ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2025) Έχουμε διανύσει ήδη σχεδόν την ωραία αυτή κατανυκτική περίοδο τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ακούμε από τον ιερό Ευαγγελιστή να γίνεται λόγος στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή για την φρικτή Κατάσταση τού ταλαίπωρου νέου πού το πονηρό πνεύμα – δαιμόνιο , γεμάτο μίσος για την ανθρωπότητα και κατά «παραχώρηση» - άς μού επιτραπεί η έκφραση – από τον Θεό , έχει καταλάβει το σώμα του από την παιδική του ηληκία , βασανίζοντάς τον με όλη του την μανία τής μοχθηρής φύσης του. Ο δυστυχής πατέρας , έχοντας ακούσει για τά αναρίθμητα θαύματα τού Κυρίου , μπροστά στην αγωνία του για το βάσανο του υϊού του και απρ’ ότι παρακάλεσε τούς μαθητές του , πού δεν κατάφεραν να τον θεραπεύσουν, πήρε την μεγάλη απόφαση να πάει με το παιδί του στο Ιησού. – Λυτρωτή. Τότε ήρθε ο Κύριος , και ο δυστυχής πατέρας πέφτοντας στα γόνατά του , με βαθύ πόνο τού είπε << Κύριε λυπήσου εμένα καί το παιδί μου , πού πνεύμα πονηρό το έχει κυριεύσει , κατακτώντας το κωφό και άλαλο και στο τόπο πού το καταλαμβάνει το ρίχνει κάτω , το κάνει να αφρίζει, να τρίζει τά δόντια του, και να μένει ξερό και αναίσθητο>>. Αφού εκείνος επετίμησε την <<γενεά ταύτην>> , τού είπε να τον φέρουν μπροστά Του. Ο ίδιος ο πατέρας περιγράφει τίς ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τής ταλαιπωρίας τού υϊού του από τό πονηρό πνεύμα , προσθέτοντας την από τά βάθη τής καρδιάς του την παράκληση<< εάν δύνασαι να κάμης τίποτε, σπλαγχνήσου μας και βοήθησέ μας>> Και ο Κύριος απαντάει <<εάν δύνασαι να πιστεύσεις , όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα>> και γεμάτος από χαρά ο πατέρας είπε με όλη του την δύναμη <<πιστεύω Κύριε, βοήθησέ με να απελευθερωθώ από την ολιγοπιστία μου>> Ο Κύριος , γεμάτος αγάπη και για τούς δύο , επετίμησε το πνεύμα διατάζοντάς το να φύγει από το σώμα τού νέου , λέγοντας <<το πνεύμα το άλαλον και κωφόν , εγώ σέ διατάσσω, έβγα και φύγε από αυτόν και ποτέ πλέον να μην ξαναεισέλθεις είς αυτόν>> και το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα κραυγάζοντας με μανία και λύσσα , μέσα από το στόμα τού παιδιού, το έριξε παράλυτο σάν νεκρό στο χώμα και φεύγοντας δεν τον ενόχλησε ποτέ ξανά. Τραγική η κατάσταση τού νέου , ακούγωντάς την από το ίδιο τον ιερό ευαγγελιστή κυριεύεται κανείς από φρίκη αλλά μια άλλη κατάσταση περισσότερο φρικτή από την σωματική κατάσταση πού επιφέρουν τά δαιμόνια , είναι εκείνη πού τά πονηρά πνεύματα κατακυριεύουν την ανθρώπινη ψυχή. Με την δουλεία και την τυρρανία , πού <<επιβάλουν>> μέσω τής δικής μας αμαρτίας μας και ασκούν στην ψυχή μας και πάνω στο σώμα μας . Ο ίδιος ο διάβολος είναι ο πρώτος δημιουργός και εφευρέτης τής αμαρτίας , ο πατέρας τού ψεύδους και ο υποκινητής τής παραβίασης από τούς ανθρώπους τού θείου θελήματος και είναι ο ίδιος πού χρησιμοποιεί αναρίθμητους τρόπους για να <<ζωγρήση>> τον άνθρωπο , όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος (Β’ Τιμ β’, 26) και να τον <<συλλάβει>> ζωντανό στα δίχτυα του , και υποχωρήσει στις πονηρές υποβολές τού διαβόλου και γίνεται δούλος του. Δεν ορίζει και δεν κυβερνάει τον αυτό του και υποδουλωμένος στίς αμαρτίες και τά πάθη του και μέσω αυτών, στον διάβολο και δέχεται μόνο από εκείνον εντολές. Ο ίδιος ο Κύριος είπε << Ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί τής αμαρτίας και μέσω αυτής γίνεται δούλος τού πονηρού>> (Ιωάν η’ , 34). Συγκλονίζεται ο άνθρωπος εσωτερικά , χάνει την ειρήνη και την ηρεμία του , σκορπίζει στους γύρω του την αναστάτωση , τίς φιλονικίες , τίς έριδες , την διχόνοια και την πικρία τους, γενόμενος αντιπαθητικός και επικίνδυνός ώς βάρος δυσβάταχτο ακόμα και στην ίδια του την οικογένεια. Αλλά και το ίδιο το σώμα υφίσταται τίς συνέπειες τής δουλείας , δεν διαφέρει από την κατάσταση και τίς εκδηλώσεις τού σήμερα περιγραφόμενου δαιμονισμένου νέου., π.χ. στον θορυβώδη τύπο , το πρόσωπό του χάνει την κανονική του εμφάνιση, αφρίζει το στόμα του, κραυγές βγαίνουν από αυτό τά χέρια του κουνιόνται χωρίς να υπάρχει συνέπεια, ο οργανισμός του συγκλονίζεται και λογικό είναι να μην μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά, καί θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τά αμαρτωλά πάθη. Και το χειρότερο όλων – πού όλοι εμείς θα πρέπει να κατανοήσουμε – ότι ο ίδιος ο άνθρωπος φέρει την ευθύνη για το κατάντημά του και με την δική του θέληση, πέταξε τον εαυτό του στην δύναμη αμαρτίας και μέσω αυτής στην εξουσία τού πονηρού. Όμως όλοι εμείς, θα πρέπει θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο μοναδικός τρόπος τής δικής μας σωτηρίας, είναι η καταφυγή μας στον Λυτρωτή μας Κύριο . Αμήν !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΙΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑ & ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ , ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΩΘΙ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 02 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙΠΕΡΙ ΩΡΑ 7η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 04η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 7η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 06η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑΝ 7η ΠΡΩΪΝΗ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Ε' ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 2025

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ Α/Α 74 Αίγιο, 27 Μαρτίου 2025 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Πλησιάζοντας στο μέγα θρησκευτικό γεγονός του Σταυρικού Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου, η Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ενημερώνει το ευσεβές και φιλακόλουθο πλήρωμα αυτής ότι σήμερα Κυριακή 30 Μαρτίου ε.έ. και ώρα 7.00΄ απογευματινή, θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Αιγίου, ο Ε’ Κατανυκτικός Εσπερινός (Ιωάννου της Κλίμακος), χοροστατούντος του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Ιερωνύμου. Τον θείο λόγο θα κηρύξει ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιωάννης Καραμούζης, ο οποίος θα πραγματευθεί το θέμα: «Η ανοδική πορεία προς την θέωση». Κατόπιν τούτου, καλούνται άπαντες οι φιλόθεοι Χριστιανοί να συμμετάσχουν στην κατανυκτική αυτή Ακολουθία, μέσω της οποίας θα ενισχύσουμε την πνευματική μας προετοιμασία στην πορεία προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Κυρίου. Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως

XAIRE NYMFH ANYMFEFTE

XAIRE NYMFH ANYMFEFTE Κάθε Παρασκευή κατά την περίοδο τής μεγάλης Τεσσαρακοστής, ψάλλονται στην Εκκλησία οι Χαιρετισμοί τής Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι μία από τίς ωραιότερες ακολουθίες και ταυτόχρονα μία από τίς καλύτερες προσευχές . Στα μοναστήρια οί μοναχοί προσεύχονται καθημερινά με αυτή την προσευχή Τιμούν έτσι την παναγία και την παρακαλούν για την σωτηρία τους. Η ακολουθία αυτή μάς θυμίζει τον ευαγγελισμό τής Θεοτόκου , την επίσκεψή της στην Ελισάβετ , η οποία μετά από λίγους μήνες θα γεννούσε τον Τίμιο Πρόδρομο. Τίς υποψίες τού Ιωσήφ πού δεν είχε καταλάβει ακόμα το μεγάλο Μυστήριο Τού Ευαγγελισμού , την Γέννηση τού Κυρίου την προσκύνηση των Ποιμένων και των Μάγων, την φυγή στην Αίγυπτο και πολλά άλλα Πολλούς Χαιρετισμούς τούς λένε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο Ιωσήφ, και οί Μάγοι, οί Ποιμένες, Η δική μας απάντηση σέ όλους αυτούς είναι το << Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>> Τί σημαίνει όμως αυτό το << Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>> ; Νυμφίος τής Εκκλησίας εδώ ονομάζεται ο επουράνιος Πατέρας. Νύμφη Του είναι η Αγία Μαρία. Η Υπεραγία Θεοτόκος , αφού εγέννησε τον Υϊό Του , τον Νυμφίο τής Εκκλησίας.. Μά και <<ανύμφευτος νύμφη>> ονομάζεται επειδή ε

γέννησε άνευ ανδρός <<έκ Πνεύματος Αγίου>>. Τον Χριστόν τον αληθινόν Θεόν, πού εισήλθε είς την μήτραν τής Παρθένου με τρόπο πού μόνον Αυτός γνωρίζει Και έγένετο ‘Άνθρωπος. Γι’ αυτό και η ακολουθία αυτή – η προσευχή – αυτή με τά τόσα <<χαίρε>> είναι δεκτή και <<ευάρεστος>> από την παναγία μας , και τής αρέσει πολύ . Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αλλά και οι Χαιρετισμοί έχουν για όλους εμάς το εξής νόημα. Μάς διδάσκουν ότι η Παναγία μας δίνει την πιο αποτελεσματική βοήθεια στην δική μας <<ταπεινή προσπάθεια>> να νικήσουμε το κακό την αμαρτία αλλά και τον <<αρχηγόν αυτής>> τον διάβολο Άς αγαπήσουμε λοιπόν και εμείς τούς Χαιρετισμούς τής Παναγίας - Υπεραγίας Θεοτόκου – και άς τούς κάνουμε καθημερινή προσευχή μας Αμήν !

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ 2025

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ 2021

Πολλοί ήταν εκείνοι οί οποίοι αυτοπροβλήθηκαν, μέσα στούς αιώνες, καί εκάλεσαν τούς ανθρώπους , νά γίνουν ακόλουθοί τους, αυτοχειρίστηκαν ώς διδάσκαλοι τής αλήθειας, καί ζήτησαν από τούς ανθρώπους νά τούς ακολουθήσουν. Μερικοί από αυτούς επινόησαν δικά τους φιλισοφικά συστήματα, άλλοι δέ εμφανίστηκαν ώς ριζικοί αναμορφωτές συντάσσοντας σέ κάποιο χαρτί μερικές τάχα θεωρίες καί ειπαν σίγουρα <<ελάτε κοντά μας, εμείς θά σάς σώσουμε καί θά δώσουμε ευημερία στίς κοινωνίες σας>>. ‘Αλλοι πάλι ώς πολιτικοί ηγέτες, άλλοι ώς δικτάκτορες, όλοι όμως μέ τήν αξίωση νά τούς ακολουθήσουν οί λαοί. Αλλά όλοι αυτοί πού τούς ακολούθησαν τυφλά – ώς σωτήρες- δοκίμασαν πολλές φορές πικρίες καί απογοητεύσεις.

Ιδού, όμως, παρουσιάστηκε στό στερέωμα τής ανθρωπότητας , ο Χριστός , καί λέει πρός τόν κάθε άνθρωπο ξεχωριστά , αλλά καί σέ όλους τούς ανθρώπους όλων τών γενεών <<ακολουθείτω μοι>>.

Καί ναί , δέν είναι ήπρώτη φορά πού ο Χριστός διατύπωσε αυτή τήν αξίωση – πρόσκληση. Τήν απηύθυνε πολλές φορές καί σέ πολλές πςεριστάσεις , άλλοτε σέ μεμονωμένα άτομα καί άλλοτε πρός τά πλήθη. <<Ακολουθείτω μοι>> είπε στόν Ματθαίο Τελώνη , όχι ώς απλο ακροατή τών κηρυγμάτων του , αλλά ώς μαθητή του καί αργότερα ώς Απόστολο, οοποίος κατανοώντας τό βαθύτερο νόημα καί τήν αξία αυτής τής πρόσκλησης <<καταλιπών άπαντα αναστάς ηκολούθησεν αυτώ>>(Ματθ. 9 – Λουκ. Ε 27).

Τήν ίδια πρόσκληση απηύθυνε καί στόν πλούσιο νέο, όταν τόν ρώτησε , τί πρέπει νά κάνει γιά νά κερδίσει τήν αιώνια ζωή. Η απάντηση τού Κυρίου σαφέστατη , νά πουλήσει τά υπάρχοντά του, νά μοιράσει τά χρήματά του στούς φτωχούς καί νά τόν ακολουθήσει. Αλλά αυτός είχε δοσμένη τήν καρδιά του στά πλούτη του , γι’αυτό καί προτίμησε τόν χρυσό από τόν Χριστόν, <<Δεύτε οπίσω μου>> είπε καί στούς τέσσερις αλιείς τής Τιβεριάδος , καί χωρίς κανένα δισταγμό <<ευθέως >>καί χωρίς αναβολή <<αφέντες τά δίκτυα , ηκολούθησαν αυτώ>>(Ματθ. Δ’ 19 ,20) Ήταν Αυτός, πού ώς ακααθοδήγητα καί πλανεμένα πρόβατα, έβλεπε τούς ανθρώπους, χωρίς ποιμένα , εκτεθειμένους στήν μανία αγριοτάτων λύκων καί τούς προσκλαούσε νά ενταχθούν στήν ποίμνη του.

Γιατί Αυτός καί μόνο αυτός είναι ο καλός ποιμένας <<καί καλεί τά πρόβατα κατ’ όνομα καί τά πρόβατα υτώ ακολουθεί>>(Ιωάν. Ι’ 3,4) καί πολλές φορές διακήρυξε , ότι <<ήλθε ζητήσαι καί σώσαι τό απολωλός >>καί , ότι <<δέν ήλθε καλέσαι δικαίους – αναμαρτήτους – αλλά αμαρτωλούς είς μετάνοιαν>>

Απευθυνόμενος πρός όλους τούς ανθρώπους , έλεγε , λέει καί θά ξαναλέει <<δεύτε πρός με πάντες οί κοπιώντες καί πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς … καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών (Ματθ. Ια’ 28, 29). Στοργική πρόσκληση , γεμάτη αγάπη. Βλέπει τούς ανθρώπους , μέ τούς οποίους διά τής ενανθρωπήσεώς του \, έγινε αδελφός τους, νά ταλαιπωρούνται , νά υποφέρουν νά στενάζουν κάτω από τήν τυρρανία τής αμαρτίας , κάτω από τό βάρος τών σωματικών καί ψυχικών θλίψεων , Αυτός μέ στοργή καί αγάπη νά τούς καλεί νά δεχτούν τήν λύτρωση καί τήν χαρά , ακολουθώντας τον. Είναι Εκείνος πού δέν ζητάει τίποτα γιά τόν εαυτό του, όμως προσφέρει τόν εαυτό του ώς σωτήρα καί λύτρωση καί οδηγό – ποιμένα- πρός τά αγαθά τού ουρανού.

Θάμπορούσε νά πεί κανείς , ότι ολη η ζωή , η διδασκαλία , καί τό έργο τού κυρίου, ήτν , είναι καί θά είναι μίια διαρκής στοργή, μεγαλόστομη πρόσκληηση, πρός όλη τήν ανθρωπότητα, καί πρός τό κάθε άτομο ιδαίτερα , νά τόν ακολουθήσουν.

Τί σημαίνει , όμως αυτή η πρόσωπική προσκληση << Ακολουθείτω μοι;>>

Βαρυσσύμαντο καί βαθυστόχαστο τό νόημά της, απερίγραπτα καί ακατάληπτα τά αποτελέσματά της. Μάς καλεί ο Χριστός νά τόν ακολουθήσουμε στήν γή καί στόν ουρανό, στήν παρούσα καί στήν μέλλλουσα ζωή. Θέλει νά είναι ο αιώνιος ηγέτης μας. Οί άμθρωποι τής εποχής του τόν ακολούθησαν στίς συναγωγές , στήν ύπαιθρο, , στίς ερήμους, περπατούσανώρες γιά νά τόν συναντήσουν, μερικές φορές έμεναν καί νηστικοί, ακολουθώντς τόν Χριστό.

Καί γιατί συναίβεναι αυτό; Γιά ποιό σκοπό; Τό φανέρωσαν οί ίδιοι . Γιά νά ακούσουν τήν Θεία διδασκαλία του, νά γεύωνται τά ύψιστα πνευματικά νοήματα τά οποία Εκείνος μέ αφάνταστη χάρη καί σαφήνεια ανέλυε.

Ήταν τέτοια καί κτά τέτοιο τρόπο, ανέπτυσσε τήν διδασκαλία του, ώστε άκόμα , νά ικανοποεί καί τόν απλωϊκότερο από τύς ακροατές του, αλλά καί τόν πλέον σοφό τυύ οποίυ ενέπνεε τόν βαθύ σεβασμό, αλλά καί θαυμασμό.

<<Ο λαός άπας εξεκρέματο αυτού ακούων>>καί λέι ο Ευαγγελιστής Λουκάς (ιθ’ , 48) . Γιατί << ήν διδάσκων αυτούς ώς εξουσίαν έχων, καί ούχ ώς οι Γραμματείς (Ματθ. Ζ’ 29).

Αντλούσε από τόν εαυτό του, καί τήν άπειρη δική του σοφία, όσα Εκείνος τούς δίδασκε , καί ιδού , αγαπητοί μου αδελφοί, ένας τρόπος υπάρχει, κανείς νά ακολουθήσει τόν Χριστό, νά ακούει , νά μελετάει, νά παρακολουθεί καί νά δέχεται μέ όλη του τήν ψυχή τά Θεία του λόγια.

Αλλά αυτή η φράση από τά χείλια του Κυρίου <<ακολυθείτω μοι>>, περιέχει ένα άλλο βαθύτερο νόημα . Μάς καλεί νά ακολουθήσουμε τό παράδειγμά του.νά μιμηθούμε καί νά αντιγράψουμε τίς αρετές τίς οποίες στόν τέλειο βαθμό αυτός παρουσίασε, καί όπως χαρακτηριστικά μάς λέι ο Απόστολος Παύλος, νά μορφώσουμε μέσα μας, αυτόν τόν ίδιον τόν Χριστόν(Γαλ. Δ’ 19).Νά αποτυπώσουμε μέσα μας καί νά εκφράζουμε σέ όλη τήν ζωή μας , τά μεγάλα χαρακτηριστικά τής αγίας προσωπικότητάς του, νά αποκτήσουμε τήν αγάπη τού Χριστού, τήν ταπείνωση, τήν υπακοή καί τήν αφοσίωση πρός τόν Πατέρα, τήν μακροθυμία, τή υπομονή καί εγκαρτέρηση στίς στίς δοκιμασίες , τίς μέχρι θανάτου <<θανάτου δέ σταυρού>>, αυταπάρνηση καί αυτοθυσία.

Ό ίδιος είπε στούς μαθητές Του , τήν νύκτα τού Μυστικού Δείπνου <<υπόδειγμα δέδωκα υμίν , ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, καί υμείς ποιείτε >>(Ιωαν ιζ’ , 15)

Ή μέν διάνοιά μας πρέπει φωτιζέμενοι από τήν διδασκαλία Του είιναι <<νούς Χριστού>>, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Απόστολος τών Εθνών Παύλος . Ο χαρακτήρας μας καί η ζωή μας , νά είναι ζωή Χριστού. Αυτό είναι τό μεγάλο νόημα τής προσωπικότητάς του.

Εάν δέν αγωνισθούμε νά ακολουθήσουμε τόν Χριστό, στό έργο καί τόν λόγο Του, στήν παρούσα ζωή , θά τόν ακολουθήσουμε καί στήν μέλλουσα . Θά έχουμε μέρος στήν δόξα Του, θά απολάβουμε τήν χαρά, τήν μακαριότητα, τήν Θέωση, καί τά ανεκτίμητα αγαθά τής βασιλελιας τών ουρανών. Και αυτό θά συμβεί , γιατί ο ίδιος ο Κύριος μάς τό υποσχέθηκε, λέγοντάς μας <<εάν εμοί διακονεί τίς, εμοί ακολουθείτω καί όπου εγώ ειμί, εκεί καί ο διάκονος, ο εμός έσται.>> καί τιμήσει αυτόν ο Πατήρ>>(Ιωάν. Ιβ’ , 26) ΑΜΗΝ !!!

ΚΥΡΙΚΗ Β’ ΝΗΔΤΕΙΩΝ 2025

ΚΥΡΙΚΗ Β’ ΝΗΔΤΕΙΩΝ 2025 Αγαπητοί έν Χριστώ αδελφοί , βρισκόμαστε ήδη στην Β’ Κυριακή τών Νηστειών , και ενώ την περασμένη Κυριακή στίς εκκλησίες ακουγόταν τ’ο απολυτίκιο << την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ ….>> και τον θρίαμβο τής ορθοδοξίας απέναντι στούς εικονομάχους και την αναστήλωσή των Ιερών εικόνων και σε εκείνη την ευαγγελική περικοπή μία από τίς διδασκαλίες του Κυρίου την ανεκτίμητη προσφορά στον συνάνθρωπο , στην κοινωνία και στον θεό – πού είναι τιμητική για όλους εμάς ιεραποστολή, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι κατά πόσο εμείς όλοι είμαστε ικανοί να ακούσουμε από το ίδιο το στόμα τού Κυρίου αυτό πού ο σήμερα παραλυτικός τής Καπερναούμ πού γεμάτος θερμή πίστη και υποβασταζόμενος από τέσσερις καλοπροαίρετους ανθρώπους , φτάνοντας μπροστά στον Κύριο για να ζητήσει να τον απαλλάξει τόσο από την σωματική αλλά και να τού χαρίσει το πιο πολυτιμότερο αγαθό, ανυπολόγιστης αξίας την σωτηρία τής ψυχής του , με την ίδια στοργή και αγάπη το <<τέκνον αφέονταί σοι αί αμαρτίαι σου>> Αυτή λοιπόν την θεραπεία ένα είναι δεδομένο ότι πολλοί την είχαν ποθήσει , προσφέραν αναρίθμητες θυσίες και δεήσεις για να λάβουν αυτό το αγαθό, νομίζοντας ότι θα ευμένιζαν τον θεό ή τούς θεούς , για να βρούν έλεος ή να λάβουν την άφεσή των αμαρτιών τους μέχρι τοτε δεν το είχαν καταφέρει . Και αυτό διότι παρ’ όλες τίς θυσίες τους – μια φωνή μέσα τους- τούς έλεγε ότι αυτές δεν θα κατεύναζαν τον θεό , ώστε μαζί με την σωτηρία να τούς χαρίσει και το έλεός Του. Σωστά και ορθά – κατέφευγαν- στον Θεό, όμως είχαν την πεποίθηση ότι όσο ισχυρός και εάν ήταν ή ενάρετος θεωρούσαν ότι δεν είχε την δυνατότητα να συγχωρήσει τίς δικές τους αμαρτίες και αυτή η πανανθρώπινη πίστη είναι πού συμπεριλαμβάνεται στην παρακάτω φράση <<ουδείς δύναται αφιέναι αμαρτίες ει μη είς ό Θεός>>. Όπως οί Εβραίοι ήταν εκείνοι πού διδάχθηκαν από τούς Προφήτες, πώς ό θεός είχε διακηρύξει στον προφήτη Ηασαϊα << εγώ είμαι ό μόνος πού σβήνω και ελαλείψω τίς αμαρτίες σου , χάρη στην δική μου αγαθότητα (Ης. 33 στιχ. 25) . Αλλά και ο Προφήτης Μιχαίας όπως μάς γνωρίζει Η Παλαιά Διαθήκη διακήρυττε προς όλους τούς ανθρώπους όλων των γενεών << Θα έρθει σέ εμάς ο Θεός και θα μας ελεήσει , θα μάς δώσει την άφεση, θα εξαλείψει και θα καταποντίσει στα βάθη των ωκεανών τίς αμαρτίες μας, όλες, ανεξαιρέτως, και έτσι η ποθητή άφεση τών αμαρτιών>> (Μιχ 7 στιχ 19) Και αυτό το πολυτιμότερο αγαθό θα ρωτήσει κάποιος από εμάς πότε έγινε πραγματικότητα αυτό ; όταν ο Θεός ο Υίός και Λόγος έγινε άνθρωπος , προσφέροντας την δική του σταυρική και λυτρωτική θυσία Του πάνω στον Τίμιο Σταυρό έχυσε το πάντιμο Αίμα Του για να ‘πλύ νει’ ‘ το ρύπο τής δικής μας αμαρτίας και ταυτόχρονα να μάς απαλλάξει από το άγχος τής ενοχής μας. Αυτή ακριβώς την αλήθεια την απαρίθμησε πολλές φορές η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη και πού η Εκκλησία μας διά μέσου των αιώνων παρέλαβε και δίδαξε και διδάσκει σέ όλους εμάς. Την ίδια αυτά αλήθεια την διακυρήττει τόσο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος λέγοντάς μας <<ότι ποτέ κανένας άνθρωπος δεν έλαβε άφεση αμαρτιών και συγχώρεση από τίς ζωϊκές θυσίες μέχρι τώρα, αλλά από εδώ και πέρα όλοι οί πιστοί παίρνουμε την άφεση των αμαρτιών μας μέσω τής σταυρικής θυσίας τού Κυρίου , γιατί μόνο το αίμα Του , και το πανάγιο Πνεύμα προσέφερε θυσία τον ίδιο του τον αυτό , τον τελείως καθαρό, από την παραμικρότερη αμαρτία, προς τον Θεό, και ότι το Πάντιμο αίμα Του είναι αυτό πού τελικά θα καθαρίσει την ψυχή μας και θα απαλλάξει την συνείδησή μας από τά έργα τής αμαρτίας πού οδηγούν με – ακρίβεια – στον αιώνιο θάνατο. Σέ παλιότερες εποχές τά ζώα βίαια και χωρίς επίγνωση προσφέρονταν θυσία στους βωμούς αλλά και καμία αξία δεν είχε η προσφορά τους - από μέρους μας – μπροστά στον Θεό . Ο Κύριος όμως - ενανθρωπήσας- εκουσίως και πλήρους επιγνώσεως προσέφερε τον εαυτό του -θυσία – διά την δική μας σωτηρία. Γινόμενος ο ίδιος θύτης και θύμα λέγοντας με αυτόν τον τρόπο ποσο τρισμέγιστο και ακατάληπτο είναι αυτό το μυστήριο τήε δικής μας λύτρωσης. Όμως και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος μάς λέει ότι από την κληρονομηθείσα σέ εμάς μάταιη και αμαρτωλή ζωή μας και συμπεριφορά δεν σώθηκε – με φθαρτά λύτρσ- μόνο η ψυχή και το σώμα μας αλλά και με το ατίμητο αίμα του Χριστού, όπου – εκουσίως – προσφέρεται αμόλυντος, καθαρός και ακηλίδωτος . ώς εξιλαστήριος αμνός ( Α’ Πέτρ α’ 18 , 19 ) Ήδη όμως ευρισκόμενοι μέσα στην Ευλογημένη περίοδο Τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής – ά αναλογιστούμε – ότι το τέρμα αυτής τής περιόδου είναι το πάθος τού Κυρίου η σταυρική για την δική μας λύτρωση και την άφεση των δικών μας αμαρτιών, και την δικαίωσή μας απέναντι στον ίδιο τον Θεό .καί αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με την ακλόνητη πίστη μας την ευγνωμοσύνη μας , την γεμάτη ευλάβεια καρδιά μας , όταν τον αντικρύζουμεε πάνω στον Τίμιο Σταυρό. Βλέποντάς τον , επάνω στον σταυρό άς τού ζητήσουμε γεμάτοι ταπεινότητα την άφεση των αμαρτιών μας και κατά συνέπεια την ίδια μας την λύτρωση, για να ακούσει ο καθένας μας από το ίδιο τός τόμα τού Κυρίου μας : <<Τέκον , αφέονταί σοι αί αμαρτίαι σου> Αμήν !

Κυριακή της Ορθοδοξίας 20225

Κυριακή της Ορθοδοξίας Θεολογία των εικόνων «Την άχραντων εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ό Θεός...» . ΥΠΗΡΞΑΝ, αγαπητοί μου, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ό σατανάς θα πολεμεί πάντοτε το Χριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Χριστού, τα παιδιά της Εκκλησίας. Άλλ' από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια ή αλήθεια, ή εσταυρωμένη Αλήθεια, ή Ορθοδοξία, ή αγία μας Εκκλησία. Αυτό βεβαιώνει ό ίδιος ό Κύριος, πού είπε• «Εν τω κοσμώ θλίψιν εξετε άλλά Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)• και σε άλλο μέρος είπε προφητικός, ότι θα βγουν από τον αδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δέ' θα μπόρεση να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και ή ιστορία είκοσι αιώνων ή Εκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος. Μία από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι ή νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβετε. Άλλα σήμερα, τέτοια αγία ήμερα, ας θεολογήσουμε λίγο. Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε πού παρουσιάστηκαν κάποιοι αιρετικοί στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα• Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξόριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός. Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, — Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν —Διότι ή προσκύνηση τους Είναι ειδωλολατρία• και σύμφωνα με την εντολή του Θεού στο Δεκάλογο «Ου ποιήσεις σεαυτω ειδώλων...», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4' Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Νόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα; Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Τι είναι το είδωλο; είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελέκησης, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ' έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα εμείς δέ' λέμε. Δέ' λέμε ότι ή εικόνα του Χριστού είναι ό ίδιος ό Χριστός, δέ' λέμε ότι ή εικόνα της Παναγίας είναι ή ίδια ή Παναγία, δέ' λέμε ότι ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ό ίδιος ό άγιος. Άλλα Τι λέμε; Ότι ή εικόνα παριστάνει το πρόσωπο• ή εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, ή εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι και πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Ή τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οϊ πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Αυτά διδάσκει ή Εκκλησία. Ό Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως αυλός λοιπόν και. βασιλεύς των αύλων αγγέλων και αρχαγγέλων, είναι αόρατος• κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος• κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγραφή, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Άλλα το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ό Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ό αόρατος έγινε ορατός• εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Άφ' ότου λοιπόν ό αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε. Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε• Σάς ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ό Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Άλλ' εάν ό Χριστός ήρθε —και είναι γεγονός ότι ήρθε, και ως βρέφος και ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο—, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ό Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός• εικονίζεται. Πρώτη εικόνα του Χριστού ποια είναι; Αμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. Ή πρώτη όμως εικόνα, πού ζωγραφίζεται και στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Μανδήλιο. Λέει μία παράδοσης, ή οποία δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο, το έξης. Όταν ό Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στο Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, Ίδρωσε και ό ίδρωτας έτρεχε από το πρόσωπο του. Μία ευσεβής γυναίκα, πού βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στο Χριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Τότε ή γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί ή μορφή του Χριστου. Ήταν ή πρώτη εικόνα του Κυρίου. και ή παράδοσης αυτή έχει σημασία δείχνει, ότι ό Χριστός μπορεί να ζωγραφιστή. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες. Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι ή αίρεσις των εικονομάχων. Υπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοι είναι; Δεν είναι Έλληνες. Οι Έλληνες γνωρίζουν Τι αγώνες έκαναν οι προγονοί τους στο Βυζάντιο επί 150 χρόνια για να κρατήσουν την εικόνα. Οι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι• δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Ορθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Μπρούκλιν της Αμερικής, με τα δολάρια τους, τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. είναι οι χιλιαστές ή μάρτυρες του Ίεχωβά ή «ιεχωβάδες». Αυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν. Σ' ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη προ ετών το έξης. Μια φτωχιά νέα πήρε ένα νέο πού είχε έρθει από το εξωτερικό• ήταν μετανάστης στην Αμερική. Αφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Την πρώτη κιόλας ήμερα του γάμου ό σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, και ύβριζε. Ήταν χιλιοστής, και μέχρι να γίνη ό γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν ή κοπέλα είδε αυτά τα πράγματα και άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διάλυση αμέσως το γάμο της! Τέτοιοι είναι οι χιλιαστές. Κα! πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Υπάρχουν και χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου ή εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, και λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ό χιλιασμός. Εβραίος υπήρξε ό ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ό Κάρολος Ρώσσελ (1852-1916). είναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο και χολέρα του διαβόλου. Οι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, και επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμα τους. Άλλ' όχι! Σάς καλώ εις συναγερμό και σας παρακαλώ όλους, άντρες - γυναίκες - παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Μπρούκλιν για να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν' αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. Ό τόπος μας να μείνει καθαρός και αμίαντος από την αίρεση του χιλιασμού. Να συνέχιση να λατρεύει Πατέρα Υίόν και άγιον Πνεύμα και να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Χριστού μας της Παναγίας και πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων αμήν Επίσκοπος Αυγουστίνος. ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΆΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 23-03-1975 ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΙΤΛΟ.

Κυριακή της Τυρινής: Τι συμβολίζει η σημερινή ημέρα – Πώς πήρε το όνομά της

Η Κυριακή, πριν από την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι γνωστή και ως Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής. Είναι η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου, την οποία γιορτάζει, σήμερα, η Εκκλησία και είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «εικόνα και καθ’ ομοίωσις» αυτού ( Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2 ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών Του. Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε! Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν το μέλλον ζοφερό και γι’ αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του παραδείσου ερήμου. Όμως δυστυχώς ο θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή τους. Στις Εκκλησίες διαβάζεται, κατά την πρωινή Θεία Λειτουργία, η περικοπή του Ευαγγελίου του Ματθαίου (κεφ. στ’, 14-21), που αναφέρεται στην αξία της συγχώρεσης και της νηστείας. Αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο κατανυκτικός εσπερινός της συγγνώμης, κατά τον οποίο ιερείς και πιστοί αλληλοασπάζονται, ζητώντας συγχώρεση ο ένας από τον άλλο, εν όψει της επερχόμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Από τα κύρια παραδοσιακά φαγητά του τραπεζιού είναι τα μακαρόνια, που συσχετίζονται από τους λαογράφους με τη λατρεία των ψυχών κατά την περίοδο αυτή. Όπως παρατηρεί ο Φαίδων Κουκουλές, αρχικά η λέξη «μακαρόνια» σήμαινε τροπάρια μακαριστικά, αναπαύσιμους μακαρισμούς στις κηδείες ή στα περίδειπνα, στα οποία προσφέρονταν κυρίως ζυμαρικά. Το δείπνο της ημέρας λαμβάνει τη μορφή συνεστίασης μεταξύ συγγενών και φίλων. Στην Κύπρο, οι οικογένειες κάθε χωριού συγκεντρώνονται σ’ ένα ή δύο σπίτια και δειπνούν όλοι μαζί και διασκεδάζουν, ενώ στην Κάρπαθο παλαιότερα όλες οι οικογένειες δειπνούσαν στο σπίτι του προεστού του χωριού τους. Στα περισσότερα μέρη το δείπνο της Τυρινής τελειώνει με αβγό και σχετικούς αστεϊσμούς, αλλά και μαντικές παρατηρήσεις. Στη Σύρο, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη, κρεμούν ένα αβγό από το ταβάνι και όπως κάθονται όλοι γύρω από το τραπέζι «του δίνουνε μια κουταλιά και φέρνει βόλτα στο τραπέζι και δοκιμάζουνε ο καθένας να το πιάσει με το στόμα του. Με αβγό κλείνομε το στόμα μας για τη Σαρακοστή και τη Λαμπρή πάλι με αβγό το ξανανοίγουμε», παρατηρεί ο Κουκουλές. Στην Κύπρο, στην περιοχή της Πάφου, υπάρχει το παρόμοιο έθιμο της «Δαγκαννούρας», κατά το οποίο καίουν την κλωστή, με την οποία έχουν δέσει το αβγό. Αν καεί η κλωστή, η χρονιά θα είναι καλή. Και στην περιοχή της Καστοριάς καίνε την κλωστή και παρατηρούν πόσα ψηλά θα καεί, κάνοντας προγνώσεις και ευχές για το ύψος που θα φθάσουν τα στάχυα των σιτηρών που έχουν σπείρει. Με το δείπνο της Κυριακής της Τυρινής κλείνει ένας γαστρονομικός κύκλος, που σχετίζεται με τη χριστιανική θρησκεία και από την επομένη, Καθαρά Δευτέρα, αρχίζει η σωματική και ψυχική προετοιμασία για το Πάσχα, με την αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την Κυριακή της Τυροφάγου κορυφώνονται οι καρναβαλικές εκδηλώσεις και αναβιώνουν παραδοσιακά αποκριάτικα έθιμα σε όλη την Ελλάδα. Οι μύθοι και οι θρύλοι της χώρας μας έρχονται στο προσκήνιο και μέσα από τις μεταμφιέσεις, τον χορό, το γλέντι και το τραγούδι. Στο επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων η Πάτρα, με το ονομαστό καρναβάλι της, αλλά και η Ξάνθη και το Ρέθυμνο με τα δικά τους ξεχωριστά καρναβάλια, που κερδίζουν συνεχώς σε δημοφιλία και αναγνώριση. Κυριακή της Τυρινής: Τι τρώμε την ημέρα της Τυροφάγου Η Κυριακή αυτή λέγεται της Τυροφάγου, γιατί τρώμε τυροκομικά και είναι η Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα. Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής ετοιμάζουν μακαρόνια με μπόλικη μυζήθρα και τηγανητό τυρί. Από τα κύρια παραδοσιακά φαγητά του τραπεζιού είναι τα μακαρόνια, που συσχετίζονται με τη λατρεία των ψυχών κατά την περίοδο αυτή. Τι είναι ο εσπερινός της Συγγνώμης που τελείται στους ναούς το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής Με τον εσπερινό της συγγνώμης, που τελείται το εσπέρας της Κυριακής της Τυρινής, η Εκκλησία του Χριστού μας ανοίγει την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής που θα φέρει την συγχώρηση από τον Θεο, αλλά και από τούς άλλους αδελφούς μας. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που έχει γραφεί: «το συγ-χωρώ σημαίνει πως χωρώ μαζί με τον Θεο, μαζί με τούς συνανθρώπους μου». Με τη συγ-χώρεση δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών – που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. Αλλά με τη συγ-χώρηση με το Θεο ο ωκεανός της θείας αγαθότητος εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Και έτσι στην πλήρη της πραγματικότητα η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού και της Βασιλείας Αυτού. Κατά την διάρκεια της πορείας μας ας αλληλοστηριζόμαστε στην αδυναμία μας, ας αλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας όλες τις διαφορές, ας αλληλοπροστατευόμαστε ώστε όλοι να φτάσουμε τον προορισμό μας. Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να ζήσωμε είναι ότι ο Θεός μας καλεί σε μια μοναδική ενότητα με τη συγγνώμη που θα προσφέρουμε ο ένας στον άλλον. Και αυτό γιατί οι χριστιανοί δεν είμαστε κάστα, αλλά ζύμη. Ας γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, στον Επίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς αδελφούς μας, ας τούς ζητήσουμε να μας συγχωρέσουν, έχουν τόσα πολλά να μας συγχωρέσουν. Ας συγχωρέσουμε κι ο ένας τον άλλον. Η συγχώρεση δεν αρχίζει την στιγμη που βασιλεύουν η ειρήνη, η γαλήνη και η χαρά· η συγχώρεση αρχίζει τη στιγμη που παίρνουμε στούς ώμους μας «αλλήλων τα βάρη» και το πρώτο και βαρύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα του άλλου, αυτό που εκείνος είναι, και όχι μόνο αυτό που κάνει η που δεν κάνει. Αν χρειαστεί ας μεταφέρουμε τον άλλο με τον τρόπο που ο Χριστός μετέφερε το Σταυρό του, σαν τύπο βασανισμού και πόνου και θανάτου, ας μην αφήσουμε όμως με κανέναν τρόπο τον άλλο πίσω χωρίς τη συγγνώμη μας