είναι ο ίδιος πού χρησιμοποιεί αναρίθμητους τρόπους για να <<ζωγρήση>> τον άνθρωπο , όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος (Β’ Τιμ β’, 26) και να τον <<συλλάβει>> ζωντανό στα δίχτυα του , και υποχωρήσει στις πονηρές υποβολές τού διαβόλου και γίνεται δούλος του. Δεν ορίζει και δεν κυβερνάει τον αυτό του και υποδουλωμένος στίς αμαρτίες και τά πάθη του και μέσω αυτών, στον διάβολο και δέχεται μόνο από εκείνον εντολές. Ο ίδιος ο Κύριος είπε << Ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί τής αμαρτίας και μέσω αυτής γίνεται δούλος τού πονηρού>> (Ιωάν η’ , 34). Συγκλονίζεται ο άνθρωπος εσωτερικά , χάνει την ειρήνη και την ηρεμία του , σκορπίζει στους γύρω του την αναστάτωση , τίς φιλονικίες , τίς έριδες , την διχόνοια και την πικρία τους, γενόμενος αντιπαθητικός και επικίνδυνός ώς βάρος δυσβάταχτο ακόμα και στην ίδια του την οικογένεια. Αλλά και το ίδιο το σώμα υφίσταται τίς συνέπειες τής δουλείας , δεν διαφέρει από την κατάσταση και τίς εκδηλώσεις τού σήμερα περιγραφόμενου δαιμονισμένου νέου., π.χ. στον θορυβώδη τύπο , το πρόσωπό του χάνει την κανονική του εμφάνιση, αφρίζει το στόμα του, κραυγές βγαίνουν από αυτό τά χέρια του κουνιόνται χωρίς να υπάρχει συνέπεια, ο οργανισμός του συγκλονίζεται και λογικό είναι να μην μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά, καί θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τά αμαρτωλά πάθη. Και το χειρότερο όλων – πού όλοι εμείς θα πρέπει να κατανοήσουμε – ότι ο ίδιος ο άνθρωπος φέρει την ευθύνη για το κατάντημά του και με την δική του θέληση, πέταξε τον εαυτό του στην δύναμη αμαρτίας και μέσω αυτής στην εξουσία τού πονηρού. Όμως όλοι εμείς, θα πρέπει θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο μοναδικός τρόπος τής δικής μας σωτηρίας, είναι η καταφυγή μας στον Λυτρωτή μας Κύριο . Αμήν !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΙΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑ & ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ , ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΩΘΙ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 02 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙΠΕΡΙ ΩΡΑ 7η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 04η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 7η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 06η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 7η ΠΡΩΪΝΗ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Ε' ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 2025

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ Α/Α 74 Αίγιο, 27 Μαρτίου 2025 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Πλησιάζοντας στο μέγα θρησκευτικό γεγονός του Σταυρικού Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου, η Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ενημερώνει το ευσεβές και φιλακόλουθο πλήρωμα αυτής ότι σήμερα Κυριακή 30 Μαρτίου ε.έ. και ώρα 7.00΄ απογευματινή, θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Αιγίου, ο Ε’ Κατανυκτικός Εσπερινός (Ιωάννου της Κλίμακος), χοροστατούντος του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Ιερωνύμου. Τον θείο λόγο θα κηρύξει ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιωάννης Καραμούζης, ο οποίος θα πραγματευθεί το θέμα: «Η ανοδική πορεία προς την θέωση». Κατόπιν τούτου, καλούνται άπαντες οι φιλόθεοι Χριστιανοί να συμμετάσχουν στην κατανυκτική αυτή Ακολουθία, μέσω της οποίας θα ενισχύσουμε την πνευματική μας προετοιμασία στην πορεία προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Κυρίου. Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως

XAIRE NYMFH ANYMFEFTE

XAIRE NYMFH ANYMFEFTE Κάθε Παρασκευή κατά την περίοδο τής μεγάλης Τεσσαρακοστής, ψάλλονται στην Εκκλησία οι Χαιρετισμοί τής Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι μία από τίς ωραιότερες ακολουθίες και ταυτόχρονα μία από τίς καλύτερες προσευχές . Στα μοναστήρια οί μοναχοί προσεύχονται καθημερινά με αυτή την προσευχή Τιμούν έτσι την παναγία και την παρακαλούν για την σωτηρία τους. Η ακολουθία αυτή μάς θυμίζει τον ευαγγελισμό τής Θεοτόκου , την επίσκεψή της στην Ελισάβετ , η οποία μετά από λίγους μήνες θα γεννούσε τον Τίμιο Πρόδρομο. Τίς υποψίες τού Ιωσήφ πού δεν είχε καταλάβει ακόμα το μεγάλο Μυστήριο Τού Ευαγγελισμού , την Γέννηση τού Κυρίου την προσκύνηση των Ποιμένων και των Μάγων, την φυγή στην Αίγυπτο και πολλά άλλα Πολλούς Χαιρετισμούς τούς λένε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο Ιωσήφ, και οί Μάγοι, οί Ποιμένες, Η δική μας απάντηση σέ όλους αυτούς είναι το << Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>> Τί σημαίνει όμως αυτό το << Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>> ; Νυμφίος τής Εκκλησίας εδώ ονομάζεται ο επουράνιος Πατέρας. Νύμφη Του είναι η Αγία Μαρία. Η Υπεραγία Θεοτόκος , αφού εγέννησε τον Υϊό Του , τον Νυμφίο τής Εκκλησίας.. Μά και <<ανύμφευτος νύμφη>> ονομάζεται επειδή ε

γέννησε άνευ ανδρός <<έκ Πνεύματος Αγίου>>. Τον Χριστόν τον αληθινόν Θεόν, πού εισήλθε είς την μήτραν τής Παρθένου με τρόπο πού μόνον Αυτός γνωρίζει Και έγένετο ‘Άνθρωπος. Γι’ αυτό και η ακολουθία αυτή – η προσευχή – αυτή με τά τόσα <<χαίρε>> είναι δεκτή και <<ευάρεστος>> από την παναγία μας , και τής αρέσει πολύ . Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αλλά και οι Χαιρετισμοί έχουν για όλους εμάς το εξής νόημα. Μάς διδάσκουν ότι η Παναγία μας δίνει την πιο αποτελεσματική βοήθεια στην δική μας <<ταπεινή προσπάθεια>> να νικήσουμε το κακό την αμαρτία αλλά και τον <<αρχηγόν αυτής>> τον διάβολο Άς αγαπήσουμε λοιπόν και εμείς τούς Χαιρετισμούς τής Παναγίας - Υπεραγίας Θεοτόκου – και άς τούς κάνουμε καθημερινή προσευχή μας Αμήν !

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ 2025

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ 2021

Πολλοί ήταν εκείνοι οί οποίοι αυτοπροβλήθηκαν, μέσα στούς αιώνες, καί εκάλεσαν τούς ανθρώπους , νά γίνουν ακόλουθοί τους, αυτοχειρίστηκαν ώς διδάσκαλοι τής αλήθειας, καί ζήτησαν από τούς ανθρώπους νά τούς ακολουθήσουν. Μερικοί από αυτούς επινόησαν δικά τους φιλισοφικά συστήματα, άλλοι δέ εμφανίστηκαν ώς ριζικοί αναμορφωτές συντάσσοντας σέ κάποιο χαρτί μερικές τάχα θεωρίες καί ειπαν σίγουρα <<ελάτε κοντά μας, εμείς θά σάς σώσουμε καί θά δώσουμε ευημερία στίς κοινωνίες σας>>. ‘Αλλοι πάλι ώς πολιτικοί ηγέτες, άλλοι ώς δικτάκτορες, όλοι όμως μέ τήν αξίωση νά τούς ακολουθήσουν οί λαοί. Αλλά όλοι αυτοί πού τούς ακολούθησαν τυφλά – ώς σωτήρες- δοκίμασαν πολλές φορές πικρίες καί απογοητεύσεις.

Ιδού, όμως, παρουσιάστηκε στό στερέωμα τής ανθρωπότητας , ο Χριστός , καί λέει πρός τόν κάθε άνθρωπο ξεχωριστά , αλλά καί σέ όλους τούς ανθρώπους όλων τών γενεών <<ακολουθείτω μοι>>.

Καί ναί , δέν είναι ήπρώτη φορά πού ο Χριστός διατύπωσε αυτή τήν αξίωση – πρόσκληση. Τήν απηύθυνε πολλές φορές καί σέ πολλές πςεριστάσεις , άλλοτε σέ μεμονωμένα άτομα καί άλλοτε πρός τά πλήθη. <<Ακολουθείτω μοι>> είπε στόν Ματθαίο Τελώνη , όχι ώς απλο ακροατή τών κηρυγμάτων του , αλλά ώς μαθητή του καί αργότερα ώς Απόστολο, οοποίος κατανοώντας τό βαθύτερο νόημα καί τήν αξία αυτής τής πρόσκλησης <<καταλιπών άπαντα αναστάς ηκολούθησεν αυτώ>>(Ματθ. 9 – Λουκ. Ε 27).

Τήν ίδια πρόσκληση απηύθυνε καί στόν πλούσιο νέο, όταν τόν ρώτησε , τί πρέπει νά κάνει γιά νά κερδίσει τήν αιώνια ζωή. Η απάντηση τού Κυρίου σαφέστατη , νά πουλήσει τά υπάρχοντά του, νά μοιράσει τά χρήματά του στούς φτωχούς καί νά τόν ακολουθήσει. Αλλά αυτός είχε δοσμένη τήν καρδιά του στά πλούτη του , γι’αυτό καί προτίμησε τόν χρυσό από τόν Χριστόν, <<Δεύτε οπίσω μου>> είπε καί στούς τέσσερις αλιείς τής Τιβεριάδος , καί χωρίς κανένα δισταγμό <<ευθέως >>καί χωρίς αναβολή <<αφέντες τά δίκτυα , ηκολούθησαν αυτώ>>(Ματθ. Δ’ 19 ,20) Ήταν Αυτός, πού ώς ακααθοδήγητα καί πλανεμένα πρόβατα, έβλεπε τούς ανθρώπους, χωρίς ποιμένα , εκτεθειμένους στήν μανία αγριοτάτων λύκων καί τούς προσκλαούσε νά ενταχθούν στήν ποίμνη του.

Γιατί Αυτός καί μόνο αυτός είναι ο καλός ποιμένας <<καί καλεί τά πρόβατα κατ’ όνομα καί τά πρόβατα υτώ ακολουθεί>>(Ιωάν. Ι’ 3,4) καί πολλές φορές διακήρυξε , ότι <<ήλθε ζητήσαι καί σώσαι τό απολωλός >>καί , ότι <<δέν ήλθε καλέσαι δικαίους – αναμαρτήτους – αλλά αμαρτωλούς είς μετάνοιαν>>

Απευθυνόμενος πρός όλους τούς ανθρώπους , έλεγε , λέει καί θά ξαναλέει <<δεύτε πρός με πάντες οί κοπιώντες καί πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς … καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών (Ματθ. Ια’ 28, 29). Στοργική πρόσκληση , γεμάτη αγάπη. Βλέπει τούς ανθρώπους , μέ τούς οποίους διά τής ενανθρωπήσεώς του \, έγινε αδελφός τους, νά ταλαιπωρούνται , νά υποφέρουν νά στενάζουν κάτω από τήν τυρρανία τής αμαρτίας , κάτω από τό βάρος τών σωματικών καί ψυχικών θλίψεων , Αυτός μέ στοργή καί αγάπη νά τούς καλεί νά δεχτούν τήν λύτρωση καί τήν χαρά , ακολουθώντας τον. Είναι Εκείνος πού δέν ζητάει τίποτα γιά τόν εαυτό του, όμως προσφέρει τόν εαυτό του ώς σωτήρα καί λύτρωση καί οδηγό – ποιμένα- πρός τά αγαθά τού ουρανού.

Θάμπορούσε νά πεί κανείς , ότι ολη η ζωή , η διδασκαλία , καί τό έργο τού κυρίου, ήτν , είναι καί θά είναι μίια διαρκής στοργή, μεγαλόστομη πρόσκληηση, πρός όλη τήν ανθρωπότητα, καί πρός τό κάθε άτομο ιδαίτερα , νά τόν ακολουθήσουν.

Τί σημαίνει , όμως αυτή η πρόσωπική προσκληση << Ακολουθείτω μοι;>>

Βαρυσσύμαντο καί βαθυστόχαστο τό νόημά της, απερίγραπτα καί ακατάληπτα τά αποτελέσματά της. Μάς καλεί ο Χριστός νά τόν ακολουθήσουμε στήν γή καί στόν ουρανό, στήν παρούσα καί στήν μέλλλουσα ζωή. Θέλει νά είναι ο αιώνιος ηγέτης μας. Οί άμθρωποι τής εποχής του τόν ακολούθησαν στίς συναγωγές , στήν ύπαιθρο, , στίς ερήμους, περπατούσανώρες γιά νά τόν συναντήσουν, μερικές φορές έμεναν καί νηστικοί, ακολουθώντς τόν Χριστό.

Καί γιατί συναίβεναι αυτό; Γιά ποιό σκοπό; Τό φανέρωσαν οί ίδιοι . Γιά νά ακούσουν τήν Θεία διδασκαλία του, νά γεύωνται τά ύψιστα πνευματικά νοήματα τά οποία Εκείνος μέ αφάνταστη χάρη καί σαφήνεια ανέλυε.

Ήταν τέτοια καί κτά τέτοιο τρόπο, ανέπτυσσε τήν διδασκαλία του, ώστε άκόμα , νά ικανοποεί καί τόν απλωϊκότερο από τύς ακροατές του, αλλά καί τόν πλέον σοφό τυύ οποίυ ενέπνεε τόν βαθύ σεβασμό, αλλά καί θαυμασμό.

<<Ο λαός άπας εξεκρέματο αυτού ακούων>>καί λέι ο Ευαγγελιστής Λουκάς (ιθ’ , 48) . Γιατί << ήν διδάσκων αυτούς ώς εξουσίαν έχων, καί ούχ ώς οι Γραμματείς (Ματθ. Ζ’ 29).

Αντλούσε από τόν εαυτό του, καί τήν άπειρη δική του σοφία, όσα Εκείνος τούς δίδασκε , καί ιδού , αγαπητοί μου αδελφοί, ένας τρόπος υπάρχει, κανείς νά ακολουθήσει τόν Χριστό, νά ακούει , νά μελετάει, νά παρακολουθεί καί νά δέχεται μέ όλη του τήν ψυχή τά Θεία του λόγια.

Αλλά αυτή η φράση από τά χείλια του Κυρίου <<ακολυθείτω μοι>>, περιέχει ένα άλλο βαθύτερο νόημα . Μάς καλεί νά ακολουθήσουμε τό παράδειγμά του.νά μιμηθούμε καί νά αντιγράψουμε τίς αρετές τίς οποίες στόν τέλειο βαθμό αυτός παρουσίασε, καί όπως χαρακτηριστικά μάς λέι ο Απόστολος Παύλος, νά μορφώσουμε μέσα μας, αυτόν τόν ίδιον τόν Χριστόν(Γαλ. Δ’ 19).Νά αποτυπώσουμε μέσα μας καί νά εκφράζουμε σέ όλη τήν ζωή μας , τά μεγάλα χαρακτηριστικά τής αγίας προσωπικότητάς του, νά αποκτήσουμε τήν αγάπη τού Χριστού, τήν ταπείνωση, τήν υπακοή καί τήν αφοσίωση πρός τόν Πατέρα, τήν μακροθυμία, τή υπομονή καί εγκαρτέρηση στίς στίς δοκιμασίες , τίς μέχρι θανάτου <<θανάτου δέ σταυρού>>, αυταπάρνηση καί αυτοθυσία.

Ό ίδιος είπε στούς μαθητές Του , τήν νύκτα τού Μυστικού Δείπνου <<υπόδειγμα δέδωκα υμίν , ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, καί υμείς ποιείτε >>(Ιωαν ιζ’ , 15)

Ή μέν διάνοιά μας πρέπει φωτιζέμενοι από τήν διδασκαλία Του είιναι <<νούς Χριστού>>, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Απόστολος τών Εθνών Παύλος . Ο χαρακτήρας μας καί η ζωή μας , νά είναι ζωή Χριστού. Αυτό είναι τό μεγάλο νόημα τής προσωπικότητάς του.

Εάν δέν αγωνισθούμε νά ακολουθήσουμε τόν Χριστό, στό έργο καί τόν λόγο Του, στήν παρούσα ζωή , θά τόν ακολουθήσουμε καί στήν μέλλουσα . Θά έχουμε μέρος στήν δόξα Του, θά απολάβουμε τήν χαρά, τήν μακαριότητα, τήν Θέωση, καί τά ανεκτίμητα αγαθά τής βασιλελιας τών ουρανών. Και αυτό θά συμβεί , γιατί ο ίδιος ο Κύριος μάς τό υποσχέθηκε, λέγοντάς μας <<εάν εμοί διακονεί τίς, εμοί ακολουθείτω καί όπου εγώ ειμί, εκεί καί ο διάκονος, ο εμός έσται.>> καί τιμήσει αυτόν ο Πατήρ>>(Ιωάν. Ιβ’ , 26) ΑΜΗΝ !!!

ΚΥΡΙΚΗ Β’ ΝΗΔΤΕΙΩΝ 2025

ΚΥΡΙΚΗ Β’ ΝΗΔΤΕΙΩΝ 2025 Αγαπητοί έν Χριστώ αδελφοί , βρισκόμαστε ήδη στην Β’ Κυριακή τών Νηστειών , και ενώ την περασμένη Κυριακή στίς εκκλησίες ακουγόταν τ’ο απολυτίκιο << την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ ….>> και τον θρίαμβο τής ορθοδοξίας απέναντι στούς εικονομάχους και την αναστήλωσή των Ιερών εικόνων και σε εκείνη την ευαγγελική περικοπή μία από τίς διδασκαλίες του Κυρίου την ανεκτίμητη προσφορά στον συνάνθρωπο , στην κοινωνία και στον θεό – πού είναι τιμητική για όλους εμάς ιεραποστολή, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι κατά πόσο εμείς όλοι είμαστε ικανοί να ακούσουμε από το ίδιο το στόμα τού Κυρίου αυτό πού ο σήμερα παραλυτικός τής Καπερναούμ πού γεμάτος θερμή πίστη και υποβασταζόμενος από τέσσερις καλοπροαίρετους ανθρώπους , φτάνοντας μπροστά στον Κύριο για να ζητήσει να τον απαλλάξει τόσο από την σωματική αλλά και να τού χαρίσει το πιο πολυτιμότερο αγαθό, ανυπολόγιστης αξίας την σωτηρία τής ψυχής του , με την ίδια στοργή και αγάπη το <<τέκνον αφέονταί σοι αί αμαρτίαι σου>> Αυτή λοιπόν την θεραπεία ένα είναι δεδομένο ότι πολλοί την είχαν ποθήσει , προσφέραν αναρίθμητες θυσίες και δεήσεις για να λάβουν αυτό το αγαθό, νομίζοντας ότι θα ευμένιζαν τον θεό ή τούς θεούς , για να βρούν έλεος ή να λάβουν την άφεσή των αμαρτιών τους μέχρι τοτε δεν το είχαν καταφέρει . Και αυτό διότι παρ’ όλες τίς θυσίες τους – μια φωνή μέσα τους- τούς έλεγε ότι αυτές δεν θα κατεύναζαν τον θεό , ώστε μαζί με την σωτηρία να τούς χαρίσει και το έλεός Του. Σωστά και ορθά – κατέφευγαν- στον Θεό, όμως είχαν την πεποίθηση ότι όσο ισχυρός και εάν ήταν ή ενάρετος θεωρούσαν ότι δεν είχε την δυνατότητα να συγχωρήσει τίς δικές τους αμαρτίες και αυτή η πανανθρώπινη πίστη είναι πού συμπεριλαμβάνεται στην παρακάτω φράση <<ουδείς δύναται αφιέναι αμαρτίες ει μη είς ό Θεός>>. Όπως οί Εβραίοι ήταν εκείνοι πού διδάχθηκαν από τούς Προφήτες, πώς ό θεός είχε διακηρύξει στον προφήτη Ηασαϊα << εγώ είμαι ό μόνος πού σβήνω και ελαλείψω τίς αμαρτίες σου , χάρη στην δική μου αγαθότητα (Ης. 33 στιχ. 25) . Αλλά και ο Προφήτης Μιχαίας όπως μάς γνωρίζει Η Παλαιά Διαθήκη διακήρυττε προς όλους τούς ανθρώπους όλων των γενεών << Θα έρθει σέ εμάς ο Θεός και θα μας ελεήσει , θα μάς δώσει την άφεση, θα εξαλείψει και θα καταποντίσει στα βάθη των ωκεανών τίς αμαρτίες μας, όλες, ανεξαιρέτως, και έτσι η ποθητή άφεση τών αμαρτιών>> (Μιχ 7 στιχ 19) Και αυτό το πολυτιμότερο αγαθό θα ρωτήσει κάποιος από εμάς πότε έγινε πραγματικότητα αυτό ; όταν ο Θεός ο Υίός και Λόγος έγινε άνθρωπος , προσφέροντας την δική του σταυρική και λυτρωτική θυσία Του πάνω στον Τίμιο Σταυρό έχυσε το πάντιμο Αίμα Του για να ‘πλύ νει’ ‘ το ρύπο τής δικής μας αμαρτίας και ταυτόχρονα να μάς απαλλάξει από το άγχος τής ενοχής μας. Αυτή ακριβώς την αλήθεια την απαρίθμησε πολλές φορές η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη και πού η Εκκλησία μας διά μέσου των αιώνων παρέλαβε και δίδαξε και διδάσκει σέ όλους εμάς. Την ίδια αυτά αλήθεια την διακυρήττει τόσο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος λέγοντάς μας <<ότι ποτέ κανένας άνθρωπος δεν έλαβε άφεση αμαρτιών και συγχώρεση από τίς ζωϊκές θυσίες μέχρι τώρα, αλλά από εδώ και πέρα όλοι οί πιστοί παίρνουμε την άφεση των αμαρτιών μας μέσω τής σταυρικής θυσίας τού Κυρίου , γιατί μόνο το αίμα Του , και το πανάγιο Πνεύμα προσέφερε θυσία τον ίδιο του τον αυτό , τον τελείως καθαρό, από την παραμικρότερη αμαρτία, προς τον Θεό, και ότι το Πάντιμο αίμα Του είναι αυτό πού τελικά θα καθαρίσει την ψυχή μας και θα απαλλάξει την συνείδησή μας από τά έργα τής αμαρτίας πού οδηγούν με – ακρίβεια – στον αιώνιο θάνατο. Σέ παλιότερες εποχές τά ζώα βίαια και χωρίς επίγνωση προσφέρονταν θυσία στους βωμούς αλλά και καμία αξία δεν είχε η προσφορά τους - από μέρους μας – μπροστά στον Θεό . Ο Κύριος όμως - ενανθρωπήσας- εκουσίως και πλήρους επιγνώσεως προσέφερε τον εαυτό του -θυσία – διά την δική μας σωτηρία. Γινόμενος ο ίδιος θύτης και θύμα λέγοντας με αυτόν τον τρόπο ποσο τρισμέγιστο και ακατάληπτο είναι αυτό το μυστήριο τήε δικής μας λύτρωσης. Όμως και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος μάς λέει ότι από την κληρονομηθείσα σέ εμάς μάταιη και αμαρτωλή ζωή μας και συμπεριφορά δεν σώθηκε – με φθαρτά λύτρσ- μόνο η ψυχή και το σώμα μας αλλά και με το ατίμητο αίμα του Χριστού, όπου – εκουσίως – προσφέρεται αμόλυντος, καθαρός και ακηλίδωτος . ώς εξιλαστήριος αμνός ( Α’ Πέτρ α’ 18 , 19 ) Ήδη όμως ευρισκόμενοι μέσα στην Ευλογημένη περίοδο Τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής – ά αναλογιστούμε – ότι το τέρμα αυτής τής περιόδου είναι το πάθος τού Κυρίου η σταυρική για την δική μας λύτρωση και την άφεση των δικών μας αμαρτιών, και την δικαίωσή μας απέναντι στον ίδιο τον Θεό .καί αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με την ακλόνητη πίστη μας την ευγνωμοσύνη μας , την γεμάτη ευλάβεια καρδιά μας , όταν τον αντικρύζουμεε πάνω στον Τίμιο Σταυρό. Βλέποντάς τον , επάνω στον σταυρό άς τού ζητήσουμε γεμάτοι ταπεινότητα την άφεση των αμαρτιών μας και κατά συνέπεια την ίδια μας την λύτρωση, για να ακούσει ο καθένας μας από το ίδιο τός τόμα τού Κυρίου μας : <<Τέκον , αφέονταί σοι αί αμαρτίαι σου> Αμήν !

Κυριακή της Ορθοδοξίας 20225

Κυριακή της Ορθοδοξίας Θεολογία των εικόνων «Την άχραντων εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ό Θεός...» . ΥΠΗΡΞΑΝ, αγαπητοί μου, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ό σατανάς θα πολεμεί πάντοτε το Χριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Χριστού, τα παιδιά της Εκκλησίας. Άλλ' από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια ή αλήθεια, ή εσταυρωμένη Αλήθεια, ή Ορθοδοξία, ή αγία μας Εκκλησία. Αυτό βεβαιώνει ό ίδιος ό Κύριος, πού είπε• «Εν τω κοσμώ θλίψιν εξετε άλλά Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)• και σε άλλο μέρος είπε προφητικός, ότι θα βγουν από τον αδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δέ' θα μπόρεση να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και ή ιστορία είκοσι αιώνων ή Εκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος. Μία από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι ή νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβετε. Άλλα σήμερα, τέτοια αγία ήμερα, ας θεολογήσουμε λίγο. Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε πού παρουσιάστηκαν κάποιοι αιρετικοί στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα• Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξόριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός. Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, — Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν —Διότι ή προσκύνηση τους Είναι ειδωλολατρία• και σύμφωνα με την εντολή του Θεού στο Δεκάλογο «Ου ποιήσεις σεαυτω ειδώλων...», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4' Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Νόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα; Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Τι είναι το είδωλο; είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελέκησης, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ' έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα εμείς δέ' λέμε. Δέ' λέμε ότι ή εικόνα του Χριστού είναι ό ίδιος ό Χριστός, δέ' λέμε ότι ή εικόνα της Παναγίας είναι ή ίδια ή Παναγία, δέ' λέμε ότι ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ό ίδιος ό άγιος. Άλλα Τι λέμε; Ότι ή εικόνα παριστάνει το πρόσωπο• ή εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, ή εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι και πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Ή τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οϊ πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Αυτά διδάσκει ή Εκκλησία. Ό Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως αυλός λοιπόν και. βασιλεύς των αύλων αγγέλων και αρχαγγέλων, είναι αόρατος• κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος• κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγραφή, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Άλλα το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ό Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ό αόρατος έγινε ορατός• εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Άφ' ότου λοιπόν ό αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε. Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε• Σάς ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ό Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Άλλ' εάν ό Χριστός ήρθε —και είναι γεγονός ότι ήρθε, και ως βρέφος και ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο—, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ό Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός• εικονίζεται. Πρώτη εικόνα του Χριστού ποια είναι; Αμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. Ή πρώτη όμως εικόνα, πού ζωγραφίζεται και στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Μανδήλιο. Λέει μία παράδοσης, ή οποία δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο, το έξης. Όταν ό Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στο Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, Ίδρωσε και ό ίδρωτας έτρεχε από το πρόσωπο του. Μία ευσεβής γυναίκα, πού βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στο Χριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Τότε ή γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί ή μορφή του Χριστου. Ήταν ή πρώτη εικόνα του Κυρίου. και ή παράδοσης αυτή έχει σημασία δείχνει, ότι ό Χριστός μπορεί να ζωγραφιστή. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες. Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι ή αίρεσις των εικονομάχων. Υπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοι είναι; Δεν είναι Έλληνες. Οι Έλληνες γνωρίζουν Τι αγώνες έκαναν οι προγονοί τους στο Βυζάντιο επί 150 χρόνια για να κρατήσουν την εικόνα. Οι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι• δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Ορθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Μπρούκλιν της Αμερικής, με τα δολάρια τους, τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. είναι οι χιλιαστές ή μάρτυρες του Ίεχωβά ή «ιεχωβάδες». Αυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν. Σ' ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη προ ετών το έξης. Μια φτωχιά νέα πήρε ένα νέο πού είχε έρθει από το εξωτερικό• ήταν μετανάστης στην Αμερική. Αφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Την πρώτη κιόλας ήμερα του γάμου ό σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, και ύβριζε. Ήταν χιλιοστής, και μέχρι να γίνη ό γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν ή κοπέλα είδε αυτά τα πράγματα και άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διάλυση αμέσως το γάμο της! Τέτοιοι είναι οι χιλιαστές. Κα! πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Υπάρχουν και χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου ή εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, και λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ό χιλιασμός. Εβραίος υπήρξε ό ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ό Κάρολος Ρώσσελ (1852-1916). είναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο και χολέρα του διαβόλου. Οι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, και επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμα τους. Άλλ' όχι! Σάς καλώ εις συναγερμό και σας παρακαλώ όλους, άντρες - γυναίκες - παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Μπρούκλιν για να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν' αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. Ό τόπος μας να μείνει καθαρός και αμίαντος από την αίρεση του χιλιασμού. Να συνέχιση να λατρεύει Πατέρα Υίόν και άγιον Πνεύμα και να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Χριστού μας της Παναγίας και πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων αμήν Επίσκοπος Αυγουστίνος. ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΆΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 23-03-1975 ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΙΤΛΟ.

Κυριακή της Τυρινής: Τι συμβολίζει η σημερινή ημέρα – Πώς πήρε το όνομά της

Η Κυριακή, πριν από την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι γνωστή και ως Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής. Είναι η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου, την οποία γιορτάζει, σήμερα, η Εκκλησία και είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «εικόνα και καθ’ ομοίωσις» αυτού ( Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2 ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών Του. Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε! Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν το μέλλον ζοφερό και γι’ αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του παραδείσου ερήμου. Όμως δυστυχώς ο θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή τους. Στις Εκκλησίες διαβάζεται, κατά την πρωινή Θεία Λειτουργία, η περικοπή του Ευαγγελίου του Ματθαίου (κεφ. στ’, 14-21), που αναφέρεται στην αξία της συγχώρεσης και της νηστείας. Αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο κατανυκτικός εσπερινός της συγγνώμης, κατά τον οποίο ιερείς και πιστοί αλληλοασπάζονται, ζητώντας συγχώρεση ο ένας από τον άλλο, εν όψει της επερχόμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Από τα κύρια παραδοσιακά φαγητά του τραπεζιού είναι τα μακαρόνια, που συσχετίζονται από τους λαογράφους με τη λατρεία των ψυχών κατά την περίοδο αυτή. Όπως παρατηρεί ο Φαίδων Κουκουλές, αρχικά η λέξη «μακαρόνια» σήμαινε τροπάρια μακαριστικά, αναπαύσιμους μακαρισμούς στις κηδείες ή στα περίδειπνα, στα οποία προσφέρονταν κυρίως ζυμαρικά. Το δείπνο της ημέρας λαμβάνει τη μορφή συνεστίασης μεταξύ συγγενών και φίλων. Στην Κύπρο, οι οικογένειες κάθε χωριού συγκεντρώνονται σ’ ένα ή δύο σπίτια και δειπνούν όλοι μαζί και διασκεδάζουν, ενώ στην Κάρπαθο παλαιότερα όλες οι οικογένειες δειπνούσαν στο σπίτι του προεστού του χωριού τους. Στα περισσότερα μέρη το δείπνο της Τυρινής τελειώνει με αβγό και σχετικούς αστεϊσμούς, αλλά και μαντικές παρατηρήσεις. Στη Σύρο, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη, κρεμούν ένα αβγό από το ταβάνι και όπως κάθονται όλοι γύρω από το τραπέζι «του δίνουνε μια κουταλιά και φέρνει βόλτα στο τραπέζι και δοκιμάζουνε ο καθένας να το πιάσει με το στόμα του. Με αβγό κλείνομε το στόμα μας για τη Σαρακοστή και τη Λαμπρή πάλι με αβγό το ξανανοίγουμε», παρατηρεί ο Κουκουλές. Στην Κύπρο, στην περιοχή της Πάφου, υπάρχει το παρόμοιο έθιμο της «Δαγκαννούρας», κατά το οποίο καίουν την κλωστή, με την οποία έχουν δέσει το αβγό. Αν καεί η κλωστή, η χρονιά θα είναι καλή. Και στην περιοχή της Καστοριάς καίνε την κλωστή και παρατηρούν πόσα ψηλά θα καεί, κάνοντας προγνώσεις και ευχές για το ύψος που θα φθάσουν τα στάχυα των σιτηρών που έχουν σπείρει. Με το δείπνο της Κυριακής της Τυρινής κλείνει ένας γαστρονομικός κύκλος, που σχετίζεται με τη χριστιανική θρησκεία και από την επομένη, Καθαρά Δευτέρα, αρχίζει η σωματική και ψυχική προετοιμασία για το Πάσχα, με την αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την Κυριακή της Τυροφάγου κορυφώνονται οι καρναβαλικές εκδηλώσεις και αναβιώνουν παραδοσιακά αποκριάτικα έθιμα σε όλη την Ελλάδα. Οι μύθοι και οι θρύλοι της χώρας μας έρχονται στο προσκήνιο και μέσα από τις μεταμφιέσεις, τον χορό, το γλέντι και το τραγούδι. Στο επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων η Πάτρα, με το ονομαστό καρναβάλι της, αλλά και η Ξάνθη και το Ρέθυμνο με τα δικά τους ξεχωριστά καρναβάλια, που κερδίζουν συνεχώς σε δημοφιλία και αναγνώριση. Κυριακή της Τυρινής: Τι τρώμε την ημέρα της Τυροφάγου Η Κυριακή αυτή λέγεται της Τυροφάγου, γιατί τρώμε τυροκομικά και είναι η Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα. Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής ετοιμάζουν μακαρόνια με μπόλικη μυζήθρα και τηγανητό τυρί. Από τα κύρια παραδοσιακά φαγητά του τραπεζιού είναι τα μακαρόνια, που συσχετίζονται με τη λατρεία των ψυχών κατά την περίοδο αυτή. Τι είναι ο εσπερινός της Συγγνώμης που τελείται στους ναούς το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής Με τον εσπερινό της συγγνώμης, που τελείται το εσπέρας της Κυριακής της Τυρινής, η Εκκλησία του Χριστού μας ανοίγει την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής που θα φέρει την συγχώρηση από τον Θεο, αλλά και από τούς άλλους αδελφούς μας. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που έχει γραφεί: «το συγ-χωρώ σημαίνει πως χωρώ μαζί με τον Θεο, μαζί με τούς συνανθρώπους μου». Με τη συγ-χώρεση δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών – που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. Αλλά με τη συγ-χώρηση με το Θεο ο ωκεανός της θείας αγαθότητος εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Και έτσι στην πλήρη της πραγματικότητα η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού και της Βασιλείας Αυτού. Κατά την διάρκεια της πορείας μας ας αλληλοστηριζόμαστε στην αδυναμία μας, ας αλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας όλες τις διαφορές, ας αλληλοπροστατευόμαστε ώστε όλοι να φτάσουμε τον προορισμό μας. Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να ζήσωμε είναι ότι ο Θεός μας καλεί σε μια μοναδική ενότητα με τη συγγνώμη που θα προσφέρουμε ο ένας στον άλλον. Και αυτό γιατί οι χριστιανοί δεν είμαστε κάστα, αλλά ζύμη. Ας γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, στον Επίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς αδελφούς μας, ας τούς ζητήσουμε να μας συγχωρέσουν, έχουν τόσα πολλά να μας συγχωρέσουν. Ας συγχωρέσουμε κι ο ένας τον άλλον. Η συγχώρεση δεν αρχίζει την στιγμη που βασιλεύουν η ειρήνη, η γαλήνη και η χαρά· η συγχώρεση αρχίζει τη στιγμη που παίρνουμε στούς ώμους μας «αλλήλων τα βάρη» και το πρώτο και βαρύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα του άλλου, αυτό που εκείνος είναι, και όχι μόνο αυτό που κάνει η που δεν κάνει. Αν χρειαστεί ας μεταφέρουμε τον άλλο με τον τρόπο που ο Χριστός μετέφερε το Σταυρό του, σαν τύπο βασανισμού και πόνου και θανάτου, ας μην αφήσουμε όμως με κανέναν τρόπο τον άλλο πίσω χωρίς τη συγγνώμη μας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ 2025

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ 2025 Αναμφισβήτητα τά εφόδια για τον καθορισμό τής θέσης στην αιωνιότητα αλλά και στην θέση πού θα βρεθούμε στην βασιλεία του Θεού, είναι τά έργα αγάπης. Όταν ο Χριστός θα βρεθεί ώς κριτής και θα καθίσει στον Θρόνο τής μελλούσης κρίσεως θα ξεχωρίσει τούς δικαίους από τούς αμαρτωλούς. Απευθυνόμενος στους δικαίους θα τούς πεί <<ελάτε σείς, πού είστε ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, και πάρετε ώς μόνιμον και είς και είς τούς αιώνας αναφαίρετο κληρονομίαν σας, την ένδοξο0ν και μακαρίαν βασιλείαν των ουρανών , η οποία έχει ετοιμασθεί ακριβώς για εσάς , από τότε πού εθαμελιώνετο ο επίγειος και ουράνιος κόσμος>>. Ο ίδιος ο Θεός θα δώσει παραδείσια αγαθά – στους δικαίους – για τά οποία ο ίδιος ο Απόστολος των εθνών Παύλος , γράφει << οφθαλμός ούκ είδε και ούς ούκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ούκ ανέβη , ά ητοίμασεν ο Θεός τοίς αγαπώσιν αυτόν>> (Α Κορ β’ , 9). Αυτοί πίστεψαν στον Θεό, αγάπησαν τον Σωτήρα τους και την αγάπη τους την εκδήλωσαν με έργα καλοσύνης απέναντι στους συνανθρώπους τους. Καί Εκείνος θα τά παρουσιάσει – ένα προς ένα – σάν να έγιναν σε Αυτόν τον ίδιον. Και αυτό γιατί Αυτός πού έγινε άνθρωπος θεωρεί όλους τούς ανθρώπους ανεξαιρέτως αδελφούς του όσο ελάχιστοι και άσημοι εάν φαίνονται μερικοί από αυτούς στα μάτια τού αμαρτωλού κόσμου. << Επείνασα, θα πεί , και μού δώσατε να φάω, ήμουν ξένος και με δεχθήκατε στο σπίτι σας, ημίγυμνος ήμουν και μού δώσατε ρούχα να φορέσω, και όταν αρώστησα με επισκεφτήκατε για ν΄΄α μού δώσετε παρηγοριά και φάρμακα, ήμουνα στην φυλακή και ήρθατε να με δείτε. Αυτή σας η αγάπη θα αμειφθεί, και ένα είναι σίγουρο , η ατέλειωτη χαρά, και η μακαριότητα είναι όλα δικά σας>>. Αντίθετα, θα στερήσει και θα αποπέμψει στην αιώνια κόλαση τούς αμετανόητους αμαρτωλούς , τού ιδιοτελείς, τούς εγωπαθείς , αυτούς πού έδειξαν σκληρότητα προς τούς φτωχούς και πάσχοντες συνανθρώπους τους και αυτό γιατί ενώ είχαν στην διάθεσή τους όλα τά μέσα για να κάνουν το καλό -αυτοί – δεν έχουν αγάπη στην καρδιά τους , δέν το κάνουν. Και πώς είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να μείνουν με τον Θεό τής Αγάπης και τού ελέους και θα είναι αυτοί – πού ώς καταδικασμένοι – θα χτυπούν το στήθος τους,, θα θρηνούν και θα οδύρονται.. Οί δίκαιοι θα δοξάζουν, θα δοξολογούν και θα ομολογούν μαζί με τούς αγγέλους τον Πανάγαθο Θεό. Άξιο προσοχής για όλους εμάς , είναι ότι ο ίδιος ο Χριστός σέ αυτήν την Ευαγγελική Περικοπή, δεν μιλάει για μεγάλα και δύσκολα έργα αγάπης, δεν μιλάει για την παροχή όλων των υπαρχόντων μας στους φτωχούς και τούς ενδεείς, για περιπέτειες προς υπεράσπιση των αδικουμένων , αυτών πού κινδυνεύουν, ούτε για την θυσία τής ίδιας τής ζωής μας, για την σωτηρία των άλλων - και βεβαίως – αυτά είναι τά μεγάλα και θαυμαστά – γεμάτα φλόγα- έργα αγάπης. Αναφέρει – λέω – μερικά απλά έργα αγάπης τής καθημερινής ζωής , λίγη τροφή στον πεινασμένο, ένα ρούχο στον γυμνό, ένα ποτήρι νερό στον διψασμένο, μια επίσκεψη στον άρρωστο και τον φυλακισμένο Και ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει τίς δυνατότητες να μην κάνει αυτά τά έργα, και άλλα τόσο – ασήμαντα ή σημαντικά – προς αυτά , παρόμοια έργα; Άς σκεφτούμε – όμως- ότι ο Θεός α) από τήν μία μάς δίνει τά αγαθά και τά μέσα για την πραγματοποίηση αυτών των καλών έργων και β) από την άλλη – με το χέρι ενός επαίτη ή ενός πάσχοντα- ζητάει – από εμάς – να τού δώσουμε κάτι από αυτά πού Εκείνος – ο Θεός – πλουσιοπάροχα μάς έδωσε; Και δεν αποτελεί σκληρότητα , παραλογισμό αλλά και αχαριστία προς τον θεό, αλλά και δικός μας όλεθρος, η άρνησή μας στην <<τέλεση>> αυτών των έργων αγάπης ; Και όμως , αυτά είναι εκείνα τά μικρά – αλλά γεμάτα με φλόγα άπειρης αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας – πού θα πάρουμε μαζί μας όταν <<αναχωρήσουμε>> από αυτόν τον μάταιο κόσμο; Και αλήθεια , πόσο , πολύτιμο , πόσο ανεκτίμητο πλεονέκτημα αλλά και εφόδιο – για την αιωνιότητα – είναι τά καλά έργα; Αμήν !!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2025

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2025 Ήδη από την προηγούμενη Κυριακή τού ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ βρισκόμαστε στην προπαρασκευαστική Περίοδο τού Τριωδίου πού σάν αποτέλεσμα είχε την διδαχή τού τρόπου τής προσευχής , τολμώντας να πώ και να ι9έσω υπ’ όψιν όλων μας, ότι θα πρέπει για να φτάσουμε στον τελικό μας σκοπό την Σταύρωση την Ταφή και την Ανάσταση τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού – να έχουμε τά προτερήματα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη . Όλοι όσοι , όμως βρεθήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό ακούσαμε την Δεύτερη στήν σειρά Ευαγγελική περικοπή αυτής τής Περιόδου – του Ασώτου Υιού. Και Προσπαθώντας να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημά της θα πρέπει να καταλάβουμε , ότι ο Θεός πατέρας μας, περιμένει μέχρι το τέλος τόσο από όλους εμάς – αλλά και από τον κάθε αμαρτωλό- την ειλικρινή & πραγματική μετάνοια και επιστροφή μας και πού εκεί βρίσκεται για όλους μας – όπως και στον Άσωτο Υιό τής σημερινής Ευαγγελικής περικοπής- η τού πατέρα ανοικτή αγκαλιά τού ουράνιου πατέρα μας, για να μάς αποκαταστήσει στην υϊοθεσία του, να μάς δώσει και να μάς κάνε μετόχους στην ουράνια δόξα του , να δώσει την εντολή στους αγγέλους του για να ξεκινήσει η ουράνια πανήγυρη και χαρά , γιατί ό ίδιος μάς είπε :<<χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων τού Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντα>> (Λουκ ιε’ , 10) κατανοώντας το πόσο απέραντο είναι το πλάτος και το βάθος τής αγάπης και τού ελέους του Θεού Πατέρα μας προς τον κάθε έναν από εμάς. Άς μην μείνουμε όμως εκεί άς προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε και να καταλάβουμε πάρα πολύ καλά ότι η αμαρτία είναι αυτή πού φέρνει την στέρηση , την πείνα τόσο την υλική όσο και την πνευματική και πού συνοδεύεται από τήν καυστική δίψα . Όλα αυτά , όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο κοντά στον Χριστό και στον πλούσιο οίκο τού Ουράνιου πατέρα μας, υπάρχουν η αληθινή τέρψη , η πραγματική χαρά, η ειρήνη , ο πλήρης χορτασμός , αλλά και η βαθιά και απόλυτη ικανοποίηση. Και δεν πρέπει να μείνουμε εκεί , υπάρχει σίγουρα κάτι πιο σημαντικό πού πρέπει όλοι εμείς να καταλάβουμε. Το πόσο φοβερή και τρομερή είναι η αθλιότητα πού προκαλεί η αμαρτία, και πόσο μεγάλη και σημαντική είναι η ανόρθωση πού οδηγεί και δημιουργεί και φέρνει ώς αποτέλεσμα η πραγματική – μέσα από τά δάκρυα - μετάνοια και – ειλικρινή διαπίστωση τής αμαρτωλότητα μας- επιστροφή, και πόσο τραγική και ανυπόφορη είναι η οδύνη και η πικρία τής χωρίς επιστροφή ηθελημένης αποστασίας τού ανθρώπου , και πόσο απερίγραπτα υπέροχη είναι χαρά και η άνεση – τής ηθελημένης από εμάς – επιστροφής των αμαρτωλών στον Ουράρανιο Πατ’έρα μας! ΑΜΗΝ !

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025 Ομιλία Μητροπολίτη Καλαβρύτων κατά την παραλαβή Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως αγιοκατατάξεως Χριστοφόρου Παπουλάκου

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025 Ομιλία Μητροπολίτη Καλαβρύτων κατά την παραλαβή Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως αγιοκατατάξεως Χριστοφόρου Παπουλάκου 10 – 12 Φεβρουαρίου 2025, Φανάρι Παναγιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα Κύριέ μοι κ. Βαρθολομαῖε, Θείᾳ εὐδοκίᾳ εὑρισκόμεθα καί πάλι στό Σεπτό Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου, ὑπό τήν πεπνυμένη καί κλεινή Πατριαρχία Σας, συνεχίζεται ἡ παράδοση ἁγιότητος καί κενωτικῆς προσφορᾶς τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς δόξαν τοῦ ὑπερυμνήτου Ὀνόματος τοῦ Θείου Αὐτῆς Δομήτορος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡς ἐκ τούτου, ἔμπλεοι αἰσθημάτων χαρᾶς, υἱϊκῆς εὐγνωμοσύνης καί εἰλικρινοῦς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, βαθυσεβάστως προαγόμεθα ὅπως ἐκφράσουμε πρός τήν Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότητα τίς πλέον ἔνθερμες εὐχαριστίες μας γιά τήν μεγάλη τιμή, τήν ὁποία περιεποιήσατε στό πρόσωπο τῆς ἡμετέρας ἐλαχιστότητος, παρέχοντας τήν σεπτή εὐλογία Σας προκειμένου νά Σᾶς ἐπισκεφθοῦμε καί νά ὑποβάλουμε βαθυκλινῶς καί πατροποθήτως τά εἰλικρινῆ σεβάσματά μας. Προπάντων, ὅμως, Παναγιώτατε, κατά τήν παροῦσα ἡμέρα – ὁρόσημο γιά τήν Θεόσωστο Ἐπαρχία τῶν Καλαβρύτων καί τῆς Αἰγιαλείας, ἐν πάσῃ τιμῇ καί εὐλαβείᾳ, Σᾶς ἐκφράζουμε τίς ἄπειρες καί πλέον ἐγκάρδιες εὐχαριστίες τόσο τῆς ἡμετέρας ταπεινότητος, ὅσο καί τοῦ εὐλαβοῦς κλήρου, τῶν φιλοθέων ἀρχόντων καί τοῦ φιλαγίου λαοῦ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως, γιά τήν ἀνεκτίμητη πνευματική εὐεργεσία, τήν ὁποία ἡ Ὑμετέρα Περισπούδαστος Παναγιότης μᾶς ἐπεφύλαξε, διά τῆς κατατάξεως στίς Δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ ἐξ Ἄρμπουνα Καλαβρύτων Μοναχοῦ Χριστοφόρου Παναγιωτοπούλου τοῦ ἐπιλεγομένου “Παπουλάκου”. Τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενο Θεό μεγαλύνοντες ὅτι μᾶς κατηξίωσε τῆς ἀνεκλαλήτου ταύτης χαρᾶς, ἐκφράζουμε ὡσαύτως ἔνθερμες εὐχαριστίες τόσο πρός τήν, περί τήν Ὑμετέρα Θεοτίμητο Κορυφή, Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο, ὅσο καί πρός τήν, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Κανονική Ἐπιτροπή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Σήμερα, Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, πού διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας παραλαμβάνουμε τήν ἐπίσημη Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου τοῦ “Παπουλάκου”, τοῦ θερμουργοῦ αὐτοῦ διδασκάλου τῶν θείων τῆς Ἐκκλησίας Δογμάτων, τοῦ ζηλωτοῦ καί πυρίπνου αὐτοῦ ἐργάτου τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, σύμπας ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας συγχαίρει καί συναγάλλεται, καθώς, διά τῶν θεοφωτίστων ἐνεργειῶν Σας, ἀπέκτησε ἕναν ἀκόμη θεοπειθῆ πρεσβευτή ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, πρός τόν Ὁποῖον δύναται νά προσεύχεται “ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως”. Εὐγνωμονοῦμε τήν Ὑμετέρα Θεοφρούρητο Παναγιότητα ἐκ μυχαιτάτων καρδίας, διότι διά τῆς ἀνυστάκτου πατρικῆς Σας μερίμνης καί φροντίδος, δέν παύετε νά ἑδραιώνετε τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας “ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων καί Προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ”, ἐνισχύοντας διαρκῶς τόν πνευματικό ἀγῶνα τοῦ λογικοῦ μας ποιμνίου ὥστε, ἐμπνεόμενοι ὑπό τοῦ θείου ἐγκαλλωπίσματος τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας μας Ὁσίου Χριστοφόρου τοῦ “Παπουλάκου”, νά καταστοῦμε ἐπαξίως “συμπολῖται τῶν Ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ”. Σεπτέ Προκαθήμενε τῆς Ἁγιοτόκου Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, Κατακλείοντες, παρακαλοῦμε ὅπως δεχθεῖτε, τοῦτο μέν, τίς ταπεινές καί ἐγκάρδιες εὐχαριστίες μας δι’ ὅσα θεαρέστως ἐπεδαψίλευσεν ἡ γενναιόδωρος πατρική Σας ἀγάπη ὑπέρ τῆς πνευματικῆς προόδου καί τῆς σωτηρίας τοῦ θεολέκτου λαοῦ μας, τοῦτο δέ, τίς ταπεινές μας εὐχές, ὥστε ὁ Δωρεοδότης Κύριος, πρεσβείαις τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Χριστοφόρου τοῦ “Παπουλάκου”, νά Σᾶς χαρίζει ἀκλόνητη ὑγεία καί ἐξ ὕψους δύναμη, πρός ἐξακολούθηση τῆς Χριστοπρεποῦς ποιμαντορίας Σας, διά τῆς ὁποίας, ὡς ἔμψυχο παλλάδιο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔνδοξος λαμπαδηφόρος τῆς ἄσβεστης φλόγας τοῦ ἱεροῦ Φαναρίου καί τῆς ἀκραιφνοῦς ἡμῶν πίστεως, κηρύσσετε, ἔργοις καί λόγοις, τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πρός δόξαν τοῦ εὐλογητοῦ Τρισαγίου Θεοῦ καί αἶνον τῆς τοῦ Χριστοῦ Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ εἴησαν μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2025

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Το μυστικό της επιστροφής

ΤΙ ΚΑΝΕΙ, αγαπητοί μου, τον άνθρωπο ν' αφήνει το δρόμο της αμαρτίας και να επιστρέφει στο Χριστό; Αυτό βλέπουμε σήμερα στην παραβολή του ασώτου.

Όταν ό Κύριος κήρυττε, όπως σημειώνουν οι εύαγγελισταί, «ό λαός άπας έξεκρέματο αυτού άκούων» (Λουκ. 19,48), όλοι εκρέμοντο από τα χείλη του, και αυθόρμητα έλεγαν «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ό άνθρωπος» (Ίωάν. 7,46). Όλοι θαύμαζαν το Χριστό. Πόσοι όμως τον άκουγαν όχι μόνο με τα αυτιά του σώματος αλλά και με τα αυτιά της ψυχής; Πόσοι εδονούντο ψυχικώς; Πόσοι άλλαζαν και επέστρεφαν στην ευθεία οδό; Λίγοι έκαναν πράξει τα λόγια του Χριστού. Τι λοιπόν συνέβαινε σ' αυτούς;

Το μυστικό της επιστροφής αυτών των ολίγων βρίσκεται στο εξής. Αυτοί δεν έμεναν απλώς στο θαυμασμό βύθιζαν συγχρόνως το βλέμμα στη δική τους καρδιά και παρατηρούσαν την αθλιότητα τους. Ω, Τι συναισθήματα τους έφερνε αυτή ή συγκριτική εξέτασης! Απέναντί τους ήταν εκείνος πού δόλος δέ βρέθηκε στο στόμα του (πρβλ. Ίωάν. 1,47), εκείνος πού ήταν ανεξάντλητος ωκεανός αγάπης, εκείνος πού πονούσε στη δυστυχία των ανθρώπων. Έβλεπαν ένα μεγαλείο, μια μορφή ιδανική. Αυτοί Τι ήταν εμπρός του; ελεεινοί και τρισάθλιοι. Ό Χριστός ύψος, αυτοί βάραθρο. Ό Χριστός κορυφή, —«εκάλυψεν ουρανούς ή αρετή αυτού» ('Αμβ. 3,3)—, αυτοί άβυσσος κακίας και διαφθοράς. Αυτή λοιπόν ή τρομακτική απόσταση, πού τους χώριζε από το Χριστό, τους συγκλόνιζε, τους έφερνε σε περισυλλογή, τους δημιουργούσε τον πόθο, τον έρωτα του μεγαλείου. Αυτό τους έκανε ν' αφήσουν τα χαμηλά, τη ζωή της αμαρτίας, και να πετάξουν ψηλά, σε κόσμους όμορφους, «ηθικούς, αγγελικά πλασμένους», να έλκύωνται από το μεγαλείο του Χριστού, για να γίνουν μικρόχριστοι επί της γης. Αν οι άλλοι, το πλήθος, έμειναν στάσιμοι στα λιμνάζοντα έλη της αμαρτίας, αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί θαύμαζαν μεν το μεγαλείο του Χριστού, δεν έστρεφαν όμως το βλέμμα και προς τα έσω, δεν έβλεπαν και τη δική τους αθλιότητα. Αν έστρεφαν το βλέμμα στην καρδιά τους, ή τρομακτική αντίθεση θα τους οδηγούσε σε σοβαρές σκέψεις, θα τους αναστάτωνε, θα τους έκανε να πάρουν ταπεινωμένοι το δρόμο της επιστροφής, της αλλαγής, της σωτηρίας. Θέλετε μερικά παραδείγματα; Όταν ό Κύριος πέρασε από την Ιεριχώ, πολύς κόσμος έτρεξε να τον ακούσει από περιέργεια. Τίνος όμως την καρδιά διαπέρασε το ηλεκτρικό ρεύμα του λόγου του; τίνος ή συνείδηση ξύπνησε; Ποιος από 'κείνο το συρφετό ένιωσε το Χριστό; Μόνο ό Ζακχαίος. Αυτός πέταξε λίγο πάνω από το χώμα και την ύλη, ανέβηκε στη συκομορέα αντίκρισε τον Ιησού και συγκλονίστηκε. Έκανε σύγκριση με τη δική του αθλιότητα. Ό Ιησούς δεν είχε ούτε δραχμή στην τσέπη, αυτός είχε ποσά αμύθητα• ό Ιησούς δεν είχε πού να γείρει το κεφάλι (βλ. Ματθ. 8,20 Λουκ. 9,58), αυτός είχε το καλύτερο μέγαρο• ό Ιησούς περιόδευε πόλεις και χωριά «ευεργετών και ίώμενος» (Πράξ. 10,38), ήταν ή παρηγοριά και ό προστάτης των χηρών και ορφανών, αυτός σκόρπιζε θλίψη και πόνο, αφού τους έκλεβε το ψωμί με το νόμο. Αυτή ή τρομακτική απόσταση μεταξύ αυτού και του Χριστού τον συγκλόνισε, και πήρε αποφασιστικά το δρόμο της επιστροφής. Ήθελε να πλησίαση στο μεγαλείο του Χριστού πού λέει «Πώλησαν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς» (Ματθ.19,21). Και δεν έφθασε μεν στο σημείο αυτό. είπε όμως• «Τα ήμισυ των υπαρχόντων μου. Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς» (Λουκ. 19,8). Βρέθηκε, εν πάση περιπτώσει, στην οδό πού οδηγεί στο μεγαλείο φάνηκε δε πολύ ανώτερος από τον πλούσιο εκείνο νεανίσκο πού «απήλθε λυπούμενος» (Ματθ. 19,22• Μάρκ. 10,22), όταν ό Κύριος του έδειξε το ύψος της ακτημοσύνης.

"Άλλο παράδειγμα. Αν ή Σαμαρείτης επέστρεψε στο Χριστό και έγινε ή αγία Φωτεινή, το μυστικό της επιστροφής της βρίσκεται στο ότι,  όταν αντίκρισε το μεγαλείο του Χριστού, είδε συγχρόνως και τη δική της αθλιότητα. Διέκρινε εμπρός της κάποιον με ανώτερο πνεύμα, πού έβλεπε κι αυτήν σαν παιδί του Θεού, δεν εξέταζε σε ποια φυλή ανήκει ούτε τίνος χρώματος είναι. Εμπρός της είχε ένα προφήτη, πού της είπε με λεπτομέρειες τα αμαρτήματα της. Τέλος ή υψηλή διδασκαλία του ότι «πνεύμα ό Θεός» (Ίωάν. 4,24) κι ότι μπορεί να λατρεύεται παντού, τη συγκλονίζει. Βλέπει όμως έπειτα και τη δική της αθλιότητα και τρομάζει. Τι ήταν αυτή; Μία πόρνη πέντε άντρες είχε αλλάξει, κι αυτός πού είχε τώρα δεν ήταν άντρας της. Εμπρός στο Χριστό ένιωσε ράκος. Και όμως βλέπει τον ήλιο - Χριστό να καταδέχεται ν' αγγίζει το δικό της βόρβορο. Αυτή ή συναίσθηση ότι είναι μηδέν, ιδού, αγαπητοί μου, το μυστικό της επιστροφής της.

Άλλ' εκεί πού καθαρότερα φανερώνεται ποιο είν' εκείνο πού κάνει τον άνθρωπο να επιστρέφει στο Θεό, είναι ή σημερινή παραβολή. Ό άσωτος, όταν σώθηκαν τα λεφτά κι από την πείνα κατήντησε χοιροβοσκός κ' έτρωγε ξυλοκέρατα, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ένα βασιλόπουλο αυτός, να βοσκή χοίρους! Το περιβάλλον εκείνο του είναι αφόρητο. 'Αλλ' αφού είχε γίνει ακάθαρτος σαν τους χοίρους πού έβοσκε, έτσι του άξιζε. Αυτή ή απερίγραπτη αθλιότης δημιουργεί στην ψυχή του ένα συναίσθημα συντριβής. Κλαίει. Ή σκέψη του πετά στο πατρικό του, όπου κι αυτοί ακόμα οι δούλοι περνούν καλύτερα. Ω το μεγαλείο του πατρικού του σπιτιού, ω ή δική του αθλιότης!

Συγκλονίζεται. Και ακριβώς εδώ, αγαπητοί μου, μεταξύ του μεγαλείου και της αθλιότητος, παίχθηκε το δράμα της επιστροφής του.

Από τα παραδείγματα αυτά καταλαβαίνουμε, ότι το μυστικό της επιστροφής βρίσκεται σε δύο σημεία στο θαυμασμό της πίστεως και στη δική μας αύτομεμψία.

Αδελφοί μου! Ή θρησκεία του Ιησού μας έχει μεγαλείο, ή Εκκλησία είναι ύψος θαυμαστό. Μέσα σ' αυτήν ακούγεται το «Αγαπάτε αλλήλους» (Ίωάν. 13,34' 15,12), το «Έλθέτω ή βασιλεία σου» (Ματθ. 6,10), βασιλεία δικαιοσύνης, αγάπης, αδελφοσύνης, ειρήνης.

Άλλα δεν ωφελεί να μείνουμε μόνο σ' αυτό το θαυμασμό. Πρέπει συγχρόνως να στρέψουμε την προσοχή και κάπου άλλου να εξετάσουμε τον εαυτό μας, να δούμε την αθλιότητα μας, ν' αναλογιστούμε σε ποια απόσταση από το μεγαλείο αυτό βρισκόμαστε εμείς, όπως έκανε ό άσωτος.

Αν το κάνουμε αυτό, θα διαπιστώσουμε την τρομακτική αντίθεση. Ή διαπίστωσης αυτή θα μας βάλει σε ανησυχία και σοβαρές σκέψεις. Και έτσι μπορεί να γεννηθεί μέσα μας ή ώθηση ν' αφήσουμε τα χαμηλά, να πάρουμε ταπεινωμένοι το δρόμο της επιστροφής, και βαδίζοντας συνεχώς προς την κορυφή να βρεθούμε τέλος στην πατρική οικία και να δεχθούμε όπως ό άσωτος τον εναγκαλισμό της σωτηρίας.

Θαυμασμός λοιπόν και αύτομεμψία. Άλλ' υπάρχει σήμερα θαυμασμός του μεγαλείου; Θαυμάζουμε εμείς την πίστη μας; Οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού τον θαύμαζαν. Αργότερα οι άνθρωποι θαύμαζαν τους πατέρας της Εκκλησίας, τους μάρτυρες, τους οσίους. Τα περασμένα χρόνια οι προγονοί μας μελετούσαν τους βίους των αγίων και θαύμαζαν τη ζωή, τις αρετές, τα παθήματα, τα μαρτύρια τους. Σήμερα εμείς Τι θαυμάζουμε; Μήπως έπαυσε τώρα ή θρησκεία μας να έχη δύναμη και αίγλη; Όχι. Ό «Χριστός χθες και σήμερον ό αυτός και εις τους αιώνας» (Έβρ.13,8). Και όμως έπαυσε ό θαυμασμός για την πίστη μας. Αλλά θαυμάζουμε τώρα• πράγματα εφήμερα, ανθρώπινες θεωρίες πού περιέχουν λάθη, πρόσωπα άσωτα και διεφθαρμένα, με δυο λόγια τα μικρά και ασήμαντα. Όλα τα θαυμάζουμε, πλην του Ιησού Χριστού. Ώ γενεά πονηρά Και διεστραμμένη!
Έπαυσε ό θαυμασμός προς τη θρησκεία μας, άλλ' έπαυσε και η προς τα έσω στροφή μας. Παύσαμε να εξετάζουμε τον εαυτό μας, να βλέπουμε την αθλιότητα μας. Ή αμαρτία κανένα δεν ανησυχεί. Πώρωσης άνευ προηγούμενου επικρατεί στις συνειδήσεις. Για αυτό λίγοι βρίσκονται στην οδό της μετανοίας, μικρό - πολύ μικρό είναι το ποίμνιο του Ιησού.

Αδελφοί μου δύο είναι τα αίτια της απομακρύνσεως των περισσοτέρων από το Θεό ή έλλειψης θαυμασμού προς τη θρησκεία μας και ή έλλειψης αυτοεξετάσεως. Ας ευχηθούμε, όλοι ν' ανακαλύψουμε το μυστικό, το δρόμο αυτό της επιστροφής και μαζί με τον άσωτο υιό ν' αναφωνήσουμε κ' εμείς• «Ανάστατες πορευσόμεθα πρός τον πατέρα...» (Λουκ. 15,18)• αμήν.

Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στην αίθουσα του συλλόγου "40 Μάρτυρες" Κοζάνης την 9-2-1 958.

Καταγραφή και σύντμησης 27-02- 2005

+ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΕΟΡΤΗ 10 02 205

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθή από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστη τους στον Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών. Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστις του στον Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήση τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάση, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη. Είναι κρίμα, έλεγε, είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να πάνε κατόπιν στην Κόλασι. Αφιερώθηκε, λοιπόν, εις την υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέσι του τώρα αυτή, από το θείο αυτό αξίωμα της Ιερωσύνης, ανέλαβε τον μεγάλον αγώνα, αφ’ ενός ν’ ανοίξη τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνον από την ειδωλολατρικήν πλάνην και αφ’ ετέρου ν’ αγιάζη με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Καίτοι σ’ όλη του τη μακρά ζωή - έζησε 113 χρόνια - έγιναν πολλοί διωγμοί των Χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο, και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον εφύλαττε γι’ αργότερα. Εμαρτύρησε το 202 μ.Χ. Αρχική ΨΗΦΙΔΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Εορτολόγιο Αγιος Χαράλαμπος, ο προστάτης των πασχόντων από λοιμώδεις νόσους. Βίος - Θαύματα - Παρακλητικός Κανόνας. Αγιος Χαράλαμπος, ο προστάτης των πασχόντων από λοιμώδεις νόσους. Βίος - Θαύματα - Παρακλητικός Κανόνας. Εκτύπωση Email Αγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας. Προστάτης των πασχόντων από λοιμώδεις νόσους. Βίος - Θαύματα - Παρακλητικός Κανόνας agios xaral Ο Άγιος απεικονίζεται να ποδοπατεί την πανούκλα που είναι με τη μορφή μιας αποκρουστικής γυναίκας που βγάζει καπνούς από το στόμα της. Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθή από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστη τους στον Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών. Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστις του στον Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήση τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάση, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη. Είναι κρίμα, έλεγε, είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να πάνε κατόπιν στην Κόλασι. Αφιερώθηκε, λοιπόν, εις την υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέσι του τώρα αυτή, από το θείο αυτό αξίωμα της Ιερωσύνης, ανέλαβε τον μεγάλον αγώνα, αφ’ ενός ν’ ανοίξη τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνον από την ειδωλολατρικήν πλάνην και αφ’ ετέρου ν’ αγιάζη με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Καίτοι σ’ όλη του τη μακρά ζωή - έζησε 113 χρόνια - έγιναν πολλοί διωγμοί των Χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο, και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον εφύλαττε γι’ αργότερα. Εμαρτύρησε το 202 μ.Χ. Γαλήνιος μπροστά στον οργισμένο άρχοντα: Τότε αυτοκράτορας στη Ρώμη ήτανε ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σεβήρος (193- 211 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός και τα γράμματα αγαπούσε και τις τέχνες υποστήριζε και λαμπρές υπηρεσίες στη νομοθεσία προσέφερε. Μένει όμως εις αίσχος και εντροπήν του το ότι, όχι μόνο τον Χριστιανισμό δεν μπόρεσε να εννοήση, αλλά και τους Χριστιανούς σκληρά τους κατεδίωξε. Είχε κηρύξει φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις είχε διορίσει ηγεμόνες ειδωλολάτρες και είχε δώσει αυστηρές διαταγές. Όποιος ήτανε Χριστιανός, όποιος καταφρονούσε τα είδωλα, όποιος δεν ακολουθούσε τις διαταγές του, τον περίμεναν σκληρά βασανιστήρια και φρικτός θάνατος. Ηγεμόνας στην περιοχή εκείνη της Μαγνησίας, που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, ήτανε τότε ένας κακόψυχος και θηριόψυχος, Λουκιανός ονομαζόμενος. Αυτός σκόρπιζε γύρω του την απειλή και την φοβέρα. Μόλις μάθαινε, ότι σε κάποια πόλι ή επαρχία υπήρχαν Χριστιανοί και ότι καταφρονούσαν τα είδωλα, έτρεχε εκεί μανιασμένος. Μάζευε τους Χριστιανούς και τους φυλάκιζε. Έπειτα άρχιζαν τα βασανιστήρια. Πλημμύριζαν με το αγνό τους αίμα οι πλατείες, οι χώροι συγκεντρώσεων, τα στάδια και οι δρόμοι. Όταν έμαθε ο ηγεμόνας Λουκιανός την χριστιανική δραστηριότητα του Ιερέως Χαραλάμπους, ωργίσθηκε πολύ. Έξαλλος από το κακό του, έστειλε στρατιώτες στην Μαγνησία να τον συλλάβουν και να τον φέρουνε μπροστά του. Πράγματι οι απεσταλμένοι του Λουκιανού φέρανε σιδηροδέσμιο τον γέροντα κληρικό μπροστά στον ηγεμόνα. Ήτανε τότε υπέργηρος. Εκατόν δέκα τριών (113) ετών. Ο ηγεμόνας τον κοίταξε με βλοσυρό και άγριο βλέμμα, και τον ρώτησε απειλητικά: - Γιατί, Γέροντα, καταφρονείς και παραβαίνεις τις βασιλικές διαταγές; Και γιατί μιλάς εναντίον των θεών μας; - Εγώ, του απήντησε ο Άγιος, υπακούω και υποτάσσομαι στον Βασιλέα των Ουρανών, τον Χριστόν μου. Γονατίζω ευλαβικά στα δικά Του προστάγματα, γιατί ξέρω πως είναι ποτισμένα με δικαιοσύνη, με αγάπη και σωτηρία της ψυχής. Ο δικός σας βασιλεύς διατάζει παράλογα πράγματα. Σας προστάζει να προσκυνάτε θεούς αναίσθητους, νεκρά στοιχεία, είδωλα άψυχα. Σας νεκρώνει την ζωή και σας σκοτώνει την ψυχή. Ο ιδικός μου Βασιλεύς, ο Χριστός, μας οδηγεί στην λύτρωσι, στην αιωνία ζωή. Όποιος ζητήση με θερμή προσευχή και πίστι την δύναμίν Του, γίνεται και αυτός ισχυρός. Με την δύναμί Του γίνεται δυνατός. Με την δύναμί Του, εξαφανίζονται οι αρρώστειες και συντρίβονται οι δαίμονες… - Φθάνει, Γέροντα… αρκετά! Δεν έχω όρεξι ν’ ακούω τις ανοησίες σου. Το κήρυγμά σου, κράτησέ το για άλλους. Εγώ ένα έχω να σου πω. Κι’ αυτό είναι το συμφέρον σου. Προσκύνα τα είδωλα, γιατί έτσι μονάχα θα μπορέσης να γλυτώσης τα βασανιστήρια, που σε περιμένουν… Τ’ ακούς, ξεροκέφαλε; Ο Άγιος χαμογέλασε και του είπε: - Κακώς νόμισες, ότι έναν ιερέα του Χριστού θα τον τρομάξουνε οι φοβέρες για βάσανα και θάνατο. Εγώ έπρεπε να είχα κοιμηθή προ πολλού. Και εάν με θανατώσης, θα μου δώσης εκείνο, που περιμένω. Άλλωστε ημείς οι Χριστιανοί τα βάσανα και το θάνατο δεν τα αποφεύγομε, αλλά τα θέλουμε και τα ποθούμε. Γιατί ημείς είμεθα εξοικειωμένοι με τους αγώνες και τους πολέμους και όπως οι γενναίοι στρατιώτες, δεν επιθυμούμε τον ήσυχο θάνατο της κλίνης, αλλά τον δοξασμένο της μάχης. - Είσαι γέροντας και λυπούμαι τα γεράματά σου, να σε βάλω σε βασανιστήρια, είπε ο Λουκιανός. - Ας είμαι γέροντας. Μη με λυπάσαι καθόλου. Αλλά να μάθης, ότι στους ιδικούς μας αγώνας το παν είναι η ψυχή. Αυτή δεν γηράσκει με την ηλικία. Αμφιβάλλεις, Έπαρχε, γι’ αυτό; Δοκίμασε. Και θα δης, ότι οι δήμιοί σου θα κουρασθούνε και ο ιερεύς Χαράλαμπος, με την χάριν του Χριστού, δεν θα τους πη να τον λυπηθούνε. Άλλωστε, χωρίς στερήσεις, χωρίς υπομονή και χωρίς βάσανα, πως θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών; Αυτά, άρχοντά μου, τα βάσανα, μας ανοίγουν τις πόρτες της αιωνίου ευτυχίας. Υπάρχει καλλίτερο από τα βάσανα; Αυτά μας φέρνουνε κοντά στον Χριστό μας. Γιατί, λοιπόν, να τ’ αποφεύγουμε; Έπειτα όλα αυτά περνούν τόσο γρήγορα! Έπειτα από την σταθερή αυτή απάντηση το συμβούλιο των αρχόντων τα έχασε. Του φέρανε όμως μπροστά του όλα τα σύνεργα των βασανιστηρίων, για να τον φοβίσουν και για να τον κλονίσουν. Του τα δείξανε ένα προς ένα. Του είπανε, πώς σχίζονται με αυτά οι σάρκες, πώς τσακίζονται τα κόκκαλα και πώς βγαίνουν τα νύχια. Ο Άγιος τα κοίταζε με αδιαφορία και απάθεια. - Ξεροκέφαλε, του λέγει ο Έπαρχος, μη σκέφτεσαι καθόλου. Θυσίασε στους μεγάλους θεούς μας. Το καταλαβαίνεις; - Αυτό, τους αποκρίθηκε, δεν θα γίνη ποτέ. Δεν είμαι ανόητος να ζητώ την καταστροφή μου. Δεν πουλάω την ψυχή μου στον Σατανά. Μια ζωή ολόκληρη προσφέρω θυσία στον Χριστό και τώρα να την προσφέρω στο Σατανά; Θεός φυλάξοι! Από τα λόγια του αυτά οι άρχοντες των ειδωλολατρών αγριέψανε και γίνανε θηρία. Οργή και μίσος απάνθρωπον και κακία απερίγραπτος φούντωσε στις καρδιές τους. Διέταξαν αμέσως να γδάρουν τον υπέργηρον Ιερέα του Υψίστου ζωντανόν! Δεν λυπηθήκανε οι αλητήριοι τα βαθειά γηράματά του. Δεν σεβαστήκανε τα 113 του χρόνια! Τον γύμνωσαν αμέσως, του πετάξανε καταγής την ιερή στολή του και αρχίσανε το απάνθρωπο γδάρσιμο. Αρχίσανε από την κεφαλήν και κόβανε και χωρίζανε το δέρμα από τις σάρκες. Ο πόνος ήτανε φοβερός, τρομερός, αβάστακτος. Ο Άγιος όμως σφίγγει τα δόντια του. Κρατάει γερά. Προσεύχεται και λέγει: - Θεέ μου, Σε ευχαριστώ, διότι μου έκανες την μεγάλην τιμήν και μου έδωσες την περιπόθητη ευκαιρία να καταταγώ μεταξύ των Μαρτύρων. Θεέ μου βοήθησέ με. Δος μου υπομονή να μείνω πιστός. Σας ευχαριστώ και σας, παιδιά μου, που μου βασανίζετε το σώμα. Μ’ αυτό, που κάνετε, μου χαρίζετε την ευτυχία της ψυχής και την ατελείωτη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ενώ όμως έλεγε αυτά ο Άγιος, όλοι όσοι τον βλέπανε (οι στρατιώτες, οι δούλοι, οι βασανισταί και οι άρχοντες), μένανε με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσανε να καταλάβουνε ποιο ήτανε εκείνο που μέσα σ’ αυτόν τον μεγάλο πόνο, έδιδε στον Μάρτυρα τόση δύναμη και τόση ευτυχία. Δύο μάλιστα δήμιοι, που τον γδέρνανε, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, όταν είδανε την υπομονήν του Μάρτυρος, για να κερδίση την Βασιλεία του Θεού, πιστέψανε. Πετά­ξανε τα μαχαίρια και φωνάξανε: - Είμαστε και ημείς Χριστιανοί! Φιλούσανε έπειτα τον Άγιο και του ζητούσανε να τους συγχω­ρέση. Ο Έπαρχος τότε διέταξε και τους απεκεφάλισαν. Με χαρά το δέχτηκαν. Τότε και τρεις γυναίκες είπανε δυνατά: - Και εμείς πιστεύουμε στον Χριστό ! Χαρούμενες και αυτές μαρτυρήσανε για τον Χριστό. Η Εκκλησία τους γιορτάζει και τους 5 την 10ην Φεβρουαρίου μαζί με τον Άγιον Χαράλαμπον. Του είχανε γδάρει το κεφάλι οι δυο δήμιοι, που μαρτυρήσανε. Οι άλλοι, που τους διεδέχθησαν, αρπάξανε τις χειράγρες. Αυτές ήσανε κάτι σαν σιδερένια χέρια με μυτερά νύχια. Αρχίσανε λοιπόν μ’ αυτές, απάνθρωπα να τους ξεσχίζουν τις σάρκες. Τρομερό το μαρτύριο. Ο Άγιος παρέμεινε προσευχόμενος. Ξαφνικά όμως, συνέβη κάτι το περίεργο και θαυμαστό: Οι χειράγρες, τα σατανικά δηλ. όργανά τους, με τα οποία τραβούσανε λωρίδες από το κορμί του Αγίου, στομώσανε! Δεν μπορούσανε να σχίσουν το δέρμα και τις σάρκες του Αγίου! Τότε οι βασανισταί λέγανε κατάπληκτοι: - Τί συμβαίνει; Μήπως αυτός εδώ είναι ο ίδιος ο Χριστός και ήλθε να μας τιμωρήση; Μήπως ο Θεός, που πιστεύει ο Χαράλαμπος, είναι αληθινός και γι’ αυτό στομώνει τις χειράγρες; Τότε ένας δούκας, που άκουσε αυτές τις συζητήσεις, θύμωσε πολύ. Σηκώθηκε και βρίζοντας στρατιώτες, δούλους και βασανιστάς, τους είπε: - Είστε χαμένοι, είστε παράλυτοι, είστε ανίκανοι, τρέμουνε τα χέρια σας… Τώρα θα του δείξω εγώ… Αρπάζει αμέσως, αυτός μόνος του, τις χειράγρες και μανιασμένος θέλησε να τις μπήξη στο γέρικο υπεραιωνόβιο και ασκητικό κορμί του Ιερομάρτυρα. Ο Θεός όμως, για να ενισχύση την πίστι του Αγίου και για να του δείξη, ότι βρίσκεται κοντά του και παρακολουθεί τους πόνους του, έκαμε το θαύμα Του. Κόπηκαν αμέσως τα χέρια του δούκα από τους αγκώνας και κάτω και μείνανε κολλημένα με τις χειράγρες στο σώμα του Αγίου! Τρομαγμένος τότε ο δούκας, πονώντας και αυτός αφόρητα, έπεσε χάμω, φωνάζοντας, κλαίγοντας και λέγοντας: - Βοηθήστε με. Αυτός εδώ είναι επικίνδυνος. Μου έκοψε τα χέρια. Σώστε με… Σώστε με. Βοηθήστε με… Είναι μάγος… Τότε ο ηγεμόνας πλησίασε και σαν είδε τα χέρια του δούκα κρεμασμένα από το σώμα του Μάρτυρα, από το κακό του έγινε έξω φρενών και έφτυσε τον Άγιο στο πρόσωπο. Ο Θεός όμως του το έδωσε και αυτού αμέσως το θαύμα. Στράβωσε αμέσως ο λαιμός του και κύτταζε τώρα το πρόσωπό του προς την πλάτη του! Ήτανε ο δυστυχής ένα ελεεινό και αξιολύπητο θέαμα. Ο λαός της Μαγνησίας, που έβλεπε αυτές τις τιμωρίες του Θεού φοβήθηκε και παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας: - Σταμάτα, σε παρακαλούμεν, Άγιε, την οργήν του Κυρίου. Μην ανταποδίδης κακόν αντί κακού. Αλλά όπως λέγει ο Χριστός, ευεργέτησε εκείνους, που σε μισούν. - Ζη Κύριος ο Θεός μου, αποκρίθηκε ο Άγιος. Σας βεβαιώ, δεν το κάνω εγώ από κακία, αλλά τους τιμωρεί ο Κύριος, διότι είναι κακοί και ασεβείς. Το κάνει ο Κύριος ακόμη και διότι θέλει να τα βλέπετε σεις και να γίνουν παράδειγμα, για σας. Θέλει να Τον πιστέψετε, να Τον ακολουθήσε­τε και να σας δώση την αιώνια ζωή και Βασιλεία. Το πλήθος τότε φώναξε συγκινημένο προς τον Κύριο, λέγοντας: - Μην κάνης να χαθούμε, Δέσποτα. Αλλά συγχώρησέ μας σε ό,τι Σου φταίξαμε. Τότε πολλοί από αυτούς, που είδανε με τα μάτια τους τη Δύναμι του Θεού και τα θαύματα, πιστέψανε. Αλλά και ο δούκας τώρα παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας: - Άγγελε του Θεού και ουράνιε άνθρωπε, βοήθησέ με τον ταλαίπωρον. Εγώ υποφέρω από πόνους τρομερούς, αλλά και συ έχεις επάνω σου το βάρος των κομμένων χεριών μου. Γιάτρεψέ με σε παρακαλώ, για να απαλλαγώ εγώ από τους πόνους και συ από το βάρος. Σου υπόσχομαι, ότι αν γιατρευθώ, θα πιστέψω στον δικό σου τον Θεό. Ο Άγιος τον λυπήθηκε και προσευχήθηκε στον Κύριο ως εξής: - Σε ευχαριστούμεν, Δέσποτα, διότι πάντοτε μας προστατεύεις. Ίδε τώρα την ταπείνωσιν των πεπεδημένων δούλων Σου και λύσε τους από τα αόρατα αυτά δεσμά, εις δόξαν του Αγίου Ονόματός Σου. Μόλις είπεν τα λόγια αυτά, ακούστηκε από τον Ουρανό φωνή, που του έλεγε: - Χαίρε, αθλητά Χαράλαμπε, συνόμιλε των Αγγέλων και ομότροπε των Αποστόλων. Ήκουσα την δέησίν σου και δίδω την ίασιν εις τους ασεβείς. Αυτοστιγμεί τότε γιατρεύτηκαν όλοι, όσοι τιμωρήθηκαν! Ο δούκας που του αποκαταστάθηκαν τα χέρια του σαν πρώτα, πίστεψε στον Χριστό και βαφτίστηκε. Και ο ηγεμόνας που επανήλθε το πρόσωπό του στη θέσι του, σταμάτησε τον διωγμό κατά των Χριστιανών μέχρις ότου αναφέρει τα γενόμενα στον βασιλέα. Ο Άγιος μεταφέρθηκε εν συνεχεία στο σπιτάκι του. Αυτό το σπίτι του έγινε προσκύνημα. Πηγαίνανε οι κάτοικοι της Μαγνησίας και των περιχώρων και τον βλέπανε. Κατάκοιτος και εξαντλημένος από όσα έπαθε, από το κρεββάτι του, τους δίδασκε τι πρέπει να κάνουν, για να σωθούνε. Εξωμολογούντο τις αμαρτίες τους. Αλλά και πολλοί ειδωλολάτρες πιστεύανε και εβαπτίζοντο. Τότε, μετά το μαρτύριό του, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα και πολλές θεραπείες ασθενών. Τυφλοί αναβλέπανε, κουτσοί περιπατούσανε, δαιμονιζόμενοι απαλλάσονταν από τα δαιμόνια και βρίσκανε γαλήνη. Και πολλές άλλες αρρώστειες με την ευχή του Αγίου εξαφανιζόντανε. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών έγιναν με την προσευχή του Αγίου. Ο ηγεμόνας όμως βλέποντας αυτά τα θαυμάσια, σηκώθηκε και πήγε μόνος του στο βασιληά. Του ανέφερε καταλεπτώς δια τον Άγιο όλα όσα συνέβησαν. Ο ασεβής Σεβήρος, αντί να πιστέψη, μόλις τ’ άκουσε, άναψε από τον θυμό του και έλεγε: - Γιατί αμελείτε θεοί αιώνιοι, και δεν εξολοθρεύετε από προσώπου της γης αυτούς τους ασεβείς, που σας υβρίζουνε, και σας εμπαίζουνε; Αμέσως κατόπιν έστειλε αρκετούς στρατιώτες με την διαταγή να καρφώσουν σ’ όλη τη ράχη του Μάρτυρος καρφιά κατόπιν να τον σύρουν από την Μαγνησία σε κάποια άλλη πόλι, Αντιόχεια ονομαζομένη. Δεν φαίνεται να ήταν η μεγάλη Αντιόχεια της Συρίας, διότι ήτανε πολύ μακρυά. Κατά δε την αρχαιότητα υπήρχαν και άλλες είκοσι οκτώ πόλεις, που έφεραν το όνομα Αντιόχεια. Πράγματι! Πήγανε οι στρατιώτες και μπήξανε τα καρφιά με πολλή σκληρότητα και ασπλαχνία στο σώμα του Μάρτυρος. Κατόπιν τον δέσανε από την μεγάλην γενειάδα του και τον τραβούσανε αλύπητα οι απάνθρωποι, χωρίς καθόλου να σκεφθούν τα βαθειά γεράματά του. Έπειτα από αυτό οι στρατιώτες φοβηθήκανε και πήγανε τον Άγιο με άνεσιν στην Αντιόχεια. Δεν θελήσανε όμως και να παραβούν το πρόσταγμα του άρχοντός των. Αλλά ο διάβολος μετασχηματίστηκε σαν γέροντας και φάνηκε στον Σεβήρο λέγοντας: - Αλλοίμονό σου, βασιλεύ. Εγώ είμαι ο βασιλεύς των Σκυθών και ήλθε στην πατρίδα μου ένας μάγος, που τον λένε Χαραλάμπη, αυτός μου πήρε όλους τους στρατιώτες και ήλθα να σου το πω για να φυλαχθής να μη πάθης και συ το ίδιο. Αυτό τον εξαγρίωσε τον Σεβήρο εναντίον του Αγίου. Γι’ αυτό όταν φέρανε μπροστά του τον Άγιο διέταξε να του καρφώσουν στο στήθος μια μεγάλη σούβλα. Κατόπιν να φέρουν ξύλα, ν’ ανάψουν φωτιά και να καίνε τον Άγιο, ώσπου να ξεψυχήση. Περάσανε λοιπόν τη σούβλα στον Άγιο και επί πολλή ώρα τον καίγανε, αλλά δεν έπαθε τίποτε ο Άγιος, διότι η φωτιά έσβυσε. Ο Άγιος λες και ξανάνοιωσε. Στεκότανε ευθυτενής και ροδοκόκκινος. Τότε ο βασιλεύς είπε να τον λύσουν και να τον πάνε κοντά του. Πράγματι τον λύσανε. Και ο βασιλεύς, δια να δικαιολογηθή του είπε: - Σου τα έκαμα αυτά τα μαρτύρια από φόβο διότι μου είπε ο βασιλεύς των Σκυθών ότι είσαι μεγάλος μάγος… Σε παρακαλώ να μην μνησικακήσης εναντίον μου και σε ό,τι σε ερωτήσω να μου απηντήσης. Πες μου πρώτα πόσων χρονών είσαι. - Εκατόν δέκα τριών χρονών, του απάντησε ο Άγιος. - Αφού λοιπόν τόσα χρόνια έζησες, πώς δεν έχεις λίγο μυαλό να γνωρίσης τους αθανάτους θεούς, παρά κάθεσαι και προσκυνάς τον Χριστόν, σαν να είσαι ανόητος; - Επειδή, του αποκρίθηκε ο Άγιος, τόσα πολλά χρόνια έζησα, εγνώρισα την Αλήθεια και προσκυνώ τον Αληθινό Θεό, τον Παντοδύναμο και Πανοικτίρμονα! Τα δύο θαύματα: - Άκουσα, λέγει ο βασιλεύς, ότι μπορείς και νεκρούς ν’ αναστήσης. - Αυτό, του απήντησε, μόνον ο Δεσπότης - Χριστός μπορεί να το κάμη, όχι άνθρωπος. Τότε ο Σεβήρος διέταξε και φέρανε εκεί ένα δαιμονισμένο, που βασανιζότανε ο δυστυχής από τον σατανά 36 χρόνια. Όταν αυτός έφθασε κοντά στον Άγιο, λες και καιγότανε από φωτιά, πονούσε τρομερά, γι’ αυτό φώναζε ο δαίμονας: - Σε παρακαλώ, δούλε του Χριστού, μη με βασανίσης, αλλά ειπέ ένα λόγο και βγαίνω. Και αν θέλης να διατάξης, θα σου πω, διατί μπήκα σε αυτόν τον άνθρωπον. - Λέγε, ακάθαρτο πνεύμα, του είπε ο Άγιος. - Αυτός, είπε το πονηρόν πνεύμα, έκλεψε τα πράγματα του γείτονά του και κατόπιν εσκότωσε τον κληρονόμον του. Και αφού τον βρήκα σε τέτοια αμαρτία, μπήκα μέσα του και τον βασανίζω τώρα 36 χρόνια. Τότε ο Άγιος επετίμησε τον δαίμονα και εξήλθε. - Πραγματικά, Μέγας είναι ο Θεός των Χριστιανών, είπε θαυμάζοντας ο βασιλεύς. Έπειτα από τρεις ημέρες, απέθανε κάποιος νέος. Και ο βασιλεύς λέγει στον Άγιο: - Ανάστησέ τον αυτόν τον νεκρόν αν μπορής. Ο Άγιος για να δοξασθή το όνομα του Θεού, έκαμε πολλή προσευχή και αναστήθηκε ο νεκρός. Αυτό έκαμε μεγάλη κατάπληξιν σε όλους και πολλοί από τον όχλον πιστέψανε στον Χριστό. Ο πορωμένος όμως έπαρχος Κρίσπος είπε στον βασιλέα: - Θανάτωσέ τον επί τέλους αυτόν τον άνθρωπον, γιατί με τις μαγείες του κάνει αυτά τα τερατουργήματα. Αμέσως τότε ο Σεβήρος άλλαξε γνώμην και λέγει προς τον Μάρτυρα. - Θυσίασε, Χαράλαμπε, στους θεούς για ν’ απαλλαγής από τα βασανιστήρια. - Όσο περισσότερο με βασανίσης, του είπε ο Άγιος, τόσο περισσότερο ευφραίνεται η ψυχή μου. Τότε εξεμάνη ο βασιλεύς και διέταξε να του συντρίψουν με πέτρες τις σιαγόνες, και να κάψουν με λαμπάδες την γενειάδα και το πρόσωπόν του. Το πυρ όμως λες και είχε λογική, πήδησε και έκαψε όσους στεκόντουσαν κοντά. Θαυμάζοντας με αυτά, που έβλεπε, ρωτούσε τους γύρω του άρχοντας ο βασιλεύς ποιος είναι ο Χριστός, που κάμνει τέτοια τερατουργήματα. Ο Κρίσπος, που ήταν έπαρχος είπε περιφρονητικά: - Γεννήθηκε από μια γυναίκα, που την λέγανε Μαρία, ανύπαντρη και αμαρτωλή… - Μη βλασφημάς έπαρχε, του είπε ο Αρίσταρχος, διότι εσύ δεν ξεύρεις από τέτοια μυστήρια. Οι τύραννοι αιωρούνται Τότε ο βασιλεύς μανιασμένος, γιατί δεν μπορούσε να κάμη τίποτε στον Άγιο γύρισε προς τον ουρανό και έρριχνε βέλη επάνω στον αέρα λέγοντας. - Κατέβα, Χριστέ, αν είσαι Θεός στη γη να πολεμήσουμε. Τότε όμως έγινε μεγάλος σεισμός. Φόβος και τρόμος κατέλαβε όλους. Από το σεισμό φαινότανε ο ουρανός ότι εσεί­ετο σαν ένα δένδρο. Αστραπές και βροντές μεγάλες ηκούοντο και αίφνης ο βασιλεύς Σεβήρος και ο έπαρχος Κρίσπος κρεμαστήκανε ψηλά στον αέρα. Φώναζε δε τότε ο βασιλεύς προς τον Άγιον λέγοντας: - Κύριε μου Χαράλαμπε, δίκαια τα παθαίνω. Παρακάλεσε όμως τον Κύριο και Θεό σου να με γλυτώση από την τιμωρία αυτή και εγώ υπόσχομαι να γράψω σε όλες τις πόλεις να δοξάζηται το Όνομά Του. Τότε ήλθε εκεί και η κόρη του βασιλέως, που την λέγανε Γαλήνη και του λέγει: - Πίστεψε στον Κύριο για να σε γλυτώση και να σε λύση απ’ αυτά τα δεσμά, γιατί είναι Οικτίρμων και Πανάγαθος. Πίστεψε, γιατί αυτός ο Χριστός είναι Αληθινός, Θεός Αθάνατος. Όταν τα είπε αυτά προσκύνησε τον Άγιο και του είπε: - Παρακάλεσε τον Κύριο ν’ απαλλάξη τον πατέρα μου από αυτούς τους πόνους και εάν μεν πιστέψη θα γίνη μεγάλο καλό, εάν όχι θα έχης τουλάχιστον εσύ τον μισθόν σου μετά θάνατον. Τότε προσευχήθηκε ο Άγιος και σταμάτησε η οργή του Θεού. Κατέβηκαν στη γη ο βασιλεύς και ο έπαρχος και επήγανε στο παλάτι. Μείνανε τρεις ημέρες έχοντας στο νου τους διαρκώς τον φόβον του Θεού και την οργήν Του. Η Αγία Γαλήνη: Η κόρη του βασιλέως Γαλήνη είδε εν τω μεταξύ ένα όραμα και το ανέφερε στον Άγιο. - Μου φάνηκε, του είπε, πως βρέθηκα σε ένα περιβόλι ωραιότατο, που είχε δένδρα ευωδέστατα και κρυστάλλινη πηγή. Εκεί κοντά ήτανε ο πατέρας μου και ο έπαρχος, αλλά ο φύλαξ του κήπου τους έδιωξε με μια πύρινη ράβδο, εμένα όμως με εσήκωσε και με έβαλε μέσα με τιμή και μου είπε: - Σε σένα δόθηκε η κατοικία αυτή και σε όσους σου ομοιάζουν για να ευφραίνεσθε μαζί πάντοτε. Αυτά είδα και σε παρακαλώ, διδάσκαλε, να μου τα εξηγήσης. - Ο κήπος, της αποκρίθηκε ο Άγιος, που είδες είναι ο Παράδεισος των δικαίων και εναρέτων εις τον οποίον σε έβαλε ο Δεσπότης – Χριστός. Και τούτο γιατί Τον πίστεψες. Τον πατέρα σου όμως και τον έπαρχο τους έδιωξε γιατί δυστυχώς θα αποστατήσουν πάλιν από Αυτόν και θα μας κακοποιήσουν οι δυστυχείς και αχάριστοι. Έπειτα από τριάντα ημέρες ο Σεβήρος άλλαξε γνώμη. Κάλεσε τον Άγιον και του είπε: - Θυσίασε στους θεούς. Μ’ αυτό θα υπακούσης στην εντολήν μου και θα τιμήσης τον εαυτόν σου. - Τα λόγια σου, βασιλεύ, είναι πικρά και ασύνετα. Δεν πρέπει να συμμορφωθώ σ’ αυτά, εγώ είμαι δούλος του Θεού και σ’ Αυτόν υπακούω. Του κακοφάνηκε του βασιληά, που του αντιμίλησε. Γι’ αυτό διέταξε να βάλουν στον στόμα του ένα χαλινάρι, σαν να ήταν άλογο, και να τον σύρουν σ’ όλη την πόλη για να τον ρεζιλέψουν. Το είπαν και το κάμανε. Ο Άγιος όμως στο διάστημα αυτό προσευχότανε λέγοντας: - Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Συ έπλασες τον άνθρωπον και τον τίμησες με την θείαν Σου Εικόνα. Επίβλεψε και ίδε την μανίαν του εκτελεστού τυράννου διότι τα παθαίνω αυτά για το Όνομά Σου το Άγιον. Στο σπίτι της ακόλαστης χήρας: Τότε θύμωσε ο τύραννος κι’ έστρεψε την οργή του στον Άγιο, που δίδαξε την Γαλήνη. Και για να τον εξευτελίση διέταξε να τον παραδώσουν σε μια χήρα και ακόλαστη γυναίκα για να τον φυλάξη στο σπίτι της. Αλλά ο Θεός τον εφύλαξε από τον εξευτελισμόν ως εξής: Μόλις πήγε ο Άγιος στο σπίτι της ακούμπησε σε ένα ξηρόν ξύλινο στύλο. Και ω! του θαύματος αμέσως ο ξηρός στύλος εβλάστησε κι’ έκανε τόσα κλωνάρια ώστε εγέμισε όλο το σπίτι. Η χήρα εκείνη μόλις είδε τέτοιο παράδοξο θαύμα προσκύνησε τον Άγιο και του είπε; - Πήγαινε από το σπίτι μου κύριε, γιατί δεν είμαι αξία για να είσαι κοντά μου. - Μη φοβάσαι παιδί μου, της είπε ο Άγιος, πίστεψε μονάχα στον Κύριο, που είναι Θεός σπλαχνικός. Την άλλην ημέρα, που είδαν οι γείτονες της χήρας τέτοιο μεγάλο δένδρο με άνθη και καρπούς μέσα στο δωμάτιό της, εθαύμασαν και μπήκανε μέσα στο σπίτι. Βρήκανε εκεί τον Άγιο, που δίδασκε και τον ερώτησαν: - Πες μας, συ είσαι ο Χριστός, που λένε; - Όχι, τους απάντησε. Εγώ είμαι δούλος του Δεσπότου - Χριστού του Αληθινού Θεού και με την Χάριν Του και την δύναμίν Του κάμνω τα θαύματα. Τότε η γυναίκα εκείνη τους είπε την υπόθεσιν και εγκωμίαζε τον Άγιον. Όλοι τους δε τον προσκύνησαν, πιστέψανε στον Χριστό και βαπτιστήκανε. Την άλλην ημέρα ανήγγειλαν στο βασιληά το θαυμαστό αυτό γεγονός. Και ενώ όλοι εθαυμάζανε, ο πορωμένος έπαρχος είπε: - Πρόσταξε βασιλεύ ν’ αποκεφαλίσουν αυτόν τον πλάνον, για να μην μείνη και κάνη και άλλα τέρατα και σημεία και πιστέψουν στον Χριστό περισσότεροι. Τέλος ειρηνικόν Πράγματι ο βασιλεύς εξέδωκε εναντίον του Αγίου την καταδικαστικήν απόφασιν. Οι δήμιοι επήραν την απόφασιν, πήρανε και τον Άγιο και τον φέρανε στον τόπο της θανατικής εκτελέσεως. Ο Άγιος Χαράλαμπος καιόμενος επί της πυράς: Ο Άγιος όμως στο δρόμο, καθώς έσερνε τα κουρασμένα και πληγωμένα και γέρικα πόδια του, προσευχότανε με ψαλμούς προς τον Κύριον, που τους ήξερε απ’ έξω. Έλεγε μεταξύ των άλλων και τον εκατοστό ψαλμό: «Έλεος και κρίσιν άσομαί Σοι Κύριε…». Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί σήκωσε τα χέρια του και τα μάτια του στον ουρανό και προσευχήθηκε: - Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, είπε, γιατί είσαι ελεήμων και φιλάνθρωπος. Συ Παντοδύναμε εκτύπησες τον εχθρόν μας διάβολον. Συ εκτύπησες και τον Άδην με το να απαλλάξης από τον θάνατο το ανθρώπινο γένος. Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου. Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστόν. Ανοίξα­νε για μια στιγμή οι Ουρανοί, φάνηκε ο Χριστός με πλήθος Αγγέλων. Κατέβηκε κοντά του και του λέγει: - Έλα, προσφιλέστατε και αγαπημένε μου Χαράλαμπε, που τόσο πολύ κακοπάθησες, για τ’ Όνομά Μου. Ζήτησέ Μου ποίαν χάριν θέλεις και θ’ ακούσω την δέησίν σου. - Και το ότι αξιώθηκα, αποκρίθηκε ο Μάρτυρας, να ιδώ την φοβεράν δόξαν της παρουσίας Σου, αυτό είναι μεγάλο χάρισμα σ’ εμένα τον ελάχιστο. Αλλά επειδή η αγαθότης Σου, Κύριε, με προστάζει να Σου ζητήσω χάρι, παρακαλώ να μου κάνης την εξής: Σε όποιο τόπο βρεθή τεμάχιο από το λείψανόν μου και σ’ όποια χώρα γιορτάζουν το μαρτύριό μου, να μην γίνη εκεί ποτέ πείνα, ούτε πανώλης που θα θανατώνη τους ανθρώπους πρόωρα. Ούτε πονηρός άνθρωπος που να βλάπτη τους καρπούς, αλλά να είναι σ’ αυτόν τον τόπον ειρήνη σταθερή, ψυχών σωτηρία και σωμάτων θεραπεία. Να είναι αφθονία σίτου, οίνου, ελαίου, τετραπόδων και άλλων χρησίμων πραγμάτων. Τύλαγε δε γερά τα βόδια και όλα τα τετράποδα ζώα των ανθρώπων για να γεωργούν τη γη και να δοξάζηται το Όνομά Σου. Συγχώρεσε, Κύριε, σε παρακαλώ και τις αμαρτίες των, ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος. - Να γίνη πιστέ Μου δούλε, το θέλημά σου! Είπε ο Κύριος και αμέσως εξηφανίσθη. Μετά ταύτα, ο Άγιος παρέδωσε αμέσως την αγιασμένη του ψυχή στο Χριστό ειρηνικά, πριν προλάβη ο δήμιος να του κόψη την κεφαλήν! Ο Θεός δεν θέλησε να ταλαιπωρηθή περισσότερο. Αρκετά βασανίστηκε. Τα άγια λείψανά του θαυματουργούν: Το Άγιό του λείψανο το παρέλαβε κατόπιν η μακαρία Γαλήνη και το ενεταφίασε μέσα σε χρυσή θήκη, αφού του έβαλε πολύτιμα μύρα και αρώματα. Κατόπιν το Άγιο και πανσεβάσμιο λείψανο του ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, μοιράστηκε χάριν ευλαβείας στους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς. Διώχνει δε το Άγιο λείψανο τα βάσανα και κάθε ασθένεια, από όσους τον παρακα­λούνε. Υπάρχουν και σήμερα σε πολλούς Ναούς και Μοναστήρια τεμάχια λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους. Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται επάνω στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, εις το Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κάμνει δε συχνά παράδοξα κι’ εκπληκτικά θαύματα. Υπάρχει εκεί και φυλλάδα, που περιέχει τα θαύματα του Αγίου. Ιδίως φυλάττει τους ανθρώπους από την φοβερή νόσο της πανώλους. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστεια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως. Το 1812 η τρομερή αρρώστεια της πανώλους εθέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κάποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού, που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, επήγε στα Μετέωρα κι’ έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό. Επίσης πολλοί πιστοί την καλούνε στα σπίτια τους, την κατασπάζονται μ’ ευλάβεια και κάνουν Αγιασμό. Και έτσι απαλλάσσονται από κάθε κακό. Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήρανε την Αγία Κάρα και την εκτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξη και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπο­ρέσανε όμως να το ανοίξουνε. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρίαν, γιατί κάνανε οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Αρρωστήσανε δε όλοι τους βαριά. Πεθάνανε τότε 35.000 Τούρκοι στην Θεσσαλία από τύφο δια θαύματος του Αγίου. Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στην Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε: - Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμμιά μάχη με τους Έλληνας; Και ο Εδέμ απήντησε τότε ως εξής! - Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πεθάνανε από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να Το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι κακώς απέθαναν! ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ Πολύ τιμάται σήμερα ο Άγιος Χαράλαμπος εις όλην την Ελλάδα. Εις τας Αθήνας υπάρχουν δύο Ναοί που γιορτάζουνε μεγαλοπρεπώς στις 10 Φεβρουαρίου. Ο Ένας είναι στα Ιλίσσια και ο άλλος στο πεδίον του Άρεως. Ιδιαιτέρως όμως τιμάται και μεγαλοπρεπώς εορτάζεται εις τα Φιλιατρά της Πελοποννήσου. Το σπουδαίον είναι εις τον Άγιον αυτόν, ότι η μνήμη του διατηρείται μέχρι σήμερον τόσον ζωηρή, καίτοι πέρασαν αιώνες, και μολονότι δεν είχε συγγράμματα που να διαβάζονταν και να τον φέρνουν στο μυαλό μας. Πού οφείλεται αυτό; Ασφαλώς οφείλεται στην μεγάλην αγιότητά του, στα σκληρά μαρτύριά του και στα πολλά θαύματά του, που έχει κάμει μέχρι σήμερα και κάμει συνεχώς. Είναι δε τόσα πολλά τα θαύματά του, που για να γραφούν δεν έφθανε όχι μόνον το βιβλιαράκι αυτό, αλλά και πολύτομα και πολυσέλιδα βιβλία. Αναφέρομεν ενδεικτικώς μόνον δύο θαύματά του σύγχρονα. Πως έσωσε την πόλιν των Φιλιατρών: Το ένα έγινε στα Φιλιατρά το 1943, στο καιρό της μαύρης Κατοχής της Ελλάδος από τους Γερμανούς. Το θαύμα αυτό συνεκίνησε και συγκινεί μέχρι σήμερα, όχι μόνον τους Φιλιατρινούς, αλλά και όλους τους Έλληνας. Το Γερμανικό Στρατηγείο από την Τρίπολι διέταξε τον Γερμανό Διοικητή των Φιλιατρών, Κοντάου ονόματι, για κάποιο σαμποτάζ που είχαν κάνει οι αντάρτες, να κάψουν την πόλιν των Φιλιατρών, να σκοτώσουνε ένα αριθμόν προκρίτων Φιλιατρινών και να συλλάβουνε 1.500 άλλους Φιλιατρινούς και να τους στείλουν στη Γερμανία, από όπου φυσικά δεν επρόκειτο να γυρίση κανένας πίσω. Ο αξιωματικός Κοντάου έδωσε με την σειρά του διαταγή στους στρατιώτες του να προχωρήσουν την άλλη ημέρα στις έξη το πρωί με τα σύνεργα της καταστροφής, χωρίς οίκτο στην εκτέλεσι της διαταγής. Αυτό, το έμαθε στην Τρίπολι ο ιεροκήρυξ Αρχιμανδρίτης Θεόδωρος Κωτσάκης, που κατήγετο από τα Φιλιατρά, θλίψις και στενοχώρια κατέλαβε όλους, δεν ξέρανε τι να κάνουνε για να γλυτώσουν τα Φιλιατρά και τους Φιλιατρινούς. Επήρε κάποιον που εγνώριζε τα γερμανικά και πήγε στο σπίτι του Γερμανού στρατηγού στη Τρίπολι. Σταθήκανε στο διάδρομο. Αλλά ακούσανε μέσα στο γραφείο του στρατηγού φωνές, κακό, βρισιές, αναστάτωση μεγάλη. Κάποια Ελληνίδα τον τράβηξε από το ράσο να φύγη, για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου και αυτούς. Βγαίνοντας τότε ο ιεροκήρυξ, ειδοποίησε όλα τα σπίτια των Φιλιατρινών στην Τρίπολι να προσευχηθούν τη νύκτα στον Άγιο Χαράλαμπο, τον πολιούχο των Φιλιατρών για να βάλη το χέρι του. Αυτός δε κλείστηκε στο δωμάτιό του και προσευχότανε με πόνο. Το ίδιο κάνανε στα Φιλιατρά οι κάτοικοι, που κάτι μυριστήκανε και αυτοί. Ο Άγιος άκουσε την προσευχή τους και έκανε το θαύμα. Ο Άγιος παρουσιάζεται την νύκτα στον Κοντάου που κοιμότανε. Παρουσιάστηκε σαν γέροντας σοβαρός, μεγαλοπρεπής, ιεροπρεπής, ιεροφορεμένος και με κατάλευκη γενειάδα. Ήτανε μια φυσιογνωμία, που δεν την είχε δη ποτέ στη ζωή του ο προτεστάντης ή μάλλον άπιστος Γερμανός. Ο σεβάσμιος γέροντας του είπε με γλυκύτητα: - Άκουσε, παιδί μου, τη διαταγή που έλαβες να μην την εκτελέσης. Το όνειρο ήταν ζωηρό και του έκανε εντύπωσι. Ξύπνησε και ξανακοιμήθηκε, αλλά με την απόφασι να εκτελέση την διαταγήν. Ξανά παρουσιάζεται ο Άγιος στον ύπνο του και του λέγει: - Αυτό που σου είπα να κάμης. Την διαταγή να μη την εκτελέσης. Μη φοβηθής. Εγώ θα φροντίσω να μην τιιμωρηθής. Ξαναξύπνησε και στο μυαλό του στριφογύριζαν τα λόγια που του είπε. Αλλά ήταν αδύνατο να μην εκτελέση την διαταγή, διότι θα εκτελούσαν αυτόν οι Γερμανοί. Ξανακοιμήθηκε. Ξαναπαρουσιάζεται και εκ τρίτου ο σεβάσμιος γέροντας και του λέγει: - Σου είπα να μην φοβηθής. Εγώ θα φροντίσω και δεν θα τιμωρηθής. Θα σε φυλάξω δε εσένα και όλους τους άνδρας σου και θα γυρίσετε πίσω στα σπίτια σας, χωρίς να πάθη κανένας τίποτε. Στην αρχή θέλησε να αρνηθή την εντολή του Αγίου Χαραλάμπους, και να παραστήση τον γίγαντα. Αλλά παρ’ όλη την αθεΐα του, λύγισε, διότι εν συνεχεία τη νύχτα εκείνη, ο Γερμανός αξιωματικός, όπως έλεγε ο ίδιος, άκουσε στον ύπνο του φωνές και κλάμματα, σαν προέρχωνται από τυραννισμένους ανθρώπους κάπου εκεί δίπλα στην αυλή του. Ύστερα πλησίαζαν ζωντανές μορφές, που έμοιαζαν σαν γυναίκες, γυναίκες πολλές, που κτυπούσαν κεφάλια και στήθια από αφόρητη δυστυχία και πόνο. Θρηνούσαν, αγανακτούσαν και καταριόντουσαν από πόνο για την σφαγή των παιδιών τους και των εγγονών τους, που επρόκειτο να γίνη. Όλες αυτές οι φωνές γίνανε υστέρα σύννεφο και ανέβαιναν προς τα ύψη του Ουρανού, χωρίς να πέφτη τίποτε στη γη. Και ακόμη έβλεπε στον ύπνο του ο Γερμανός αξιωματικός κάτι σκοτεινόμακρα σύννεφα, που έβγαιναν από το δωμάτιό του και ανέβαιναν και σκίαζαν τον ήλιον, ο οποίος κρυβότανε από τα σύννεφα αυτά σαν να ήτανε άνθρωπος και σκοτείνιαζε τα πρόσωπα των στρατιωτών του. Άλλοι από τους Γερμανούς τρόμαζαν και άλλοι ζητούσαν βοήθειαν, κάμνοντας τον Σταυρό τους. Και όλοι τους τρέχανε να κρυφτούνε πίσω από τους κορμούς των ελαιών. Από τον τρόμο του ξύπνησε. Πήγε να μιλήση, αλλά δεν μπορούσε, παρά κρατούσε ανοιχτό το στόμα του και κοίταζε την εικόνα του ονείρου του. Κοίταζε το γέρο εκείνο, που τον είδε μέσα στο όνειρό του τρεις φορές και ο οποίος είχε μορφή Αγίου της Ορθοδοξίας. Όταν συνήλθε από τους εφιάλτες, άρχισε να σκέφτεται το κακό, που επρόκειτο να γίνη: Να σκοτώνωνται άνθρωποι και σαν τα σκυλιά να μένουν άθαφτοι. Να καίγωνται σπίτια σε ένα λεπτό, που απαιτούσαν αιώνες για να κτισθούν! Οι σκέψεις αυτές τον αναστάτωσαν. Αλλά πάλιν έλεγε: - Εγώ είπα να κάψω την πόλιν. Και θα την κάψω. Τότε έκλεισε τα μάτια του. Και ο γέρος, ο Άγιος Χαράλαμπος, εμφανίσθηκε ξανά μπροστά του απειλητικός και επίμονος. Με φωνή δε δυνατή και επιτακτική του είπε: - Πρόσεξε! Η πόλις δεν θα καή και οι κάτοικοι δεν θα συλληφθούν. Είναι αθώοι. Το ακούς; Σηκώθηκε τότε ο Γερμανός, στερέωσε τα γόνατά του, που τρέμανε και πήρε το τηλέφωνο. Με τρεμάμενη φωνή τηλεφωνούσε στη Τρίπολι, στο Γερμανό Διοικητή της Πελοποννήσου. Και ο Διοικητής εκείνος άνοιγε το στόμα του, για να δώση συμβουλές αλλά πάλιν κόμπιαζε. Πήγαινε να αγριέψη, για να εκτελεστή η διαταγή του, αλλά δεν μπορούσε. Τί είχε συμβή; Και ο ίδιος αυτός το ίδιο βράδυ είχε δη στο όνειρό του τον Άγιο Χαράλαμπο όπως τον είδε και τον περιέγραψε στο τηλέφωνο και ο αξιωματικός του από τα Φιλιατρά. Τελικά αποφάσισε και είπε στον αξιωματικό των Φιλιατρών: - «Γράψατε. Αναστέλλω την καταστροφήν της πόλεως. Έλθετε αμέσως ενώπιόν μου αύριον μεσημβρία». Όταν ξημέρωσε ανακοινώθηκε η ανάκλησις της αποφάσεως των Γερμανών. «Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εις το πρωί αγαλλίασις». Ξεχύθηκαν στο άκουσμα χαρούμενοι οι άνθρωποι στα καφενεία, στη πλατεία, στους δρόμους… Μια ομάδα, τότε από Γερμανούς στρατιώτες και υπαξιωματικούς, έχοντες στη μέση τον αξιωματικό τους Κοντάου και δυο Ορθοδόξους ιερείς, περνούσαν από τους δρόμους και πηγαίνανε από τη μια Εκκλησία στην άλλη. Αρχίσανε από τον Άη Γιάννη, από τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Αθανάσιο και τελικά κατευθυνόνταν προς την Παναγιά. Ο αξιωματικός έψαχνε να βρη την Εικόνα του Αγίου, που είδε στον ύπνο του. Όταν του ανοίξα­νε την πόρτα του Ναού της Παναγίας, ανεγνώρισε μέσα στις εικόνες τον Άγιο Χαράλαμπο, που είδε στον ύπνο του και τον πρόσταζε. Η φωνή του κόπηκε. Ντράπηκε για τον εγωισμό του. Σκέπασε με τα χέρια του το πρόσωπό του. Σε λίγο τα κατέβασε. Έκαμε, αυτός ο Προτεστάντης και άθεος, τον Σταυρό του. Είπε μερικές προσευχές στη γλώσσα του, τις οποίες οι ιερείς δεν μπορέσανε να τις ερμηνεύσουν. Ρώτησε εν συνεχεία τους Ιερείς να του πούνε ποιος ήτανε ο γέροντας της εικόνος. Του διηγηθήκανε, ότι αυτός είναι ο Άγιος Χαράλαμπος που υπέστη πολλά μαρτύρια για τον Χριστό. Του είπα­νε έπειτα για τα θαύματα που έκανε, και κάμνει και άλλα πολλά. Η χαρά των Φιλιατρινών και η ευγνωμοσύνη τους στον Άγιο δεν περιγραφότανε. Δοξάζανε τον Θεό και ευχαριστούσανε τον Άγιο Χαράλαμπο για το θαύμα του. Όπως δε του είπε του Φρουράρχου, ο Άγιος, αυτός και όλοι οι άνδρες της φρουράς εκείνης επέστρεψαν, όταν τελείωσε ο πόλεμος, στη Γερμανία και στα σπίτια τους, χωρίς να πάθη κανείς τους τίποτε. Διετήρησε δε ο Γερμανός ζωηροτάτην την μνήμην του θαύματος κι’ ευγνωμονούσε τον Άγιο. Ήθελε να επιστρέψη από την Γερμανία για να τον προσκυνήση. Πράγματι, έπειτα από δύο χρόνια, ξεκίνησε με την γυναίκα του και ήλθανε από την Γερμανία στα Φιλιατρά. Δεν πρόλαβε όμως την γιορτή του Αγίου, διότι έφτασε μια μέρα αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου. Όταν όμως τον είδανε οι Φιλιατρινοί, χαρήκανε χαρά μεγάλη και ξαναγιορτάσανε. Ψάλλα­νε δοξολογία και του κάνανε υποδοχές, γιορτές, τραπέζια και χαρές. Μέχρι σήμερα πολλές φορές ο Γερμανός αυτός με την γυναίκα του, τα παιδιά του και με άλλους πατριώτες του πήγαινε στις 10 Φεβρουαρίου στα Φιλιατρά και προσευχηθήκανε με πίστη στον Άγιο. Στην καρδιά του άνθισε η Ορθοδοξία. Στην Πολυκλινική των Αθηνών: Το άλλο θαύμα έγινε εις τον Κων/τίνον Λιβαδάν, υπάλληλον του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όταν ήτανε νέος. Ιδού πώς το περιγράφει: «Τον Ιανουάριο του 1931 ενοσηλευόμην στην Πολυκλινικήν Αθηνών με απόστημα εις το ήπαρ. Επί τεσσάρας εβδομάδας με εβασάνιζε ο πυρετός. Είχαν νυχθημερόν 38- 40 βαθμούς και πόνους φοβερούς. Απεφασίσθη να γίνη εγχείρισις. Ήταν παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους 9 Φεβρουαρίου του 1931. Το εσπέρας και ενώ ευρισκόμην ένεκα του μεγάλου πυρετού εις λήθαργον και εξαντλητικήν κατάστασιν, βλέπω να εισέρχεται ένας ιερωμένος μεγαλοπρεπής με μακρυά γενειάδα. Επλησίασε εμένα και όχι τον απέναντί μου ασθενή, που χαροπάλευε από περιτονίτιδα. Μου εθώπευσε το κεφάλι και μου είπε: «Μη φο­βάσαι… Αύριο θα είσαι τελείως καλά. Είσαι καλό παιδί». Ερώτησα, όταν έφυγε, την ευρισκομένην κοντά μου και τελούσαν χρέη νοσοκόμου Μοναχήν Ευανθίαν, ποιος ήτο ο Κληρικός, που ήλθε; - Δεν είδα κανένα Κληρικό, είπε εκείνη. Της εξιστόρησα κατόπιν το συμβάν. Σταυροκοπήθηκε και μου είπε: - Αύριον είναι του Αγίου Χαραλάμπους, θα είσαι καλά. Έπεσα κατόπιν εις βαθύτατον ύπνον. Ο πυρετός από την ώραν εκείνην άρχισε να κατεβαίνη. Το πρωί ήμην απύρετος, τελείως καλά και χωρίς πόνους στο ήπαρ. Το πρωί με εξήτασαν ο χειρούργος καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος και ο αδελφός του Ανδρέας, παθολόγος, να κανονίσουν τα της εγχειρίσεώς μου. Ερευνούσαν και αναζητούσαν δια της ψηλαφίσεως το απόστημα, αλλά δεν το εύρισκον, ούτε την σκλήρυνσιν και την διόγκωσιν (οκτώ δακτύλων) του ήπατος. Το ήπαρ ήτο φυσιολογικόν! Η Μοναχή εξιστόρησε εις τους Καθηγητάς το νυκτερινό συμβάν. Μου δείξανε και την Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, την οποίαν ανεγνώρισα. Ήταν ο ίδιος που είχα ιδή. Οι καθηγηταί κατάπληκτοι ανεφώνησαν: - Ψηλά τα χέρια. Κάτω τα μαχαίρια. Απόψε έγινε θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στην Πολυκλινική! Αργότερα και μετά παρέλευσιν ετών έμαθα, ότι ο Άγιος Χαράλαμπος είναι ιατρός των λοιμωδών νόσων, όπως ήταν και η ιδική μου». Κ. ΛΕΙΒΑΔΑΣ Ο Άγιος Χαράλαμπος στη ζωή του λαού: Ο Άγιος Χαράλαμπος σε πολλά μέρη της Ελλάδος τιμάται, διότι είναι προστάτης από τας λοιμώδους νόσους και ιδίως από την πανούκλα. Γι’ αυτό και ο Άγιος απεικονίζεται πατώντας την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται, σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Γι’ αυτό του έδωσε ο Θεός την χάριν αυτήν. Ήτανε μεγάλη η υπηρεσία, που προσέφερε ο Άγιος στους γεωργούς τότε που δεν υπήρχαν κτηνίατροι, τα δε βόδια ήτανε αναγκαιότατα στην οικογένεια. Παλαιότερα οι ζευγολάτες, την παραμονή της γιορτής του Αγίου ανάβανε στα σπίτια τους κοντά στο τζάκι μια μεγάλη λαμπάδα από καθαρό κηρί εις μνήμην του Αγίου και καιγότανε όλη την νύχτα. Το δε πρωί πηγαίνανε πρόσφορο στην Εκκλησία για να λειτουργηθή. Και όλα αυτά για να φυ­λάξη ο Άγιος Χαράλαμπος τα βόδια του γερά καθ’ όλη τη χρονιά. Είναι προστάτης και όλων των ζώων. Γι’ αυτό στη Κρήτη οι τσοπάνηδες, όταν τα ζωντανά τους δεν πάνε καλά, τον παρακαλούνε να τα θεραπεύση. Στην Πρέβεζα ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος. Στην Εικόνα του κρεμάνε πλήθος αφιερωμάτων. Από τα αφιερώματα χαρακτηριστικό είναι ένα πουκαμισάκι που κατασκευάζεται από πανί. Αυτό γίνεται σε μια μέρα!. Γι’ αυτό λέγεται και μονομερίτικο… Αυτό συμβαίνει ως εξής: Κάποια νύχτα συγκεντρώνονται σ’ ένα σπίτι μερικές γυναίκες, όπου γνέθουν και υφαίνουν βαμβάκι. Μ’ αυτό το ύφασμα, που γίνεται σε μια μέρα φτιάχνουν το πουκαμισάκι. Το αφιέρωμα αυτό ξεκινάει από ένα γεγονός που αναφέρεται στην θαυματουργή δράσι του Αγίου. Κάποτε τον Άγιο Χαράλαμπο τον επεσκέφθησαν χωρικοί που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους κι’ έτρεξαν κοντά του γιατί η πανώλης τους θέριζε καθημερινώς. Από ευγνωμοσύνη δε διότι ο Άγιος στάθηκε προστάτης τους, του έκαναν δώρο ένα πουκάμισο που γνέθηκε και πλέχθηκε από βαμβάκι και ράφτηκε μέσα σε μια μέρα… Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος, τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας καί εἰδώλων τήν σκοτόμαιναν μάκαρ· διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς. Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς Ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν, τήν θείαν σου ἄθλησιν. Μεγαλυνάριον. Τόν ἐν Ἀθλοφόροις ἱερουργόν, καί ἐν ἱερεῦσιν, ἱερώτατον Ἀθλητήν, τῶν θαυμάτων ῥεῖθρα, πηγάζοντα τῷ κόσμῳ, τόν μέγαν Χαραλάμπην, ὕμνοις τιμήσωμεν