ΚΥΡΙΚΗ Ζ ΛΟΥΚΑ 2024

“Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται” Δύο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού χριστού περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της θυγατέρας του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. .Και οι δυο ζουν έντονα ένα προσωπικό τους πρόβλημα και δεν έχουν την δύναμη να το λύσουν. Ο μεν Ιάειρος έχει ετοιμοθάνατη την θυγατέρα του, η Αιμορροούσα ενώ δαπάνησε την περιουσία της για να θεραπευθεί, θεραπεία δεν είχε βρει.Ο Ιάειρος, πατέρας του παιδιού, γονυπετής παρακαλεί τον Ιησού να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο παιδί του. Καθώς προχωρούσαν προς την οικία, μια αιμορροούσα γυναίκα αγγίζει το ιμάτιο του Χριστού, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό και μόνο το άγγιγμα θα ήταν αρκετό για να θεραπεύσει την αβάσταχτη ασθένειά της η οποία τη βασάνιζε και την ταλαιπωρούσε για δώδεκα χρόνια.. Ο Χριστός αντιλαμβάνεται ότι η πίστη αυτής της γυναίκας ενεργοποίησε την Θεϊκή Του δύναμη. Κι έτσι, την θεραπεύει και την επαινεί. Εν τω μεταξύ, καταφθάνει η πληροφορία για τον θάνατο του παιδιού, που βυθίζει στην οδύνη τον πατέρα. Ο Κύριος, όμως, δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους της πίστεως στην απελπισία. Φθάνει στο σπίτι, παρομοιάζει τον θάνατο με ύπνο και ανασταίνει το παιδί, γεμίζοντας με αισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης τους γονείς και τους οικείους του.Και οι δύο όμως, και η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο αρχισυνάγωγος να το ζητήσει και η αιμορροούσα να αγγίξει τον Κύριο. Δεν ήταν μικρό πράγμα για έναν αρχισυνάγωγο το να μιλήσει με το Χριστό. Οι Γραμματείς και οι φαρισαίοι είχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιάζει και να ακούει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος όχι μόνο τολμά να βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος που ακούει τους λόγους του Κυρίου, αλλά και συζητεί μαζί Του και Του ζητά να έλθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρούχα του Κυρίου Ιησού, προσδοκώντας να λάβει την ίαση. Την αναγκαιότητα της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε”και στον Ιάειρο, που τον ειδοποίησαν ότι η κόρη του πέθανε και να μην ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλο, του απαντά: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευε, καί σωθήσεται”.Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πιστεύει ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα και σε εκείνους που δεν το πιστεύουν τη βλέπουμε στους συγγενείς του μικρού κοριτσιού, που γέλασαν με τον Χριστό, όταν τους είπε να μην κλαίνε, γιατί το κορίτσι δεν πέθανε. Η απελπισία τους είχε εξανεμίσει κάθε ελπίδα και πίστη προς τον Θεό, και θεωρούσαν πως όλα πια είχαν χαθεί.“Μόνο πίστευε, καί σωθήσεται”. Τα λόγια του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού, αλλά και για τον καθένα μας. Μέσα στο πέλαγος της βιοπάλης και της καθημερινότητας, συχνά αισθανόμαστε ανίσχυροι, αδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε, πού να στηριχτούμε και να πάρουμε δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθένεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μας βυθίζει στην απόγνωση και την απελπισία. Κι όμως, ο Χριστός μας προσκαλεί να πιστέψουμε, και η βοήθειά Του θα έλθει.Τι σημαίνει να πιστέψουμε; είναι μια απλή λέξη, αλλά χρειάζεται τόλμη και απαιτεί υπέρβαση του εγώ μας, προκειμένου να γίνει πράξη στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, πως πέρα από τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία και η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του. Μόνο στο Θεό μπορεί να ελπίζει ο άνθρωπος ότι θα βρει στήριγμα, καταφυγή και παρηγοριά. Γιατί το θαύμα είναι ανατροπή των νόμων της φύσεως και η πίστη αποτελεί υπέρβαση της λογικής. Η πίστη δε μπορεί να έρθει αν δεν υπάρχει ταπείνωση. Ο ορθολογιστής δε μπορεί να πιστέψει ότι με ένα άγγιγμα μπορεί να θεραπευτεί μια ανίατη ασθένεια η με έναν λόγο να αναστηθεί ένας νεκρός. Αλλά κι αν ακόμα δει κάποιο θαύμα ο εγωισμός του όχι απλά δεν τον αφήνει να πιστέψει αλλά προσπαθεί να το αποδώσει σε κάποιο τέχνασμα η στην τύχη.Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους, περιμένει από μόνοι μας, ελεύθερα να Τον βάλουμε στη ζωή μας και στην καρδιά μας. Και στο μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει και μας προσφέρει τις ευκαιρίες να πιστέψουμε σε Αυτόν.Είναι ανάγκη, λοιπόν, η ενδυνάμωση και της δικής μας πίστεως στις δύσκολες ημέρες που περνάμε. Ο Θεός, περιμένει από τον άνθρωπο την πίστη για να μπορεί να επέμβει θαυματουργικά στην ζωή του και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε πόνο δυστυχία αντιξοότητα. . Και επειδή ο Θεός είναι αγάπη, μόλις προστρέξουμε με πίστη σπεύδει και πραγματοποιεί το θαύμα στην προσωπική μας ζωή, όχι πάντα σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία, αλλά με γνώμονα το πνευματικό μας καλό και συμφέρον. Ας ακούσουμε λοιπόν εμείς την προτροπή του Κυρίου μας μή φοβοῦ, μόνο πίστευε και σε κάθε στιγμή της ζωής εύκολη η δύσκολη ας τον εμπιστευτούμε και ας εναποθέσουμε σε αυτόν για να δώσει λύση σε κάθε πρόβλημά μας. Αμήν. Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ 26 10 2024

Από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους αγίους της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, μαζί με τον Άγιο Γεώργιο. Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, στην πόλη που γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε. Η μνήμη του εορτάζεται (και από τους Καθολικούς) στις 26 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου γι’ αυτούς που ακολουθούν το Ιουλιανό Ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες). Ο Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη, επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού, και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως το βαθμό του χιλίαρχου, σε ηλικία μόλις 22 ετών. Φύση φιλομαθής και ερευνητική αναζητούσε το υψηλό και το αληθινό και το βρήκε στη χριστιανική πίστη, της οποίας έγινε διαπρύσιος κήρυκας στη Θεσσαλονίκη. Σχημάτισε ένα κύκλο νεαρών μαθητών και τους δίδασκε την Αγία Γραφή στις υπόγειες στοές κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, που παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη. Όταν ο αυτοκράτορας του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, ο Δημήτριος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Ο Μαξιμιανός εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του αξιωματικού του διέταξε να τον φυλακίσουν. Εν τω μεταξύ, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο Μαξιμιανός διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες και ζήτησε να αγωνιστεί εξ ονόματος των χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, ειδωλολάτρη καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μητροβίτσα Σερβίας). Με την πεποίθηση ότι έχει τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ο Νέστορας μπήκε στην παλαίστρα και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο, αλλά τον σκότωσε, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη. Οργισμένος ο Μαξιμιλιανός από την ήττα του εκλεκτού του, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Δημητρίου με λογχισμούς. Ο Δημήτριος τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα χτίστηκε περίβλεπτος ναός προς τιμήν του. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, εξού και η ονομασία Μυροβλήτης. Σπάνια ένας άγιος έχει ταυτισθεί τόσο στενά με μία πόλη, όσο ο Άγιος Δημήτριος με τη Θεσσαλονίκη. Θεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Έλληνες ο φρουρός της πόλης, που μαζί με το λαό αγωνίζεται εναντίον των Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων βαρβάρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου 1912), γεγονός που θεωρήθηκε θαύμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ 2024 Η ευγνωμοσύνη είναι πολύ μεγάλη αρετή. Όσο αποκρουστική είναι η αχαριστία , τόσο ελκυστική και πιο ικανοποιητική είναι η ευγνωμοσύνη . Αυτή μαρτυράει ευαισθησία καρδιάς, αλλά και ταυτόχρονα Και ευγένεια ήθους. Αποτελεί στολίδι τού ίδιου τού ανθρώπου , και μια συγκινητική έκφραση τής πνευματικής καλλιέργειας. Δείτε όμως τώρα στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή τον δαιμονισμένο Γαδαρηνό, πώς αμέσως μετά την θεραπεία του, γεμάτος θέρμη έδειξε μέσα από τά έργα του, την απέραντη ευγνωμοσύνη του. Πνεύματα πονηρά , είχαν καταλάβει τον άνθρωπο, τον άρπαζαν, τον μετέφεραν σέ τόπους ερημικούς , στα μνήματα, αλλά και στα βουνά. Ο ίδιος ήθελε την απαλλαγή από την παρουσία τους, με όλη του την ψυχή του και την καρδιά του , τούς σιχαινόταν. Αλλά όμως τί μπορούσε να κάνει αυτός ώς αδύνατος άνθρωπος , εναντίον τους; Ακόμα και όταν οί ίδιοι του οί συμπατριώτες τον έδεναν με αλυσίδες, στα χέρια και στά πόδια, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτα απολύτως. Τά δαιμόνια μιλούσαν με το δικό του στόμα, ποθούσε τήν ελευθερία του, και δεν μπορούσε να τήν πετύχει και ίσως να σκεφτόταν , ότι << έτσι λοιπόν θα περάσω όλες τίς ημέρες τής ζωής μου:; σε αυτή την κατάσταση, θα παραδώσω το πνεύμα μου; Τουλάχιστον άς με λυπηθεί ο θεός.>> Και ο πανάγαθος Θεός τον λυπήθηκε, ήλθε ό ίδιος να τού δώσει την θεραπεία, να το απελευθερώσει από την δαιμονική τυραννία, αλλά και κάτι άλλο ασύγκριτα και αναμφίβολα πολύ πιο ανώτερο. Ο ίδιος ο Κύριος επισκέφτηκε αυτήν την περιοχή , επίτηδες για το δικό του <<πλάσμα>> για την ώρα και την στιγμή πού ενώ έβγαινε από το πλοίο στην παραλία, ο δαιμονιζόμενος ήταν εκεί. Οί δαίμονες από την παρουσία του και μόνο καταλήφθηκαν από τρόμο, και φόβο, και ενώ ήταν αυτοί ήταν πού πρίν από λίγο ώς δυνατοί ταλαιπωρούσαν αυτή την δύστυχη ψυχή και τον άνθρωπο, και θύμα τους, τώρα αυτοί ήταν πού τρομαγμένοι και ενώ δεν είχε έρθει ακόμα ή ώρα τους, γνώριζαν ότι η ώρα τής αιώνιας και δίκαιης καταδίκης τους και τιμωρία τους είναι κοντά. Τούς επέτρεψε να εισέλθουν στους χοίρους, τούς οποίους και έπνιξαν στα νερά τής λίμνης. Και αυτό φυσικά, το έκανε για την παιδαγωγική τιμωρία των κατοίκων τής περιοχής, , πού με αναίδεια καταπατούσαν τον Μωσαϊκό Νόμο, με το να εκτρέφουν χοίρους, ενώ ήταν απαγορευμένο από τον νόμο τού Θεού. Και το θαύμα έγινε, ο πρώην δαιμονιζόμενος, για πρώτη φορά αναπνέει ελεύθερα, η καρδιά του πλημμύρισε από ευγνωμοσύνη πρός τον ευεργέτη του , τον Χριστό. Και εάν οί δαίμονες προσκύνησαν στον Χριστό με τρόμο, ο πρώην δαιμονιζόμενος προσκύνησε τον Κύριο, με βαθιά ευγνωμοσύνη αλλά και πίστη . Με όλη του την θέρμη. Τής καρδιάς του , παρακαλούσε τον ίδιο τον Κύριο, να τον δεχθεί κοντά του , ώς μαθητή του, ώς ακόλουθό Του, αλλά ό ίδιος ο Κύριος τού είπε <<υπόστρεψε είς τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός>> και όπως μάς λέει ο θείος και Ιερός ευαγγελιστής, ότι όντως εκείνος <<απήλθε καθ’ όλην την πόλιν κυρήσιν , όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς>>. Πρίν από λίγο, το ίδιο αυτό στόμα , επηρεασμένο από τά πονηρά πνεύματα <<εσφενδόνιζαν>> βλασφημίες , τώρα το ίδιο αυτό στόμα διηγείται σέ όλους την ακατανίκητη δύναμη τού Κυρίου , τον τρόμο και τον φόβο των δαιμόνων μπροστά στον κύριο, την άμεση υποταγή τους στην Εντολή Εκείνου, αλλά και από τον φόβο τους μήπως ο κύριος τούς κλείσει στην οδύνη τής αιώνιας κόλασης.!! Και με απερίγραπτη την χαρά στο πρόσωπό του θα προσέθετε ότι αυτός με την δύναμη τού Λυτρωτή απελευθερώθηκε από την τυρρανία των πνευμάτων , δοξάζοντας τον θεό, ευχαριστώντας τον με όλη την καρδιά του και προβάλλοντας τον Χριστό ώς Λυτρωτή, πού ήλθε να καταλύσει την εξουσία και τά έργα τού διαβόλου, καλώντας τούς πάντες να πιστέψουν. Και αυτό το ιεραποστολικό έργο – ένα είναι σίγουρο – δεν το άφησε στον στενό οικογενειακό του κύκλο, το επεξέτινε σέ όλη την πόλη , και ένα είναι σίγουρο , δεν το έκανε μόνο εκείνη την ημέρα , το έκανε κάθε μέρα, και πώς εμείς μπορούμε να είμαστε βέβαιο γι’ αυτό και ο ίδιος ο ευαγγελιστής μάς λέει <<περιήγε την πόλιν>> συνεχώς και την ημέρα και την νύχτα, ίσως και μήνες , αλλά και μέχρι το τέλος τής ζωής του, διηγόταν όπου και εάν βρισκόταν αυτό το μεγάλο θαύμα, αλλά και την μεγάλη ευεργεσία πού έλαβε από τον Χριστό, και έτσι με το δικό του πειστικό λόγο πού τον θέρμαινέ και φώτιζε η πίστη του, εξέφραζε με όλο του τον ενθουσιασμό την ευγνωμοσύνη του προς τον Λυτρωτή. Σήμερα είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για όλους εμάς. Και ένα είναι σίγουρο, ΄ότι πολλές φορές στην ζωή μας, μάς επισκέφτηκε ο κύριος και πολλές φορές λάβαμε τίς ευεργρσίες Του απολαμβάνοντας τίς ανεκτίμητες πνευματικές και υλικές ευλογίες τής δικής Του ανιδιοτελούς Αγάπης. Και γι’ αυτό η καρδιά μας πρέπει να πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη και Ιεραποστολικό ζήλο , λέγοντας στο καθένα από εμάς , κάθε φορά πού ακούμε αυτή την ευαγγελική περικοπή <<διηγού όσα επιοίησέ σοι ο Θεός>> Αμήν !!!