ΚΥΡΙΑΚΗ 10Η ΛΟΥΚΑ 2024 Με αυτή την ευαγγελική περικοπή , ένα είναι σίγουρο ότι θέλει ο Κύριος να μάς πεί , ο Θεός να μάς φυλάει από τούς υποκριτές και την υποκρισία. Ποτέ κανέναν δεν έλεγξε ο Χριστός , τόσο πολύ , όσο τούς ίδιους τούς Γραμματείς και τούς Φαρισαίους και υποκριτές τής εποχής του. Καί αυτή την φορά η ευκαιρία ήρθε με την γυναίκα αυτή , πού είναι σε αυτή την τραγική κατάσταση, αδύνατη να σταθεί όρθια, να προσέρχεται όμως κάθε Σάββατο στην Συναγωγή, για να ακούσει τά αναγνώσματα τής Π Διαθήκης , να συμπροσευχηθεί μαζί με τούς άλλους γεμάτη πίστη στον Θεό, και ο Κύριος βλέποντάς την αποφασιστικότητά της, την θεράπευσε. Και αυτή θα πρέπει να είναι τρανό παράδειγμα για όσους χριστιανούς πού επινοούν τού κόσμου τίς προφάσεις για να μην προσέρχονται στον ιερό ναό για να παρακολουθήσουν την Θεία Λειτουργία, και αυτό γιατί ό Ορθόδοξος Ναός έχει πνευματική ακτινοβολία , εμπνέει ενθουσιάζει, γεμάτος από την θεία χάρη αλλά και την αλήθεια. Οί εικόνες , τά Άγια Σκεύη , ο Τίμιος Σταυρός και όλα τά άλλα σύμβολα, αποτελεί πάντοτε μια εποπτική διδασκαλία , κάθε σύμβολο και εικόνα του είναι και ένα ιερό μάθημα και εμπνέουν ιερά συναισθήματα. Και χωρίς αμφιβολία είναι << ο οίκος τού Θεού>>. Υπάρχει εκεί το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του, αυτό πού κατά την Μ Πέμπτη με τον Άρτο στο Αρτοφόριο πού κατοικεί ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας, και η προσέλευσή μας σ’ αυτόν θα πρέπει να είναι πάντοτε μέσα στην σιωπή και την κατάνυξη. Η ιδιαιτερότητά του είναι – αναμφίβολα – είναι η τέλεση τού Υψίστου Μυστηρίου , τής Θείας Ευχαριστίας, μέσω τού λειτουργού ιερέως , το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει τον Άρτον και τον Οίνο, σέ αυτό το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα τού ίδιου τού Χριστού. Παρόντες ο Πατήρ πού ευλογεί την θυσία, το Άγιο Πνεύμα το εξαγιάζει , ο δε Ιησούς Χριστός είναι Αυτός πού προσφέρεται. Η παρουσία τής Αγίας Τριάδος ζωντανή, στην Θεία Λειτουργία, και εμείς όπως ο Ιακώβ πρέπει να λέμε <<ώς φοβερός ό τόπος ούκ έστι τούτο, αλλ’ ή οίκος θεού και αύτη η πύλη τού ουρανού>> (Γενν κη ’ 17). Και εδώ είναι το παράδοξο, πολλοί ακόμα και ευσεβείς χριστιανοί, προβάλλουν προφάσεις για την μη τακτική τους προσέλευση στον Ιερό Ναό. Ενώ ο Θεός είναι εκεί και <<παρών>> και τούς καλεί αυτοί απαντούν όπως ο προσκεκλημένος τής παραβολής <<αγρόν ηγόρασα>> (Λουκ ιδ’ 18) Άλλοι πάλι προφασίζονται αδιαθεσία , αλλά λησμονούν ότι και αυτή η αδιαθεσία – πραγματική ή φανταστική – διαλύεται με την χάρη τού Θεού μέσα στην εκκλησία. Άλλοι ίσως δεν θα υπολόγιζαν καθόλου τον κόπο από μία εργασία και θα ήταν έτοιμοι να υποβληθούν σέ νέους πιο μεγαλύτερους , και έπειτα ποιος τούς εμποδίζει να αναπαυθούν μετά την Θεία Λειτουργία: Άλλοι πάλι , δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι οποιαδήποτε εργασία την ημέρα τής Κυριακής δεν ευλογείται από τον Θεό. Άλλοι πάλι προφασίζονται την διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας , αυτοί άς προσέλθουν έστω και αργότερα, πάντοτε όμως να είναι παρόντες στην Θεία Λειτουργία και στον Ι Ναό. Η αλήθεια όμως είναι αλλού, λείπει σέ όλους αυτούς ο ζήλος τής κατανόησης τής αξίας & τής ιερότητας τής Θ Λειτουργίας και είχαμε μέρος από τον ζήλο τού ψαλμωδού τής Π Διαθήκης, με ενθουσιασμό θα επαναλαμβάναμε και εμείς <<ηφράνθην επί τοίς ειρηκόσι μοι είς οίκου Κυρίου πορευσόμεθα>> (Ψαλμ ρκα’ 1) Μεταξύ των υποκριτών , σίγουρα ο πιο αποκρουστικός είναι αυτοί πού φέρουν το ένδυμα τής ευσεβείας, προσπαθούν με ψεύτικο ενδιαφέρον για το θείο θέλημα, να προβάλλουν συνέχεια τον εαυτό τους Αυτοί δε είναι πού μισούν και φθονούν τούς αληθινά ευσεβείς προσπαθώντας να τούς διαβάλλουν και να τούς υπονομεύουν , όπως ο σημερινός αρχισυνάγωγος πού παρουσιάζει τον εαυτό του ανώτερο και αγριότερο από τον Χριστό τον οποίον και κατηγόρησε ότι δεν τηρεί το Σάββατο!! Την εποχή τού Κυρίου οι Αρχιερείς και Φαρισαίοι ήταν χωρίς σεβασμό προς το θείο θέλημα, επινοούν τύπους , είναι καταλύτες τής ουσίας οί οποίοι <<με φορτία βαρέα και δυσβάστακτα>> έκαναν έργα δήθεν αγαθά για το <<θεαθήναι τοίς ανθρώποις>> προσπαθώντας να επιβάλλουν την δική τους ‘’ενάρετη ζωή’’ και πού στο πέρασμά τους έπρεπε οί πάντες να παραμερίζουν , μη και κάποια επαφή με τούς απλούς ανθρώπους μη και τυχόν μολύνουν την αγιότητά τους . Ήταν αυτοί πού έλαβαν εχθρική στάση απέναντι στον Κύριο στην αρχή και αργότερα κατά των Αποστόλων , γιατί ενοχλούνταν από την αρετή τού Χριστού, την απόλυτη αναμαρτησία του , την αγιότητά του, και τά αναρίθμητα έργα αγάπης πού έκανε και στην ερώτηση του προς αυτούς <<τίς εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;>>(Ιωάν η’ 10) , έσκυψαν το κεφάλι γιατί δεν τού έβρισκαν τίποτα, μέχρι τότε, βρήκαν την ευκαιρία , κάνει πλήθος εργασιών την ημέρα τού Σαββάτου, λέγοντάς του ότι ώς αρχηγός των δαιμόνων εκβάλλει τά δαιμόνια, - αυτός πού ήρθε και κατέλυσε την εξουσία και τά έργα τού διαβόλου, ότι συναναστρεφόμενος με αμαρτωλούς είναι ο ίδιος αμαρτωλός – όταν ήταν και είναι αυτός πού ήρθε <<ζητήσαι καί σώσαι το απολλωλός>> Όμως η αγιότητα τού Κυρίου έμεινε απρόσβλητη, αυτοί δε συντεινόμενοι έμειναν διά μέσου των αιώνων ώς το πλέον αποκρουστικό παράδειγμα υποκριτών , εχθρών τού θεού. Οί εχθροί όμως τού Θεού δεν έλειψαν από τίς χριστιανικές κοινωνίες, ακόμα και από αυτούς πού έταξαν τον εαυτό τους στην διακονία τού Θείου Λόγου, μεταξύ των ιερέων, αρχιερέων οι ταγμένοι στην ιερή διακονία από όσους υπάρχουν πάνω στην γή. Είτε γιατί ανάξιοι κατέλαβαν το αξίωμα , είτε γιατί μετά την χειροτονία τους , δελεάστηκαν από τον πειρασμό , την αμαρτία, εξέπεσαν ηθικά, και μεταπήδησαν στην παράταξη των εχθρών τού Χριστού. Επειδή , δε , και οί ίδιοι δεν θέλουν ούτε να μετανοήσουν , υποχρεούμται να υποκρίνονται με περισσότερη θέρμη την εχθρότητα κατά τού Θεού, και των ευσεβών χριστιανών πού η ύπαρξή τους και μόνο είναι δρυμύς έλεγχος και πυρακτωμένο σίδερο στην καρδιά τους. Επειδή δεν θέλουν να μιμηθούν το καλό παράδειγμα των ευσεβών ανθρώπων , θέτουν σέ ενέργεια τά μεγάλα μέσα , συκοφαντούν, κρύβοντας επιμελώς το μίσος τους, υποκρίνονται τον φίλο για να τούς πλήξουν, βαθύτερα και ασφαλέστερα. <<Ο υποκριτής μάς λέει ο Μέγας Βασίλειος έχουν και φέρουν πάντοτε είς τά βάθη τής καρδίας του το μίσος , προσποιείται μερικές φορές την αγάπην , την οποίαν με επιτηδειότητα δεικνύει διά τής εξωτερικής συμπεριφοράς του και ομοιάζει προς την απατηλήν επικύνδινον επιφένειαν τής θαλάσσης , η οποία κρύπτει υφάλους και παρσύρει είς καταστροφήν τούς απροσέκτους>> Αλλά και εάν ακόμα όλοι αυτοί οί μοχθηροί υποκριτές, κατορθώνουν να εξαπατούν τούς αφελείς και να δημιουργούν ζητήματα, στους ευσεβείς, όμως δεν διαφεύγουν το βλέμμα καί την δικαιοσύνη τού Θεού. <<Οι εχθροί τού Θεού απολούνται>> διαλαλεί ο ιερός ψαλμωδός και απευθυνόμενος προς τον Θεό λέι <<εμίσησαν πάντας τούς εργαζομένους την ανομίαν απολείς πάντας τούς λαλούντας το ψεύδος>>(Ψαλμ ε’ 6,7) Και αυτή την μεγάλη αλήθεια την επιβεβαιώνει η ιστορία , αλλά και προσωπική πείρα κάθε γενιάς. Αμήν !