ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ’ (14Η ) ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ’ (14Η ) ΛΟΥΚΑ Στο άκουσμα και μόνο τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής, θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι αυτήν την θεόσταλτη θλίψη πρέπει να την βλέπουμε και να την δεχτούμε ώς έκφραση τής αγάπης τού Θεού, ώς στοργική παιδαγωγία, , αποτελεσματικό μέσο κάθαρσης και ηθικής τελείωσης, πού σκοπό έχει την ένωση τού ανθρώπου με τον θεό , την τόνωση τής πίστης μας, την ανάπαυση τού νού και τής καρδιάς μας, προσανατολισμός από την αμαρτωλότητα αυτού τού κόσμου στον ίδιο τον θεό και στα ουράνια. Ένα είναι βέβαιο , η θλίψη θα περάσει, ενώ η καλλιέργεια των αρετών , η πρόοδος στην πνευματική ζωή, θα μένουν αιώνιο κτήμα μας. Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος , γράφει ότι <<η ολιγόχρονος διά τούτο δε και ελαφρά θλίψις, απεργάζεται και φέρνει ώς κέρδος είς ημάς αιώνιον βάρος δόξης υπερβολικά μεγάλο και αφάνταστον>> όταν εμείς την δεχόμαστε με πίστη και αφοσίωση στον Θεό. Θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε , ότι η θλίψη είναι δώρο από τον Θεό, είναι δοξολογία προς αυτόν , αλλά αυτό δεν σημαίνει – σέ καμία περίπτωση – ότι δεν θα παρακαλούμε τον θεό να μην μάς στέλνει θλίψεις , αλλά όταν μάς τίς στέλνει να τίς δεχόμαστε με χαρά αποβλέποντας με γνώμονα την πίστη μας, στην ανεκτίμητη ωφέλεια πού αυτές μάς φέρνουν. Και δυστυχώς , υπάρχουν άνθρωποι πού είτε από άγνοια είτε από κακότητα επιδοκιμάζουν τον άστατο , τον πνευματώδη, τον αισχρολόγο , τον επιτήδειο, και τον θυμώδη, εξυμνούν τον φιλάργυρο ώς οικονόμο, τον άσωτο ώς φιλελεύθερο, τον διεφθαρμένο ώς άνθρωπο πού έχει απαλλαγεί από κάθε φραγμό, απολαμβάνει την ζωή και το χειρότερο από όλα να τά λένε σέ νέους ανθρώπους πού θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο τού Θεού. Και στην ερώτηση , μπορεί ο νέος και άνθρωπος τού θεού τί θα κάνει; Η απάντηση είναι ότι ό δρόμος είναι ένας. Μάς τον έδειξε ό τυφλός τής Ιεριχούς. Δεν πρέπει να δώσουμε καμία σημασία στους προπαγανδιστές τού κακού, αλλά να προχωρήσουμε με πολύ αποφασιστικότητα και επιμονή στον Χριστό, όπως ο τυφλός τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής . Και πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο Κύριος, από απέραντη αγάπη του , μάς έδωσε την ύπαρξη, μάς έκανε <<κατ’ εικόνα>> και <<καθ’ ομοίωσιν>> χάρισε σέ όλους μας εξαιρετικό οργανισμό στο σύνολό του, αλλά και στις επιμέρους λειτουργίες του, πού τον αλλοίωσε και τον έφθειρε η αμαρτία, μάς έδωσε όμως διάνοια χάρη στην οποία σκεφτόμαστε , κρίνουμε , δημιουργούμε επιστήμη και πολιτισμό, μάς χαρίζει υγεία, ακούει τίς προσευχές μας, κάνει θαύματα για χάρη μας και μεταβάλλει προς το καλό και αυτές ακόμα τίς – προσωρινές – θλίψεις και περιπέτειες τής ζωής μας. Το πιο σπουδαιότερο, μάς φανερώνει το Θείο Θέλημά του, και μάς οδηγεί στον δρόμο τής σωτηρίας. Έγινε άνθρωπος και <<τοίς ανθρώποις συνανεστράφη>> για να χαρίσει σέ αυτούς την Θεία Υϊθεσία πού εξ’ αιτίας τής αμαρτίας τους είχαν εκπέσει. Για να τά επιτύχει όλα αυτά, προσέφερε για χάρη μας την απείρου αξία Λυτρωτική του Θυσία. Και πού ο Απόστολος Παύλος λέει <<συνίστησιν την εαυτού αγάπην είς ημάς ο Θεός , ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανεν>> . (Α’ Κορ. Β 9) Και είναι, λοιπόν, πολύ εάν για όλα αυτά αλλά και άλλα πολλά ακόμα , εμείς να είμαστε αυτοί πού πρέπει να ευγνωμονούμε και να δοξολογούμε τον Κύριον; Και ναι, γι’ αυτά όλα , αλλά και για πολλά άλλα , όλων μας η ζωή θα πρέπει να είναι στα έργα και στον λόγο, μία ακατάπαυστη δοξολογία προς τον Πανάγαθο Πατέρα μας, και πού με αυτή την γεμάτη ευγνωμοσύνη συμπεριφορά μας, γινόμαστε άξιοι περισσοτέρων αγαθών όπως μάς υπόσχεται ό ίδιος ο Θεός λέγοντας σε εμάς <<τούς δοξάζοντας με δοξάσω>> (Α’ Βας β’ 30) ΑΜΗΝ !