ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Καί τί δέν θά έδιναν καί τί δέν θά έκαναν οί Φαρισαίοι γιά νά πετύχουν , γιά νά εκμαιεύσουν μία ομολογία τού πρώην τυφλού , γιά νά μπορέσουν νά τήν χρησιμοποιήσουν εναντίον τού Χριστού.
Ανήκαν αυτοί, στήν τάξη τών μικρών καί μοχθηρών εκείνων ανθρώπων , πού στενοχωρούνταν από τήν αρετή τού άλλου καί πικραίνονταν από τά καλά τους έργα.
Ήταν επιδειξιομανείς καί φιλόδοξοι , έκαναν τά πάντα γιά νά τούς δούν καί νά τούς επαινέσουν όλοι οί άλλοι, είχαν κυριευθεί από απερίγραπτο φθόνο καί μίσος , ήθελαν μέ κάθε τρόπο νά σπιλώσουν τήν αρετή τού Κυρίου , νά διαβάλουν τά θαύματά του και τέλος - τέλος νά νά τόν παρουσιάσουν ώς παραβάτη τού Νόμου.
Είχαν τώρα, μπροστά τους τόν εκ γενετής τυφλόν, τόν οποίον θεράπευσε ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Τό θαύμα ήταν εκπληκτικό. Μέ προφανή κακότητα καί μοχθηρία, ρώτησαν τόν πρώην τυφλό , πώς απόκτησε τό φώς τών ματιών του. Μέ σαφήνεια εκείνος , μέ απαράμιλλο θάρρος , αλλά καί με φράσεις απλές καί κτυπητές , τούς είπε : << ένας άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς έθεσε πηλόν επάνω στά σβησμένα μάτια μου. Επήγα κατ εντολήν του είς τήν κολυμβήθραν Σιλωάμ, ενίφθηκα καί αμέσως ανοίχθηκαν τά μά τια μου>>
Εκείνοι δέν μπόρεσαν νά διαψεύσουν τό θαύμα, αλλά μπορούσαν καί προσπάθησαν νά κατασυκοφαντήσουν τόν Θαυματουργό. Ήθελαν νά πείσουν τόν εαυτό τους πρώτα, καί μετά όλους τούς άλλους ότι τήν ημέρα τού Σαββάτου , απαγορεύονταν τά καλά έργα, έστω καί εάν ήταν μεγάλα καί θαυμαστά , όπως η θεραπεία τού εκ γενετής τυφλού. Φυσική απορία πολλών παρευρισκομένων , με τήν μορφή ερωτήματος << πώς είναι δυνατόν αμαρτωλός άνθρωπος , παραβάτης τού Νόμου - κατά τούς Φαρισαίους- νά κάνει τέτοια θαύματα; >>. Δέν έχουν τίποτα να απαντήσουν καί καλούν τόν πρώην τυφλό καί τόν ρώτησαν τί γνώμη έχει γιά τόν Χριστό. Η δική του απάντηση καθαρή καί ξάστερη << είναι Προφήτης>> .
Δέν μένουν όμως εκεί , καταστενοχωρημένοι , κάλεσαν καί ρώτησαν τούς γονείς του εάν ο υιός τους έχει γεννηθεί τυφλός, καί αφού βεβαίωσαν τό γεγονός , λέγοντάς τους << Πώς όμως τώρα βλέπει , δέν γνωρίζομεν , Ερωτήσατε τόν ίδιον>> καλούν αυτή τήν φορά τόν πρώην τυφλό καί με υποκριτική ευσέβεια -πού πάντα τούς διακατέχει- του λένε ν νά δοξάσει τόν θεό γιά τό θαύμα, αλλά νά παραδεχθεί , πώς εκείνος πού τού χαρισε τό φώς είναι αμαρτωλός. Μέ σταθερή αλλά καί θαρραλέα φωνή καί λόγια , διακήρυξε μπροστά σέ όλους , βροντο-φωνάζοντας << ξέρομεν - τούς είπε- πολύ καλά ότι ο Θεός αμαρτωλούς δέν ακούει. Αλλά άν κανείς Θεοσεβής και τηρητής τού θείου θελήματος, αυτόν ακούει ο Θεός, καί διά μέσω ενός τέτοιου θεοσεβούς - ανθρώπου- κάνει θαύματα. Από τότε δέ πού υπάρχει ό κόσμος μέχρι σήμερα, δέν έχει ακουσθεί ποτέ , ότι κάποιος εθεράπευσε άνθρωπον εκ γενετής τυφλόν. τό - δικό - μου συμπέρασμα καί η πίστης μου είναι, ότι άν ο άνθρωπος αυτός δέν ήτο σταλμένος από τόν θεόν , δέ θά μπορούσε ποτέ ούτε τό παρα-μικρότερον θαύμα δέν θά μπορούσε νά κάμη>> . Η δική τους απάντηση , σκληρή - όπως πάντα- κατέφυγαν στήν συνηθισμένη υβρεολογία , κατά τού πρώην τυφλού, καί γεμάτοι από αγανάκτηση , τόν διώξανε μακριά τους. Όταν όμως μετά από λί χρονικό διάστημα , εκείνος είδε τόν Χριστό, διεκήρυξε τήν πίστη του , καί <<προσεκύνησεν αυτόν>> , ώς Θεό λατρευτό καί παντοδύναμο Όμως όλα αυτά , γνώριμα , καί κατανοητά , τί θά πρέπει όμως εμάς ώς χριστιανούς , νά μάς μείνει από όλα αυτά, τελικά;
Τό εξαίρετο παράδειγμα θαρραλέας ομολογίας, υπόδειγμα γιά όλους μας , αυτός ό πρώην τυφλός . κι αυτό γιατί , θά ρωτήσει κάποιος; γιατί αρκετοί από εμάς - ώς χριστιανοί- συγκρίνοντας τόν εαυτό τους μέ τόν πρώην τυφλό, θά αισθάνονται τύψεις καί ντροπή. Η συνείδησή τους , θά τούς ελέγχει, θά τούς έχει κυριεύσει η ντροπή, θά είναι γεμάτοι δισταγμούς, αλλά καί ο φόβος , για νά κάνουν αυτό πού έκανε καί ο τυφλός - δηλαδή - νά ομολογήσουν τήν πίστη τους. Αλλά γιατί αυτό, θά ρωτήσει κάποιος ;
Ή ίδια η χριστιανική πίστη, ο Θεός καί τό θέλημά του, ο Χριστός καί η σωτηρία πού Αυτός προσφέρει, η αρετή καί τά έργα τής αγάπης , τό φώς τής Θείας αποκαλύψεως καί η μακαριότητα τού ουρανού, είναι , αυτά τά πράγματα , γιά τά οποία πρέπει κανείς , νά ντρέπεται; Αυτοί πού αντίθετα,θά πρέπει νά ντρέπονται, είναι ο αμαρτωλός γιά τά πονηρά του έργα, ο δεισιδαίμων καί προληπτικός γιά τά σκοτάδια στά οποία έχει βυθιστεί, - κι αυτό είναι τό φυσικό - αλλά καί όχι μόνο αυτοί . Καί δέν είναι μόνο αυτοί.
Θά πρέπει , νά ντραπούν καί νά φοβηθούν οί πάσης φύσεως εγκληματίες, οί εχθροί τής ανθρωπότητας, τά κακοποιά στοιχεία . Αλλά μέ όλους αυτούς συμβαίνει τό εξής παράδοξο.
Αυτοί είναι, πού δέν ντρέπονται καθόλου, γιά τίς αθλιότητές τους, και είναι αυτός - ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός- πού ντρέπεται γιά τήν έκφραση τής <<πίστης τους>> καί πού μέ τήν συμπεριφορά τους , αρνούνται αυτόν τόν ίδιο τόν ευεργέτη Ιησού Χριστό, καί αυτή η συμπεριφορά δέν θά πρέπει να είναι - φυσικά - αυτή πού θά πρέπει νά μάς εμπνέει.
Αυτή η συμπεριφορά , πού θά πρέπει νά εμπνέει, είναι η συμπεριφορά αλλά καί τό παράδειγμα τού θαρραλέου - πρώην - τυφλού. Χωρίς φόβο - δηλαδή - αλλά καί κυρίως χωρίς φανατισμό, θά πρέπει νά ομολογούμε τήν πίστη μας πρός τόν Χριστό, καί αυτό , όπου η περίσταση τό επιβάλλει.
Αυτή θά πρέπει νά είναι μία πράξη, πού θά πρέπει νά τήν πράττουμε μπροστά σέ εχθρούς καί φίλους, σέ πιστούς καί απίστους, σε επίσημους καί μή επισήμους, μορφωμένους , αλλά καί μή μορφωμένους. Αυτό θά πρέπει νά είναι - λοιπόν - τό συμφέρον μας , γιατί έτσι θά αξιωθούμε νά πάρουμε ανεκτίμητες ευλογίες , αλλά καί πολυποίκιλες δωρεές από τόν θεό.
Αλλά καί πάλι - πού τό γνωρίζουμε;- Ίσως η θαρραλέα αυτή ομολογία δικής μας - πίστεως , νά συγκινήσει πρός τό καλό καί αυτούς , πού τήν εμπαίζουν αλλά καί τήν πολεμούν. Καί μήπως είναι λίγα εκείνα τά παραδείγματα, πολεμίων τής πίστης μας , πού οδηγήθηκαν στόν Χριστό , χάρη στήν καλή ομολογία θαρραλέων χριστιανών;
