ΚΥΡΙΑΚΉ  Ε' (5Η) ΛΟΎΚΑ

 Ένα είναι σίγουρο ακούγοντας τήν σημερινή ευαγγελική περικοπή, τι βλέποντας τόν πλούσιο, Θά τόν θαύμαζαν, καί Θά τόν ζήλευαν όλοι θεωρώντας τον ώς τόν πλ. Εον ευτυχή άνθρωπο τής κοινωνίας τους, αλλά καί τής εποχής του. 

    Τά είχε σίγουρα όλα, πλούτη, πολυτελή Μέγαρα, πανάκριβες καί ωραίες στολές, πολλούς υπηρέτες, πρόθυμος νά εκτελέσουν κάθε του εντολή, είχε εκλεκτούς φίλους, όπως νόμιζε καί σίγουρα μαζί του <<ηφραίνετο καθ' ημέρας λαμπρώς>> στά πολυτελή τραπέζια, τά γέλια καί τά ξεφωνητά τής χαράς, ο ήχος, τών μουσικών οργάνων καί τών τραγουδιών έφταναν στούς δρόμους, καί σίγουρα όπως ο ίδιος νόμιζε καί προσπαθούσε νά είναι όσο τό δυνατόν ευτυχής, μέ τό να απολαμβάνει αυτόςκαί οί συνδαιτημόνες του, πάσης φύσεως τέρψεις, αλλά καί ηδονές. 

    Κτυπητή αντίθεση πρός αυτόν τόν πλούσιο, ήταν ένας φτωχός ονόματι Λάζαρος. Ανίκανος πρός εργασία, από το καταπληγωμένο του σώμα, ρακένδυτος, πεινασμένος, πού μέ δυσκολία σερνόταν καί προσπαθούσε νά φτάσει κοντά στήν μεγάλη καί πολυτελή εξώπορτα τού σπιτιού τού πλουσίου. 

    Στερούταν τά πάντα, χωρίς φίλους νά τρέξουν πρός βοήθεια, χωρίς ιατρό νά τού περιποιηθή τίς πληγές του, τούς σκύλους νά τού γλύφουν τίς πληγές του, μολύνοντάς τες,, καί τχα νά μήν τού προκαλούσαν όλα αυτά, πόνο πυρετό αλλά καί αϋπνία, Πεινασμένος, αλλά καί κουρασμένος, προσπαθούσε, όσο τού ήταν δυνατόν, νά μαζεύει τά ψίχουλα πού έπεφταν στόν δρόμο από τό τραπέζι τού πλουσίου, καί αυτό γιά νά κατευνάσει τήν πείνα του, συναγωνιζόμενος τούς σκύλους. 

    Καί ένα είναι σίγουρο, ότι όσοι τόν έβλεπαν, γύριζαν αλλόύ τό πρόσωπό τους, θεωρώντας τον, απερίγραπτα δυστυχή καί ανίκανοι οί άνθρωποι νά κάνουν <<δικαίαν κρίσιν>>, νά δούν καί κάτω τά εξωτερικά φαινόμενα, τήν εσωτερική ποιότητα, μακάριζαν τόν κοιλιόδουλον, φιλήδονο καί σκληρόκαρδο πλούσιο, ελεινολογόντας τόν φτωχό, έρημο καταπληγωμένο, ακί ρακένδυτος Λάζαρο. καί όμως σκεφτείτε το λίγο, από τούς δύο αυτούς ο αληθινά μακάριος, ο αξιοζήλευτος καί άξιος τιμής ήταν ο Λάζαρος. Καί αυτό γιατί καί άν ακόμα δέν είχε υλικά αγαθά, είχε πλούτο αρκετών, πίστη, υπομονή, πραότητα, ανεξικακία, αλλά καί χωρίς φθόνο μέσ του. Δέν γόγγυσε ποτέ του, δέν έκρινε ποτέ τόν σκληρό πλούσιο καί τών ομοίων του φίλων, δέν μεμψιμοίρισε ποτέ του, καί ιδού,, εδώ είναι αυτό πούλέμε, ότι τό σκηνικό άλλαξε. 

        Η κατάσταση όμως ξαφνικά μεταβλήθηκε, άλλαξε, καί στήν απορία λων μας, πώς έγινε αυτό, ή ρθε ό Θάνατος, θέτοντας τέρμα στήν επίγεια ζωή  καί τών δύο, γιά νά τούς ανοίξει τήν πύλη τής άλλης ζωής. 

    Δείτε τήν εικόνα, όχι ένας αλλά πολλοί άγγελοι τού Θεού συνόδευαν τόν Λάζαρο στούς ουρανούς << έν τοίς κόλπος τού Αβραάμ>>,  γιά νά τιμήσει τόν υπομονετικός καί ενάρετο Λάζαρο., ενώ αντιθέτως σκοτεινό καί καί απαίσιο στήν όψη άγγελοι, καί παρ' ότι τό νεκρωμένο σώμα τού πλουσίου, ετάφη μέ μεγαλοπρέπεια όπως "αρμόζει" στήν κοινωνική του θάση αυτοί συνόδευαν τήν ψυχή του μέ μοχθηρία Είς <<τόπον τής βασάνου>> 

        Καί αμέσως, άρχισε, γιά νά μήν τελειώσει ποτέ, τό φρικτό δρόμο τής οδύνης του, σκληρόκαρδου καί αθεράπευτα πλέον διεφθαρμένο ψυχικά πλουσίου. από τόν ίδιο περιγράφεται από τά βάθη τού Αδου στόν Αβραάμ γιά άσβεστο πύρ πού τόν φλογίζει χωρίς νά τόν καίει, τόν πυρπολεί χωρίς νά τόν καταβροθίζει, διηγούμενος ότι σέ αυτήν τήν φοβερή κατάσταση πού βρισκόταν, καί μία σταγόνα νερού από τό δάκτυλο τού φτωχού Λαζάρου, τού ήταν αφνατστα ποθητή, έστω καί σάν στιγμιαία αναψυχή! Αλλά στόν Άδη,  όπως αναφέρεται καί γνωρίζουμε όλοι, δέν υπάρχει αναψυχή, δέν υπάρχει καμία διακοπή. Σέ αυτήν τήν γέενα τού πυρός, οί ασίγστες τύψεις τής συνείδησης Θά πυρπολούν αυτόν τόν αμετανόητο πλούσιο,, καί εκεί πού η ανωφελής καί καταθλιπτική μετάνοια Θά τόν συντρίβει, οί πονηρό δαίμονες, Θά τόν εμπαίζουν, Θά τόν δηλητηριάζουν ακόμα περισσότερο τίς ατελείωτες ημέρες της αιώνιας οδύνης του, καί Θά τού υπενθυμίζουν τί μπορούσε νά είχα κερδίσει, εάν μέ αγάπη, μοίραζε ένα μέρος τών υλικών αγαθών του, μέ τούς φτωχούς, καί ένας από αυτούς, ήταν ο Λάζαρος. Είναι αυτοί πού Θά τού δείχνουν - τώρα τόν φτωχό Λάζαρο, ο οποίος ευφραίνεται, ααλά καί Θά ευφραίνεται αιώνια μαζί μέ τόν πατέρα Αβραάμστήν Βασιλεία τού Θεού καί ένα είναι τό σίγουρο, Θά τόν χλεύαζαν. 

        Ο πρώην ρακένδυτος, πεινασμένος, καχεκτικός από τίς στερήσει καί σωματικές πληγές Λάζαρος, ο μέχρι τώρα περιφρονημένος από τόν πλούσιο, βρίσκεται - τώρα στόν παράδεισο τής χαράς. Ήταν εκείνος πού υπέφερε στήν ζωή του, δοκιμαζόταν στό καμίνι τών θλίψεων, αλλά όλα εκείνα τά βάσανα τώρα τελείωσαν καί στήν ερώτηση, πόσο άραγε χρονικό διάστημα όλα αυτά τά βάσανα,  διαρκεσαν. "Έστω, ήταν μιά περίοδο δοκιμασίας, ασκήσεις στήν πίστη καί τήν υπομονή.  Καί  νά πού - τώρα_, ήρθε ο καρπός, αλλά καί τό κέρδος. 

    Τώα, ο Λάζαρος είναι ανάμεσα στούς Πατριάρχες, στούς Προφήτες, στούς αγίους αλλά καί στούς μάρτυρες. Είναι μαζί μέ τόν Αβραάμ, μέ τόν Μωϋσέα, τόν Ηλία, καί μέ τούς αγγέλους τού Θεού, Ένδοξος μεταξύ δοξασμένος, ολόλαμπρος ήλιος ανάμεσα σέ άλλους τό ίδιο λαμπερούς ήλιους, καί η χαρά, η Ειρήνη, καί η δική του μακαριότητα, είναι σίγουρα νά τήν περιγράψει κανείς καί μαζί μέ όλους αυτούς δοξολογεί μέ όλη του τήν δύναμη τής ωυχής του, αυτόν τόν ίδιο τόν Πανάγαθος Θεό!

       Διδακτικότατη, αλλά καί συγκλονιστικότατη η σημερινή ευαγγελική περικοπή ερώτημα ίσως όλων μας, τί μάς διδάσκει αυτή η περικοπή, η απάντηση είναι σαφής αλλά καί κατανοητή από όλους εμάς ότι ο πλούτος όσο πολύς καί εάν είναι, όσο καί εάν οδηγούσε στήν τέρψη, παραμένει στήν γή, καί βαρύ φορτωμένος μέ τίς αμαρτίες, γκρεμίζει τόν πλούσιο, στόν σκοτεινό Άδη, ενώ αντίθετα η πίστη στόν Θεό, η υπομονή αλλά καί όλες οί άλλες αρετές είναι αυτά πού ανοίγουν τήν πόρτα τής αιώνιας χαράς, καί πού αυτή τήν βρίσκουμε μονάχα όταν είμαστε πολύ κοντά στόν Θεό. Αμήν!!