ΚΥΡΙΑΚΗ Β ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2024

Έπειτα από τήν συμβολική του Βάπτιση στόν Ιορδάνη ποταμό, ο Κλυριος άρχισε τό μεγάλο κυρηκτικό καί θαυματουργικό του έργο, μέ κέντρο δράσης του τήν πόλη τής Καπερναούμ καί τήν οιία τού μετέπειτα αποστόλου Πέτρου. Ο Πέτρος καί οί άλλοι μαθητές τού Ιωάννου (Πργφήτου καί Προδρόμου) είχαν ήδη κληθεί από τόν Κύριο, εκεί στόν ίδιο ποταμό τόν Ιορδάνη γιά νά τόν ακολουθήσουν. Αυτοί όμως δέν είχαν κατανοήσει τήν σημασία καί τήν σπουδαιότητα τής προσκλήσεώς τουςαπό τόν Κύριο. Δέν ήταν όσο έπρεπε ψυχικά προετοιμασμένοι καί δέν ήταν ακόμα έτοιμοι, νά εγκαταλείψουν τά πάντα, νά τόν ακολουθήσουν οριστικά καί αμετάκλητα, τόν Διδάσκαλο, νά γίνουν από εκείνη τήν ώώρ μαθητές του, καί αύριο διδάσκαλοι - μέ τήν σειρά τους - τής οικουμένης κηρύττοντας τήν βασιλεία τού Χριστού. Καί όμως όλοι αυτοί μετά τά αναρίθμητα καί πρωτοφανή θαύματα πού είδον, μετά τήν συναρπαστική διδασκαλία Του , πού τήν άκουσαν, ήταν οί πρώτοι πού φωτίστηκε ο νούς τους, τονώθηκε η αγαθή τους διάθεση, καί πλέον ήταν έτοιμοι νά δεχθούν τήν κλήσιν τους. Καί ο Κύριος πού φυσικά είναι γνώστης τών πάντων, καί πού πάντοτε ενεργεί με σοφία, τήν καταλληλη στιγμή, πού γνώριζε εκείνος ότι ήταν ψυχολογικά πανέτοιμοι νά τόν δεχθούν - τότε καί μόνο τότε τούς κλαλεσε κοντά του - οριστικά- καί μόνον Εκείνος πάντοτε έκανε τά πάντο μέ καλό σκοπό , έφερε τά βήματά τους κοντά του, κατά τήν ιστορική -γιά τούς μαθητές του καί τήν ανθρωπότητα - ημέρα στήν παραλία τής Θάλασσς τής Γαλιλαίας τής Τιβεριάδος, , όπως τήν ονομάζη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης,. Καί εάν καάποιος εκεί έβλεπε τόν Κύριο, θά νόμιζε ότι, είχε βγεί γιά έναν περίπατο, καί τοόν παρακολουθούσε πιό προσεκτικά ότι ο περίπατος εκείνος ήταν εέργο μεγάλο, καί όχι ένας περίπατος αναψυχής. Αλλά γιατί εκεί λίγο πιό ανοιχτά από τήν παραλία εί δύο άλλους αδελφούς, τόν Σίμωνα - πού τόν οποίο αργότερα τόν ονόμασε Πέτρο- , καί τόν αδελφό του τόν Ανδρέα. Αυτοί ήταν ψαράσεςκαί έριχναν τά δίκτυα τους γιά νά πιάσουν ψάρια, δηλαδή νά τά αλιεύσουν καί πού κατά σύμπτωση εκείνη τήν ημέρα δέν είχαν πιάσει ούτε ένα ψάρικαί πού ο κόπος τους εκείνη τήν ημέρα φάνηκε μάταιος. Καί ενώ συνεβαιναν αυτά καί φαινόταν πώς ακόμα καί η ίδια η θάλασσα νά ήθελε νά τούς διώξει, καί νά μήν τούς έδινε τά ψάρια της. Τότε ήταν, πού Κϋριος απευθυνόμενος πρός αυτούς, τούς μίλησε , καί τούς έδωσε τήν μεγάλη καί επίσημη κλήση, γιά ένα πιό μεγαλύτερο έργο, από αυτό πού μέχρι τώρα έκαναν, λέγοντάς τους <<Δεύτε οπίσω μου καί οιλησω υμάς αλιείς ανθρώπων>>. Ζήητμα, εάν αυτοί αντιλαμβάνονταν - εκείνη τήν ώρα - τό βαθύτρο νόημα τών λόγων του, αλλά καί τού τού εργου γιά τό οποίο θά τούς προετοίμαζε, καί θά τούς προόριζε, νά αφήσουν δηλαδή τά συνεργά τής ψαρικής, ( μέ τά οποία είχαν μιά μακροχρόνια οικειότητ) καί νά ασχοληθούν μέ κάτι τό νέο (καί αγνωστο καί αχαρτογράφητο γιά αυτούς) , νά παρουν στά χέρια τους τά πνευματικά δίχτυα, μέ τά οποία στήν τρικυμισμένη θάλασσα τού κόσμου, θά ήταν αυτοί πού θά έπαιρναν τούς ανθρώπους γιά νά τούς οδηγήσουν μέ στοργή καί απέραντη αγάπη, στό σφαλές καί χωρίς τρικυμίες λιμάνι τής Βασιλείας τού Θεού. Καί όλα αυτά - φυσικό ήταν - νά τά κατανοήσουν ολοκάθαρα, πολύ αργότερα, όταν τό Άγιο Πνεύμα μέ τήν έλευσή του , τούς φώτιζε καί θά τούς οδηγούσε <<είς πάσαν τήν αλήθειαν>> Τώρα, όμως , μόνον ένα μπορούσαν νά καταλάβουν, ότι ο Κύριος τούς καλούσε νά τόν ακολουθήσουν ώς μαθητές του. Καί αυτοί δέν δίστασν καθόλου, ούτε στιγμή δέν άφησαν τόν νού τους να τό επεξεργστεί καί όπως μάς αφηγήται ο Απόστολος καί Ευαγγελιστής Μάρκος <<ευθέως αφένετες τά δίκτυα, ηκολούθησν αυτώ>> Τήν ιδια αξιοθαύμαστη προθυμία έδειξαν εκείνη τήν ημέρα άλλοι δύο ψαράδες στό επάγγελμα, ο Ιάκωβος καί ο Ιωάννης. Ήταν εκεί τήν ίδια ημέρα καί τήν ίδια ώρα - όπως έκαναναν κάθε ημέρα- νά ετοιμάσουν τά σύνεργά τους, γιά νά πιάσουν ψάρια στήν θάλασσα. Στήν κλήση τού Κυρίου όμως, χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό άφησαν τά πάντα, - ακόμα καί τόν ίδιο τους τόν πατέρα- γιά νά γίνουν καί αυτοί κήρυκες τής βασιλείας του Θεού. Καί ιδού, λοιπόν , όλοι υατοί μέ οδηγό τους τόν ίδιο τόν Κύριο, θά περιεδιάβαιναν όλη τήν Γαλλλιλαία, μέ τόν Κύριο ν θεραπεύει τούς ασθενείς, θαυματουργικά τούς πάσχοντες, καί θα τόν ακουγαν - σ'αυτήν πορεία - νά κηρύττει πρός όλους τό Ευαγγέλιο τής βασιλείας. <<Ήγγικεν , έλεγε, η βασιλεία τών Ουρανών>> Από αυτή τήν στιγμή εγκαθίστανται στήν γή. Άς δείξετε , τούς είπε μεγάλη προθυμία, νά τήν δεχθείτε , καί μέ πίστη ετοιμαστείτε νά γίνετεαι τιμημένοι πολίτες της. Πάρα πολλοί, καί μαζί μέ αυτούς καί οί ίδιου του οι μαθητές, θά αναρωτιούνταν, τί καί ποιά είναι αυτή η βασιλεία τών ουρανών - καί φυσικό είναι νά είχαν κάθε δίκιο νά ρωτάνε, γιατί αυτή η βασιλεία τών ουρανών δέν είναι σάν τίς βασιλείες όλου τού άλλου κόσμου. Ήταν καί είναι η βασιλεία τής αγάπης, τής ειρήνης, τής δικαιοσύνης, αλλά καί τής ληθθινής ελευθερίας, στήν οπία αδιαμφισβήτητος βσιλιάς ο Θεάνθρωπος Κύριος, , ο Χριστός, γιατί αυτόν τόν βασιλέα προανήγγελαν οί Προφήτες, ζητοκραύασε ό ίδιος ο Ισραηλητικός λαός, ακλομα ακόμα καί ο ίδιος ο Πιλάτος, καί πού ακόμα καί οι ίδιοι οί Απόστολοι διεκήρυξαν έν Αγίω Πνεύματι <<Βασιλέα τών βασιλευόντων καί Κύριον τών κυριευόντων>> (Α' Τιμ στ' 15). Καί στήν ερώρηση ποιός είναι αυτός ό Νόμος τής βασιλείας τού Θεού -αδιαμφισβήτητα καί αδιαπραγμάτευτα- είνα καί παραμένει είς τούς αιώνας τό ίδιο τό Θέλημα τού Χριστού, όπως ό ίδιος τό διατύπωσε μέ τό κήρυγμά του στά Ιερά Ευαγγέλια, φανερώνοντάς το ό ϊδιος στούς ιερούς Αποστόλους, τό παρέδωσαν εκείνοι στήν Εκκλησία. Καί ήταν Αυτός ο απείρου κύρους Νομοθέτης Κύριος πού στό όρος τών Μακαρισμών, παραμέρισε τόν παλαιό Νόμο , καί έδωσε τόν νέο Νόμο, αυτόν τής χάριτος λέγοντας << Ηκούσατε ότι ερθη τοίς αρχαίοις... Εγώ δέ λέγω υμίν >> Ότι θεμέλιος λίθος καί επιστέγασμα αυτής τής νομοθεσίας είναι η άπειρη αγάπη πρός τόν θεό καί τόν πλησίον. Καί ένα είναι σίγουρο, τότε οί μαθητές του καί όσοι τόν άκουγαν νά κηρύττει, θά αναρωτιούνταν (αλλά καί σήμερα όσοι ακούμε τά ίδια αυτά λόγια στά ιερά Ευαγγέλια Θά αναρωτιόμαστε) ποιοί θά είναι αυτοί πού θά γίνουν οι πολίτες τής βασιλείας τών ουρανών. Η ίδια απάντηση τότε καί τώρα - απλή αλλά καί ξεκαάθαρη- Πολίτες αυτής τής Βασιλείας- ήταν , είαναι καί θά είναι - όσοι ελεύθερα καί αυτοπροαίρετα , χωρίς βία, καί εξαναγκασμό, πιστεύουν στόν Βασιλέα Χριστό, καί πειθαρχούν στό Θέλημά Του. Καί οσκοπός αυτής τής βασιλείας - γιά όσους από εμάς αναρρωτιούνται- είναι χωρίς αμφισβήτηση - νά αναδείξει όλους τούς - μέ ελεύθερη βούλησή τους- ανθρώπους "τέκνα τού Θεού", Θεούς κατά χάρη, ένδοξους βασιλείς τών ουρανών, αιωνίως μακάριους καί <<εκλάμποντας ώς ό ήλιος έν τή βασιλεία τού Πατρός αυτών >> όπως πολύ χαρακτηριστικγ καί μέ παραστατικότητα μάς πειγράφει ο Απόστολος τών Εθνών Ματθαίος(ματθ ιγ' 43) Τρισευτυχισμένοι , λοιπόν, όσοι μέόλη τους τήν καρδιά δέχονται τήν βασιλεία τού Χριστού,. Καί εμείς όμως, μέ τό Ιερό Μυστήριο τοού Βαπτίσματος, πολιτογραφόμεθα - αυτομάτως - ώς μέλη καί πολίτες τής βασιλείας τών ουρανών . Γιά αυτό, όμως, -καί είναι υποχρέωσή μας - νά μελετήσουμε βαθύτερα καί νά συνηδητοποιήσουμε αυτήν τήν μεγάλη κλήση. Δηλαδή, νά ζούμε καί νά φερόμαστε , οπως επιβάλεται από τούς νόμους αυτής τής Βασιλείας, δηλαδή πολύ απλά τό ίδιο τό θέλημα του Θεού.καί αυτό γιατί, όσο μικροί καί εάν εμείς είμαστε, σέ σύγκριση μέ τούς Αγίους Αποστόλους, καλούμαστε νά γίνουμε καί εμείς <<αλιείς ανθρώπων>> Νά καλέσουμε - καί εμείς - όπως ο Κύριος τούς Αποστόλους_ όλους όσους γύρω μας -ίσως - δέν έχουν καταννοήσει τήν αξία τους ώς μέλη καί πολίτες τής βασιλείας τών Ουρανών, καί νά τούς οδηγήσουμε πρός Αυτόν Τόν Παμβασιλέα Κύριον ΑΜΗΝ !!!

Κυριακή των Αγίων Πατέρων: «Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός»

Κυριακή των Αγίων Πατέρων, μία Κυριακή πριν τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, και εορτάζουμε τη μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου η οποία συνεκλήθη στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Εορτάζουμε αυτή τη Σύνοδο, για να δοθεί η έμφαση στη θεότητα του Ιησού Χριστού, μιας σπουδαίας αλήθειας για την Εκκλησία. Κατά την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, όταν πρόκυπτε κάποιο πρόβλημα στους κόλπους της Εκκλησίας, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, πραγματοποιούσε σύγκληση συνόδου επισκόπων από όλα τα μέρη, για να βρεθεί η λύση του προβλήματος. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, προέκυψαν διάφορα προβλήματα και διχογνωμίες σχετικά με το πρόσωπό Του. Πώς γίνεται να είναι Θεός και να γεννιέται από άνθρωπο; Ποια η σχέση του Χριστού με το Θεό; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, προσπάθησαν οι 318 Πατέρες της Εκκλησίας να δογματίσουν την αλήθεια γύρω από το πρόσωπο του Χριστού. Στις αρχές του 4ου αι., λοιπόν, ένας ιερέας από την πόλη της Αλεξάνδρειας, ο Άρειος, υποστήριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα και όχι υπόσταση του Θεού. Από αυτή τη διδασκαλία, προέκυψε η περίφημη αίρεση του Αρειανισμού (δεν πίστευε στη θεότητα του Χριστού), όπου μαζί με τον Νεστοριανισμό και τον Μονοφυσιτισμό, υπήρξαν οι σημαντικότερες αιρέσεις στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Σύντομα, αυτή η αιρετική διδασκαλία του Αρείου βρήκε πολλούς οπαδούς στην περιοχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και στα γερμανικά φύλα, καθώς ήταν πολύ μορφωμένος για να καταφέρει να αναδείξει το ψέμα ως αλήθεια. Όπως προείπαμε, η Οικουμενική Σύνοδος συγκαλούνταν από τον αυτοκράτορα. Έτσι, ο Μ. Κωνσταντίνος είναι ο πρώτος αυτοκράτορας που συγκαλεί Οικουμενική Σύνοδο, για να απαντήσει στη θεολογική διαμάχη που είχε ξεσπάσει. Έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας κατά το 325 μ.Χ. και είχε διάρκεια περίπου 3,5 χρόνια. Σημαντικές μορφές διακρίθηκαν κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπως ο Μ. Αθανάσιος (διάκονος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας), ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Νικόλαος κ.α. Ας σημειώσουμε, σε αυτό το σημείο, το θαύμα που έκανε ο Άγιος Σπυρίδων για να αποδείξει την σχέση της Αγίας Τριάδας. Πήρε ένα κεραμίδι και έκανε το σημείο του Σταυρού. Όταν είπε «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός», εμφανίστηκε πάνω από αυτό φωτιά. Όταν είπε «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», έτρεξε προς τα κάτω νερό και όταν είπε «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», έμεινε στο χέρι του μόνο το χώμα. Με αυτό τον τρόπο, θέλησε να δείξει στον Άρειο την άρρηκτη σχέση της Αγίας Τριάδος· του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κατά τη σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, οι 318 Πατέρες δημιούργησαν τα πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως σχετικά με τον Υιό. Ομολογούμε ότι ο Υιός του Θεού είναι ομοούσιος με το Θεό και τέλειος Θεός, (δηλαδή έχουν την ίδια ουσία και όχι ομοιούσιος που υποστήριζε ο Άρειος), στο δεύτερο άρθρο του Συμβόλου: «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸνἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο». Αλλά, αυτή τη σχέση Θεού και Χριστού, μπορούμε να την δούμε και στην Καινή Διαθήκη· «ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἐν ἐσμεν» (Ιωάν. 10,30) και «τά ἐμα πάντα σα ἐστί καί τά σα ἐμα» (Ιωάν. 17,10) κ.α. Το Σύμβολο της Πίστεως, κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, ήταν: «Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα πάντων ὁρατῶν τε, καὶ ἀοράτων ποιητήν. Καὶ εἲς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς μονογενῆ, τοῦτ’ ἐστὶν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὗ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τὰ ἐν τῷ Οὐρανῷ, καὶ τὰ ἐν τῇ γῆ. Τὸν δι΄ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα, καὶ σαρκωθέντα, καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Παθόντα· ἀναστάντα τῇ Τρίτῃ ἡμέρᾳ· καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός. Πάλιν ἐρχόμενον κρίναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα· τοὺς δὲ λέγοντας, ὅτι ἢν πότε, ὅτε οὐκ ἤν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὒκ ἤν, καὶ ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐγένετο, ἡ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως, ἡ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, ἡ τρεπτόν, ἡ ἀλλοιωτὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τούτους ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία»[1]. Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας, τονίζει την αποστολή των επισκόπων στο χώρο της εκκλησίας. «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20, 28) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων, υπογραμμίζει την προσοχή που χρειάζεται να έχουν οι επίσκοποι ώστε να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού, που τους τοποθέτησε το Άγιο Πνεύμα. Ιδίως, στη σημερινή εποχή, χρειάζεται να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί, επίσκοποι και λαϊκοί, καθώς προσπαθούν διάφοροι να αλλάξουν και να αλλοιώσουν το δόγμα και την αλήθεια της ορθόδοξης πίστης. Δε θα πρέπει να ξεφεύγουμε από τους Πατέρες της Εκκλησίας· αυτοί είχαν το Άγιο Πνεύμα όταν συνέγραφαν τα συγγράμματά τους και όταν υποστήριζαν με κίνδυνο τη ζωή τους, την Ορθοδοξία. Δεν θα πρέπει να παρασυρόμαστε από διάφορα καινά ρεύματα που, κατά καιρούς, εισρέουν στους κόλπους της Εκκλησίας. Χρειάζεται να είμαστε όλοι μονιασμένοι, χωρίς διαφωνίες και διαιρέσεις. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, παραθέτει την προσευχή του Χριστού για τους ανθρώπους στο Θεό. «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (Ιωάν. 17, 21), ακούσαμε να υπογραμμίζει ο Χριστός. «Να είναι όλοι ένα», αυτό θέλει ο Θεός για εμάς. Έχοντας αγάπη για όλους τους ανθρώπους, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο λόγο του Χριστού. «Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι’ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι», ακούσαμε στο Απολυτίκιο της εορτής. Εν κατακλείδι, ας καταφέρουμε να ασπαστούμε τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που θέσπισαν οι 318 Άγιοι Πατέρες αυτής. Πολλά ερωτήματα που έχουμε για το Χριστό, έχουν απαντηθεί στην Σύνοδο σχετικά με τη θεότητά Του. Αυτές οι αλήθειες, μπορούν να μας βοηθήσουν να προσεγγίσουμε το Χριστό, ο Οποίος είναι Θεός και ομοούσιος με τον Πατέρα, αλλά και να συσφίξουμε περισσότερο τη σχέση μαζί Του. Για να καταφέρουμε, εν τέλει, κατά το λόγο του Κυρίου: «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν». «Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Δοξαστικό των Αίνων